Tíminn - 18.05.1961, Side 14
H
TÍMINN, fimmtudaginn 18. maí 1961.
líklð hafði verið fært, þegar
þér komuð niður i garðinn
með ungfrú Marsh.
— Auðvitað hefur enginn
fært líkið, hrópaði Hastings
óþolinmóður. Því í ósköpun-
um skyldi nokkur hafa gert
það?
Drake leit í kringum sig.
— Hverjir fleiri sáu Fav-
ersham meðan hann lá þar
niður frá? Frú Hastings?
Sonja kinkaði kolli kæru-
leysislega.
— Já, ég sá hann, en það
er gagnlaust að spyrja mig
hjá hvaða runna hann lá ..
.. ég leit bara sem snöggv-
ast á hann og hljóp svo í
burtu.
— Hr. Chambers?
Noll Chambers hristi höf-
uðið.
— Eg vissi ekki um neitt,
fyrr en hann hafði verið bor
inn inn.
Drake gekk til dyra.
— Komið með mér, við
verðum að komast til botns
í þessu strax.
Þau fylgdust þögul á eftir
honum niður í garðinn. Drake
benti Antoniu að ganga á
undan.
— Þér skuluð ganga á und
an, ungfrú Brent, þá getið
þér vísað okkur á staðinn.
Hún gekk hikandi af stað
niður Skógargöngin. Mark
sá að Lora þrýsti sér fastar
að Clive, þegar þau nálguð-
ust runnana, og Antonia nam
staðar fyrir framan runna,
sem þakinn var dökkrauðum
blómum.
— Hérna var það, sagði
hún lágróma.
Mark leit í kringum sig og
sá að næsti Ijósrauði runni
var nokkrum metrum fjær.
Hann beið eftirvæntingarfull
ur eftir svari Loru, þegar
Drake leit spyrjandi á hana.
— Nei, sagði hún hálf-
kæfðri röddu. — Það var
þarna .... hjá þessum með
ljósrauðu blómunum.
— Hr. Hastings?
Leikarlnn leit ráðvana frá
einum runna á annan.
— Eg segi það satt ég man
það ekki .... og hvaða máli
skipti þaö eiginlega? Lögregl
an tók myndir .... þér getið
kynnt yður þær til að kom-
ast að því hvar hann lá ....
— Það skiptir máli ef líkið
hefur verið fært áður en
myndirnar voru teknar, sagði
Drake alvörugefinn og sneri
sér að Sonju. — Hvað segið
þér, frú Hastings? Hvar var
hann þegar þér sáuð hann?
Hún hikaði, en benti svo
á sama runna og Lora.
— Þarna, held ég, en ég
kom ekkí fyrr en löngu á eft-
ir hinum. Eg var ekki komin
á fætur .... þegar það gerð
ist. .
Það var undarlegur skjálf-
andi hræðsluhljómur í rödd
hennar og Mark skildi að
eitthvað hafði gert henni al-
varlega hverft við.
— Sá eini, sem getur hafa
fært líkið er Mathevs, sagð'i
Hastings. — Eg lét hann vera
einan hér á meðan ég hljóp
inn til að hringja í lækninn.
En hvers vegna skyldi hann
f-lytja Roy frá dökkrauðum
runna að Ijósrauðum. Það er
ofar mínum skilningi. Og auk
þess er ég viss um að ég hefði
tekið eftir því hefði líkið ver
ið fært ....
Drake Ielt hugsandi til t
hans. j
— Þér getið komið með mér j
til ungfrú Firth, ef þér hafiðj
áhuga á. Eg hef hugsað mér|
að heimsækja hana og leggja
fyrir hana nokkrar spurning
ar. Og það eru nokkrar spurn
ingar sem ég vil fá svar við
frá yður.
17. kafli.
Þeir lögðu af stað til Trent
ham fimm mínútum síðar, en
það eina sem lögregluforing-
inn spurði um var í sambandi |
við ýmis smáatriði frá nótt-,
inni. Mark sagði honum frá
andlitinu, sem hann hafði
séð í glugganum, þegar Lora
og hann stóðu yfir frú Char-
les, og spurði lögregiuforingj
ann, hvort nokkurt hinna
hefð'i nefnt það.
— Eg vildi óska að ég gerði
það, sagði hún, þó ekki væri
nema til að geta hefnt mín
dálítið á Con Garvin. Hann
gabbaði mig illa .... og setti
mig í mjög leiðinlega aðstöðu.
Haldið þér virkilega að ég
hefði tekið húsið á leigu ef
mér hefði dottið í hug að
hann hefði enga heimild til
að leigja það út?
Drake horfði athugull á
hana. 1
— Hélduð þér að hr. Gar-,
vin væri eigandi hússins? j
— Auðvitað hélt ég það. Eg
var að leita mér að litlu húsi ;
úti í sveit og það var hann'
sem stakk upp á því að ég
gæti fengið það leigt yfir vik
una, vegna þess að hann
kæmi aðeins um helgar.
— En þér hittuð aldrei Fav
ersham eða konu hans, með
KATE WADE: |l io
LEYNU 42 M r*-....: — ■»" p#4S€PUB¥IUIC Italska hússins i l| — » .. . — -Zre
Allt í einu mundi Mark
sögu garðyrkjumannsins um
Appollostyttuna.
— Ef þér viljið heyra um
undarlegt atvik, sagði hann,
- þá skal ég segja yður hvað
garðyrkjumaðurinn Mathevs
sagði við rannsóknina.
Mark skýrði málið fyrir hon
um og á meðan gengu
þeir að Appollostyttunni,
Drake horfði hugsandi á
hana, yppti öxlum óþolinmóð
ur og gekk í fararbroddi inn
í ítalskahúsið aftur.
Hin bjuggu sig undir för-
ina til London og Clive og
Mark horfðu öfundaraugum
á eftir lögreglubílnúm þegar
hann ók af stað.
— Verðum við að hírast hér
í allt kvöld, sagði Clive við
Drake, sem kom til þeirra.
— Má ég fara í ökuferð með
ungfrú Marsh? Við getum
skilið Mark eftir sem gísl.
Lögreglufaringinn kinkaði
kolli. — Verið ekki of lengi.
— Og hvað á ég að gera?
Leyfist mér að labba niður á
krána og fá mér bjór? spurði
Mark niðurdreginn.
—Nei, svaraði Drake. —
En ef það hefur verið einhver
af þjónustufólkinu er vafa-
samt þau hfðu minnst á það
.... þau sverja öll að þau
verið í fastasvefni og ekki
rumskað fyrr en Hastings
hringdi bjölunni.
— Og Garvin?
— Hastings hljóp þangað
til að vekja hann og hann
segist hafa orðið að hamra á
dyrnar áður en honum tókst
það.
Hann ók upp að litlu og
vistlega hvítmáluðu húsi og
stöðvaði bifreiðina.
— Hér er það víst, sagði
hann. — Eg hringdi til henn
ar áður en við fórum og ég
vona hún verði ögn alþýð-
legri en hún var í símanum.
Miðaldra kona lauk upp
fyrir þeim. Hún vísaði þéim
inn i eins konar vinnustofu,
og þegar þeir voru setztir út-
skýrði lögregluforinginn til-
ganginn með heimsókn sinni.
Hún svaraði stuttarlega að
hún myndi ekki eftir neinu
byssusafni, sem hafði hang-
ið uppi á vegg í Krossgátunni.
an þér voruð þar? spurð'i lög
regluforinginn.
Hún hristi höfuðið.
— Faversham var í London
alla vikuna. Eg sá hana að
vísu oft. Mér fannst fyrst eins
og hún yrði dálítið undrandi,
en ég býst við að móðir henn
ar hafi sagt henni hvernig
stóð á minni veru þarna. Con
var eftirlæti hennar .... hún
gerði allt, sem hann bað hana
um....
— Jæja, ungfrú Firth, ef
þér getið ekki hjálpað okkur
.... Drake reis úr sæti.
— Bíðið andartak! Hún
stóð upp og gekk að gamal-
dags skattholi. — Meðan ég
var þar teiknaði ég nokkrar
innimyndir af húsinu . .....
ég man ekki hvort ég teikn-
aði nokkuð vopnasafn ....
Hún blaðað* gegnum bunk
ann og rétti honum mynd.
— Jú, hér er ein, ég veit
ekki hvort það hjálpar ykk-
ur nokkuð. Þetta var bara
uppkast.
Drake virti myndina vand-
lega fyrir sér, en hristi svo
höfuðið.
— Því miður, en það hjálp
ar okkur víst skammt. En það
er gaman að fá að sjá teikn-
ingu af því, ég hef heyrt svo
mikið um þetta safn.
Þegar hún tók við því missti
hún aðra teikningu niður.
Mark beygð'i sig til að taka
hana upp og hrópaði upp yfir
sig, þegar hann sá hálfklár-
aða teikning*a af gömlum
manni með mikið skepg og
sítt hár.
— Þetta hlýtur að vera
Bróðir Villi, sagði. hann.
— Er það rétt, yngfrú Firth,
spurði hann.
Hún kinkaði kolli. — Já,
ég sá hann einu sinni I þorp
inu og fékk hann til að koma
heim í Krossgátuna og sitja
fyrir. Eg held hann hafi lát-
ið tilleiðast í þeirri von að
geta snúið syndugri listakonu
til betra lífs.
— Leitt að þér skylduð ekki
geta lokið við myndina, sagði
Mark.
— Já. Veslings maðurinn
varð veikur og .... ja, þegar
ég flutti þaðan gleymdi ég
honum alveg. Eg verð að fá
hann til að koma einhvern
tíma hingað.
—Hvenær veiktist hann ..
var það kannski eftir að
hann réðst að ungfrú Brent
þennan sunnudag, spurði
Mark forvitnislega.
UTVARPIÐ
Fimmtudagur 18. maí:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 VeðurXregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Á frívaktinni", sjómannaþátt-
ur (Kristín Anna Þórarins-
dóttir).
15.00 Miðdegisútvarp.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tónleikar: Lög úr óperum.
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Ferðaþáttur frá Englandi og
Frakklandi (Magnús Magnús-
son ritstjóri),
20.30 Söngvar og dansar frá fsrael
(Þarlendir listamenn flytja).
21.00 ísrael, land vonarinnar, —
samfelld dagskrá gerð af
Benedikt Gröndal alþm.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ýmsum áttum (Ævar Kvar-
an leikari),
22.30 Sinfónískir tónleikar. Fiðlu-
konsert eftir Aviasaf Barnea
(Hviva Winterfield og Kol-
Israel hljómsveitin leika; Ge-
orge Singer stjómar).
22.30. Kammertónleikar.
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hviti
hrafninn
91
Tíminn leið, og Eiríkur rak sjálfan
sig áfram, þangað til hann neydd-
ist til þess að setjast og hvíla sig.
— Ég verð .... að finna .... son
minn .... muldraði hann og féll
svo meðvitundarlaus til úarðar.
Pjakkur starði óttasleginn á hann.
— Æ, herra kóngur, bara að ég
væri nógu stór til þess að geta
borið þig, kjökraði hann. f sama
bili brakaði í kvisti, og Pjakkur
faldi sig bak við tré undir eins. —
Halló, Pjakkur, það er bara ég,
sagði Erwin lágt. — Uss, óvinirnir
eru hér rétt hjá, hvíslaði hann til
manna sinna og gaf þeim merki
um að koma. — Berið kónginn
burtu, sagði hann lágt, og menn-
irnir báru Eirík lengra inn í skóg-
inn. Þöglir héldu þeir áfram ferð
sinni, þangað til Erwin sagði þeim
að stanza. — Kyrrir, þama eru ó-
vinirnir, þeir horfa beint á okkur.