Tíminn - 01.12.1964, Blaðsíða 9

ÞRIÐJlfbAGUR 1. desember 1964
TÍMINN
f HLJÓMLEIKASAL
Hótel Mikligarður, anddyrið.
Leikfélag Hafnarfjarðar:
Gestir í Miklagarði
höfundur Robert Neuner - leikstjóri Guðjón Ingi Sigurðsson - þýðandi
Vilhjálmur Eyjólfsson.
Leikfélag Hafnarfjarðar frum-1
sýndi sjónleikinn Gesti í Mikla-
garði á þriðjudagskvöldið var.
Þessi leikur er gerður eftir sam-!
nefndri sögu sem kom út í ísl.
þýðingu fyrir nokkrum árum og
þarf ekki kynningar við. Leik-
stjóri er Guðjón Ingi Sigurðsson,
sem hefur getið sér gott orð fyrir
sviðsetningu á leiknum Einkenni-
legur maður eftir Odd Bjömsson.
í leikskrá segir, að þetta leik-
rit hafi verið tekið til meðferðar
fyrst og fremst til að gefa ungu
fól'ki tækifæri til að leika, og
síðan eru taldar upp átta mann-
eskjur, sem ekki hafa leikið fyrr
með LH, en sumar eiga frumraun
sína á sviði í þessum leik.
Það er vissulega rétt og skylt
að gefa ungu fólki tækifæri til að
leika, en á sýningu félagsins í
Hafnarfirði mó líka sjá, hve nauð-
synlegt er að hafa reynda menn og
örugga með í leik, þar sem viðvan-
ingar eru annars vegar, - menn,
sem blása lífi í leikinn og gefa
viðvaningunum færi á að njóta
Eiríkur Jóhannesson (Schuler aðalforstjóri) og Ragnar Magnússon (dr.
Hagedornh
sín. Hér er um að ræða þátt skól-
unar, og í mörgum tilfellum skil-
yrði þess, að sýning verði fram-
bærileg.
Leikfélag Hafnarfjarðar sýndi
Jólaþyrna um þetta leyti í fyrra.
Þar er ólíkum viðfangsefnum sam-
an að jafna, og samanburður á
meðfæri leikfólksins vart tiltæki
legur, þar sem einn okkar mestu
leikara fór með aðalhlutverk í
Jólaþyrnum, og tvær góðkunnar
leikkonur hlupu undir bagga. Nú
má segja, að LH tefli fram við-
vaningum í flestöllum hlutverkum
þótt sumir eigi nokkurn leikferil
og jafnvel Skóla að baki. En þátt-
taka Gests Pálssonar í sýningu LH
í fyrra varð til að stuðla að því,
ung og lítt þekkt áhugaleikkona
fékk sýnt ágætan og eftirminni-
legan mótleik. Því miður er engu
slíku til að dreifa í þetta sinn.
Hér er margur ‘galli á gjöf
Njarðar. Það er nú fyrir það
■fyrsta hörmulegt, að Leikfélag
Hafnarfjarðar skyldi detta í þessa
gömlu og gatlesnu neðanmálssögu,
eða leikrit eftir neðanmálssögu
réttara sagt.
Að mínu viti skiptir það ekki
máli, þótt sagan hafi náð miklum
vinsældum, og kvikmynd sem gerð
var eftir sögunni orðið geysi vin-
sæl, og leikritið verið sýnt i öðrum
landsfjórðungi fyrir nokkrum ár-
um og gengið stanzlaust í 19 skipti
fyrir fullu húsi, eins og segir í
leikskrá. Leikstarf áhugafólks er
að jafnaði ekki fjáröflunarleið, os
á ekki að vera það. Aðeins þegar
bezt lætur um aðsókn má gera
vonir um að fá kostnaðinn upp
borinn og smáskilding handa leik-
urum fyrir margfalda fyrirhöfn
Það skiptir mestu máli að vanda
til slíkrar starfsemi, til gagi.s og
gleð: fyrir þátttakendur og áhorf-
endur, en Gestir í Miklagarði er
ekki þessháttar verk, að hið gam-
algróna leikfélag hefði ástæðu til
að seilasl eftir því, auk bess seni
það er langt og þungt í vöfum og
illa til fundið fyrir byrjendur
Reyndum leikurum mætti eflaust
takast að blása nokkru lífi í spil-
verkið, en byrjendunum í Hafnar-
firði tókst það ekki.
■ ■
songur
Karlakórinn Fóstbræður und-
ir stjórn Ragnars Bjömssonar,
hélt samsöng í Austurbæjavbíó
þ. 25. nóv. s. 1. Síðasti samsöng
ur kórsins fór fram á s 1 vori
svo naumur tími hefur gefr r til
æfinga, enda greinilega ekki
eins nostrað við hlutina og
annars er vandi söngstjórans.
Það hefir viljað brenna við
að kóra-samsöngvar hafa hrúg-
ast upp á skömmum tíma að
vorinu og var breytinga þörf í
því efni mjög svo tímabæi
Efnisskráin var að noiikru
sniðin eftir þessum Kringum-
stæðum með allmörgum verk-
um frá fyrri samsöngvum, allt
mjög svo góð og sígild karla-
kórsverk.
Kómum hafa bætzt margar
nýjar raddir, en þrátt fyrir
ágætan efnivið skortir þær
nokkuð þjálfun og æfingu Að
öðru leyti standa sterkir stofn
ar að kórnuim, og eiga hinar
staðgóðu bassaráddir ekki svo
lítinn þátt í þeim kúltiveraða
heildarsvip sem yfirleitt ein-
kennir söng kórsins.
Einsöng höfðu á hendi, þeir
Erlingur Vigfússon, Kristinn
Hallsson og Hákon Oddgeirs-
son, sem fór mjög laglega með
sinn hlut. Fyrir Erlingi liggja
verkefnin mjög misvel, svo sem
eðlilegt er, þar sem rödd hans
skortir ennþá mikið í jafn’-ægi.
Túlkun hans i sérstæðu verki
eftir danska höf. V. Holmbol
var mjög góð, en öllu :akarí í
meðferð tveggja uönglaga
Markúsar Kristjánssonar.
Kristinn Hallsson stenduv nú
hvað hæst sem söngvari og tvö
einsöngslög túlkaði hann af
sinni traustu innlifun *>g stöð-
ugu vandvirkni.
Tvö ágæt ísl. lög eftir þá
Sigfús Einarsson og Oddgeir
Kristjánsson fór kórinn einkar
smekklega með. Hið síðar-
nefnda „Heyrið morgutisörig á
sænum“, var mjög tímat-ært
lag, til að leysa af holmi
norska þjóðsönginn, sem ai’tof
mikið hefir verið kyrjaður hér
undir þeim texta.
Söngstjórinn Ragnar Bjórns-
son hefir á stuttum tíma ->g með
marga nýliða i kórnum ur-nið
vel og samvizkusamlega að
þeirri efnisskrá. sem fyrir val-
inu varð.
Góðar undirtektir áheyrenda.
staðfestu vinsældir kórsins
Unmir Arnórsdóttir.
Kammer-
tónleikar
Kammermúsik-klúbburinn
hélt fyrstu vetrartónleika sína
í Melaskólanum þ. 27. nóv s. 1.
Verkefni voru að þessu sinni
tvö tríó eftir Betthoven og
Brahms. Flytjendur voru þeir
Jón Nordal, píanó, Einar Vig-
fússon, celló og Gunnar Egils-
son klarinetta
Bæði þessi verk eru sígildar
perlur í kammer-tónlist. B-dúr
tríó Beethovens er einfalt og
blátt áfram í allri byggingu en
krefst samt geysilegrar natni i
útfærslu. Leikur þeirra þre-
menningana, var að mörgu
leyti góður en meiri samæfing
hefði ekki skaðað.
Aftur á móti fluttu þe?r a-
moll tríó eftir J Brahms af mik
illi samheldni, og mörkuðr. þar
fallega aðaldrætti, en gáfu jafn
framt smáatriðum fullan gáúm.
Nokkuís ósamræmis gætii í
flutningi, fámennra tónverka í
sal Melaskólans, þar eð flygill
hússins er mjög ójafn að tón-
gæðum, og hljómburður salar
ins óstöðugur. Sérlega gætti
þess í Beethoven-veridnu.
Harkalegir miðtónar hijóðf.eris
ins röskuðu nokkuð því hiut-
falli sem byggir upp bá hljóð
færaskipan, sem um var að
ræða.
Unnur Arnórsdóttir.
Guðjón Ingi Sigurðsson hefur
tekízt á hendur að stjórna bví
fjölmenni, sem hér kemur fram,
16 leikendum, og sem við er að
búast nær hann ekki tökum á
þessu óvana fólki sínu. Þessi sýn-
ing verður tæpast höfð sem mæli-
kvarði á leikstjórnarhæfileika
Guðjóns Inga. Ég efast um, að
reyndari menn hefðu náð viðunan-
legum árangri. eins og hér er í
pottínn búið.
Frammistaða Sverris Guðmunds
sonar í hlutverki þjónsins, Jó-
hanns Seidelbast, er bað jákvæð-
asta í sýningunni. en virðist getu
hans sjálfs einni fyrir að þakka.
Sverrir hefur leikskóla Þjóðleik-
hússins að bakí, hann hefur oer-
sýnilega leikgáfu, og virðist geta
samlagazt viðvaningum án þess að
skera sig þannig úr að leikur
hans trufli heildina.
Halldóra Gissurardóttir lék
ráðskonuna, frú Mensing, og var
ágætlega búin í hlutverkið. Leík-
urinn var hins vegar misjafn, oft-
ast viðvaningslegur, en Halldcra
átti góða spretti, sérstaklega, beg-
ar frú Mensing var byrjuð að
skemmta sér á hótelbarnum. Eirík-
ur Jóhannesson lék Schliiter aðal-
forstjóra, en hann á — öfugt við
flesta hina — langan feril sem
áhugamaður að baki Kunnugir
hafa sagt mér að Eiríkur hafi oft
„brillérað" á sviðir.u, en leikur
hans í þessu hlutverki var harla
gloppóttur. Leifur ívarsson fór
með hlutverk hótelstjórans. Hann
hefur numið í leikskóla, enda skar
hann sig talsvert úr og sýndi nokk-
urn lærdóm. Gallinn var sá, að
kunnátta Leifs nýttist ekki í sam-
leik. Hann virðist ekki hafa lært
nógu mikið til að laga sig eftir
aðstæðum, þar sem óvanir
koma á móti. Ragnar Magnússon
fer með leiðinlegasta hlutverkið,
dr. Hagedorn, og verður að
segja hinar ámátlegustu setningar,
sem fyrirfinnast í þessu leikverki.
Ragnar er ekki órösklegur maður
á sviði, þótt framsögnin sé með
viðvaningsbrag. Hann ætti betra
skilið en hlutverkið dr. Hagedorn.
Svana Einarsdóttir lék Hildí, dótt-
ur aðalforstjórans, og fór ofur
viðvaningsiega með hlutverkið,
sem er satt að segja lítið bæri-
legra en hlutverk Ragnars, nema
hvað það er minna. Jón Júlíusson
leikur Polter dyravörð í hótelinu.
Hann virðist gæddur kímnigáfu,
og þó er ekki annað sýnna en
hann og leikstjórínn hafi samein-
azt um að misskilja þetta hlutverk.
Það er engu líkara en dyravörður-
inn komi aðvífandi úr franskri
kómedíu inn í þetta þýzka skíða-
hótel.
Þannig mætti halda áfram að
telja 16 leikendur, en ég leyfi
mér að láta hér staðar numið.
Meðal þeirra, sem þegar eru nefnd
Framhald á bls. 13.
i