Tíminn - 07.09.1961, Blaðsíða 14

TÍMINN, fimmtudaginn 7. september 1961
! n
Svo þræddi hann slóðina
heim að bænum. Hallfríði
varð litið á eftir honum og
dáðist að fjörkippnum, sem
gamla hryssan tók, er hún
sá, hvert stefnt var. Þrátt
fyrir það að götuslóðinn væri
svo þröngur að hrossin kæm
ust þar varla fyrir tvö, þá fór
sú gamla á kostum, lendin fal
leg og fjaðurmagn í limaburð
inum. Allt í einu greip Hall-
friði grunur. Hann er að
farga hryssunni. Hún vildi
helzt ekki hugsa setninguna
til enda. En svo reyndi hún
að hrista af sér óþægindin.
„Hvað kemur þetta mér við?
Jú, allt sem er ófagurt, snert
ir mann, þegar maður verð-
ur þess var, þó að maður eigi
ekki sök á þvl sjálfur“. Perð
in var búin að vera sem
skemmtiferð.
í þessu heyrir hún hófadyn
að baki sér. Tveir lausir hest
ar og töskuhestur geysast
fram úr. Á eftir koma tveir
menn. Annar var við aldur
og feitur mjög, með fyrir-
mannlegt útlit, hinn var lítt
af bamsaldri, líklega sonur
eldra mannsins. Þeir heilsuðu
Hallfríði og spurðu hvert ferð
hennar væri heitið. Hún
saðgi þeim það. Þá segir eldri
maðurinn: — Afbragð. Við
eigum þá samleið alla leið.
Hófust nú fjörugar umræð
ur. Leið svo drykklöng stund.
Bar þau fljótt yfir, því að
mennimir riðu hratt. Loks
sagði eldrl maðurinn:
— Stanzaðu hestana í
hvamminum þarna. Við skul
um á.
Þegar þau voru nýsetzt, kom
Jóakim. Hann stökk af baki,
spretti af hestinum, sem var
sveittur mjög og sagði:
— Eg vissi ekki, hver fjand
inn hafði numið burtu stúlk-
una mina og hugsaði honum
þegjandi þörfina. Auðvitað
varst það þú. Komdu blessað
ur og sæll.
— Já, sæll og blessaður,
gamli vinur. Stúlkuna þína,
segir þú. Heldurðu að þú telj
ir mér trú um, að þú hafir
komizt yfir svona myndarlega
stúlku? Nei, blessaður, fyrr
hrynja fjöllin.
— Víst er hún ráðskona
min í ár, eiginkonan að ári.
— Jæja, þú segir fréttir.
Seigur ertu. Nei, þú hlýtur að
Ijúga.
— Ráð'skonan mín. Ætlarðu
að segja, að ég Ijúgi því?
sagði Jóakim og færði í brýnn
ar.
— Nei, góði vinur. Þú seg-
ir auðvitað allt satt. Eg gefst'
upp. Og því til staðfestu sýp-
urðu á pelanum.
— Mikið var, sagði Jóakim,
tók við vasapelanum og saup
vel á.
—i Þetta áttu ekki til í verzl
uninni, skrattinn þinn, sagði
hann um leið og hann rétti
fleyginn að kaupmanninum.
— Þar skjátlast þér vinur.
Þú skalt fara með heilflösku
heim, sem ég rétti þér sem
sáttabikar. Og svo bannar þú
Nóttin færðist yfir, stjörnu
björt haustnótt. Allt í einu
sagði Jóakim: — Hér förum
við af baki.
Hallfríður vatt sér úr söðl-
inum.
Þau settust, en fundu um leið,
að jörðin var rök.
Jóakim spratt á fætur, vatt
sér úr yfirhöfninni, breiddi
hana á jörðina og sagði:
— Seztu á þetta, Hallfríð-
ur, þá verðurðu ekki vot.
Hallfríður þáði boðið.
9
mér ekki að gefa henni auga,
stúlkunni.
Þá hló Jóakim, svo að and
litið varð að einu sólskini. —
Min er æran, herra kaupmað
ur, en meira en augnatillit má
það ekki vera.
— Nei, blessaður, gamlir
syndaselir eins og ég keppa
ekki í kverinamálum.
Það var staðið lengi við í
kaupstaðnum.
Pyrst var dvalið góða stund
hjá kaupmanninum, veitti
hann vel. Þá var gengið milli
verzlana og skoðaðar vörur.
Loks undir kvöldið var búizt
til heimferðar. Jóakim bauð
Hallfríði inn á veitingahús og,
keypti mat. Svo var lagt af
stað. Kvöldið var yndislega
fagurt og milt. Það sá hvergi
ský á lofti, þess vegna var
hætt við næturfrosti. Hestarn
ir voru ólmir af fjöri og heim
þrá, og lögðu sig fram í löng
um og ferðmiklum sprettum.
Hallfríði fannst ekkert
skyggja á nema þetta með,
gráu hryssuna. Hún gat ekkij
gleymt því, og er leiðin lá
fram hjá Dæld, sagði hún: —
Mundu eftir þeirri gráu.
— Hún er búin að skila sér
heim. Eg þekki hana svo vel,
sagði Jóakim og kímdi.
Hallfríði létti. Hún hafði
haft hann fyiúr rangri sök.
— Hvað má bjóða þér?
spurði Jójikim.
— Hvað hefurðu að bjóða?
— Pyrst og fremst mig,
sagði hann og hló hjartan-
lega.
— Þú veizt, að því boði tek
ég aldrei, svaraði hún.
— Þá þetta, sagði hann og
rétti fram tvo bréfpoka, var
sætabrauð í öðrum, en brjóst
sykur í hinum.
Hallfríður bragðaöi á hvoru
tveggja. -isri fii/
— Hvað ætlarðu að vera
lengi hjá mér? spurði hann.
— Það fer eftir því, hvern
ig okkur sémur.
— Til æviloka. Vel sé þér
fyrir það. Dauðinn einn skal
aðskilja okkur, sagði hann.
— Byrjaðu nú ekki á neinni
vitleysu í ferðalok, sagði hún.
— Þetta er engin vitleysa,
Hallfríður. Sjáðu stjörnurn-
ar. Þessar þarna mynda brúð
arsveig. Þú verður konan
mín, jafnvel himinteiknin
boða það.
— Annaðhvort sérðu of-
sjónir eða mislest teiknin,
sagði Hallfríður.
Jóakim færði sig nær. —
Hallfríður, hvers vegna neit-
ar þú því, sem ekki er unnt
að neita. Gæfa okkar beggja
er samofin héðan í frá. Við
unnum bæði sama heimilinu,
sömu börnum, sömu lífskjör
um, sömu siðum og trú. Ef
við skiljum, ristum við þver-
skurð í allt þetta, sem aldrei
getur gróið. Og við eigum lífs
orku, , sem himnasmiðurinn
í hefur gefið okkur til viðhalds
lífinu og til lífsnautnar, sem
er öllu öðru fremri. Hallfrið-
ur, þú hefur lært að fela eld,
kannt þá list svo vel að ekki
skeikar. En sama höndin, sem
felur eldinn, lyftir hlóðarhell
i unni og gefur glæðunum, sem
sváfu, nýja næringu. Og þá,
þá fyrst er hægt að búrverka,
bera fram heilnæma fæðu
fyrir hvern og einn. Nú er mig
að bera af leið með það sem
ég vildi segja. Þetta: Við eig
um að leggja saman ást og
orku, þá fær meistari himn-
anna að blása lífsanda , góð
an efnivið. Eg brenn af löng-
un eftir því, að við sameinuð
bjóðum almættinu verknaði
til sköpunar. Ágætt, íslenzkt
ævintýri lætur biðil segja: —
„Segðu já, elsku lífið mitt
góða“. Eg ber nú fram hina
sömu bæn.
Hallfríður hafði hlustað
líkt sem í leiðslu, og látið hug
ann reika. Nú fann hún, að
hún átti orðið og varð hverft
við. — Hvað varst þú að
segja? sagði hún, líkt því sem
hún vaknaði af draumi.
— Hefurðu sofið, Hallfríð-
ur? sagði biðillinn og voru
sárindi í rómnum.
—Nei, sofið hef ég ekki,
sagði hún. — Fallegu orðin
þín skrifa ég fyrst og fremst
j á mælskulista þess, sem veit,
að hann er sterkari.
— Eg er ekki að neyða þig
til neins, Hallfríður. Eg er
,aðeins að leiða þig til skiln-
'!ings á eðli lífsins, og hvers af
okkur er krafizt. Heldur þú,
að það sé blind tilviljun, að
þú komst hingað? Var það
blind tilviljun, að ég hitti séra
Þórð, þegar ég hafði tekið
gröf þeirrar konu, sem ætlaði
að fleyta heimili mínu um
stund? Heldurðu, að það sé
blind tilviljun, að gamla
tengdamóðir mín skyldi hníga
nið'ur örend, er hún hafði lof
að mér, af góðvild sinni,
1 meiru en hún var fær um að
veita? Nei, Hallfríður, ekkert
af þessu er blind tilviljun.
Hingað ertu komin og hér
áttu að vera með mér til ævi-
loka. Eiginkona mín og móðir
barna minna, borinna og ó-
1 borinna, verður þú. Það er
guðleg ráðstöfun.
— Þú ert ekkjumaður, Jóa-
kim. Einu sinnl lofaðir þú því
á helgri stund að elska og til
heyra eiginkonu þinni til ævi
loka. Pinnurðu ekki enn á-
hri^in af þessu heiti?
— Jú, að sönnu. En eins
og mér ber skylda til að sjá
börnum mínum farborða, þó
að konan sé dáin, eins er mér
heimilt, jafnvel skylt, að við
halda því heimilislífi, sem ég
vígðist, er ég stofnaði eigið
heimili. Þegar þú ert orðin
eiginkona mín, heldur heim-
ilislífið áfram í réttu horfl.
Þá byrja ég hvern dag með
gleði hlns endurnærða helm-
ilisföður, og blessun næturlnn
ar umlykur mig. Þá fer ég
út til fanga eins og fuglinn
í mó og hlakka til heimkom-
unnar og greikka sporið, er
nær dregur bænum. Slíkt er
heimili með eiginkonu og
börnum. Öll önnur heimili
eru svipur hjá sjón.
— Þú hefur váxið í augum
mínum í dag, en ég get ekki
elskað þig, og þar af leiðandi
ekki veitt þér það heimili,
sem þú virðist þrá. Leitaðu
Fimmtudagur 7. september.
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12.55 „Á frívaktinni“, sjómannaþátt-
ur (Kristín Anna Þúrarinsd.).
15,00 Miðdegisútvarp.
18.30 Tónleikar: Lög úr óperum.
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 Tónleikar: „Myndir á sýningu"
eftir Mussorgskij (Sinfóníu-
hljómsveitin í Chicago leikur;
Rafael Kubelik stjórnar).
20.30 Norður Noreg; síðari hluti
ferðaþáttar (Vigfús Guðmunds
son gestgjafi).
20.55 Tónleikar: Atriði úr óperunni
„Brottnámið úr kvennabúr-
inu“ eftir Mozart (Erna Berg-
er, Lisa Otto, Rudolf Schock,
Gerhard Unger og Gottlob
Frick syngja með kór og
hljómsveit. Stjórnandi: Wil-
helm Schiichter).
21.20 Erlend rödd: Vandamál rúm-
enskra menntamanna, grein
eftir Peter Dimitriu (Sigurð
ur A. Magnússon blaðamaðu-r).
21.40 Samleikur á fiðlu og píanó:
Sónata nr. 1 í F-dúr op. 8 eft-
ir Grieg (Yehudi Menuhin og
Robert Levin leika).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Kvöldsagan: „Smygl'arinn" eft
i.r Arthur Omre; V. (Ingólfur
Kristjánsson rithöfundur).
22.30 Sinfónískir tónleikar:
Sinfónía nr. 7 í E-dúr eftir
Anton Bnickner (Sinfóníu-
hljómsveit Berlínarútvarpsins
lciku-r; Rolf Kleinert stjórnar).
23.40 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFFÖRLl
Ulfurinn og
Fálkinn
39
Ervin sá, að þessi kynjaskepna
var maður, klæddur í gæruskinns
kápu. En þegar hann ætlaði að
nálgast hann og úlfana, hófu þeir
að urra og láta skína í tennurnar,
og hann ákvað að koma sér burt.
Bryndís var ekti komin langt, og
hún var að velta því fyrir sér,
hvað hún ætti að gera. — Ef ég
gæti bara fundið Eirík aftur, hugs
aði hún, — gáeti ég áreiðanlega
leitt hann af með einhverri sögu.
Þá sá hún eitthvað reika í átt til
hennar, óstyrkum fótum, það var
Ervin. Þótt hann félli oft, dróst
hann þó áfram. — Þá er ekki allt
tapað enn þá, hugsaði Bryndís
ánægð.