Tíminn - 30.08.1962, Blaðsíða 14

LINDEN GRIERSON
stóð og horfði í átt til sjóndeildar.
hringsins. — Haldið þið að felli-
bylurinn lendi á eynni? spurði
hann.
— Eg óttast það, senor.
— Þá skulum við leggja strax
af stað niður. Eg geri ráð fyrir, að
fellibylur myndi feykja okkur
*harla snögglega niður! Tekst okk-
ur að komast heim á gistihúsið,
áður en veðrið skellur á fyrir al-
vöru?
— Eg held það sé ekki öruggt
að fara til gistihússins aftur í
kvöld, senor, sagði Mario rólega.
— Ekki? Terry leit rannsakandi
á hann og Jeffrey snerist skelfd-
ur á hsöli.
— Ertu hræddur við að fara
þangað út af fáeinum skothvell-
um og litlum skrítnum ein-ræðis-
herra? spurði hann. — Eg fer
þangað þótt þú þorir ekki!
— Senor getur að sjálfsögðu
gert sem honum lízt.
—- Hvað ertu að hugsa um,
Mario?, sagði Terry vingjarnlega.
— Þú þarft ekki að hika við að
segja mér og konu minni frá
því, við erum nógu gömul til að
þola óþægindi ef nauðsyn krefur.
Og Terry lagði hönd sína um axlir
ungu konunni.
Brún, glettnisleg augu leiðsögu-
mannsins mættu hans.
— Eg held að hans hátign, for-
setinn, bíði okkar þegar við snúum
aftur og hann mun einhvern veg-
inn sjá til þess, að þið verðið flutt
til hallar hans. Eg hef leyfi sen-
oritu — hann hneigði sig fyr;r
Elenor — til að ganga úr skugga
um fyrst, hvort það er vogandi
að snúa aftur strax.
— Og hvernig ætlarðu að fara
að því? spurði Jeffrey illgirnislega.
— Það eru ýmsar leiðir, senor.
Ekki allir eru vinir Don Manuels.
— Nei og það 'Skil ég vel, skaut
Rose inn í. — En ef það er ekki
vogandi?
— Þá verðum við hér kyrr . . .
— Kemur ekki til mála, hrópaði
Terry.
— Ekki kannski hérna á fjalls-
tindinum.
Mario brosti og leið niður fjalls-
hlíðina.
— Tillaga mfn er sú, að við
göngum að stað nokkrum, sem ég
fann einu sinni, inngang í gamla
gullgryfju. Hún nær langt inn í
fjallið, svo að þið verðið í skjóli
fyrir regni og vindi. Þar hafið þið
það þurrt og notalegt, og ég skal
fara út í--------regn . . . Síðasta
orðig var sagt af svo mikilli á-
herzlu, að konurnar tvær gátu ekki
stillt sig um að hlæja.
Nýr, voldugur vindsveipur fékk
þau til að líta upp á himininn.
— Jæja, við skulum leggja af
stað sagði Rose og leit áhyggjufull
á dökka skýjabakkana.
— Ef þú heldur, að Elenor sé
öruggari í gamalli gullgryfju held-
ur en í gistihúsinu, verðum við það
með henni, sagði Terry. — Við
leggjum allt í ' þínar hendur
Mario. Þú ert prýðis piltur og hef'-
ur reynzt okkur sérlega vel og
aldrei valdið okkur vonbrigðum.
Hann klappaði leiðsögumannin-
um vinalega á axlirnar.
— Eg mun reyna ag sýna mig
verðugan hróss yðar, senor. Mario
virtist í sjöunda himni.
Ferðin niður reyndist enn erfið-
ari en uppgangan, því vindurinn
þyrlaði upp ryki og lausamöl. Þau
urðu að kipra saman augun og
áttu fullt í fangi með að standa á
fótunum. Þau fikruðu sig smám
saman niður á við. Jeffrey fór
fyrstur, Terry studdi Rose, en El-
enor og Mario ráku lestina.
— Aha, senor Greene er kom-
inn yfir erfiðasta hjallann, sagði
Mario allt í einu.
— Eg sé það.
Hún skyggndi hönd fyrir augu
og starði niður á vig þar sem
Jeffrey stóð og beið. — Mario, ég
treysti honum ekki, sagði hún
skyndilega.
Hann leit snöggt á hana. — Með
leyfi að spyrja, hvers vegna.ekki?
— Af ýmsum ástæðum. Þú hef-
ur sjálfur bent á sumar þeirra.
Þegar ég kom til Kingston, tók á
móti mér maður, sem Ray Evans
heitir. Hann er vinur þéss manns,
er átti að koma hingað og vera
mér til hjálpar og sagði mér ýmis
deili á honum. Ekkert af því kem-
ur heim við Jeffrey Greene. Ef
hann væri eins kunnugur Santa
Felice og hann lætur í veðri vaka,
þá fyndist mér eðljlegt að hann
skildi mállýzkuna, sem hér er töl-
uð. Heldurðu ekki að hann ætti að
sýna einhvern áhuga á því að finna
manninn, sem ég er kominn alla
þessa löngu leið til að finna; þess
í stað lýsir hann því yfir að, hann
muni í öllu falli fara aftur til bæj
arins, af því hann sé ekki hræddur
við forsetann. Það er svo margt
sem veldur því að mér fellur hann
ekki og treysti honum því síður.
Mario studdist við grettistak í
hliðinni, honum kom það í svipinn
ekkert á óvart að senórítan hans
skyldi gera hann að trúnaðarvini í
hættulegri fjallgöngu, þar sem
hvirfilvinds var að vænta á hverri
stundu. Ef hún óskaði eftir að
spjalla við hann var það skylda
hans að hlusta, og ef hún óskaði
eftir ráðum hans, vildi hann glað-
ur gefa þau.
— Það er öldungis auðvelt að
láta hann ganga undir próf, sagði
hann.
— Hvernig þá? Hún sneri sér
áköf að honum og gleymdi í svip-
inn hvar hún var stödd. Hann
greip samstundis um handleggin'n
á henni svo hún m;ssti ekki jafn-
vægið.
— Ekki detta niður hlíðina, sen-
orita! Þessi senor Evans. Sagði
hann yður ekki ei'nvörðungú frá
því, sem bara hann, senor Graham
og þér sjálfar vilduð vita. Talaði
hann ekki persónulega hluti, hluti,
sem þessi maður mundi ekki vita
um, ef hann væri að villa á sér
heimildir?
Hún starði á hann ráðvillt: Villa
á sér heimildir? endurtók hún lágt.
— Mario, ertu að gefa í skyn að
hann sé ekk.i Graham?
Mario yppti öxlum eins og hann
vildi játa ag honum hefði flogið sá
möguleiki í hug. — En — hver
gat hami þá verið? Hver visri að
John Graham ætlaði að hitta mig
hér? Æ, ég verð alveg ringluð.
— Það er ekki viturlegt að
verða ringluð í brattri fjallshlíð,
senorita, sagði hann ákveðinn.
Það er kominn tími til að halda
áfram ferðinni Senor Clarence
bíður eftir okkur, hann er kannske
farinn að halda að eitthvað hafi
komið fyrir.
— Og ég er hrædd um ag svo
sé! Hún lét hann hjálpa sér niður
á við, yfir kletta og klungur, niður
um snarbratt gljúfur, en stormur-
inn var orðinn slíkur að henni lá
við andköfum.
Terry stóð og bejð í angist þar
til þau voru komin niður.
— Nokkuð að? Fínt! Ekki vildi
ég fyrir nokkra muni háfa látjð
undir höfuð leggjast að fara þessa
för, en ég held að við höfum ekki
mátt verða öllu seinni. Maðurinn
í bænum hefur örugglega mis-
reiknað sig í þetta sinn, Mario!
Sjóndeildarhringurinn j austri
var kafinn í dimmum skýjum, og
rökkrið sejg hratt á. Sólin var
gengin til viðar, lítilsháttar gull-
bryddingar loddu utan á nokkrum
skýjanna, og sjórinn var orðinn
rjómahvítur. Án þess að hafa þar
um nokkur orð, tóku þau saman
pjönkur sínar á ný, er þau höfðu
látið líða úr kroppnum, og héldu
áfram ferðinni eftjr tilvísun
Marjos.
Jeffrey reyndi stöðugt að rifja
upp fyrir sér kennileiti, hann þótt-
ist viss um í hvaða átt húsið var,
þar sem þau höfðu skjlið eftir
bílinn. Ef leiðsögumaðurinn færi
145
Einnig skeyti frá forsætisráð-
herranum þess efnis, að afhenda
Rússum ítölsk skip. Klukkan 5 síð-
degis var stuttur hermálaráðuneyt-
l'sfundur, þar sem ég varð að skýra
í stórum dráttum _ fyrirhugaðar
hernaðaraðgerðir á ítalíu.
11. janúar. Herráðsforingjafund-
ur þar sem enn voru teknar til at-
hugunar nýjustu upplýsingar um
eldflaugar og sjálfstýrðar flugvéL
ar og þær gagnráðstafanir, sem
helzt vær.i hægt að gera.
Því næst ræddum við um það,
að afhenda Rússum ítölsk herskip.
Frá hernaðarlegu sjónarmiði er
slíkt framferði að öllu leyti nei-
kvætt. Til allrar óhamingju var
Stalín gefið loforð um það, á stund
sérstakrar vináttu í Teheran . . -
Eftir hádegisverð héldum við
langan herráðsforingjafund, þann
fyrsta, sem Monty sat með okkur.
Eg held, að við höfum nú tekið á-
kvarðanir í flestum atriðum við-
vikjandi helztu breyti'ngunum og
undirbúningi að árásaraðgerðun-
um yfir sundið ..."
Næstu tvo daga dvaldi Brooke í
Norfólk með King.
„13. janúar. Stjórnaði hinum
venjulega herráðsforingjafundi
um morguninn en fór eftir hádeg-
isverð, klukkan 3 e.h. úr hermála-
ráðuneytinu og til Sandringham.
Eg tók þá Lockwood og Parker
með mér. Komum til Sandringham
klukkan rétt' um 6 e. h. Fundum
samt Sandringham autt og yfi'r-
gefið, þar eg konungurinn notar
minna hús þar skammt frá.
Við hliðið vorum við stöðvaðir
af lögreglumanni, sem kveikti röð
af litlum, bl.áum Ijósum, öðrum
megin við götuna heim að húsinu
er hann hafði skoðað skilríki okk-
ar. Þegar þangað kom, hittum við
Piers Legh, sem fylgdi mér i'nn í
setustofuna. Þar var drottningin
ein með dætrum sínum tveimur.
Drottningin lét færa mér te, sem
hún hellti sjálf f bollann minn.
Eldri prinsessan tók líka þátt í
samræðum okkar, en sú yngri sat
kyrr á legubekknum, las „Punch-
es“ og hló stundum hátt að skrýtl-
unum. Konungurinn kom inn litlu
síðar og 'Sat líka við litla borðið,
meðan ég drakk úr tebollanum
mínum.
Að tedrykkjunni lokinni bauð
konungurinn mér inn i lesstofu
sína og ég ræddi við hann í eina
klukkustund um stríðið, margvís-
legar ákvarðanir, forsætisráðherr-
ann, embættisveitingar o. fl. í öll-
um þessum málum sýndi hann
hinn mesta áhuga . . .
Eftir það fór ég að hafa fata-
skipti fyrir miðdegisverð, sem ekki
var til fyrr en klukkan 8,45 e.h.
Við komum saman í dagstofunni
—Lady Delia Peel, Laskelles, Pi-
ers Legh og Arthur Penn, sem
hafði komig rétt fyrir miðdegis-
verð. Eftir litla stund komu kon-
ungurinn, drottningin og eldri
prinsesSan inn og við framkvæmd-
um öll hinar sjálfsögðu hneigingar
og kurteisisvenjur. Undir borðum
sat ég á hægri hönd drottning-
unni . . .
Þegar drottningin var farin, lét
konungurinn mig setjast næst sér,
og við sátum þannig í hálfa klukku-
stund enn. Þegar við komum aftur
inn í dagstofuna, bauð drottningin
okkur te, sem' hún hellti sjálf í
bollana okkar, og við töluðum sam-
an til klukkan 11,30 e.h.,- en þá
gengum við öll til hvílu.
14. janúar. Sandringham. Morgun-
veiður klukkan níu, sem enginn úr
konungsfjölskyldunni tók þátt í.
Eftir morgunverð komu þeir Harry
Catar og Oliver Birbeck, og svo
var haldið á veiðar með sex byssur,
þar sem Lascelles skaut ekkj.
Við lögðum af stag gangandi,
klukkan 10 f.h. Drottningin og
| dætur hennar komu um morgun-
i inn og voru með konunginum
Sigur vesturvelda, eftír
Arthur Bryunt Heimildir:
mestallan tímann. Mjög hamingju-
samur, lílill fjölskylduhóp’-r, full-
ur af gleði og gamansemi. Dagur-
inn var hinn skemmtilegasti, og
við skutum 348 fasana, 65 akur-
hænur o. fl. Dagurinn var dá-
samlegur og sólríkur, lygnt veður
og mátulega heitt.
Við komum til baka um klukk-
an 4,30 e.h. og komum saman í
dagstofunni, er við höfðum haft
fataskipti, og drujkkum te við
langt borð. Ag þvf loknu fór ég
að athuga .skjöl, sem mér höfðu
verið send frá hermálaráðuneyt-
inu, og litlu síðar kom konung-
urinn að sækja mig tjl að ræða
við sig í lesstofu sinni. Að við-
ræðum okkar loknum snæddum
við svo miðdegisverg með sama
fyrirkomulagi og kvöldið áður,
nema hvað ég sat nú við vinstri
hlið drottningarinnar.
15. janúar Sandringham. Veður
var ekki ejns gott um morguninn
sökum þokuslæðings, en svo birti
til og síðari hluti dagsins varð
hinn dásamlegasti. Við skutum
312 fasana og 23 akurhænur. Um
kvöldið sáum við nokkrar skógar-
snípur og skutum 9 af þeim.
Kvöldið leið svo á sama hátt og
kvöldin áður. Drottningin kvaddi
mig, áður en hún háttaði, en kon-
ungurinn kvaðst mundu verða
kominn á fætur, áður en ég færi.
Um daginn hafði drottningin
aftur þekkt Lockwood, sem hlóð
fyrir mig og kom með báðar prins-
essurnar til að tala við hann. Hann
var auðvitað yfir sig glaður vegna
þessa heiðurs, er hann varð að-
njótandi.
16. janúar. Sunnudagur. í morg-
un klukkan 10 f.h. hafði öllu ver-
ið komið fyrir á vagninum og allt
ferðbúið Konungurinn var þá bú-
inn að taia vig mig í u.þ.b. fjórð-
ung stundar. Hann spurði þá mjög
! alúðlega, hvort hann gæti talað
i við Parker, þar sem hann hefði
ekið sér. þegar hann heimsótti
Gort. Parker Ijómaði allur af
gleði. Konungurinn hafði líka tal-
að vig Loekwood. meðan vjð vor-
um á veiðum. Loks kvaddi ég kon-
unginn, tjáði honum þakkir mín-
ar og ók af stað .
Þessir dagar höfðu verig mér
i ómetanlega lærdómsríkir. Fyrst
• og fremst höfðu þessi kynni m:n
; af konunginum, drottningunni og
i dætrum þeirra tvejmur, sannfært
; mig um það, hversu líf þeirra
j var táknrænt dæmi um enskt
; fjölskyldulíf, eins og það getur
j bezt orðið. í öðru lagi hafði hið
: eðlilega andrúmsloft mikil áhrif á
j mig, svo algerlega laust við alla
i fordild eða óeðlilega viðhöfn. Þau
: konungshjónin kunna að koma
j þannig fram, að manni finnst mað-
i ur vera heima hjá sér.
Ferðin til baka var leiðinleg
vegna þoku, sem fór vaxandi, eftir
! því sem við nálguðumst Lond-
on , . .
— 17, janúar: Á herráðsforingja
íundinum í morgun var lítið gert
annag en rætt um fjölda af sím-
skeytum viðvíkjandi margvísleg-
ustu atriðum s.s fallhlifarher
menn í Suðaustur-Asíu, brottflutn-
ing löndunarskipa frá Suðaustur
i4
T í M I N N, fimmtudagurinn 30. ágúst 1962