Tíminn - 14.05.1961, Blaðsíða 8

8
TÍ.M I NN, sunnudaginn 14. maí lftöi.
Kannski getur hann ekki
sofnað því hann er á nýjum
stað. Að vísu hefur hann sof
ið hér fyrr, en nú á hann að
sofa hér hverja nótt um langa
tíð, þó ekki til frambúðar því
einhvern tíma fá þau víst
íbúð en íbúð er meðal þeirra
hluta sem hann þarf að út-
vega. Kannski hefði hann
átt að gera það sem faðir
hans vildi — en, nei. Það var
engin lausn.
Það þýddi ekki að sakast
um orðin hlut. Þó hefði
verið betra að þessir hlutir
hefðu ekki orðið fyrr en þau
vildu það sjálf. Næst mundu
þau gera eitthvað sem þau
vildu sjálf gera.
Hann er þreyttur en hugs
anirnar varna honum svefns.
Það er skrýtið að liggja við
hlið annarrar mannveru í
myrkri. Mannvera sem lokar
augunum og sofnar, hefur
einangrað sig frá þeim sem
vakir, útilokað hann og ofur
selt hann myrkrinu og ein-
manaleikanum sem ríkir.
Hann liggur á bakinu með
hendur undir hnakka. Hún
hefur snúið sér frá honum;
hann finnur hlýtt bakið á
henni við öxl sér og brjóst-
kassann sem þenst við and
ardrátt hennar.
Það er ekki koldimmt í her
berginu. Hann sér ljósan fer
hyrning gluggans o_g hvíta
skímu af dyrunum. Úti hang
ir lukt á vírum strengdum
yfir götuna og á loftinu er
glampi sem hreyfist hátt-
bundið fram og aftur. Hann
liggur með augun opin og er
þreyttur og vakir.
Öðru hvoru fer bíll um göt-
una og bjarminn frá luktun-
um líður um herbergið. —
Sumir staðnæmast andartak
meðan hurðir opnast og
skellast. Lágróma raddir
heyrast og fótatak á gang-
stéttinni. Fótatak manna
þungt með flötu hljóði og há-
hælaðir kvenskór sem pikka
stéttarhellurnar þétt og fast.
Útidyr opnast með stunu í
hjörtum og falla að stöfum
meðan gengið er upp stigana.
Lengra frá berast hljóð stór-
borgarinnar eins og niður
hafsins.
I herberginu myndast önn-
ur hljóð. Vekjaraklukkan
stendur á borðinu með tvo
græna vísa og tólf litlar glyrn
ur. Hljóð hennar slítur hugs
anirnar niður í taktfastar
eindir og breytir þeim í lag.
Og þar er svefnhljóð annarar
mannveru sem dregur andann
jafnt og reglubundið. Tvisvar
síðan þau fóru að hátta hefur
stóri vísirinn á klukkunni
dregið hugsanir hans með
sér í hring framhjá fosfór-
glyrnunum tólf.
— Sefur þú? segir hann
lágri röddu til að rjúfa ekki
takt næturinnar. En hún svar
ar ekki og hann spyr ekki
aftur. Auðvitað sefur hún, því
hún er víst afskaplega þreytt.
Hann hefði gjarnan viljað
spjalla lágt saman eins og
þau gerðu oft þegar hann var
hjá henni um nætur, og

- og kringum þau er myrkrið
Smásaga eftir Vibeke Willumsen
og í fríinu þegar þau voriv
í sumarbústaðnum í fyrstá
sinni saman marga daga í röð.
I kvöld höfðu þau ekki talað|
saman og kannski var ekki |
mikið til að tala um. Ekkert
að gera nema láta allt koma'
af sjálfu sér, allt sem átti að
gerast.
Þú varst svo kát þegar ég;
kom í kvöld, hugsaði hann,
og dálítið hissa, því ég kom
með stóra gráa bakpokann.
— Hún sat á rúminu þegar
hann kom, alveg uppí rúms-
horninu og hvíldi höfuðið að
veggnum. Hann vissi að hún
hafði setið svona lengi, aðeins
beðið, hlustað eftir fótataki
á götunni, skóhljóði á tröpp-
unum og glym dyrabjöllunn-
ar.
— Þú kemur seint, sagði
hún. Hefurðu talað við þau
í kvöld? Hann kinkaði kolli
og lagöi bakpokann frá sér.
— Af hverju kemurðu með
þetta? Var þér sparkað út?
Rödd hennar var kvíðafull.
— Eg fór sjálfur. Mér
finnst ég eiga heima hér nú
frekar en hjá þeim. Hann
settist á stólinn við litla borð
ið hjá rúminu.
Hún hafði búið til te, og
hún tók skeið og hrærði í te-
katlinum. Það var hlýtt inni
og notalegt en honum fannst
kalt. Hann langaði til að
segja eitthvað til að hlýja
þeim en þögnin var eins og
kaldur hjúpur utan um hann.
Loksins hætti hún að hræra
í katlinum og hellti .teinu í
bollana en hún leit alls ekki
á hann, leit alls ekki upp en
setti teketilinn írá sér »g sett
ist meö hendur í skauti sér.
og spretti fingrunum hægt
meðan hún skoð'aði á sér negl!
urnar. Hendur hennar voru
magrar og mjög hvítar og
það var næstum hægt að sjá1
gegnum þær. Grannar axl-1
irnar frambognar í rykktri |
treyju, og virtist svo einmana
og vonleysisleg sem hún sat
þama, þótt hún vissi af nær
veru hans og von þeirra að
hann var kominn til að hrífa
hana úr einsemdinni og
glæða von hennar, og hann
ætlaði að segja henni þetta,
en gat það ekki. Hann hreyfði
tunguna og opnaði munninn
án þess að mynda orð, því orð
hefðu hljómað of heimsku-
lega og hátiðlega.
— Drekktu teið, það verð
ur kalt, hafði hann sagt
löngu síðar.
Hún leit upp og rétti úrj
bakinu. ,
Fyrirgefðu, sagði hún. Egj
er víst ekkert upplífgandi í
kvöld. Eg er svo þreytt.
Auðvitað var hún þreytt.;
Hún hlaut að hafa brotið heil'
ann upp á síðkastið engu síð
ur en hann. Hún var úttaug
uð að sjá, með svarta bauga
undir augunum.
—Hefurðu talað við pabba
þinn í dag? spurði hún.
— Já. Við mömmu líka.
Hún hrukkaði ennið og
kinkaði kolli. — Hvað sögðu
þau? Þau eru reið við mig?
er það ekki? — Nei, ekkij
mamma þín en pabbi þinn.
Eg er svo hrædd við hann
pabba þinn. Hann horfir allt
af á mig eins og hann haldi
að ég ætli að eyöileggja allt
fyrir þér, og nú — hef ég
gert það.
— Þetta máttu ekki segja,
heyrirðu það.
Hún hristi höfuðið.
— Hver ætti að vera reiðúr
við þig — þetta er allt mér
að kenna.
— Huu, sagði hún, það er
víst engum að kenna. Nema
það sé guði að kenna.
Hún andar rólega í myrkr-í
inu við hlið hans. Hvers vegna i
hafði hann ekki sagt hennij
hvað faðir hans hafði sagtj
og hvernig allt hefði gengiðj
fyrir sig. Nei, hann ætlaði
ekki að segja henni það. Hún
skyldi ekki heyra þau orð,
sem faðir hans hafði látið
sér um munn fara, faðir hans
sem hafði setið í stofunni inn
an við hálfopnar dymar þar
inni bak við dagblaðið sitt og
gleraugun sín og lokaðan and
litssvip og beðið.
Hann liggur í dimmunni og
sér sjálfan sig ganga til dyr-
anna, opna þær og stiga inn,
alveg eins og þegár hann var
lítill óttasleginn drengur og
hafði gert eitthvað sem hann
mátti ekki.
Hann staðnæmist á gólf-
inu aftan við stól föður síns
sem leggur blaðið á borðið og
tekur pípuna út úr sér. Fað-
irinn slær öskuna úr pípunni;
smáum föstum höggum á j
brúnina á öskubakkanum.
Hann slær mörgum sinnum
og þegar hann er búinn að
slá öskuna úr pípunni legg-(
ur hann hana frá sér með1
.bankhljóði á skrifborðið og
tekur af sér gleraugun og
heldur þeim í hendinni og
bíður þess að sá sem stendur
bak við stólinn taki síðasta
skrefið og setjist á kollinn
framan við borðið og segi
eitthvað, byrji,
Það hafði verið óþægilegt.
Hann finnur kuldastraum
leggja niður eftir bakinu við
að rifja upp þegar hann tók
sér sæti við borðið hjá föð-
ur sínum fyrir nokkrum
klukkustundum, og hann heyr
ir rödd sína aftur annarlega
breytta:
— Eg þarf að segja þér
svolítið, pabbi, ég þarf að tala
við þig ufn dálitið ....
— Jahá.
— Það er um Lísu og mig.
— Jahá.
Hann finnpr gftur hvernig
hann svitnaði á énninu og
efri vörihhi.
Faðir hans bankar létt á
dágblaðið með gleraugunum
og lítur ekki á hann.
— Lísa er ófrísk.
— Jahá. Hvað ætlar þú að
gera við því?
Hvað ætlað'i hann sér að
gera? í marga daga hafði
hann ekki hugsað um annað.
— Við höfum hugsað okkur
að giftast eins fljótt og hægt
er.
— Og á hverju hafið þið
hugsað ykkur að lifa?
Hægt og bítandi fór hann
að segja að Lísa myndi vinna
fyrir kaupi í nokkra mánuði
enn og auk þess fengi hann
brjú hundruð á mánuði hjá
honum, föður sinum, meðan
hann væri að læra.
Þá fyrst leit faðir hans upp
og horfði á hann.
— Nei, sagði hann, — þessi
brjú hundruð f«rðu ekki
meir.
— Ekki meir?
— Heyrðu nú, sagði faðir
hans. Þú hefur víst ekki hugs
að þér að ég sæi fyrir þér þeg
ar þú færir að kvænast. Það
var umsamið að þú flýttir þér
að liúka námi og létir allt
annað eiga sig á meðan. í
staðinn ætlaði ég að láta þig
bafa þá peninga sem þú þyrft
ir.
— Já, en pabbi, sagði hann.
— Einmitt núna þarf ég
meira á peningum að halda
en nokkru sinni fyrr og sið-
ar.
— Það kemur mér ekkert
við. Ef þú heldur að þú sért
nóeu fullorðinn til að eign-
ast börn verðurðu líka að
vera maður til að sjá fyrir
bér os fiölskyldunni.
— Æ. hvers vegna, pabbi,
hvers vegna? hugsar hann.
Gaztu alls ekki skilið að ég
burfti á hjálp að halda.
Hann lokar augunum og
strýkur yfir þau hendinni. En
faðir hans er bar aftur og
hann siálfur, og stofan og
skrifborðið og dagblað'ið og
aleraugu föður hans sem
liggja á dagblaðinu og rödd
föður hans sem talar:
— Eina lausnin fyrir þig,
drensl’r minn og okkur öll,
er sú, að fóstrinu verði eytt.
— Eytt? Hann grípur hönd
um um stólsetuna. — En það
(Framhald á 13. slðu.)