Tíminn - 12.10.1961, Blaðsíða 8

T í M I N N, fimmtudaginn 12. október 1961.
*
Miklir annadagar
í Steypustöðinni
Stór og grá bygging stend-
ur undir sandkambi, sem
haldið er í skefjum með marg
faldri tunnuröð, svo að hann
renni ekki yfir hana og kæfi
hana. Hún er með nokkrum
gluggum og nokkrum dyrum
á sér miðri. Tröppur með
mörgum stöllum og mörgum
hlykkjum liggja að þeim, þakt
ar sementsryki. Ofan á koll-
inum á byggingunni er stór
vörubíll og snýr pallinum að
„sílói“, sem stendur við hlið
hennar eins og tröllslegt
brennivínsstaup.
Við sjáum mannshaus bregða
fyrir í einum glugganum og göng-
um upp tröppurnar með mörgu
stöllunum og mörgu hlykkjunum
og miðum á hausinn. Hann hverfur
og við göngum inn um dyrnar
skammt frá honum.
— Kom inn, segja fjórar raddir
í einum kór, og jafnmörg andlit
horfa á okkur, þegar við göngum
inn. Það er auðséð á þeim, að
þau eru stikkfrí, og sum þeirra
hafa kaffibrúsa fyrir augunum.
— Eg hélt, að það væri alltaf
vitlaust að gera á Steypustöðinni
— Það er það lika, en við erum
í kaffi.
— Hvað vinna margir menn
hérna?
— Við vitum það ekki. Það
verður fyrst að telja þá á fingr-
unum, svo á tánum og byrja svo
á fingrunum aftur, segir einn
þeirra, og hoifir með velþóknun
á fætur sína, sem liggja upp á
'krifborðinu fyrir framan hann.
— Hvað eru margir bílstjórar
á steypubílunum?
— Þeir eru jafnmargir tánum
og fingrunum, segir sá með fæt-
urna á skrifborðinu.
— Þeir eru tuttugu, segir annar
til s'kýringar.
— Jafnrnargir tánum og fingr-
unum.
— Hver.ær er mest að gera?
— Það er alltaf mest að gera .
En stundum er allt vitlaust. Það
koma dagar, sem eru alveg vit-
lausir. Núna fer mest í Miklu-
brautina. Það má aldrei stoppa.
Þegar við göngum út úr her-
berginu, heyrum við æsta rödd í
hátalara, og horfum allt í kring-
um okkur, til þess að sjá þann,
sem hún er að skamma, en sjáum
engan, nema hvoírn annan. Um
leið og við nálgumst, hættir rödd-
in. Við höldum áfram að leita að
röddinni, en hún lætur ekki á
sér kræla. Loks komum við inn í
s'kúr, sem er byggður utan um
sílóið og í honum eru ótal takkar,
handföng og tittir. Upp um alla
veggi gefur að líta reyktóbaksbox,
sem eru fest upp með stórum
naglagaurum í gegnum belginn.
Á meðan við erum að dást að
þessari furðulegu skreytingarlist,
vindur maður sér inn í herbergið
og togar í eina stöngina, og um
leið heyrast ægilegir skruðningar
undir fótnm okkar. Maðunnn tog-
ar í hverja stöngina af annarri,
og það verða enn fleiri skruðn-
ingar .
— Til hvers ertu að toga þetta?
— Eg er að vikta á bílinn fyrir
neðan. Hann fær visst magn af
hverju efni fy.rir sig. Sementið
kemur úr bragganum hérna við
hliðina. Það fer upp í skúffum og
ofan í sílóið og blandast mölinni,
sem bílarnir sturta ofan í það. Eg
skammta svo bílunum, sem bakka
að fyrír neðan okkur.
— Er ekki stanzlaus straumur
af bílum, sem koma að sækja
steypu?
— Það er oft fjandi mikið af
þeim. Stundum verð ég að éta
matinn mmn standandi hérna við
viktina og kippa í stengurnar
milli þess sem ég sting matnum
upp í mig.
— Er ekki mikill sementsmökk-
urinn hérna, þegar mikið er að
vikta?
— Það er alveg grásvartur
mökkurinn. Þetta er bölvaður við-
bjóður.
— Hvað ertu búinn að vera
lengi við þetta?
— Eg hef nú ekki verið lengi
á viktinni. Eg keyrði áður bíl hjá
þeim, annars er ég búinn að vera
hérna í 13 ár. Það er langur tími,
og maður myndi ekki tolla, ef
það væri ekki kaupið. Þetta er
svoddan bölvað ryk. Þó er það
verra hjá þeim í bragganum.
Hann fyllist alveg af ryki, þegar
vestanáttin blæs inn um dyrnar
hjá þeim.
— Neglirðu tóbaksboxin á vegg-
ina til þess að hrella sjálfan þig
og venja þig af því að reykja?
— Nei, við gerðum þetta einu
sinni til þess að strj$g wofikstióih
anum. Hann sá einu sinni boxin
hjá okkur og sagði, að það væri
ægilegt að sjá, hvernig við brennd-
um peningunum.
Um leið og við göngum út heyr-
ist æsta röddin aftur og viktar-
maðurinn tekur undir sig stökk
og hleypur inn í litla skonzu rétt
við dyrnar á skúrnum. Hann talar
nokkur orð við æstu röddina. Hún
anzar og segir: „Eg skipti“.
— Við hvern ertu að tala?
— Bílarnir hafa talstöð og kalla
á okkur, þegar þeir þurfa að láta
okkur vita um eitthvað varðandi
keyrslu, segir viktarmaðurinn og
tottar pípuna.
Inni í bragganum stendur mað-
ur við tr'éstokk, tekur sements-
poka snarlega undir arminn, sker
þá á háls með bognum hníf og
hleypir innvolsinu niður í stokk-
j inn um leið og hann þeytir tóm-
j um pokunum aftur fyrir sig. Hann
i tekur hvern pokann á fætur öðr-
um og rekur hnifinn á hol í þá.
Hreyfingar hans eru snöggar og
hnitmiðaðaT, og það er auðséð,
að hann er verkinu vanur.
— Þú kannt þetta orðið?
— Eg er búinn að vera við
þetta í fimmtán ár. Þetta er ó-
þverravinna, en maður verður að
gera eitthvað, annars er allt búið.
Eg er nú kominn á níræðisald-
ur....
— Nei, nú trúi ég þér ekki.
— Eg er áttatíu og eins.
— Þú ert ekki meira en sex-
tugur.
Maðurinn tekur sementspoka
léttilega undir arminn og rekur
hnífinn í hann.
— Eg er áttatíu og eins, en ég
hef heilsu. Það er allt í lagi á
meðan heilsan er, og hún er góð
hjá mér.
— Er það satt, að hann sé á
níræðisaldri, spyrjum við aldraðan
mann og alvarlegan, sem stendur
á lyftitæki rétt hjá okkur.
— Það r-r satt, en það trúir því
enginn Þeir kalla hann „litla
strákinn í bragganum". Það er
von. Hann er eins og unglamb í
hreyfingum.
Sá áttræði stekkur með fjaður-
Viktarmaðurinn togar í stangirnar og tottar pípu sína. (Ljósmyndir:
Tímlnn, G.E.)
Steypus'töðin. Verið er að fylla steypubíi, sem stendur undir silóinu
til vinstrl.
magnaðri hreyfingu upp á pall við
stokkinn.
iu _ {>að er um að gera að hafa
nógu góða heilsu, segir hann og
brosir. Annars er bölvuð óholl-
usta af þessu ryki. Það smýgur í
gegnum allt. Það eru engin föt
til, sem halda því og maður verð-
jur að fara í bað á hverjum degi.
I Það þýðir heldur ekkert að þvo
jytri fötin, þau verða bara hörð á
!því. Eg fer nú bráðum að hætta
'þessu. En það er vont að hætta,
j þegar maður er gamall. Þegar
vinnan er búin, er allt búið.
Nokkrir bilstjórar á steypubíl-
jum standa í braggadyrunum og
kasta mæðinni meðan bílar þeirra
eru fylltir.
— Er það satt, að þið séuð
mestu ökufantar í bænum?
— Maður hefur svo sem heyrt
það utan að sér, en það er ekki
Frrmhalo a ió siðu
„Litli strákurinn í bragganum" hvetur hnífinn.