Tíminn - 14.01.1962, Blaðsíða 14

mér ég yrði að vera elskuleg
við hana og ég gerði allt sem
í mínu valdi stóð, til að þetta
blessað lamb skyldi ekki vera
einmana og að henni liði vel
með Harry og vinum okkar.
Kate Douglas talaði hratt
og roði hafði færzt í kinnar
hennar.
— Og Joyce var — ó — hún
var svo þakklát fyrir allt, sem
ég gerði fyrir hana, að ég upp
götvaði alls ekki, hvað var að
gerast með Harry beint fyrir
augunum á mér! Eg viður-
kenni, að ég hata Joyce —
þegar öllu er á botninn hvolft,
gæti hún hafa vísað honum
á bug — en í raun réttri á-
saka ég Harry um það, sem
gerðist. Og nú virðist svo sem
hann verði að borga fyrir
flónsku sína. Hann kemur af
stað rifrildi opinberlega og
heldur að allir karlmenn séu
að tæla þennan sakleysingja
hans frá sér. En ég er á hinn
bóginn sann færð um, að það
eina, sem stúlkan vill, er að
vera hjá honum fram í rauð-
an dauðann!
Dökk augu hennar glömp-
uðu af gremju og sorg.
Ekkert af þessu kom verk-
efni Georgs við, en hann hafði
áhuga á málinu og sagði:
— Rifrildi og hneyksli?
Hvað eigið þér við?
— Já, en í fyrsta skipti var
bað ekki sérlega alvarlegt.
Harry hundskammaði bílstiór
ann og rak hann síðan úr vist
inni — vegpa þess að hann
hefði sýnt'Jöyce áleitni. Það
var ein manneslcja viðstödd
og hún sagðí mér, að bílstjór
inn hefði- varla haft, grun um,
hvað Harry var að tala um,
og ásakaði hann fyrir. Hún
sagði. að þetta væri hrein í-
mvndun úr Harry, og ég býst
við, að það sé rétt, í síðara
skiDtið var það hálfu verra.
Það gerðist i verkfærasal golf
klöbbsins. Harry ásakaði hús
vörðinn fyrir að hafa daðrað
við Joyce og sló hann niður.
Sem betur fór voru víst ein-
hverjir, sem gengu á milli. áð
ur en verra hlauzt af, en það
hafði víst áreiðanlega enginn
samúð með Harry. Hann er
nlveg brjálaður orðinn. þegar
hún á í hlut og hann verður
að gæta sín, annars endar
hsnn á geðveikrahæli.
— Frú Lamþ gaf að vísu í
skvn þvílikt, en hún sagði
ekkert berum orðum. Mér var
ekki ljóst, að hann væri af-
brvðisamur að eðlisfari.
Roðinn hvarf úr kinnum
hennar, og hún beygði sig dá
lítið fram, eins og hún vildi
forðast að horfa í augu hans.
— Hann var aldrei nokkurn
tirna afbrýðisamur, þegar ég
var annars vegar, sagði hún
stillilega. — Það er þess vegna
sem ég er sannfærð um, að
hann hlýtur að vera óskap-
lega ástfanginn af henni.
Georg hafði raunar aldrei
litið á afbrýðisemi sem óbrigð
ult merki sannrar ástar, held
ur þvert á móti um þverrandi
öryggi og vantraust.
— Það er undarlegt, að
hann hellti sér yfir ákveðna
menn. Væri ekki eðlilegra, að
hann réðist á hvern sem er?
4
Hún yppti öxlum.
— Eg réð sjálf Carson —
það er bílstjórinn — fyrir tólf
árum og ég hef aldrei á ævi
minni kynnzt eins prúðum og
áreiðanlegum manni .Harry
sagði alltaf, að hann hefði
átt að verða biskup. Nú og
þessi hinn — hann var bara
unglingur 21 árs og hafði að
eins starfað í klúbbnum í
briá daga og hafði aldrei svo
mikið sem litið augum Joyce
Douglas. Hann gat meira að
segja sannað það. svo að eng-
inn vafi lék á sakleysi hans.
— Samt sem áðnr. segði Ge
orge br.iózkulega. — einhver
á.st,æða hlvtur a.ð hafa verið
fvrir því. að hr. Douglas réðst
einmitt að bessum t.veimur
mönnum. Hin eina rökrétta
skýring, sem mér dettur í
hug. er. að kona hans hafi
á einhvern hátt gert hann
tortrygginn í garð þeirra.
Kate Dougles hristi höf-
úðið.
— Þér bekkið ekki fólkið,
sem barna á hlut að máli.
Allt líf Joyce er í saunleika
sagt eins og onin bók, þar
sem á öllum síðum stendur,
stórum stöfum ,.HARRY“. Eg
veit, að hann gekkst, óhemju
upn við þetta og kannske
begðar hann sér svona til
bess ei-ns að binda sér hana
fastari böndum. Það er vita-
skuld bæði kjánalegt og ótrú-
legt, en ég held. að skýringin
geti ekki verið önnur.
— Það má vera, að þér
bafið á réttu að standa sngði
Georg, — hann er ekki fvrsti
maðurinn, sem hefur látið
glep.jast af kornungri stúlku.
— Kannske á ég sjálf
nokkra sök. Þetta kiánaiega
sfolt mitt. Þegar ha.no kom
til mín og sagði: „Eg vil
kvænast, Joyce Barnard“, þá
lagði ég á flótta. Eg sagði við
siálf mig, að engin kona með
vott af sjálfsvirðingu neyddi
'orlir'inn til að vera hiá sér
þegar hann k'nrði sig ekkert
um það — þess vegna fór ég.
Hún talaði hægt og röddin
var óskýr:
— Síðan hef ég stundum
verið að hugsa um, hvort ég
hafi hegðað mér óskynsam-
lega, og ég hef velt fyrir mér
I hvað hefði gerzt, ef ég hefði
| beðið til dæmis í eitt ár.
.Kannske hefði Joyce orðið
leið á að bíða. Kannske hefði
Harry komið aftur til mín.
Eg er ekki viss um, að ég
hefði komizt í gegnum þá
auðmýkingu, sem er að bíða
og vona. Ekki eftir svona
langa sambúð.
George sagði:
— Það er ekki af þvi að ég
vilji vera á öðru máli en bér,
en mér hefur einmitt virzt
hún hljóta að hafa vit í koll-
inum. Vissuð þér að hún hafði
verið gift áður?
— Já, hún fór ekki dult með
það.
Kate Douglas brosti þreytu
lega við honum og sagði:
—r Eg geri ráð fyrir. að þér
feljið hana hálfgerða ævin-
t.vrakonu, en þar skjátlast
yður. Hún er hvorki frek né
uppáþrengiandi Hún er mjög
falleg, hefur eðlilega fram-
komu og er dálítið heimsk.
en afskaplee-a indæl og blíð
en auðvitað er ég ekki sú
rétta ti’ að dæma um kosti
og galla hennar, þér skiljið
það.
— Mér skilst, að hún hafi
allt í einu skotið upp kollin-
um í Florida. Nefndi hún
aklrei neina ættingja, systkin
e*" frændfólk . . . ?
Næsta hálftimann spurði
! bann Knte Douglas fram og
aftur e.n -arð litlu fróðari.
i — 1Cat þykir bað reglulega
’eiðinl-uf. sagði hún. — og ég
vcu "5 hað hljómar ótrúlega,
að ég hafi verið samvi*'"”n
’-ið •s,'",.:una i tvo mánuði án
’mss að... . Fún fór rneð hönd
■'up f " enni os virtist alít í
■’nu hafa dottið eitthvað í
’-ug.
— Já. við fórvm í reiðtúr
'ínn daginn. Harry. éa. -Toyce
og Arnold Debrett og Arnold
snurði hana, hvort hún væri
frá Cleveland Hún neitaði bví
mjög ákveðið, en hann hélt
áfram að nauða á þessu og
stríða henni og sagðist
bekkja reiðiag fólks frá Cleve
land og meira að segja tutt-
ugu árum síðar. Hann var viss
”m. að hann hefði séð hana
við kapnreiðar í Cleveland,
har sem hún hafði unnið ein-
hver verðlaun. Hún hélt
áf.ram að reyna að sannfæra
hann um, að honum skjátl-
aðist og hún hefði ekki kom-
fð oftar en svona tiu, tuttugu
sinnum á hestbak i allt. Hann
fór þá að tala um dularfull-1
ar konvr, sem skiptu um
gervi og eitt.hvað í beim dúr,
t>angað til Jvce varð svo æst
að hún datt a.f hestinum og
meiddi sig nokkuð illa. Arn-
old varð alveg miður sín.
Hann hiálpaði henni lreim og
reyndi að afsaka sig á allan
hátt. Og svo var aldrei
minnzt frekar á það.
Georg varð að vi^urkenna
ósigur sinn. þótt bonum væri
það alls ól.iúft.
— Kannske er ég neyddur
til að fara eftir slíkri linu,
leita uppi alla þá staði. sem
hún hefvr ekki k.omið á og
sí'óan rannsaka þá, sem eftir
',orða.
Vísarnir á klukkunni yfir
arinhillvnni sýndu, að degi
var tekið að halla. Hann reis \
á fætur og þakkaði henni fyr
ir: — Ef ég get einhvern tíma
gert eitthvað fyrir yður, frú
Douglas....
Hún svaraði hikandi: s
— Eitt getið þér gert. Ef
hér skylduð hitta Harry, vilj
ið þér þá senda mér linu og
eegja mér, hvernig honum
::nvr. Vinir okkar forðast að
'a’a vm hann,...og ég get
"kki an^að en hugsað um
v"nn.
Fann lofaði því og hún
"••pi-'pði sig ullartreyju og
• vlgdi honum út á tröppurn-
ar.
í nóvembermániiði skrifaði
’-arn greí^arflnkk um Lovisi-
nna, vm útflutning til Evr-
ónu og gjaldeyrisaðstöðuna.
í desember lauk hann einnig
nnkkrum stórum verkefnum.
Og hann hafði ágæta sam-
vFku, begar hann fór að
ryðja til á skrifborði sínu dag
inn fyrir iólaleyfið — hann
æt’aði til Columbus og dvelj
ast bar í hálfan mánuð — og
rakst bá á þessa andstyggi-
legu mönnu. sem merkt var
• Líf J. D.“ Ef nöfnin Am-
brvster og Debrett voru und
anskilin, bá var mappan auð.
Georg Healey tautaði ein-
hver miður falleg orð. Var
bað mögulegt, að bessi kven-
nersóna hefði ekki þekkt
nema tvær eða þrjár mann-
eskiur allt sitt líf, þangað til
hún giftist Harry Douglas?
Hann renndi augunum yfir
minnisblöðin til að ganga úr
skugga um, hvort honum
hefði sézt yfir eitthvað merki
legt, sem leyst gæti gátuna.
Eina staðarnafnið var Cleve
land, en hún hafði ákveðið
neitað að vera þaðan upprunn
in.
Samt sem áður minnti það
Georg á eitthvað. Cleveland
hafði verið nefnt áður í sam
bandi við hana. Það var
hann sannfærður um, en hve
nær og hvar?
Hann blaðaði áfram og
hrvkkaði ennið hugsandi.
Jú, hérna var það. Thomas
Bernhart, eigandi verzlunar-
hverfis í Cleveland. En það
gat ekki verið fyrri maður
hennar. Nafnið var ekki rétt.
Að það var sama borgin hlaut
að vera tilviljun.
Hann hallaði sér aftur i
stólnum. Var ekki möguleiki
á því, að konu, sem skrifaði
ungfrú í staðinn fyrir frú í
SAMEINAÐA GUFUSKIPAFÉLAGIÐ Kaupmannahöfn.
ÁÆTLUN M.s. Dronning Alexandrine
um ferðir milli Reykjavíkur, Færeyja og Kaupmannahafnar jan.—ágúst 1962
VetrarferSir janúar — maí 1962
Frá Kaupmannahöfn .............. 12/1 31/1 19/2 9/3
Frá Þórshöfn.................... 16/1 5/2 23/2 13/3
Frá Klakksvík .................. 16/1 5/2 23/2 13/3
Frá Trangisvaag ................ 17/1 5/2 24/2 14/3
í Reykjavík ................... 19/1 7/2 26/2 16/3
Frá Reykjavík .................. 22/1 10/2 1/3 19/3
Frá Þórshöfn.................... 24/1 12/2 3/3 21/3
í Kaupmannahöfn................ 27/1 15/2 6/3 24/3
Sumarferðir maí — ágúst 1962
Frá Kaupmannahöfn .............. 30/5 15/6 29/6 13/7
Frá Þórshöfn .................... 2/6 18/6 2/7 16/7
Frá Klakksvík ................... 2/6 19/6 3/7 17/7
Frá Trangisvaag ................. 2/6 19/6 3/7 17/7
í Reykjavík ................... 4/6 21/6 5/7 19/7
Frá Reykjavík ................... 7/6 22/6 6/7 20/7
Frá Þórshöfn .................... 9/6 24/6 8/8 22/7
í Kaupmannahöfn ............... 12/6 26/6 10/7 24/7
27/3 13/4 14/5
31/3 17/4 17/5
31/3 17/4 18/5
2/4 18/4 18/5
4/4 20/4 20/5
6/4 25/4 22/5
8/4 27/4 24/5
11/4 30/4 27/5
27/7 10/8 24/8
30/7 13/8 27/8
31/7 14/8 28/8
31/7 14/8 28/8
2/8 16/8 30/8
3/8 17/8 31/8
5/8 19/8 2/9
7/8 21/8 4/9
Skipaafgreiðsla Jes Ziemsen
Reykjavík — Sími 13025
14
T f M IN N, sunnudaginn 14. janúar 1962.