Tíminn - 12.08.1961, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, Iaugardaginn 12. ágúst 1961.
fram elns og gamalmennl. Og'
kannske náði hann sér aldrei
til fulls. Það bar á þessu með
fleiri börnin á Sjávarbakka,
þótt ekkert þeirra væri eins
illa farið og Óskar.
Svo var það elnn dag rétt
fyrir jólin, að líkfylgdin kom
frá Sjávarbakka. Líkkisturnar
tvær stóðu hlið við hlið fram
an við altarið, og ástvinahóp
urinn raðaði sér umhverfis
þær. Allir grétu nema Óskar.
Hann var alvarlegur, studdi
sinni hönd á hvora kistu og
horfði látlaust á þær, með'an
presturinn las frá altarinu,
bað, og útlistaði orð heilagrar
ritningar. Ræða hans var í
senn hógvær og mild, svo að
ástvinirnir fundu friðhelgi
staðarins og athafnarinnar.
Foreldrar Hallfriðar fengu
hana til þess að koma heim
með sér og var hún hjá þeim
fram yfir jól. En á gamlárs-
dag fór hún til óttusöngs í
safnaðarkirkjunni. Þar var
þá Óskar og með honum fór
hún heim um nóttina.
XXXI
Þannig stóð á kirkjuferð
Óskars, að prestur hafði boð-
að hann á sinn fund.
Daginn eftir jarðarförina
kom Óskar seint um kvöldið
á prestssetrið, ríðandi á góð-
..lesti sínum og gerði boð fyrir
prestinn. En er hann var elcki
heima, skildi Óskar eftir bréf,
þar sem hann sagði jörðinni
Sjávarbakka lausri í næstu
fardögum. Presti kom upp-
sögnin illa, en lét þó á engu
bera.
Á jólum kom Ásrún til kirkj
unnar með allstóran hóp af
bömum þeirra hjóna. Eftir
messu átti hún langt tal við
prestinn. Nú var hún gripin
miklum ótta. Óskar hafði
sagt henni þá ætlun sína að
bregða búi og fara til Amer-
íku. Og er hún reis gegn
þeirri ákvörðun hans, gaf
hann henni kost á skilnaði.
Og mátti hún þá velja um á-
framhaldandi ábúð á Sjávar-
bakka og hafa það af börnum
þeirra, sem hún ljysi sér og
hjá henni vildu vera. Þó und-
anskildi hann þrjú yngstu
börnin, sem hann sagðist ekki
skilja við sig. Eða þá aS út-
vega henni góðan samastað,
og þá mætti hún velja sér úr
hópnum nokkur böm. Hún
fengi sinn hlut úr búinu og
ætti það að vera henni nægur
lífeyrir, þar sem hann skyldi
af sinum parti sjá um uppeldi
þeirra bamanna, sem enn
væru í ómegð.
— Og þér gátuð ekki geng
ið að þessu, sagði séra Þórður.
— Nei, auðvitað ekki. Eg
skil aldrei við hann.
— En hvernig er þetta
hjónaband ykkar? Er það
orðið annað en nafnið eitt?
spurði prestur.
— Þótt það væri verra en
nafnið eitt, skildi ég ekki við
hann. — Þér liðsinnið mér,
séra Þórður.
— Það er nú svo. Hvenær
áttuð þið fyrst tal um þetta?
satt og rétt. Eg skal heim-
sækja ykkur hjónin á Sjávar
bakka og ræða við ykkur bæði
í einu. Það mun vera réttast.
— Ekki veit ég hvort það
er réttast, sagði Ásrún. — Eg
vil heldur, að þér talið við
Óskar einan. Hann getur orð
ið tilleiðanlegri við. yður, ef
ég er hvergi nærri. Eg veit,
að hann ber virðingu fyrir
yður. Nú skal ég segja yður
allt. Þegar við vorum háttuð
um kvöldið og börnin sofn-
BJARNI ÚR FIRÐII

AST I MEINUM
30
• •/' /
Eg meina, hvenær gerði hann uð, fór ég aö tala um það við
yður þetta tilboð? Óskar, að nú ætti öllu að vera
— Kvöldið eftir jarðarför lokið milli hans og Hallfríð-
drengjanna. ar. Hann mætti skilja vel við
— Já, einmitt það. Og átti hana, en láta hana fara. Nú
hann upptökin að samtalinu? væri það ekki barnið, sem
— Eg er ekki búin að segja tengdi þau saman. Hann ætti
yður allt. Hann ætlar að ger helzt að gifta hana, og benti
ast mormóni, sagði Ásrún. ég honum á Jón í Dalseli, sem
— En þér hafið ekki svarað ég veit, að hefur hug á henni.
spurningu minni, sagði prest Hann er velstæður myndar-
upr. — Þér hafið ekki sagt, að maður, þó að stúlkurnar hafi
undir eins kvöldið, sém jarð- hryggbrotið hann, að sagt er.
að var, hafið þið ræðst við um Hallfríður þarf að eignast
þetta. Átti hann upptökin að mann sem festir hana í sessi
þeim samræðum? og lætur ekki allt eftir henni.
— Hvað kemur það málinu Eg sagði þetta ekki allt, en
við? ‘ ég meina það þó. Eg mun
— Því svara ég ekki. En ef hafa minnt hann á, að ég
þér viljið að ég liðsinni yður, teldi, að guð hefði látið til sín
verðið þér að segja mér allt heyra, með þvi að velia sér
eins og er. Skipti ég mér af nú þessa drengi tvo. Ef hin-
þessu leiðindamáli, verð ég um ósæmilega lifnaði yrði
að vita allt. Eg á eftir að tala haldið áfram, mætti búast við'
við Óskar, og ykkur getur því. enn sterkara kalli. Eg hef
aðeins borið saman að þér kannske orðað þetta enn þá
dragið ekkert undan, sem ákveðnara við hann. Eg man
máli skiptir. Þér eruð í raun það ekki vel. Mér fannst þetta
og veru búin að' svara mér. kvöld réttur tími til að gera
Þér áttuð upptökin. En hvern upp sakirnar. Eg sá það og
ig hófuð þér samræðurnar og vissi. að hann var þungt hiigs
hvað vilduð þér með þeim? andi. Ff þekki hann orðið.
— Þér eruð á bandi Óskars, Þér þekkið hann ekki,
á móti mér. Ásrún mín, sagði séra Þórður.
Nú seig í séra Þórð. — Varð hann reiður?
— Hvaða erindi eigið þér — Það þykir mér sennilegt.
við mig? Á ég ekki að reyna En engu að síður talaði hann
að tala á milli ykkar hjóna? rólega. Hann sagðist elska
Það geri ég ekki, nema ég viti Hallfríði, aldrei heitar en nú.
allt, sem máli skiptir. Viti það Það væri allt búið okkar á
I milli. Eg skyldi taka boði
sínu. Það væri okkur báðum
fyrir beztu. Þegar ég neitaði
því, sagðist hann fara til Am-
| eríku í vor, gerast mormóni,
ganga að eiga Hallfríði. Hún
væri eina stúlkan, sem hann
hefði nokkurn tíma elskað.
Þá reiddist ég og hellti yfir >
1 hann heiftarorðum. Þá tók
hann bæði börnin úr rúminu'
J og flýði herbergið. Eg var ein
| eftir flakandi í sárum. Var(
það ekki von? Eg var í hans
augum verri en ambátt og
þannig skildi það vera fram-
vegis, og þó var villimennsk
an, trúarruglið og hórdómur-
inn verst af öllu.
Hann kom aftur inn í her-
bergið. Þá heimtaði ég það,
að hann segði jörðinni lausri
tafarlaust, þá vissu allir, hvað
hann ætlaði sér. Og það væri
óhugsandi, að honum liðist
allt. Hann sagðist ekki skipta
um ætlun, en ógjarnan vildi
hann fyrirgera ábúðarréttin-
um, ef ég sæi mig um hönd.
og vildi búa áfram. Það væri
langur tími til vors. Svona var
hann ófyrirleitinn.
— Þér vitið, Asrún min,
sagði séra Þórður, að Óskar
er ósveigjanlegur, þegar hann
hefur tekið eitthvað í sig. Þér
sögðuð áðan: Trúarvinglið og
hórdómurinn e r verst af öllu.
Þar er ég á sama máli. Til
þess að bjarga börnum yðar
frá falstrú þeirri, sem Óskar
sækist eftir, þá skiljið við Ósk
ar og leyfið honum að eiga(
Hallfríði, með því skilyrði, að
hann fari ekki af landi burt
né skipti um trú. Hjónaband
yðar er þegar að engu orðið,
en framtíð yðar er hægt aö
tryggja. Eg er viss um, að það
er hægt að komast langt með
Óskar, ef hann fær Hallfríðar.
Hugleiðið þetta, góða kona,
það er betra að beygja sig en
brotna.
— Nei, nei, nei, nei. Eg skil
aldrei við Óskar, sagði Ásrún.
Eg fer með honum til Amer-
íku og fylgi honum þar eins
og skugginn. Undan þeirri
byrði skal hann ekki komast.
Eg skal kvelja hann látlaust,
ef hann snýr við mér bakinu.
Á ég að trúa því, að þér, sjálf
ur sálusorgarinn, getið ekk-
ert, þegar svona illa horfir
og leitað er til yðar? Eg skora
á yður að liðsinna mér. Eg
fer ekki héðan, fyrr en þér
hafið lofað mér liðsinni yðar.
Eg trúi því ekki, að þér getið
ekki mikið, ef þér leggið yður
fram. Eg er bæði beisk af 2200
harmi og úrvinda. 22jo
— Eg vil liðsinna yður, 24,oo
mælti séra Þórður. En ég
þekki óskar ekki síður en þér,
bótt þér séuð eiginkona hans.
Viljið þér gangast inn á það,
að Óskari verði leyft að geta
börn með Hallfríði? Hugsazt
gæti, að hann sætti sig við
það og fengist til að' vera um
kyrrt og halda öllu í hinu
sama horfi og áður var.
— Hvað heyri ég, sagði Ás-
rún. — Eigið þér virkilega
ekkert annað ráð en að opna
allar dyr svívirðingarinnar
upp á gátt?
— Eg tala ekki við yður í
þessum dúr, sagð'i séra Þórð-
ur og var nú þungur á brún-
ina. — Var það ég sem inn-
leiddi frillulifnaðinn á Sjáv-
arbakka? Var það ekki hús-
freyjan, sem freistaði bónda
síns með ráðningu Hallfríðar,
og með stórlæti sínu og ríki-
lund hratt honum fet fyrir
fet nær foraðinu? Með bless
un heilagrar krsitni voruð
þér vígðar Óskari. En yður
vantaði þá snilli, sem með
þurfti, svo að hjónaband yð-
ar yrði gott og friðsælt. Óskar
elskaði börnin ykkar. Þér
sýnduð þeim litla ástúð. Það
vitna allir. Þegar hann gladd
ist af einhverju, voruð þér alla
jafna á öndverðri skoðun. Þér
heimtuðuð í stað þess að gefa.
Þér eruð eina konan í söfn-
Laugardagur 12. ágúst:
8,00
12,00
12.55
14.30
14,40
16.30
18.30
18.55
19,20
19.30
20,00
20,30
21,00
21,30
Morgunútvarp.
HádegLsútvarp.
Óskal'ög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
f umferðinni (Gestur Þorgríms
son).
Laugardagslögin.
Veðurfregniir.
Xxig leikin á ýms hljóðfæri.
Tilkynningar.
Veðurfregnir,
Fréttir.
Tónlei'kar: Píanókonsert í F-
dúr eftir Gerschwin (Leonard
Pennario og Sinfóníuhljómsv.
í Pittsburgh leika; William
Steinberg stjórnar).
Leikrit: „Sara" eftir Gordon
Daviot. — Leikstjóri og þýð-
andi: Erlingur Gíslason.
Tónleikar:
a) Cesare Siepi syngur ítölsk
lög.
b) Mstislav Rostropovitch leik
ur smálög á knéfiðlu. Við
píanóið: Alexander Dedjukhin.
Upplestur: „Lífekistusmiður-
inn", smásaga eftir Alexander
Púsjkin, þýdd af Þórarni
Guðnasyni (Indriði Waage leik
ari).
Fréttir og veðurfregnir.
Danslög.
Dagskrárlok.
EIRIKUR
VÍÐFFÖRLI
Úlfurinn og
Fálkinn
17
Meðan hann reikaði um rústir
síns gamla heimilis, leituðu marg-
ar gamlar minningar upp í huga
hans. Hann minntist æsku sinnar,
hinna hamingjusömu ára með
Vinónu og Ervin, hann minntist
hinna fjölmörgu vina sinna. Enn
fylltist hann reiði yfir því, hvað
gerzt hafði með heimili hans, og
öskur úlfsins minnti hann á sögu
bófanna, svo að hann gat ekki að
því gert, að það fór hrollur um
hann. Hann trúði sögunni ekki
rétt vel, og gekk á-fram, unz
ókennilegt hljóð kom honum til
að snúa sér við. Þar, aðeins um
fimmtíu skref frá honum, stóð stór
úlfur og horfði græðgislega á
hann.
1