Tíminn - 12.10.1961, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, fimmtudaginn 12. október 1961.
— Jæja, mamma mín. Þá
þreyti ég þig ekki meira. En
þó að ég hafi sært þig núna,
þá leitaðu til mín, ef þig vant
ar eitthvað. Þér neita ég um
fátt, helzt ekki neitt.
XXIX.
Eftir að Hallfríður hafði
fylgt systkinunum úr hlaði,
kvatt stóru, fallegu börnin
sín tvö, og horft á eftir þeim,
unz þau hurfu sýnum, reik-
aði hún inn í herbergi sitt,
lokaði að sér dyrum, varpaöi
sér upp í rúmið sitt og brast
í ofsalegan krampagrát. Slikt
voðafár hafði aðeins einu
sinni áður gripið hana, á
kirkjuhólnum á prestssetrinu,
þegar verið var að moka ofan
í gröf ástvina hennar. Þegar
feðgarnir komu heim, var
Hallfríður mikið veik. Hafði
læknrinn verið sóttur og
börnin hennar öll setzt að á
Móum og vakað yfir henni
til skiptis margar nætur.
Var hún nú öðru sinni flutt
á kviktrjám á læknissetrið.
Þar lá hún vikum saman og
allt sumarið fór í afturbata.
En Hallfríður komst til
heilsu á ný, og átti læknis-
frúin mestan þátt í því. Hún
var Hallfríði svo óviðjafnan-
lega góð og vakti hana til lífs
ins með nákvæmri hjúkrun
og hressu og hlýju yfirbragði.
Engin ástvina hennar kom
oftar að finna hana en Gest-
ur. Hún þráði hann svo mjög.
Henni fannst hún hafa mis-
gert svo mikið við hann, að
það yrði aldrei bætt. Það var
ekki fyrr en hann heimsótti
hana á miðju sumri og hafði
þá heitbundizt góðri stúlku,
að fór að rofa til hjá Hall-
fríði. Þá þráði hún mikið Ás-
grím litla. Honum fylgdi allt-
af létt viðmót. „Sólskinið
mitt,“ sagði hún um Ásgrím.
Henni fannst hann bera það
með sér, að hann væri kjör-
inn til þess að ganga fram
fyrir fólkið í skrúðklæðum
menningarinnar. Hann lofaði
henni því að verða annað
hvort prestur eða læknir.
Jóakim kom oftast vikulega
að heimsækja Hallfríði. Hann
var hress og sá úrræði til
allra hluta. Honum þótti bat-
inn koma seint og spurði oft
lækninn, hvort Hallfríði
gæti ekki eins batnað heima
við góða hjúkrun. „Hún hef-
ur ekki þolað fjarveru mína
í vor,“ sagði hann. „Við get-
um hvorugt án hins lifað. Og
á það ekki svo að vera um
hjón, læknir góður?“
Læknirinn brosti og lét það
svar nægja. Sigurbjörg var
flutt frá Móum fyrir tveimur
árum. Nú dvaldi hún á heim-
ili bróður síns, sem bjó stór-
búi í næstu sýslu. Þeir feðgar
höfðu gist þar í báðum leið-
um, er Akureyrarförin var far
in, og meira að segja dvalið
þar dag um kyrrt í heimleið
inni. Hafði þá Jóakim viljað
fá Sigurbjörgu heirn með sér,
svo að hún gæti verið við
fermingu Ásgríms, eins og
þurðar gengin. Hann vildi
heldur ekki að Ásgrímur réð-
ist burtu í atvinnuleit yfir
sumarmánuðina. Hann var
því alltaf heima, vann föður
sínum og las mikið. Næ$ta
vetur var hann í fjórða bekk
menntaskólans. En svo las
hann fimmta og sjötta bekk
utanskóla á einum vetri og
náði góðu stúdentsprófi. Það
ár var hann lengur heima en
undanfarin skólaár. Og er
hann fór til Reykjavíkur,
39
hann orðaði það. Sigurbjörg
verið tilleiðanleg, en bróðir
hennar aftekið það með öllu.
Á miðju sumri fór Jóakim
aðra ferð að heimsækja
barnsmóður sína, var mikið
um það talað í sveitinni og
lögðu það flestir út á einn
veg. Sigurbjörg lifði aðeins
þrjú ár eftir þetta. Ásgrímur
heimsótti hana jafnan, er
hann fór til Akureyrar og
heim aftur, þessi tvö ár sem
hann var þar í skóla. Gladd-
ist hún mjög við þá heim-
sókn. Er hún úr sögunni.
Um miðjan septembermán-
uð kom Hallfríöur heim. Jóa-
kim fagnaði henni og undir
bjó veizlu. Hann nefndi það
fermingarveizlu Ásgríms og
þriðju brúðkaupsveizlu sina.
Fögnuður hans var svo mik-
inn, að hann kunni sér lítt
hóf. Öll börnin hans sátu
þessa veizlu nema dóttirin á
Akureyri. Hún lét aldrei sjá
sig á Móum.
Dregur nú að sögulokum.
Vorið, sem Ásgrímur lauk
gagnfræðaprófi á Akureyri,
brá Jóakim búi, leigði Páli
jörðina og hafði kú á eftir-
gjaldinu. Auk þess átti Páll
að sjá um skepnur föður síns,
en nú hafði hann aöeins fáar
ær og nokra hesta. Fyrir þess
um skepnum heyjaði hann.
Voru nú efni hans mjög til
hafði hann með tvo unga
reiðhesta, þá síðustu, sem
faðir hans tamdi og seldi þá
við háu verði i Reykjavík.
Jóakim átti þá engan tam-
inn hest lengur, sem gaman
var að koma á bak. Sala góð-
hestanna voru hans ráð, enda
litlir fjárhagsmöguleikar aðr-
ir. Þegar sveinninn var far-
inn með eldishestana, sást
vel, að Jóakim var brugðið.
Hann herti sig upp að vísu,
en sjáanlega var það þó gam
all, hrumur maður, sem gekk
um gafða í Móum.
Gestur var kvæntur fyrir
nokkrum árum og honum
fæddust börn árlega og stund
um tvö í einu. Hann átti því
í vök að verjast efnalega og
þetta haust réðst Elín, systir
hans, til hans í vetrarvist.
Guðbjörg var líka gift. Gekk
hún að eiga roskinn ekkju-
mann, sem átti uppkomin
böm frá fyrra hjónabandi.
Var sambúð þeirra góð, en
ekki hafði þeim enn fæözt
barn, en það var á leiðinni.
Maður Guðbjargar var orð-
lagt valmenni, en fremur
eignalítill. Þau bjuggu á litl
um jarðarparti í sambýli við
son Jóseps, mann Guðbjargar,
og tengdason.
Þennan vetur bauð Jóa-
kim Páli jörðina Móa til
kaups. Gerðu þeir uppkast að
sölusamningi. Átti Páll að
greiða jörðina að hálfu á
fjórum árum með jöfnum
afborgunum, og hinn helm-
inginn á næstu 10 árum. Voru
það talin hagkvæm kjör og
verðinu stillt í hóf. En áður
en gengið yröi til fulls frá
kaupunum, lagðist Jóakim
fársjúkux. Reyndist það svæs
in lugnabólga. Elín og Guö-
björg komu þegar báðar og
stunduðu föður sinn ásamt
Hallfriði. Hann var órólegur
mjög í veikinni og hélzt illa
í rúminu og fór lítt að ráðum
læknis. „Eg hef aldrei fengið
lugnabólgu fyrr. Það kemur
ekki til þess að hún vinni á
mér. Eg læt mig ekki.“ Það
var kalsaveðux þessa daga og
bse&nn orðinn gamall og gis-
inn. Það var því erfitt að
halda hjónaherberginu heitu,
og sóttin elnaði stöðugt. Jóa
kim hafði oft óráð og var
rænulítill marga stund. Eina
nótt svaf hann mikið og var
því sjáanlega af honum dreg
ið. Hallfríður sat við rúmið,
en systurnar höfðu lagt sig í
öllum fötum í xúmið á móti.
Þá vaknaði sjúklingurinn
allt í einu og horfði sljóum
augum um herbergið.
— Hallfriður, Hallfn'ður,
ertu hér?
— Já, vinur minn,“ sagði
hún og greip fálmandi hönd
hans. — Hvað get ég fyrir þig
gert?“
— Dauðinn er þarna, þarna
í horninu. Rektu hann út.
Eg kem ekki. Nei, nei, nei.
Ekki. Farðu. Hallfriður. Hann
er ósveigjanlegur. Getur þú
fylgt mér, fylgt mér.“
— Já, elsku vinur. Eg get
bað, ef guð vill.
— Elsku vinur. Hallfríður,
sagðirðu elsku vinur?“
— Já, elsku vinur. Eg er
hér hjá þér. Eg held í hönd
þína Finnurðu það ekki?
— Elsku vinur, elsku vin-
ur. Þú segir það, Hallfríður.
Nei, dauði, ég er ekki til. Nei,
nei. —
Hann róaðist snöggvast. —
Elsku vinur, þú alltaf hjá
mér, líka í gröfinni?
— Já, elsku vinur, líka í
gröfinni, sagði hún.
— Eg hræðist, hræðist dóm
stólinn. Ásgrimur minn,
drengurinn minn. Jórunn. —
Þú hér, — hvað? Er ég að
deyja? Hallfríður, þú fylgir
mér.
— Eg geri það, ef guð vill,
sagði hún.
— Guð vill, já. Guð vill,
komdu, dauði. Hallfriður með.
Eg er til, já, reiðubúinn,
komdu.
Sjúklingurinn lokaði aug-
unum, féll í væran svefn.
Litlu síðar skildi hann við.
Ásgrímur kom að jaxðarför
föður síns og mælti nokkur
orð yfir gröfinni og þótti
mælast vel, svo ungur sem
hann var.
Fimmtudagur 12. október:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Á frivaktinni", sjómannaþátt-
ur (Sigriður Hagalín).
15.00 Miðdegisútvarp.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Concert Arts hljóm
sveitin leikur verk eftir tvö
bandarísk nútlmaskáld: Vladi-
mir Golschmann stjórnar.
a) „Hljóðlát borg“ eftir Aaron
Copland.
b) Tveir „kórískir" dansar
eftir Paul Creston.
20.20 Erindi: Þvert yfir írland; fyrri
hluti (Dr. Björn Sigfússon há-
skólabókavörður).
20.45 Einsöngur: Jussi Björling
syngur sænsk lög.
21.00 Frá tónleikum Sinfóníuhljóm-
sveitar íslands í Háskólabíói;
fyrri hluti. Stjórnandi: Jind-
rich Rohan. Einleikari: Micha-
el Rabin fiðluleikari frá Banda
ríkjunum:
a) Karneval eftir Dv’orák.
b) Fiðlúkonsert í e-moll eftir
Mendelssohn.
21.45 Kórsöngur: Nonman Luboff-
kórinn syngur kvöldljóð.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Smyglarinn" eft-
ir Arthur Omre; XX. — sögu-
lok (Ingólfur Kristjánsson rit-
höfundur).
22.30 Sinfónískir tónleikar:
Sinfónía nr. 6 í esonoll op.
111 eftir Prokofjeff (Fílharm-
oníusveitin í Leningrad leikur;
Evgenij Mravinskij stjórnar).
23.10 Dagskrárlok.
Náttúrufræðingurinn
frá upphafi. Óbundið úr-
valseintak. Einnig fjöldi
eigulegra úrvalsbóka.
Fornbókaverzlun
Stefáns Guðjónssonar
Klapparstíg 37
EIRTKUR
VÍÐFFÖRLI
Ölfurinn og
Fálkinn
69
Eiríkur gerði snögga árás á Bú-
staðalénsmanninn, og þeir féllu
báðir til jarðar. Eiríkur varð ofan
á. Hann spratt á fætur og brá
sverðinu, en hinn maðurinn hreyfð
ist ekki. Við nánari athugnu kom
í Ijós, að hann var hálsbrotinn.
Sveinn reis nú upp. — Hvar er
hinn? spurði hann, reiður yfir að
hafa misst af bardaga. — Það lítur
út fyrir, að aftur hafi verið leikið
á okkur, sagði Eiríkur og benti á
hundna hestinn.
— Eg býst við,að hann hafi orð-
ið hér eftir til þess að taka okk-
ur höndum, en hinn hafi haldið
áfram með skilaboðin. Það er rr.ikil
heppni, ef hann næst, áður en
hann kemst alla leið.
, . i