Tíminn - 04.11.1962, Blaðsíða 14

fylla þau skilyrði, sem
þeim höfðu verið sett.
í skýrslum þeirra var langur listi,
þar sem skýrt var frá hinum
tæknilegu hindrunum í smáatrið-
xim. Skýringar þeirra voru reyndar
ekki sem ólíklegastar, en ráðu-
neytinu bauð engu að síð'ur ýmis-
lcgt í grun. Eða i'éttara sagt: Hoff,
sem unnið hafð'i með þess-
um mönnum, grunaði, að erfið-
leikarnir, sem þeir báru fyrir sig,
væru alls ekki jafnþungir á met-
unum og þeir vildu vera láta. Hann
hafði sínar ástæður til að' halda,
að hin kuldalega afstaða, sem sum
ir meðlimir Einangrunarsambands
ins höfðu tekið' gagnvart Baby-Doll
framleiðsluáætlun ríkisstjórnarinn
ar, ættu ræfur sínar að rekja til
upplýsinga, sem hinn snjalli að-
alforstjóri Schmitts, Walter Walln-
itz, gaf eftir að hann kom úr kynn
isför til Bússlands.
Wallnitz hafði gefið stjórnend-
um Mallenwurf & Erkelenz skýrslu
sína fyrir íokuðum dyrum. En
þrátt fyrir þessa leynd hafði
eitthvað lekið út. Meðal þeiira
fyrstu, sem heyrðu það, voru
Bruster og Nakonski, sem áttu í
harðari samkeppni við Mellenwurf
& Erkelenz en aðrir, sem Baby
Doll-áætlunin snerti. Allir þrír
framleiddu þeir kapal, sem Rússar
höfðu gefið i skyn að þeir hefðu
sérstakan áhuga fyrir.
Það var einkum ein setning úr
ræðu Wallnitz, sem Bruster hafði
læyrt, er olli því, að' hann varð
því sífellt frábitnari að halda á-
fram samvinnunni um Baby Doll-
áætlunina. „Eg var margsinnis
spurður að því“, hafði Wallnitz
sagt „hvort fyrirtæki okkar ynni
að endurhervæðingu Þýzkalands,
cg ég verð að segja, að ég álít
það sérstakiega heppilegt með til-
liti til væntanlegra tengsla okkar
við Rússa framvegis, að ég gat
svarað þessari spurningu með al-
giöru og skilyrðislausu neii“.
Við þessi orð hafði Schmitt litið
?. að'alforstjóra sinn, sent honum
vingjarnlegt augnaráð og kinkað
kolli til samþykkis. Það er svei
mér heppilegt, hafði hann hugsað,
að hinir forstjórarnir vita ekkert
um Baby Doll-áætlunina. Það var
leyndarmál, sem hann og Wallnitz
áttu einir, og það var greinilegt,
að Rússarnir höfðu ekki hugmynd
um hana heldur. En það má fjand
inn vita nema það sé betra fyrir
Mallenwurf & Erkelenz að fara
sér varlega.
Bruster haíði komizt að nákvæm
lega sömu mðurstöðunni, en þrátt
fyrir umsókn hans, hafði rússneska
sendiráðið ekki enn gefið út handa
honum vegabréf til Moskvu. Þetta
var aðalástæðan til þess, að bréf
hans til Hoffs var ekki bara upp-
talning þeirra vandkvæða, sem
voru á að standa við gefin loforð,
heldur rauinverulega tilkynning
vm, að' hann væri horfinn frá því
að taka þátt í áætluninni.
Hvað Nakonski snerti, höfðu
hugsanlegar pantanir Rússa eng-
ir. áhrif á þá fyrirætlun hans að
draga sig út úr samstarfinu innan
Einangrunarsambandsins jafn-
skjótt og hann gæti með kuteis-
legum hætti. Hann fann, að Hoff
hafði yfirhöndina. Enn fremur
hafði hann fyrir skömmu flogið
til Dusseldorf til Nýju-Delhí, en
þar krækti hann sér í stóra pön1»
un, og lesið á leiðinni bók, sem hér
„Síðustu þrír tímarnir". Þar var
lýst atómstríði af hernaðarlegri
nákvæmni og dregin upp sterk og
skýr mynd af eyðingu Þýzkalands
og annarra Mið-Evrópulanda. —
Kannski var það af því að
Nakonski var gæddur svo litlu
imyndunarafli, að hann var alger-
lega varnarlaus gagnvart skáld-
sögum, einkum ef þær voru af
lélegra taginu. Þessi hafði á hann
varanleg áhrif.
Fundurinn i Bláa herberginu var
sem sagt allt annað en vingjarn-
legur. Harwandter stakk strax upp
á því í annað sinn, að þeir sett-
ust sem fyrst að samningaborðinu
með ráðherranum sjálfum. Þessu
tóku allir vel, því að það gaf
kost á frekari frestun. Eigi að síð-
ur var öllum viðstöddum ljóst, að
s'ambandsmeðlimirnir skiptust í
tvo hópa. Annar þeirra var mjög
svartsýnn og reyndi að gera sem
mest úr erfiðleikunum, en hinn
var bjartsýnn og þeirrar skoðunar,
að hægt væri að sigrast á þeim.
Foringi hinna fyrrnefndu var
Eruster, en Hartog hafði orð fyr-
ir hinum. Smám saman kom það
lika betur og betur í Ijós, hvað það
var, sem hafði seinkað Baby Doll-
áætluninni í meira en ár: menn-
irnir sjö voiu fulltrúar sjö ólíkra
fyrirtækja, sem utan Bláa her-
bergisins áttu í harðri samkeppni
hvert við annað.
„Eg get ekki haldið svona á-
fram“, sagði Schmitt. „Við höf-
um nóg með aðra áætlun, og ég
þarf á Prosky að halda hennar
vegna, en það kemst ekkert að
hjá honum, nema þessi áætlun.“
Bruster lagði strax við eyrun.
„Hvers konar áætlun er það?“
spurð'i hann, eins og af tilviljun
og lét sem svarið kæmi sér ekk-
eit við.
„Það kemui í ljós síðar meir“,
svaraði Schmitt og brýndi röddina.
„Fyrirgefðu", tautaði Bruster.
Þeir skildust í slæmu skapi. —
Herbergi Brusfers og Hartogs
voru á sömu hæð í hótelinu. Þeir
stönzuðu fyrir framan herbergið
hans Brusters „Hann var nærri
því ótugtarlegur", sagði Bruster
og áttj við Schmitt.
Hartog yppti öxlum: „Þetta
gengur allt á afturfótunum“.
sagði hann.
„Eg ætlaði mér aldrei að pína
hann til sagna. Mér er svo sem
fjandans sama. hvað hann hefur
9
á prjónunum. Það getur ekki ver-
ið merkilegt, ef það er fyrir Rúss-
ana.“
Hartog biosti: „Auðvitað er þér
ekki sama.“
Bruster skipti um umræðuefni.
„Hvað eigum við nú að gera í
þessu með Hoff?“ spurði hann.
„Mér er ekkert um málið gefið“.
„Það gat nú hver blindur mað-
ur séð“, sagði Hartog, „og Hoff
er allt annað en blindur".
„Heldurðu, að þetta sé í raun og
veru jafnmikilvægt frá pólitísku
sjónarmiði og hann heldur fram?“
„Það er ég sannfærður um. Eg
væri miklu ánægðari, ef það hefði
verið svo ómerkilegt, að við gæt-
um leitt það hjá okkur. Það stend
ur eins á fyrir mér og Schmitt,
— við getum ekki afgreitt okkar
einkapantanir, og þegar öllu er
á botninn hvolft, erum við nú alls
ekki á tunglinu.“
„Nei,“ sagði Bruster. „Þangað
ættum við nefnilega að reyna að
komast.
„Hinir verða komnir þangað á
undan okkur“, svaraði Hartog.
„Það er ekki aðalatriðið. Við þurf
um ekki endilega að komast til
tunglsins, en við verðum að halda
í við hina og vera með á nótunum.
Sýna þeim, að við séum til. Það
er allur galdurinn.“
„Og þú heldur, að okkur takist
það með Baby Doll?“
„Því ekki það? Einhver staðar
v’erðum við að byrja, ef við ætl-
um að standast hinum snúning.
Hvað er það, sem við höfum fram-
leitt eftir að við byrjuðum að
framleiða nokkuð á annað borð?
Efni, sem allir geta búið til. Sápu-
duft eða olíuskip! Það skiptir ekki
máli. Það aflar Þýzkalandi hvorki
frægðar né áhriía. Við eigum í
alls konar viðskiptum, við seljum
og seljum, en við erum ekki neitt,
sem máli skiptir."
41
— Maður veit það ósjálfrátt,
sagði ég.
Hann horfði rannsakandi á mig,
svo fór hann að ganga um gólf í
bókaherberginu. — Kannski einu
sinni af þúsund skiptum, sagði
hann. Kannski þegar maður er ung
ur og óreyndur eins og þú, Mandy.
En það var eklci þannig með
Serenu og mig. Serena elskaði mig
ekki, hún giftist mér til að öðlast
cryggi og til að fjölskyldan fengi
peninga. Hún og Nigel Soames
voru ákaflega ástfangin hvort af
öðlru. Vitanlega var hjónaband
ckkar misheppnað.
— Þú kvæntist henni . . . þótt
þú vissir um það? spurði ég með
öndina í hálsinum.
— Nei, ég komst að því, meðan
við vorum í brúðkaupsferðinni.
Serena átti vanda til þess að gráta
cg tala upp úr svefni, hún endur-
tók nafn hans hvað eftir annað.
Þegar við komum hingað aftur,
var hinu eiginlega hjónabandi okk
ar lokið. Hann starði út um glugg
ann. — Þú mátt ekki dæma hana
of hart, Mandy . . Móðir hennar
neyddi hana til að giftast mér.
Eg hafði nokkra sök líka . . . ég
var svo viss um, að hún myndi
læra ag elska mig.
— Það er glæpur að giftast án
ástar, sa£ði ég hvatlega og hann
yppti öxlum.
— Ó^Mandy, þú ert svo fjarska
ung, sagði hann þreytulega. —
Fólk giftir sig af ýmsum ástæðum.
Til að losna frá fjölskyldunni, til
að komast burt frá einhverjum
stað, sem þaí) hatar, til að öðlast
öryggi, til að eignast barn . . .
— Það gæti ég aldrei gert, sagði
ég ósjálfrátt og hann leit blíð-
lega á mig.
— Nei, þú myndir ekki gera það,
sagði hann. — Eg vona að þú verð
ir hamingjusöm í þínu hjóna-
bsndi, en þú mátt ekki rugla sam
an meðaumkun og ást.
Eg eldroðnaði, þegar ég bauð
góða nótt og flúði út úr bókaher-
berginu. Eg taldi mig hafa fengið
vinsámlega viðvörun um að sýna
ekki tilfinningar mínar of greini-
iega. Hann þurfti ekki að vara
mig við. Eg hafði ekki hugsað mér
að hengja mig honum um háls.
Þegar sá tími kæmi, að ég færi
frá Mullions, þá skyldi ég ekki
fella eitt einasta tár.
Morguninn eftir fylgdum við hon
um út að bílskúrnum og veifuð'um
lmnurn, þegar hann ók af stað til
Exeter. Það var heitara en nokkru
sinni fyrr. Ef það vildi nú aðeins
fara að rigna! Allt var svo kyrrt.
Það var einkennilegur rauður lit-
ur úti víð sjáffdeiidarhringiiin
og svo röltum við eirðarleysislega
um í húsinu, þangað til Hanna
kallaði á okkur inn í eldhúsið.
— Eg hef útbúið nesti, sagði
hún. — Það er sjálfsagt svalara í
skóginum.
— Megum við fá með okkur
nesti, Mandy hrópaði Carolyn og
fór að dansa af gleði. — H-handa
Mark líka?
— Auðvitað, ég sótti boxið með
hundakexi og brostj hálfsakbitin
við Hönnu. Mark átti eigin]ega
ekki að fá mat fyrr en um kvöld-
ið
— Óskaplega er heitt, sagði ég.
— Mér finnst alls staðar vera loft-
laust.
— Já, það er heitt í iíag. ungfrú j
Mandy, sagði hún — Það skellur
á óveður í kvöld . .
Carolyn og ég vorum allan dag-
!nn úti j skóginum Það var ögn
svalara þar. en jafnvel í skugga
hárra trjánna var hit.inn kæfandi
Fp óskað'i. að óvpðrift vkvlli á. áð-
ur er langt um tiði en svo mtind'
ég að Oliver ætlaði að fljúga milli
BARNFÓSTRAN
Eftir DOROTHY QUINTIN
f jögur og fiinm og bað þá innilega,
að það byrjaði ekkj svo snemma.
Sem hæðni við bæninni heyrðum
við þrumur langt í fjarska, og
Mark hljóp og faldi sig.
Eg leit á Carolyn, sem var að
sulla í læknum — Ertu hrædd við
þrumuveðUr? spurði ég.
Hún hristi höfuðið. — Mér finnst
gaman. E-En M-Mark er hræddur.
Og það var sýnilegt. Hann lá
eymdarlega a mosaþembu og kúrði
sig niður. Carolyn og ég reyndum
að heiða hann upp, en þegar við
lögðum af stað heimleiðis, urðum
við næstum að draga hann með
valdi og við vorum ekki komnar
heim fyrr en undir þann tíma, að
Carolyn átti að fara í rúmið.
— Gamla móðir hennar Pollyar
er hrædd við þrumuveður, svo að
ég sendi hana heim, sagði Hanna
glaðlega og leit brosandi á Mark.
— Lítur út fyrir hún sé lík
blessuðu kvikindinu þarna
ég myndi ekki láta hann vera hjá
Carolyn í nó‘t, ungfrú Mandy
hann missir alveg stjórn á sér,
þegar óveður skellur á Ofurstinn
lokar hann alltaf inni. þangað til
það er um garð gengið.
Mér gazt ekki að þeirri tilhugs-
un að loka Mark inni. en þegar
hann neitað; að borða nokkuð af
matnum og Hanna gekk og opnaði
fyrir honum. hvarf hann samstund
i' þangað inn, og ég skildi. að
hann var vanur þessu Carniyn hló
þegar hann kúrði sig niður og
virtist ekki taka nærri sér, þó
aí' hún yrð; að vera án hans eina
nótt.
Eg held næstum, að hver ein-
asti gluggi og hverjar dyr á Mull-
ions hafði verið opnar þetta kvöld,
en samt var eins og vita loftlaust.
Hitinn var eins og í bakaraofni,
en ég var fegin, að Carolyn virtist
ekki þjökuð af hitanum og ekki
hið minnsta kvíðin Eg las fyrir
hana ævintýri, þegar hún var kom
in í bólið, svo buðum við hvor
annarrj góða nótt með kossi.
Þegar ég kom niður, fann ég
Hönnu í forsalnum með hatt og í
kápu. Eg hafði gleymt því, að
Hanna hafði lofað að sitja hjá
gamalli, veikri vinkonu sinni í
Trewilly þetta kvöld. Nú sagði
ún-
— Eg hef sett kvöldmatinn inn
t bókaherbergið, ungfrú Mandy —
led ætlar að aka mér, en ef þér
eruð hræddar að vera hér ein í
óveðrinu, get ég vel hringt til Jess
ou sagt henni. að ég komi annað
kvöld.
Eg fullvissaði hana um, að óveðr
ið hefði ekki minnsto áhrif á mig
— Það verður bara gott, að loftið
hreinsast og Carolyn var alveg
oitalaus. sagði ég
— Hún hefur aldrei verið hrædd
við óveður sagði Ilanna. én hún
var hálfkvíðm eins og henni lægi
eitthvað á hjarta
— Hafðu engar áhyggjur af okk
sasði ée ng. vtti hern* vinalega
fram að dyrum Farðu bara til
Jess og biddu Ted að bíða eftir
þér, ef veðrið verður alveg brjál-
að.
— Já, ég skal gera það, ungfrú
, Mandy. En enn kom hún sér ekki
af stað, og loks ságði hún:
— Við fengum heimsókn eftir há
degið í dag. Ungfrú Deidre kom til
að sækja einhver föt, sem hún átti
hér. Eg lét hana fá lykilinn að
i nýju dyrunum. Eg vona að ég
hafi gert rétt ungfrú Mandy.
' en ég átti ekki hægt með að neita
henni.
Eg starði þrumulostin á hana og
( reyndi að skilja að Deidre hafði
verið hér — í þessu húsi — fyrir
aðeins fáeinum klukkustundum
síðan.
— Hún kom í litla rauða bíln-
um eins og venjulega. Og ein-
hverra hluta .vegna stóð Hanna
enn kyrr og talaði um heimsókn
Deidre
— Fólkið i þorpinu sagði að
( hún keyrði eins og djöfullinn
sjálfur!
* — Hún er tilneydd að gera það,
| ef hún ætlar að komast til London
| í slíku veðri, sem er að skella
! á. sagði ég, en allt í einu rann það
I upp fyrir mér, hvað það var lé-
I legt tilefni að þykjast sækja ein-
hver föt.
! — Eg geri ráð fyrir, að hún sé
farin aftur ...? Hvað vildj hún
eiginlega, Hanna?
— Hún er farin, þökk sé því
Hanna brosti róandi. — Mér
heyrðist hún aðallega koma til að
sesja ofurstanum, að frú Donovan
hefði dáið fyrir tveimur dögum.
14
TÍMINN, sunnudaginn 4. nóveniber