Alþýðublaðið - 24.12.1944, Qupperneq 52

52 jólablað alþyðublaðsins
.................................... Gamla grannkonan þvoði líkið og klæddi og bjó
GLEÐILEG JÓL!
Efnalaugin Glæsir
GLEÐILEG. JÓL!
Bókabúð Lárusa Blöndal
Gleðileg jól!
LÚLLABÚÐ,
Hverfisgötu 59
Gleðileg jól!
Samband ísl. Samvinnufélaga
Gleðileg jól!
KEMIKO, efnalaug
Laugaveg 7
því næst um það í líkkistunni. Jakov las sjálfur úr
Davíðssálmum við dánarbeðið og komst þannig hjá
útgjöldum vegna erfiljóða. Hann var heldur ekki
krafinn um greiðslu vegna grafartökunnar, þar eð
kirkjugarðsvörðurinn var félagi hans og vinur. Fjórir
menn báru kistuna úr kirkju, og þeir inntu þessa
þjónustu af hendi af einskærri virðingu við hina
framliðnu og Jakov, en engan veginn í launaskyni.
Gamlar konur, betlarar og hálfvitar þorpsins fylgdu
Mörfu til grafar, en fólk nam staðar á götunni, setti
upp helgisvip og gerði krossmark fyrir sér. Jakov
var harla ánægður yfir því, að útförin skyldi ganga
svona greiðlega fyrir sig og ekki hafa meiri útgjöld
í för með sér. Þegar hann kvaddi Mörfu hinzta sinni,
studdi hann hendinni á kistulokið og hugsaði sem
svo: „Þetta er vönduð smíði!“
En á heimleiðinni úr kirkjugarðinum varð hann
haldinn átakanlegu óyndi. — Honum fannst hann
vera eitthvað miður sín. Honum varð þungt um and-
ardráttinn, hann fann til máttleysis í fótunum, og
þorsti sótti á hann. Við allt þetta bættist svo það, að
alls konar Ihugsanir tóku að ásækja 'hann. Honum
varð um það hugsað öðru sinni, að aldrei á ævinni
hefði hann auðsýnt Mörfu hlíðu né nærgætni. Þau
höfðu búið saman lí fimmtíu og tvö ár, en þó hafði svo
undarlega við borið, að aldrei haf ði honum orðið hugs-
að um hana né veitt henni minnstu athygli frekar en
hún væri hundur eða köttur. Og þó kveikti hún dag
hvern upp í ofninum, sauð og bakaði, sótti vatn, hjó
brenni, svaf í sömu rekkju og hann, og þegar hann
kom heim úr brúðkaupsveizlum, hengdi hún fiðluna
í hvert skipti lotningarfull í bragði ‘upp á þil og hátt-
aði hann — og öll þessi verk sín vann hún í þögulli
undirgefni.
Rótsjild bar brosandi að. Hann hneigði sig fyrir
Jakov.
„Ég var einmitt á leið til yðar,“ mælti hann.
„Moissej Iljitsj sendir yður kveðju sína og biður
yður að finna sig þegar í stað.“
En Jakov lá allt annað á hjarta. Honum var skapi
næst að gráta.
„Láttu mig í friði,“ mælti hann og hélt áfram leið-
ar sinnar.
„Hvað kemur eiginlega til,“ mælti Rótsjild óró-
legur í bragði og hljóp í veg fyrir Jakov. „En Moissej
Iljitsj móðgast af þessu — hann bað yður að koma
þegar í stað!“
Jakov leit með fyrirlitningu á flaumósa Gyðing-
inn, sem blimskákkaði í sér augunum, rauður og
þrútinn. Hann fann til óglleði, er hann virti hann
fyrir sér.
„Ert þú kominn hingað til þess að áreita mig, rótin
þín?“ hrópaði Jakov. „Láttu mig í friði.“
Rótsjild nam staðar höggdofa af ótta, settist á
hækjur sér og tók höndunum um höfuðið eins og
hann ætti von á höggi, er hann hygðist verjast. Því