Tíminn - 05.10.1962, Blaðsíða 14

«
BARNFÓSTRAN
Eftir DOROTHY QUINTIN
ekki um það. En ég flýtti mér að
leiða talið að Mullions aftur til
að færa samræðurnar frá sjálfri
mér.
— Eg bið yður að afsaka, að ég
ásakaði yður um að fara króka-
leiðir, sagði hann skyndilega og
alvarlega. — Eg veit, að þér vor-
uð í erfiðri aðstöðu. Og þér eruð
í raun og veru hrifin af gömlum
húsum.
— Eg elska þau....og mér
fannst þetta vera svo yndislegt,
sagði ég áköf án þess að hugsa
mig um. — Ekki eitt af þessum
köldu, tignarlegu safnhúsum, en
hamingjusamt heimili ...
Þetta var satt. Þannig var Mull-
ions. En ég hefði getað bitið úr
mér tunguna fyrir að kalla það
hamingjusamt heimili. Það var
ekki nema klukkustund síðan Oli-
ver hafði sýnt mér staðinn þar
sem eiginkona hans hafði drukkn-
að.
— Já, svaraði hann hugsandi,
eins og hann hefði ekki tekið
eftir síðustu orðum mínum. —
Eftir að staðurinn var byggður
hefur alltaf búið hér Trevallion.
Við erum ekki aðeins óðalseigend-
ur, heldur einnig bændur. Húsið
í London er sjaldan notað — af
mér að minnsta kosti. Serenu
þótti gott að vera þar einkum
meðan-samkvæmistíminn var. Það
getur verið dálítið ömurlegt hér
á veturna, skal ég segja yður,
— ÖMURLEGT.. . .? Eg hugs-
aði um trausta veggina, þakbjálk-
ana, skíðlogandi arna, nei, Mull-
ions gat aldrei verið ömurlegt. En
Serena hafði verið ung, rik og
falleg. Það var sjálfsagt bara eðli
legt að hún vildi einstöku sinn-
um taka þátt í samkvæmislífi stór
borgarinnar.
— Kannski var hún borgarlíf-
inu vön, sagði ég varfærnislega.
Hann hló og svaraði ekki strax.
Það var eins og hann væri mörg
þúsund mílur í burtu frá mér. En
þegar ég hélt að hann hefði ger-
samlega gleymt mér, sagði hann:
—- Serena og Deidre voru uppald
ar í stóru niðurníddu húsi í miðj-
um mýrarfiákum írlands. Faðir
þeirra — Gerald Donovan, var
einn af þessum óhamingjusömu
mönnum, sem aldrei fá draum
sinn uppfylltan. Hann reyndi ým-
islegt, landbúnað, hrossarækt, list-
málun fékkst hann nokkuð við,
hann reyndi að reka 'hótel. En
aumingja manninum mistókst í
öllu — nema því að búa til tvær
fallegar dætur.
— Er... ,frú Donovan... .var
hún mjög falleg? spurði ég hik-
andi. Mig langaði svo mikið til að
Oliver segði mér eitthvað um
fjölskyldu sína, en 9g óttaðist að
honum þætti ég óþarflega forvit-
in. En einmitt núna var eins og
hann talaði við sjálfan sig. Eg
skildi betur siðar, að i tæp tvö
ár hafði þpssi maður lifað í sinni
eigin veröld, lokaður frá öiium.
Á hverjum degi gerði hann það
sama, sat á skrifstofu sinni, reið
um eignina, sat við dómaraborðið
í Treville, heimsótti vini sína í
landareigninni í nágrenninu, tal-
aði við umboðsmenn, sem komu
til þess að kaupa postulínið frá
verksmiðju hans, hafði sem sagt
á ytra borði lifað venjulegu lífi,
en allan tímann hafði eitthvað
verið kalt innan í honum eftir
nóttina, þegar vinur hans skaut
sig, kona hans drukknaði og litla
dóttir hans breyttist í bablandi
smábarn, sem æpti þegar hún sá
föður sinn.
í tuttugu mánuði hafði Oliver
Trevallion verið mjög ejnmana
maður, hann hafði vísað á bug
I tilraunum Hönnu og vina sinna
að hughreysta hann og hjálpa
honum. Þau höfðu að lokum gef-
izt upp við það og hugsað sem
svo, að maður, sem elskað hafði
og misst konu eins og Serenu gæti
aldrei elskað framar. Þau höfðu
meðaumkun með honum, einkum
og sér í lagi þar sem litla dóttir
hans virtist vera orðin hálfgerð-
ur fábjáni, en hann gaf þeim
aldrei tækifæri til að sýna samúð
sína.
Eg geri ráð fyrir að hann hafi
fundið nokkra huggun í því að
tala við mig, vegna þess að ég var
ókunnug, af því að ég þekkti ekk-
ert þeirra, vegna þess að ég skipti
engu máli. Eg veit, að þegar
mamma dó, eða við höfðum öll
svo miklar áhyggjur af Lettice,
þegar Rollo var handtekinn, þá
hefði verið auðveldara fyrir mig
að létta á hjarta mér við ókunn-
ugan. Það hafði bara enginn skot-
ið upp kollinum til þess.
— Tengdamóðir mín . . ? sagði
hann og brosti kynlegu brosi. —
Eg geri ráð fyrir að hún hafi ver-
ið glæsileg á sínum tíma hún
er enn virðuleg gömul kona. En
falleg.... nei, það held ég ekki.
Það verður að vera blíða í konu-
andliti til þess að hún geti talizt
fögur....
— Serena var falleg, sagði ég
ósjálfrátt.
— Já, Serena var fögur, sam-
sinnti hann næstum hirðuleysis-
lega. — Og Deidre er það líka,
þótt hún hafi minnimáttarkennd
vegna þess að hún haltrar. Það
er víst svo með okkur öll — við
erum bitur. Hann sneri sér að
mér, brosti hálf kaldhæðnislega
og gleðilaust. — Þér hafið gengið
beint inn í ljónagryfjuna, Am-
anda Browning. Það er bezt jð
þér komið yður þaðan út aftur og
flýtið yður að gleyma okkur.
í því kom Hanna og byrjaði að
taka af borðinu.
— Eg hef búið um ungfrú
Browning í gestaherberginu, það
er alltof seint að panta herbergi á
hótelinu, sir, og við getum ekki
verið þekkt fyrir að senda gest
héðan, þar sem nóg er plássið. Eg
hef haldið litla herberginu við
hliðina á mínu hreinu allan tim-
ann, svo að ungu stúlkunnj ætti
að liða vel þar.
Öll biturð, allar dimmar hugs-
anir viku þegar af andliti Olivers.
Hann leit iðrunarfullur á mig eins
og iítill drengur, sem fengið hef-
ur ávítur hjá föður sínum.
— Eg hef gleymt allri gestrisni,
ungfrú Browning, ég hafði hugs-
að mér að aka yður til Porlrewan.
En yður er velkomið að vera hér,
ef þér viljið.... ég hélt að þér
væruð búnar að panta herbergi á
gistihúsinu.
Hanna brosti vinalega við mér
1S
og tók ákvörðun fyrir mig — ekki
svo að skilja að það væri nauð-
synlegt. Fyrst Oliver fannst ég
ekki vera uppáþrengjandi, gat
ekkert hindrað mig að gista á
Mullions.
— Veslings stúlkan er dauð-
þreytt eftir langan dag, sagði
Hanna ákveðin. — Og þar sem
hún á langa Lestarferð fyrir hönd-
um á morgun er ég viss um, að
hún vill fara fljótlega í rúmið.
Við fórum bæði að hlæja. Eg
þekkti þennan tón svo vel. Eg
hafði sjálf beitt honum við þreytt
börn hvað eftir annað. Þegar við
risum frá borðum. sagði Oliver
rólega:
— Eg skal ekki halda yður uppi
alla nóttina, Hanna, en ég vil
gjarnan að hún hitti hr. Marldon
hann ætlaði að líta inn í
kvöld. Við gætum drukkið kaffi
í bókaherberginu, eða hvað seg-
irðu um það, Hanna?
— Ef þér eigið von á gesti, vil
ég helzt fara strax í rúmið, flýttl
ég mér að segja. — Það er elsku-
legt af yður aci leyfa mér að vera
hér, hr. Trevallion, en ég er
reglulega þreytt . .
— Kaffi fyrst, svo megið þér
fara að sofa. Og Tony Marldon
er ráðsmaðurinn minn, ekki gest-
ur. Við þurfum að tala um við-
skiptamál, en við skulum ekki
plaga yður með þeim.
Mér fannst vera farið með mig
sem barn, en ég var ánægð yfir
því að ég hafði lekið með mér
helgarfarangur og hafði ekk’i pant
að herbergi á Portewan. Við vor-
um ekki fyrr komin inn í bóka-
herbergið, þegar dyrabjallan
klingdi og ég flýtti mér að segja:
— Hr. Trevallion, má ég fá að
hringja til Jean á morgun....?
— Já. Orðið kom snöggt, en
ég var ekki framar hrædd við
169
jarðarhafi, milli Benghazi og
Messina. Fór frá Mena gistihús-
inu klukkan 9,45 f. h. og ók til
ílugvallarins með Paget. Forsætis-
ráðherrann hafði beðið mig að
koma með sér í flugvélinni sinni.
Við fórum frá Cairo til Benghazi
og þaðan áfram til Napoli. Við
gátum ekki farið beina stefnu,
því að þá hefðum við þurft að
fljúga yfir Krít, en hana hafa
Þjóðverjar enn á valdi sínu.
22. október. Á flugi yfir Suður-
Frakklandi. í gærkveldi var okk-
ur sagt, að véðurspáin væri mjög
slæm, að það væri ólíklegt að við
gætum flogið að degi til, en að við
kynnum að geta flogið til Möltu
um kvöldið. Þar sem ég var alveg
grunlaus, var ég ekki kominn á
fætur klukkan 8,30 f. h, þegar mér
var skyndilega tilkynnt, að veðrið
hefði batnað og að fyrirhugað
væri að við legðum af stað klukk-
an 9. Eg varð að flýta mér að
klæðast, raka mig og borða morg
unverðinn, svo að forsætisráðherr
ann þyrfti ekki að bíða eftir
mér.... “
Þremur dögum* eftir heimkomu
sí'na frá Moskvu fékk Brooke sím
skeyti frá sínum gamla starfsbróð
ur og ráðgjafa, Marshall hershöfð-
ingja. Það hljóðaði svo:
„Kæri Brooke, samkvæmt áliti
Harrimans, sem er hér, Deane I
Moskvu og Wedemeyers, sem var
í Cairo, hafið þér náð frábærum
árangri í viðskiptunum við Stalin.
Hamingjuóskir og innile^ustu
þakkir. G.G. Marshall“.
26. október. Herráðsforingja-
fundur í morgun til að ræða um
skeytið frá Marshall, þar sem
hann virðist vera þeirrar skoðun-
ar, að við ættum að geta bundið
enda á styrjöldina fyrir næstu
áramót.
3. nóvcmber. Forsætisráherr-
ann gerði boð eftir mér klukkan
10,45 f. h. Hann kvaðst hafa verið
að hugsa um hve æskilegt það
væri að láta einhvern annan taka
við starfi Dills, þar eð sá siðar-
nefndi myndi ekki fær um að
gegna því lengur. Það var ekki
lengra síðan en í gær, sem hann
hafði fullyrt, að einmitt þetta
væri með öllu ónauðsynlegt og
þá andmæltum við allir. Nú er
það hans tillaga að senda „Jumbo“
Wilson þangað, láta Alexander
taka við hans starfi, en Clark
koma í stað Alexanders. Þetta er
sennilega bezta lausnin, en allt
veltur samt á því, hvernig „Jum-
bo“- kemur sér við Marshall. í
Cairo i fyrra hafði Marshall mik-
ið álit á honum.
Um kvöldið gerði forsætisráð-
herrann aftur boð eftir mér, í
þetta skipti til að ræða um fyrir-
hugaða ferð sína til Frakklands.
Hann ætlar að leggja af stað 10.
nóvember og vill að ég komi með
sér.
5. nóvember. Klukkan 9 f. h.
var útvarpað fréttinni um dauða
Jack Dill... Missir hans er óbæt
anlegur. Ef hann hefði ekki verið
í Washington, veit ég ekki hvern-
ig farið hefði fyrir okkur síðast-
liðin þrjú ár.
Að mínum dómi er það Dill,
sem stuðlað hefur mest allra
manna að endanlegum sigri okk-
ar.. Eg bar mikla virðingu fyrir
honum og dáðist meira að honum
en flestum öðrum mönnum, sem
ég hef kynnzt. Og sá árangur,
sem tilraunir mínar báru^til að
fá Marshall til að fallast á hern-
aðaraðgerðir okkar á Miðjarðar-
hafi og Ítalíu, var eingöngu að
þakka hjálp og aðstoð hans.
7. nóvember. Tókum á herráðs-
foringjafundinum til athugunar
skeyti, sem Winston vildi senda
forsetanum, þar sem hann sting-
ur upp á því, að Wilson taki við
starfi Dills í Washington og að
Alexander verði látinn taka við
af Wilson.
Monty kom til að borða hádegis
Sigur vesturvelda, eftir
verð með mér. Hann var eins og
venjulega fullur ofurhuga og
starfsorku, en gagnrýndi Ike
harðlega fyrir herstjórn hans.
Undirbúningur að för okkar
til Parísar er nú hafinn og ákveð-
ið hefur verið að leggja af stað
fimmtudaginn 10. nóvember.
í kvöld kom Cyril Falls, hernað-
arlegur fréttaritari The Times, að
hitta ■ mig. Hann kvaðst vera
áhyggjufúllur vegna herstjómar-
innar í Frakklanc^i, þar sem Eis-
enhower gegndi tvenns konar
herstjórn, þ. e. stjórnaði landher,
flugher og, flota, sem yfirhershöfð
ingi en kréfðist þess samtímis að
hafa beina yfirstjórn landhersins
á höndum. Hann hefur hitt nagl-
ann á höfuðið og fundið veiku
hliðina á þessu herS'jórnarskipu-
lagi Ameríkumanna Tii allrar
óhamingju verður það pólitískt
atriði og Ameríkumenn, sem hafa
öflugri land- og flugher, krefjast
eðlilega þeirra forréttinda að
ákveða hvernig skipuleggja skuli
herinn og stjórna honum.
9. nóvember. Ræddi í dag við
Monty, áður en hann fer aftur til
Frakklands. Hann heldur enn
áfram að karpa um stjórnarfyrir-
komulagið í Frakklandi og þá
staðreynd, að styrjöldinni sé hald
ið áfram lengur en nauðsynlegt
■sé. Eg viðurkenni það, að fyrfr-
komulag herstjórnarinnar sé
slæmt, en þvi verður ekki auðveld
lega breytt, þar serii Amerílui-
menn telja eðlilega réttlátt að
þeir hafi mest að segja. Kannski
verður auðveldara að sannfæra
þá eftir að þeir hafa séð árangur-
inn af þvi, að dreifa hernum yfir
allar vígstöðvarnar — sannfæra
þá um að róttæk breyting sé
nauðsynleg, sem miði að því að
j draga herinn saman á mikilvæg-
ustu stöðunum.
10. nóvember. Eftir venjulegan
herráðsforingjafund um morgun-
inn borðaði ég morgunverð tím-
anlega og hélt af stað til Northolt
flugvallarins. þar sem ferðafélag-
arnir komu saman, reiðubúnir að
stíga upp í tvær Dakotaflugvélar
og leggja af stað til Parísar. I
förinni verða: forsætisráðherr-
ann, Anthony Eden, frú Churchill
og Mary, „Pug“ Ismay, Cadogan
0. fl. Við fengum ágæta ferð og
lentum klukkan 4,30 e. h. rétt
fyrir sunnan París. Á flugvellin-
um biðu okkar heiðursvörður, de
Gaulle, Juin, margir ráðherrar og
embættismenn,
Svo var haldið í mörgum bif-
reiðum um götur Parísar og til
Quai d’Orsay, þar sem fyrirhugað
er að Winston dvelji. Þar skildum
við við hann og ókum áfram til
Continental gistjhússins, aðal-
stöðva Jui\is, þar sem mér er bú-
inn dvalarstaður. í herberginu
mínu í gistihúsinu fann ég nokkr
ar ómetanlegar fuglabækur, sem
fengnar höfðu verið að láni í nátt
úrusögusafninu handa mér til að
líta i.
Um kvöldið borðaði ég miðdeg
isverð með forsætisráðherranum í
Quai d’Orsay. Auk mín voru þar
frú Churchill, Mary, Anthony og
Beatrice Eden og Cadogan.
14
T f MIN N , föstudaginn 5. október 1962 —
r