Tíminn - 23.06.1964, Blaðsíða 14

111
taks í minna en fimmtíu metra
fjarlægð frá ströndinni.
Lögreglan gerði sér hreiður í
háu tré í landi kastalans, en það-
an gat varðmaður haft útsýni yfir
allt nágrennið og fylgzt með öllu,
sem þar gerðist. Stór hringur,
margar mílur að þvermáli, var
markaður sem einskis manns land
í kringum kastalann, og fengu
hvorki fótgangandi né bifreiðar að
koma þar inn fyrir.
Þetta voru heldur of miklar ör
yggisráðstafanir fyrir Clementine.
Hún bað lögregluna að fara held
ur rólega í sakirnar. „Annars er
hætta á, að allar þessar geysilegu
varúðarráðstafanir eyðileggi sum
arfríið", sagði hún.
Hún hafði yfirumsjón með end
urskipulagningu á húsbúnaði kast
alans, en þangað var komið með
ómetanlega húsgagnadýrgripi, sem
íbúarnir í grend lánuðu af vin-
semd sinni. Hún lét smíða bar í
einu herbergjanna og birgði hún
barinn upp af fjölbreyttum vín-
tegundum, lystaukadrykkjum, kön
íaki og kampavíni.
Albúm, sem þau hafa miklar
mætur á, hefur að geyma minn
ingar frá þessari heimsókn þeirra
séðar með augum skólabarna.
Skólastjórinn í litla þorpinu
Emmenbrucke bað nemendur sína
! í teiknikennslustund að draga upp
! myndir af Ohurchill x leyfi, og
þá komu fram hjá þeim ýmis vel
kunn einkenni hans., Þarna voru
teikningar af Winston í sólbaði
eða þar sem hann reikaði um göt
urnar með vingsandi frakkalöf-
um eð^ þar sem hann sigldi á litl
um bát á vatninu með uppbrettar
skyrtuermar og í stuttbuxum, eða
með ýmsa einkennilega hatta á
höfði.
Myndaalbúm þetta fengu þau að
gjöf frá skólastjóranum í Emmen
brucke, sem „tákn um velvild
skólabarna í Sviss.“
Éftir að dvölinni í Sviss var
lokið fór Clementine með Win-
ston á aðra íagra staði honum til
hvíldar og hx-essingar.
Því miður er einkalíf lúxus, sem
þau geta aðeins orðið aðnjótandi.
Gott dæmi þessa er ferðin, sem
þau gerðu til Aix-en-Provence, en
það var ein af þessum ferðum,
sem kallaðar voru „alger einka-
ferð“, Eftir fáar stundir komu
fyrstu tólf fólksflutningabifreiðarn
ar í „Churchillskoðunarferð“, og
höfðu nokkrar farið um tvö hundr
uð mílna veg. Síðdegis var bifreið
þeirra stöðvuð allmörgum sinnum
af fagnandi manngrúa, þegar þau
óku um borgina. Um kvöldið voru
hundruð manna, sem reyndu að
fá herbexgi á sama hóteli og þau,
og stórir rósa og sverðliljublóm-
vendir barust þeim næstum við-
stöðulaust til herbergis þeirra frá
fólki, sem hafði á einhvern hátt
tekizt að komast að því, hverjar
væru uppáhalds blómategundir
Clementíne,
Þegar þau komu til hótelsins í
fylgd með Mary og manni henn
ar, bjuggust þau við að fá litla
íbúð til afnota. En í stað þess var
þeim boðið upp á heila hæð í
bezta hóteli borgarinnar. í hverju1
hei-bergi voru dýrmætar myndir|
og húsgögn, sem borgarbúar höfðul
lánað, þegar þeir fréttu um komu!
þeirra. Og í tilraun sinni til að
tryggja þeim frið og næði út af
fyrir sig, sá borgarstjórnin um,
að sex iögregluþjónar á bifhjól-
um fylgdu þeim eftir, hvert sem
þau lögðu leið sína. ,
„Hressandi leyfi frá störfum er
nauðsynlegt hverjum manni“,1
sagði Winston, og, Clementine
veit, hveinig hún á að gera leyfis
dagana ánægjulega og hressandi.
Hún stendur á því fastar en
fótunum, að holiast sé, að hjón
fari í sumarleyfisferðir saman og
það kemur sjaldan fyrir að hún
taki sér leyfi ein. Hún vill vera
með Winston, þegar hann vill
hvílast i sumfi og sól, því að allt
þarf að ganga surðulaust, jafn
vel þótt hann sé í leyfi. Hann
lítur á sumarfrí sem leik að hálfu
og vinnu að hálfu. Hann býr yfir
of mikilli atorku bæði andlega og
líkamlega til að geta legið og flat
magað, án þess að hafa nokkuð
fyrir staíni í langan tíma.
Þegar þau fóru í orlof, fór starfs
liðið oft með þeim, þar á meðal
ritarar með heljarstóra skjala-
búnka. Hvað Clementine snertir,
þá er undii’búningsverkið undir
sumarleyíisför Churchills svo um-
fangsmikið að hún hefur nóg að
gera sem yfirumsjónarmaður.
Winston væntir þess, að allt,
bókstaflega talað allt, sé við hönd-
ina, sem nauðsynlegt er til að hon
um geti liðið vel og notalega og
jafnframt fengið útrás fyrir starfs
orku sína. Clementine lítur eftir
því með sínum vökulu augum, að
allt sem unnt er sé gert til að
fullnægja þessum óskum hans.
Eitt sinn, er þau og starfslið
þeirra tóku upp átján herbergi á
hóteli á Sýrakúsu, sendi hún þrjá
tíu og sjö koffort og ferðatöskur á
undan með lest.
4
Þegar þau eru í orlofi hafnar
hún öllum opinberum boðum og
sér um að hann geti verið í her-
bergi sínu án þess að vera ónáðað
ur allt til kl. 11. en þá hefur hún
látið honum í té öll þau dagblöð,
sem hún gat komið höndum yfir.
En kl. 11 birtist hann venjulega á
ný með stóra gula stráhattinn, sem
hann hefur svo miklar mætur á.
Síðdegis kusu þau helzt að fara
í skemmtiferð á vélbát eða í bif-
reið. Þá hafði hann meðferðis
striga, pensil og liti og þau leit-
uðu uppi einhvern friðsælan og
fallegan stað, þar sem hann gat
unað við uppáhalds tómstundaiðju
sína.
„Winston finnst gaman að borða
sofa og njóta sólar, og að bæta
við hið stóra málverkasafn sitt“,
segir Clementine.
„Hann segir, að það sé eins að
reyna að mála mynd eins og að
eiga í bardaga. Ef nokkuð er, er
það meira spennandi, en það bygg
ist á sömu grundvallarsjónarmið-
um. Það er sami vandinn og að
eiga í löngum, erfiðum og gáfu-
legum iökræðum.“
Þegar Winston fann hjá sér þörf
til að mála, var hann venjulegast
látinn vera í friði og næði. Win-
ston í orlofi var vanur að lesa
og endurskoða síðustu bókmennta
verkin, og þá gafst honum einnig
gott tækilæri til að velta fyrir sér
framtíðaráætlunum stidðs og frið
ar. Þá átti hann betur með að fá
heildaryfxrsýn yfir vandamálin,
þegar hann var kominn burt frá
öllu dagiega skriffinnskuvafstrinu
í Westminster.
Þegar Churchillhjónin taka sér
orlof er ckkert til sparað, að gera
það sem ánægjulegast.
Franska flugvallarstjórnin í
Marrakesh breytti flugáætlunum
til þess að flugvélar, sem venju-
lega fóru klukkan 7.30 um morg
uninn vektu ekki Winston, þegar
hann var í fríi. Clementine hafði
skýrt yfirvöldunum franska fulg-
hersins trá ónæðinu, sem vélarnar
gerðu og sagði hún: „Eg veit
ekki. hvort þið gætuð gert eittt-
hvað til hjálpar?"
„Sem yður þóknast, frú„' svaraði
herforinginn á æfingarvellinum.
Hann gaf þegar skipun: „Engar
vélar má hefja á loft fyrir klukk-
an 9 á meðan hann er hér.“
Hótelið í Marrakesh, Mamounia
gerði sitt bezta einnig — franski
bakarinn á hótelinu bjó til stór-
kostlegt litaspjald með litlum
pensli og mynd af Rabat á spjald
inu. Þetta var gert eingöngu úr
lituðum sykri, einnig myndin á
litaspjaidmu og Clementine fékk
nokkrar rauðar sykurrósir.
Þegar þau komu í orlof til
Marrakesh biðu þeirra hundruð
manna a flugvellinum og hrópuðu
„Vive Clmrchill!“ um leið og flug
vélin birtist á himninum. Heiðurs
vörður transka flughersins beið
þeirra exnnig. Brezki sendiherrann
ók tvö hundruð mílna vegalengd til
að taka á móti þeim. Mohammed
kóngur í Marrokkó sendi flugvéla
fylli af tignarmennum til að taka
18
um orðum í þessu bréfi. Tracy
lagði umslagið á bqrðið eins og
hún byði þeim sönnunargagn,
þótt arkirnar tvær lægju í vasa
hennar og hún ætlaði hvorki að
leyfa Nan né frú Sheldon að lesa
það.
— Ég er sannfærð um, að hon-
um er alvara.
— Og hann hefur rétt fyrir sér.
Brett ýtti diskinum frá sér. —Eins
og nú standa sakir — og kannski
verður allt óbreytt eftir mánuð,
þá er miklu auðveldara fyrir Tra-
cy að bíða hans hér. Það er ekki
langt þangað til hann losnar út.
— Nei — ekki nema mánuður.
Það var engu líkara, en Nan
hrækti út úr sér orðunum.
— Þetta geturðu sagt um
Mark . . . eins og einn mánuður
sé ekki neitt. En auðvitað skipt-
ir Mark ekki máli. Það eina sem
þú hirðir um er Tracy og hennar
duttlungar. Óskir Tracyar og vilji.
Það er eins og fyrri daginn . . .
— Nan, væna mín, viltu hætta
þessu . . . Frú Sheldon var orðin
náföl.
— Þegar allt kemur til alls
kemur þetta Mark og Tracy ein-
um við, þau verða að ákveða hvað
þeim finnst í'éttast. Og ef hann
vill í raun og veru haga þessu
svona . . .
— EF! Nan setti kaffibollann
harkalega frá sér. —Og það er
stórt EF þar sem við þekkjum
Mark. Hver veit, hvað hann hefur
eiginlega sagt í þessu bréfi til
hennar? Eru aðrir en hún, sem
hafa lesið það?
— Hún bað mig að lesa það,
en ég vildi ekki. Brett roðnaði af
gremju og skömm vegna fram-
komu systurinnar. —Þetta er ekki
beinlínis elskulega sagt, Nan og
mér finnst þú ættir að biðja af-
sökunar.
Tracy hafði setið hreyfingar-
laus meðan reiðiorðin skullu á
henni. Hún varð að leiða þetta
til lykta, ■‘bæði sjálfrar sín og
þeirra vegna. Hún þreif bréfið
úr vasa sínum og grýtti á borðið.
— Hér ér bréfið frá Mark. Þið
getið öll lesið það. Nan, hún ýtti
bréfinu til hennar. —Lestu það
upphátt, svo að enginn ykkar vogi
sér að gefa í skyn, að ég sé að
ljúga. Lestu það, segi ég.
Nokkur andartök var dauða-
þögn í stofunni. Brett hafði sígar-
ettu í munninum, en gleymdi að
kveikja i henni. Frú Sheldon
þrýsti pentudúk að vörum sér
og Nan var orðin eldrauð í and-
liti.
— Ég hef engan áhuga á að
lesa bréfin þín. Rödd hennar var
hálfkæfð.
— Ég bið afsökunar . . . ég . .
mér var ekki alvgra . . . ég ætla
að svara símanum.
Ekkert þeirra hafði heyrt í
símanum frammi í forstofunni.
En þegarlNan réis á fætur, skynj-
uðu þau öll í einu skerandi sím-
hringinguna, sem virtist berg-
rnála 1 husinu. Frú Sheldon þurrk-
aði sér titrandi um augun.
— Æ, guð minn góður. Enn
þessir blaðamenn. Ég hef þegar
skellt þrisvar á blaðamenn í morg-
un. Hvenær ætla þeir að hætta
þessu?
— Mex þykir ákafléga leiðin-
legt hvað ég hef valdið ykkur
miklum óþægindum. Tracy stakk
bréfinu aftur í vasann, —Væri
ekki betra að ég tali við þann
sem hringir og svari þeim spurn-
ingum, svo að við séum laus við
þá í eitt skipti fyrir ölh, . .
— Það er ekki blaðamaður.
Nan var komin aftur. Roðinn var
horfinn úr andliti hennar, skömm-
ustusvipurinn einnig. Hún var
algerlega róleg og virtist hálfveg-
is skemmt.
— En það er sími til þín,
Tracy. Neville vill tala við þig.
— Neville? sagði Tracy og átt-
aði sig'ekki.
— Neville Rolló. Þú getur ó-
mögulega hafa gleymt honum —
að minnsta kosti ekki síðan í
gærkvöltíi, þegar þið hittuzt og
spjölluðuð saman í bróðerni. Ég
held hann ætli að bjóða þér til
hádegisverðar — hann segist
ábyi'gjast að engir blaðamenn
ónáði þig.
— Neville Rolló! Tracy ók sér
vandræðalega á stólnum. —Ég vil
ekki tala við hann — ekki fara
neiit með honum. Segðu honum
að ég sé vant við látin . . . eða
lasin eða hvað sem er. Ég þekki . .
hann ekki.
— Þú átt ugglaust við að þú
munir ekki eftir honum í bili,
sagði Nan kuldalega. —Og það er
ekki það sama og þekkja hann
ekki, eða hvað. Þú verður að tala
við hann, hann bíður í símanum,
þangað til þú kemur.
— En ég vil ekki tala við
hann! Tracy þoldi ekki að horfa
á kuldaieg rannsakandi andlitin
umhverfis hana. Hvernig átti hún
að sannfæra þau um að jafnvel
þótt hún myndi allt þá geðjaðist
henni alls ekki að þessum Neville?
Hvernig átti hún að útskýra það
fyrir þeim, þegar hún skildi sjálf
ekki ástæðuna? Hún sneri sér
örvæntingarfull að Brett.
— Er ég tilneydd áð tala við
hann?
— Auðvitað ekki — nema þú
viljir það sjálf. Eg skal gera það,
Vertu ókvíðin, Tracy.
Hann gekk út í forstofuna og
hún fór á eftir honum. Ekki til
að hlusta á það, sem hann segði,
heldur til að hlaupa upp á her-
bergi sitt eins hratt og fæturn-
ir gátu borið hana. Andrúmsloft-
ið í stofunni var viðbjóðslegt.
Hún varð að komast þaðan og
vera ein . . . eða svo mil^ið ein
sem hún gæti nokkru sinni orð-
ið. Án þess eiginlega að vita hvað
hún gerði, lokaði hún dyrunum
að baki sér, gekk að speglinum
og starði á sjálfan sig.
— Ég . er sú sem stendur hér
á þessu augnabliki, sagði hún hátt
og reiðilega við sjálfa sig. —Ég
þekki þessa konu. Hún gæti aldrei
átt Neville Rollo að góðum vini —
kannski eitthvað meira. Ég get
ekki trúað því um mig, sama hver
segir það.
Hún horfði fast í spegilinn, en
það var engin sannfæring í augna
ráðinu.
— Þetta er ég, er það ekki?
spurði hún hjálparvana. —Ekki
hin . . . En hún fékk ekkert svar
við spurningum sínum.
Þegar Brett kom aftur í borð-
stofuna var móðir hans horfin og
Nan var að taka af borðinu með
sígarettu í munnvikinu. Hún lyfti
brúnum og brosti við.
— Þú hlýtur að hafa talað eitt-
hvað byi’st við Neville, fyrst þú
losnaðir svona fljótt við hann.
Veslings Neville! Eftir gærkvöld-
ið veit hann ekki, hvar hann
stendur núna! Svona, svona,taktu
þessu með ró, bætti hún hrað-
mælt við, þegar Brett opnaði
munninn.
— Hugsaðu fyrst vel og ræki-
lega um þetta: Tracy, sem er viti
sínu fjær af hræðslu að fara út
úr húsinu og rekast á blaðamenn,
laumast út í gærkvöldi án þess að
segja orð við nokkurn mann og
fer að rústunum. Af furðulegri til-
viljun var Neville þar staddur . . .
Ef maður lítur sanngjarnt á mál-
ið er petta einum of augljós til-
viljun . . .
— Ef hún hvorki man hann né
þekkir, hvers vegna hefði hún þá
átt að fara út á leynilegt stefnu-
mót við hann? spurði Brett.
— Það er EF og EF — sama
um hvað er talað.
Nan setti ösku á dúkinn og
burstaði hana kæruleysislega nið-
ur á gólfið. —Brett, trúir þú á
þetta minnisleysi?
— Ég veit það ekki, sagði hann
þreytulega. —Það hefði ekki verið
auðvelt að blekkja þennan sér-
fræðing sem annaðist hana í New
York, hann vissi um hvað hann
var að tala, ég get fullvissað þig
um það. Og auk þess sé ég ekki
hvaða ástæðu hún hefði til að
leika slíkt hlutverk.
— Sektartilfinning sem nún
fékk ekki afborið lengur og von-
in um að sleppa með því að gera
sér upp minnisleysi? Nei, Tracy
hefur aldrei fundið til sektar, eða
ertu ekki sammála?
Nan tók dúlcinn af borðinu og
14
T I M I N N, þriðjudagur 23. júnf 1964.