Tíminn - 26.11.1961, Qupperneq 9

Tjí.M.INN, sunnudaginn 26. nóvember 1961.
UW7
Komdu hingað
Raddir hinna barnanna
heyrðust þangað, sém Jó-
hann lá hjá móður sinni —
— ómurinn barst með haf-
golunni. Þetta var heitur
sumardagur.
Jóhann hafði dregið sig í
skuggann af sólhlíf móður
sinnar, og honum dauðleidd
ist eins og oft áður. Hann
hafði fyrst talið mávana,
sem annað véifið komu fljúg
andi frá sjónum — hann
hafði stungið hendinni nið-
ur í sandinn og látlð hann
renna á milli fingranna —
hann hafði spunnið upp í
huganum sögu, sem byrjaði
vel, en varð svo að engu.
Það var eins og hann gæti
ekki. botnað þá sögu.
Móðir hans svaf. Honum
datt i hug að vekja hana en
svo hætti hann við það.
Hann vissi, að hún myndi
reiðast. Hann átti að hafa
sig hægan enn langa stund
það vissi hann. Svo færðu
þau sig kannske niður að
sjónum.
Jóhann stundi þungan.
Hann óskaði þess, að hann
gæti líka sofið, því að þá
líður tíminn fljótt, án þess
að fólk viti af því. En það
var svo heitt þarna í laut-
inni á milli klettanna. Hon-
um datt í hug, hve gaman
hefði nú verið, ef þau hefðu
verið kyrr heima. Þá hefði
hann getað legið í skugga
eplatrésins — notið svalans
úr grasinu — lifað í drauma
veröld sinni innan hárra
múra garðsins.
Hann var í þessum hug-
renningum, þegar eitthvað
hart skall á bakinu á hon-
um. Hann leit aftur fyrir sig.
Ofurlítil steinvala valt und-
an hallanum. Það hafði
sjálfsagt einhver kastað þess
ari steinvölu í ógáti. Hver
skyldi það hafa verið? Jæja
— skipti það nokkru mál?
En í sömu andrá var ann-
arri steinvölu kastað.
Jóhann leit við og sá, að
drengur lá á maganum uppi
á klettinum. Hann horfði
ósköp sakleysislega á hann
og sönglaði eitthvað. Þetta
var uppgetrðarsakleysi, og
það var engu líkara en
drengurinn vildi koma af
stað einhverjum ertingum.
Jóhann leit á móður sína.
Hún svaf enn. Þá velti hann
sér á grúfu, studdi niður
olnbogunum og hvessti aug-
un á hinn drenginn.
— Ertu búinn að glápa
nóg á mig? sagði hann eftir
dálitla stund.
— Hvað varðar þig um,
hvert ég horfi? svaraði hinn
ónotalega.
Þannig skiptust þeir á
orðum dálitla stund, svona
eins og drengir gera, þegar
þeim þykir vissara að vera á
verði. Þeir voru hvor um sig
að þreifa fyrir sér, svona
svipað og hundar gera, þeg-
ar þelr fitja upp á trýnið og
ganga urrandi í kringum
hvern annan.
Jóhanni datt í hug, að
hinn drengurinn væri kann-
ske að bíða eftir einhverj-
um. Hann leit nefnilega við
annað veifið og horfði niður
að sjónum. Annars var hon-
um kannske bara órótt.
Hann grunaði kannske, að
þessar væringar enduðu
með áflogum, og pá eins
gott að vita, hvort hann ætti
sér von liðveizlu. Jóhann
belgdist allur út af monti.
En svo datt honum það í
hug.
En þeir héldu áfram að
yggla sig dálítla stund og
mönuðu hvor annan:
— Ég ræð nú við þig!
— Komdu, ef þú þórir!
Svo fóru þeir að gorta af
dugnaði sínum. Þeir sögðust
báðir geta synt tvo hringi
um víkina. Þeir gátu kafað
þetta, ef svo vildi verkast.
Þeir þorðu báðir að stinga-
sér af tiu metra háum pall-
inum, sem var nýbúið að
reisa frammi á klöppunum,
þeir voru hvergi smeykir við
að stökkva út úr þrýstilofts-
flugvél — já, fallhlífarlaus-
ir, ef í það færi. Þeir kváð-
ust jafnvel ekki víla fyrir
sér að fara berfættir inn i
skóginn, þó að þar væri fullt
af slöngum, og að bjarga
fólki út úr brennandi húsum
'— það var ekki nema leikur.
Jóhann þreyttist fyrr
á þessum orðaskiptum. Hann
átti heiður sinn að verja.
Hann gróf niður í sandinn,
en fann hvergi neina stein-
völu. Hann varð að láta sér
nægja að gera sér í hugar-
lund, hvernig hann réðst á
þennan piltunga og jafnaði
um hann.
ATlt í einu hrópaði hann:
Hyers vegna kemur þú ekki
hérna niður í lautina?
— Ha-ha! sagði hinn.
Hvers vegna kemur þú ekki
hingað upp? Þorirðu það
kannske ekkij
Jóharfííllíl*áiöggt í kring
um sig. Hann fann, hvernig
skelfingin læsti sig um hann.
Hafði strákurinn undir eins
séð, hvernig í pottinn var
— Hvers vegní
Hann sneri sér að móður
sinni. En honum hafði ekki
unnizt tími til þess að segja
neitt, er honum bárust til
eyrna köll að neðan:
— Míkael! Strákur! Get-
urðu ekki gegnt, þegar ég
kalla á þig?
Jóhann sá, að maður kom
upp á klettinn og stefndi
beint tii óvinarins.
— Ég fleygði meira að
segja steinvölum hérna upp
á klettinn til þess að vekja
þig ,sagði maðurinn.
— Varst það þú! var kom-
ið að Jóhanni að ,hrópa. Af-
staða hans til drengsins ger
breyttist á svipstundu. Hann
langaði mest t'.l þess að
hlæja og segja drengnum,
að þeir hefðu verið ljótu
kjánarnir að rífast út af
þessu. Kannske yrðu þeir
KIRSTEN
HOFFMANN:
TVÆR
STEIN-
VÖLUR
sjálfur að vera í. Það gljáði
á járnið í sólskininu.
Undarleg tómleikatilfinn-
ing greip hann Það setti að
honum hræðslu við, að hann
segði eða gerði eitthvað, sem
ekki yrði aftur tekið.
Maðurinn hafði tekið í
höndina á Míkael og ætlaði
að leiða hann burt. Þá datt
Jóhanni nýtt í hug. Hann
beitti öllum kröftum sínum
til þess að brölta á fætur.
Hann steig heilbrigða fsptin
um fast til jarðar og kall-
aði:
— Sjáumst við á morgun,
Míkael? — Ég losna bráðum
við þetta, bætti hann við og
benti á grindina, sem hann
var í.
Eftir svo sem viku, var
komið að honum að segja.
En hann hætti við það, því
að hann vissi, að það hlaut
að dragast að minnsta kosti
í eitt ár enn.
Hinn drengurinn horfði
þegjandi á hann. Svo færð-
ist bros yfir andlit hans.
Hann hló við og svaraði:
— Ég losna líka við mína
— bráðum. Eða það held ég.
Og þá skal ég verða á undan
þér, þegar við syndum yfir
víkina.
— Við köfum hérna yfir,
sagði Jóhann.
Faðir Míkaels leiddi hann
burt, og drengurinn veifaði.
Jóhann horfði á eftir þeim
og veifaði líka. Móðir hans
vaknaði og settist upp. Hún
virti son sinn fyrir sér, leit
svo niður fyrir klettinn og
kom auga á Míkael, sem veif
kemur þú ekki
hingað niSur til
mín? Þorlr þú það
kannske ekki?
búið? Hafði hann legið
þarna , hróðugur og örugg-
ur, og beðið eftir því, að
hann gæti komið þessu að?
Hann gaut augunum til
móður sinnar í örvæntingu.
Hefðu þau nú farið eitthvað
annað! Hefðu þau bara ver-
ið kyrr heima. Ef hún hefði
að minnsta kosti ekki sofn-
að! Hann gaj; varla setið á
sér að vekja hana. Hann sá
engin önnur ráð.
vinir.
En Míkael gaf honum eng
an gaum þessa stundina.
— Komdu drengur sagði
maðurinn. Við ætlum að
drekka tesopa.
Mikael brölti á fætur með
erfiðismunum Sér til undr-
unar sá Jóhann, að það voru
umbúðir um annan fótinn..
Hann horfði efablandinn á
þetta, og svo leit hann á
grindina, sem hann varð
aði enn. Þá brosti hún.
Faðir Míkaels var einnig
hýr á svip. En hann hafði
ekki orð á því, hvað gladdi
hann. Hann var að hugsa um,
hverju tvær litlar steinvölur
höfðu komið til leiðar. Hann
hafði kastað þeim, án þess
að drengirnir tækju eftir
því, og það hafði orðið upp-
haf að vináttu tveggja við-
kvæmra drengja, sem báðir
áttu við fötlun að stríða.