Tíminn - 03.11.1961, Blaðsíða 14

14
x IMIN N, föstudaginn 3. nóvember 1961
knúði hann til þess að ná
henni til sín, var enginn kon-
unglegur eiður né keisaraleg
ósk, heldur miklu fremur ein
eða önnur andleg neyð, eða
öllu heldur leyndardómsfull
von; en hana átti að klófesta
með góðu, ef unnt væri, ann
ars með valdi. Góð og ill með
ul höfðu enn þá brugðizt, því
að enginn efi var lengur á því
að árásin á steinbrúnni við
Víkina dauðu stóð í sambandi
við þetta. Það var enn frem-
ur víst, að fleiri tilraunir
myndu gerðar, þar til vilja
hans yrði framgengt, eða
Rósamunda dáin, því að jafn
vel gifting gat ekki verndað
hana. Þess vegna voru allir
á heimilinu hryggir, einkum
þó gamli riddarinn Sir And-
rev, er var beygður af sjúk-
dómi, sorgarminningum og
ótta. Þess vegna var Vulf glað
ur yfir því að ferðast til South
minster til þess að kaupa vín
sem hann helzt hefði viljað
drekka sig ölvaðan af, til þess
að drekkja hugsunum sínum
um stund.
Þess vegna reið hann nú yf
ir Steaplehæðina ásamt ábót
anum, hlæjandi, eins og hann
var vanur að vera, áður en
hann fylgdi Rósamundu til
altaris St. Péturs, til þess að
tína blóm.
Þegar þeir spurðu eftir kaup
manninum, var þeim vísað
til veitingahúss skammt frá
dómkirkjunni og þar fundu
þeir í litlu bakherbergi lítinn
og undirferlislegan mann, er
sat á trébekk milli tveggja
vínfata. Hann hafði á höfði
rauða klæðishúfu. Prammi fyr
ir honum stóð hópur manna,
aðalsmenn og borgarar, er
sömdu við hann um kaup á
víni, silki o.fl. og hver sem
óskaði, fékk að bragða á vín-
inu.
— Þvoðu bikarinn, sagði
hann á bjagaðri frönsku við
aðstoðarmann sinn. — Þvoðu
bikarinn, því að nú kemur
helgur maður og hraustur
riddari, sem óska eftir að
bragða vöru mína. Nei, fylltu
þá, því að tindur Troocidos-
fjalls er ekki kaldari um há-
vetur, en hér er, þótt maður
sleppi nú sagganum, sem er
engu betri en í fangaklefa,
bætti hann við skjálfandi og
sveipaði fastar að sér dýrihd
is sjali, er hann hafði yfir
sér. — Herra ábóti, hvort vilj
ið þér bragða fyrr hið rauða
eða gulleita vín? Hið rauða
er sterkara en hið gulleita er
dýrara og samboðinn drykk-
ur dýrlingum paradísar og á-
( bótum hér á jörðinni,
— Er hið gulleita frá Kyr-
æniu?
— Já, þér eruð vitur. Það
er mælt, að það hafi verið ^
uppáhalds drykkur St. Hel-|
enu, verndardýrlings míns,
, þegar hún heimsótti Kýpur- 1
! ey með kross frelsara síns.
— Eruð þér kristinn? spurði
ábótinn. — Eg hélt bér væruð
j af hinum vantrúuðu.
— Væri ég ekki kristinn,
. myndi ég ekki heimsækja
sinn. Þessi vín, bæði hið rauða
og gulleita, geta haldið sér í
heila öld.
Svo var nú farið að þrátta
um verðið, og í því stóð lengi,
já, einu sinni lá við að þeir
færu án þess að kaupa nokk-
uð, en kaupmaðurinn kallaði
aftur á þá, og bauðst til að
ganga að skilyrðum þeirra, ef
þeir keyptu helmingi meira,
svo að það yrði nóg á vagn,
sem hann skyldi svo færa
þeim á aðfangadagskvöld.
Þeir samþykktu það loks og
H. RIDER HAGGARD!
j með gull- og silfursaumuðum. sniðugustu verzlunarmenn i
BRÆÐURNIR
SAGA FRÁ KROSSFERÐATÍMUNUIVI
þokuland yðar til að selja
vin, svaraði maðurinn um leið
og hann dró sjalið frá brjósti
sér, og kom þá í ljós kross-
mark úr silfri, er hann bar|
á beru brjóstinu. — Eg er
kaupmaður frá Famagusta á(
Kýpurey. Nafn mitt er Georg!
ios, og ég tilheyri hinni grísku
kirk.iu, er þér hér á Vestur og
Norðurlöndum teljið til villu-
trúar. En hvað segið þér nú
um vínið, hr. ábóti?
Ábótinn smjattaði.
— Georgios góður, það eru
sannarlega guðaveigar. 1
— Það hefur þá líka fyrr,
verið drykkur syndugra j
manna en nú, því að þetta er \
sama vínið og Kleópatra Eg-j
yptalandsdrottning drakk |
með hinum rómverska unn-
usta sínum, Antoníusi, sem
þér, sem eruð lærður maður,
hafið víst lesið um. Og þér,
herra riddari, hvað segið þér
um þessa svörtu vöru? Vér
köllum hana Mavro, þó er það
ekki hið algenga, því að þetta
hefur staðið í tuttugu ár.
— Eg hef bragðað það lak-
ara, sagði Vulf og rétti fram
bikarinn, til þess að fá hann
fylltan á ný.
— Já, og þér munuð aldrei
fá það betra, þótt þér lifið
eins lengi og Gyðingurinn
gangandi. Gott og vel, herrar
mínir, látið mig nú fá pant-
anir ykkar, og séuð þér hyggn
ir, þá hafið þær stórar, því að
það er mjög líklegt, að slíkt
tækifæri bjóðist ekki fyrst um
héldu svo heimleiðs, sæmdir
gjöfum, sem kaupmaðurinn
að austurlenzkum sið hafði
gefið þeim í kaupbæti. Ábót-
anum hafði hann gefið út-
saumaðan silkistranga, sem
nota skyldi sem bekk á altar
isklæði eða fána, en Vulf fékk
hann tygilhnífsskaft, skorið
úr viðsmjörsviði; það var
mynd af skríðandi ljóni.
Vulf þakkaði fyrir og spurði
um leið, hálf sneyptur, hvort
hann hefði ekki meira af silki
dúlcum til sölu, og brosti ábót
inn þá. Kaupmaðurinn sá,
brosið og spurði, hvort þac!f
ætti að vera í kvenkjól, og
fóru þá sumir viðstaddir að
hlæja.
— Hlæið ekki að mér herr
ar mínir, sagði kaupmaður-
inn, — því að hvernig á ég,
sem er alókunnugur hér, að
vita, hvernig er ástatt fyrir
þessum riddara, hvort hann
eigi ekki móður, systur eða
unnustu? Sjáið, hér er nokk-
uð, sem er notandi handa
hverjum sem er.
Hann bauð þjóni sínum að
færa sér silkistranga, sem
hann opnaði og tók þar upp
útsaumað silki, mjög fallegt.
Loks keypti Vulf silkislæðu
með ísaumuðum gullnum
stjörnum, er átti að vera jóla
gjöf handa Rósamundu, en
þegar hann minntist þess, að
hann mátti ekki í því né öðru
vera fremri bróður sínum
gagnvart henni, og þess vegna
keypti hann líka silki-serk
blómum, sem hann hafði
aldrei séð fyrr, því að það
voru austurlenzkar Anemon-
voru og túlípanar; hann gat
Godvin gefið Rósamundu ef
hann vildi.
Silkivörur þessar voru mjög
dýrar, svo að Vulf bað ábót-
nn að lána sér peninga í við
bót, en hann hafði þá ekki.
Georgios sagði að það skipti
engu máli, því að hann ætl
aði sér til Steaple og þar gæti
hann fengið borgunina, enda
kvaðst hann vonast eftir að
geta selt þar meira af þess-
háttar, þegar hann hitti kven
fólkið.
Hann bauð líka ábótanum
og Vulf út á skip sitt, til þess
að sýna þeim hvernig þar
væri umhorfs, og margt fleira
er þar væri, sem tilheyrði
lcaupmannafélagi einu frá
Kýpur, sem fylgst hefði með
honum. Þeir höfnuðu .þó boði
því, vegna þess að dimma tók,
en Vulf bætti því við, að þeg-
ar jólin væru liðin, myndi
hann koma aftur ásamt bróð-
ur sínum, til þess að skoða
skip það, er ferðazt hafði svo
I Janga leið.
Georgios svaraði, að það
j væri þeim velkomið, en gæti
I hann bráðlega gert við stýr-
! ið, ætlaði hann að sigla til
i Lundúna meðan veður væri
gott, því að þar ætlaði hann
að selja farminn. Hann bætti
bví við, að hann hefði ætlað
sér að vera þar um jólin, en
vegna þess að stýrið hefði bil
að í ofviðri, hefði þá rekið
framh.iá Themsár-ósum, og
hefðu þeir svo ekki komizt
inn í Orouch-fljótið myndu
beir hafa farizt. Hann kvaddi
þá síðan, eftir að hafa beðið
um og fengið blessun ábótans.
Svo sneru þeir John ábóti
og Vulf heimleiðis, vel ánægð
ir með verzlun sína og kaup
manninn, sem þeim fannst
vera mjög þægilegur maður.
Ábótinn stanzaði á Steaple
og borðaði þar kvöldverð og
sögðu þeir svo í sameiningu
frá ferð sinni. Sir Andrev hló
að sögu þeirra, sérstaklega
því, að þeir létu Austurlanda-
búann narra sig til að kaupa
miklu meira vín en þeir
þurftu, svo að það var hann
en ekki þeir, sem hafði ábat
ann. Síðan hélt hann áfram
að segja sögur frá hinni auð-
ugu Kýpurey, sem hann hafði
lent viö fyrir nokkrum árum
og dvalið um hríð; um hina
skrautlegu hirð keisarans og
íbúa landsins. Hann taldi þá
j heimi, svo séða, að jafnvel
j Gyðingar hefðu ekki við þeim.
| Þeir væru líka duglegir sjó-
, menn, enda hefðu þeir lært-
af Fönikum, sem ásamt
Grikkjum, væru forfeður
þeirra. Hann bætti þvi við,
að það sem þeir segðu um
þennan kaupmann, stæði vel
heima við lyndiseinkunn þjóð
arinnar.
Af þessum ástæðum grun-
aði menn ekkert Georgios né
skip hans, sem ekki var neitt
undarlegt, þegar maður íhug
ar, hve vel saga hans stemmdi
við veruleikann, og hvað á-
stæður fyrir nærveru hans
og sölu á víni og silki voru
trúlegar.
VI.
JÓLAVEIZLAN Á STEAPLE
Fjórða dag eftir för Vulfs
Föstudagur 3. nóvember:
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Við vinnuna: Tónleikar,
15.00 Síðdegisutvarp.
17.40 Framburðarkennsla í esper-
anto og spænsku.
18.00 „Þá riðu hetjur um héruð”:
Ingimar Jóhannesson segir
frá Gísl'a Súrssyni.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Bjarni Einarsson
cand. mag.).
20.05 Efst á baugi (Björgvin Guð-
mundsson og Tómas Karlss.).
20.35 Frægir söngvarar; II: Claudia
Muzio syngur.
21.00 Upplestu.r: Guðmundur Böðv-
arsson skáld les frumort
kvæði.
21.15J Tónleikar: Fjórir rómantískir
þættir fyrir fiðlu og píanó eft-
ir Dvorák (Josef Suk og Josef
Hala leika).
21.30 Útvarpssagan: „Gyðjan og ux-
inn" eftir Kristmann Guð-
mundsson; XXIII. (Höf. les).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Um fiskinn (Stefán Jónsson
fréttamaður).
22.30 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tón-
list.
a) Húmoreska í B-dúr op. 20
eftir Schumann (Svjatoslav
Rikhter leikur á píanó).
b) Maria Call'as, Tito Gobbi,
kór og hljómsveit Scala-
óperunnar flytja atriði úr
„I Pagliacci" eftir Leon-
cavallo; Tullio Serafin stj.
c) Annar þáttur úr sinfóníu
nr. 5 í e-moll op. 64 eftir
Tjaikovsky (Hljómsveitin
Philharmonia í Lundúnum
leikur; Herbert von Karaj-
an stjórnar).
23.25 Dagskrárlok.
RTRÍKÍIR
VÍÐFÖRLI
Ólfurinn og
Fálkinn
88
— Jæja, svo að þú ert mikils
virði? sagði yfirforingi bófanna,
er Eiríkur var leiddur fyrir hann.
— Við göngum nú fljótt úr skugga
um það. Hann skipaði, að fangarn-
ir skyldu færðir burt og þeirra
gætt vel. — Hvert varstu eiginlega
að fara? spurði Eirikur hinn fang-
ann, þegar þeir voru orðnir einir.
— Til Tyrfings, svaraði hinn. —
En hvers vegna sagðir þú, að við
værum menn Bersa? — Það er
það eina sem getur bjargað okk-
ur, sagði Eiríkur, — en hvað vild-
ir þú Tyrfingi? Maðurinn svaraði,
að þeir hefðu átt að flytja gull
þangað. Eiríkur heyrði þó varla
svarið, því að í skininu frá eldin-
um sá hann hjálm, sem líktist
hjálmi Sveins. — Vertu nú sann-
gjarn, heyrði hann rnann segja,
— hann var góður bardagamað-
ur, það sannaði hann, áður en þú
gerðir út af við hann.