Vísir - 24.12.1932, Qupperneq 17

V í SIR
l
Röddin.
Jólasaga
pftir Alexander Svedstrup.
Nei, hann haf'ði ekki leyft frök-
en ðansen a'Ö fara út, — alls ekki.
Hann leyfÖi henni yfirleitt aldrei
a'Ö fara út. Hún fór blátt áfrarn
]>egar henni sýndist. Svona var tíÖ-
arandinn. Sýnishorn af þeim dætna-
laust. ágætu nýju tímum!
Þegar hún framreiddi miðdegis-
verðinn klukkan eitt, var það merki
þess, að hún ætlaði sér út að kveldi
og lét þá Kobbu eina um aS sjá um
kveldmatinn, sex brauðsneiðar og
maltölsflösku. í dag hafði hann
fengið miðdegisverðinn klukkan
eitt, — gæsasteik og eplakökur
klukkan eitt. Og í rökkrinu hafði
fröken Hansen kornið siglandi inn
til hans, uppdubbuð, i floskápu.
vmeð fleginn ref, altentan, um háls-
inn. •— jæja, þá erum við að fara!
— Hvað er þetta. -— fer Kobha
líka?
—- Hún fer með mér, — já! Þér
getið ekki ætlast til þess, skrií-
stofustjóri, að hún hími hér alein,
garmurinn, háheilaga jólanótt.
Maður er þó ekki algeríega tilfinn-
ingalaus, — að minsta kosti ekki
sumir, á eg við!
Kobba, þetta litla hlátursskrifli,
stóð að baki fröken Hansen, í ull-
arpeysu — eða „golftreyju“ eða
hvern þremilinn hún nú er kölluð,
sú útgerð — og i fjólubláum kjól,
sem náði tæplega ofan á kné — svo
að allir mættu að þvi dást, að á
hana vantaði mjóaleggina. — „Og
gleðilega hátíð!“ hafði Kobba sagt,
og ætlaði að rétta honum höndina,
sem var eins og rúllupylsa i laginu.
En frölten Hansen hafði ýtt við
henni og sagt: — Skrifstofustjór-
inn kærir sig ekkert um gleðilega
hátíð!
Nákvæmlega rétt athugað. Hann
ætlaði ekki að liafa meira við að-
fangadagskveldið en önnur kveld,
og síst af öllu, að hann ætlaði sér
að klöldína, þó að hann yrði að
vera einn ]>etta kveld, með sex
hrauðsneiðar og maltöl, —• aleinn í
þrilyftu húsinu, — fröken Ilansen
hafði nú að vísu aflokað efstu
liæðinni, svo að hann gat sagt að
hann h.efði ekki nema tvær hæðirn-
ar til umráða. Nei, ef honum skyldi
detta í hug að láta sér gremjast
vitthvað, þá var það ærið gremju-
efni, hversu mjög ágerðist hirðu-
ieysi fröken Hansen. En það ætl-
raði hann sér ekki. Hann var upp
úr þvi vaxinn, að láta sér gremjast
rvið nokkurn mann.
Ef satt skyldi. segja, þekti hann
•enga manneskju, sem verðskuldaði
samúð hans. Satt að segja? Hum.
— Hún Lisa systir hans, já, en
Tiún var eklci til i meðvitund hans,
— ekki lengur. Það var enginn, sem
verðskuldaði samúð, — tæplega
hann sjálfur. En hann haíði þó
]>ann kostinn, að hatin gerði sér ,ekki
npp viðmótsbliðu, eins og flest ann-
að fólk. Hann var algerlega ein-
'lægur, óþýður í fullri einlægni. —
Hann brosti — eða vipraði varirn-
ar. Honum komu í hug blaðaum-
mælin, þegar hann lét af embættinu.
Enginn hafði dirfst að segja, að
hann hefði verið viðmótsþýður. Þeir
urðu að láta sér nægja að segja, að
hann hefði verið fádæma samvisku-
samur, hreinn og beinn og framúr-
skarandi atkvæðamaður. Við-
mótsþýðir menn voru allra manna
andstyggilegastir, hræsnarar, lygar-
ar og svikarar. Mannfólkið var ekki
annáð ^en illþýði.
Nei, honum gramdist sannatlega
•ekki við frk. Hansen, -— hún var
svo dásamlega sneydd því að vera
viðmótsþýð eða umgengnisljúf. —
Honum gramdist ekki heldur jóla-
maturinn, brauðsneiðamar sex.
Öðru nær, svona átti það að vera.
Það hefði þó aðeins verið fullkomn-
ara samræmi í þvi, að ofan á sneið-
unum hefði verið t. d. hefilspænir,
málaðir eins og reyktur lax og tunga
og fleira þess háttar. Jólin voru ekki
annað en svik, hégómi og hræsni,
með allri þeirri uppgerðar við-
kvæmni, sem ]>eim fylgdi. Pretta-
lómar, braskarar, erki-singirningar
brugðu við og þóttust vera kristnir
menn þetta kvöld og kyrjuðu jóla-
sálma i kirkjunni, til þess að geta
hámað í Sig jólagæsina með betri
samvisku. Var nokkuð til andstyggi-
legra en þessir ístrubelgir, sem þótt-
ust vera að syngja lausnaranum
krossfesta lof og dýrð. Honum varð
flökurt af því að hugsa til þess, ef
hann ætti að syngja „Frið er him-
ins festing blá", eða dansa í kring
um jólatré með sælgætispokum, eins
og aðrir gamlir apakettir, og fara
svo í rúmið uppþembdur og illa á
sig kominn, en guðsfeginn yfir því
að leiknum væri lokið. Gott, að
manni var hlíft við sliku.
Skrifstofustjórinn gekk út að
glugganum og virti fyrir sér ljós-
in sem verið var að kveikja í hús-
unum næstu. Óskiljanlegt þetta, að
einhvern tíma skyldi hafa lifað
maður, sem hafði haldið, að hann
gæti „frelsað“ mennina og lyft þeim
upp í eitthvert ótímanlegt ríki kær-
leikans.
Eitt hafði honum þó tekist, þess-
um Josva ben Satha, draumamann-
inum, eða segja svo, að hann hafi
vcrið guðleg sál, — ]>að, að vera
dýrkaður um fram alla aðra, —
mannkynio alt, sem ekki gerði þó
aunað en að smána kærleiksboðskap
hans, dýrkaði hann. Að hugsa sér
það, að enn var haldinn hátíðleg-
ur fæðingardagur hans, eftir því
nær tvö þúsund ár! — Þetta gerðu
jafnvel þeir, sem ekki trúa á hann!
Óskiljanleg fjarstæða. Heimurinn
var ein stór vitfirringastofnun.
Hann gekk að skrifborði sínu og
kveikti i góðum vindli. Birtan af
eldspýtunni féll á auglýsingahefti
frá einhverju vöruhúsinu, — lit-
prentuð kápa með ljósrauðum engl-
um og jólasveinum með topphúfur,
kafandi snjóinn með jólatré á bak-
inu. Auðvitað var það hún Kobba,
bjáninn, sem dembt hafði þessu of-
an i skjölin hans, beint ofan á Eu-
gétie Revillont. Hann fleygði því
i pappírskörfuna. — Síðan bjó hann
um sig í hægindastólnum og sneri
honum að .ofninutn.
Honum leið ákaflega vel. — það
taldi hann sér trú urn. Hann var
vaxinn upp úr öllum heimskupörum
]>essa heiins, og gerði sér engar
gyllingar, hvorki um jarðneska né
hintneska sælu. Hann hafði öðlast
]>að, sem hægt var að óska sér best
í heimi hér, að mega sitja í friði,
utan við alt ]>vargið, eins og áhorf-
andi á skrípaleik, áliyggjulaus fjár-
hagslega og geta fengist við störf,
eftir eigin geðþótta, sér til dægra-
styttingar.
Það var orðið aldimt í stofunni.
Hann lagði frá sér vindilinn, ópn-
aði ofnhurðina, til þess að Íífga eld-
inn og hallaði sér síðan aftur á
bak í stólinn. Hann ætlaði að fá
sér ofurlítinn blund, að vanda, áð-
ur en hann færi að fást við egipska
réttinn, sem hann var að rannsáka
um þessar mundir.
--------Hann var að aka í vagni.
Það var skrautvagn föður'háns, fó-
getans. Ekillinri var gamall maður
með ákaflega sítt skegg, og strympu
á höfðinu, sem náði alla leið upp
í skýinn, og með jólatré í poka á
bakinu, — svei mér ef það var ekki
hann Palli gamli, sendimaðurinn í
stjórnardeildinni hans. Ljósrauður
engill kom fljúgandi og settist á
ekilsætið. Það var nú enginn annar
en hann Amor litli, níeð hoga í
hendinni, boga, smíðaðan úr sól-
skini. Iionum var ekki kalt, pilt-
inum, þó að hann væri í mesta máta
fáklæddur. Það geislaði af honum
hlýjan. Skrífstofustjórinn varð að
ýta stúdentahúfunni aítur í hnakk-
ann og þurka af sér svitann. Kinn-
arnar voru mjúkar og bústnar og
hann var ákaflega glaður yfir því
með sjálfum sér, að hann skyldi
vera svona snotur maður. Nú fer
Amor að bisa við að draga ör upp
úr örvamæli sínum, sólargeisla, al-
inar langan. — Já, skjóttu eins 'og
]>ig lystir, lagsi! segir hann lilæj-
andi, — hann fann fyrirfram nota-
legheitin, þegar geislinn kæmi beint
inn í hjartað. •— Þetta er fagurt
landslag, — iðgrænir hjallar, og
þarna er vindmylnan, og þarna eru
kastaníutrén, blómstrandi með tíu
]>úsund hvítum jólakertum! Og nú
ætlaði hann að hafa langt, langt
sumarfrí! Eða eiginlega jólafrí, því
að snjór var á herðunum á Palla
gainla, og ]>eir voru á sleða, með
klingjandi bjöllum. — Víst var þetta
bjölluliljómur!
Skrífstofustjórinn hrökk við og
reis upp. — Síminn! Hver var nú
að ónáða hánn ? Hann tók heyrnar-
tólið. — Halló! — Það var glað-
leg rödd, sem kallaði til hans „gleði-
leg jól“. — Hver dirfðist að kalla
gleðileg jól til hans? — Má eg
spyrja, hver það er, sem mér veit-
ist sá heiður-----Árni! Árni ? —
Nei, þetta er 3060. — Eg skal reyna
það. — Fífl!
Hann settist niður aftur. En mi
var búið að eyðileggja fyrir lion-
um rökkur-blundinn. Hann kveikti
í vindlinum og færði stólinn frá
ofninum.
Það var kynlegt, hvað hann hafði
séð fógeta-búgarðinn greinilega og
eðlilega. Eitt kastaniutréð var van-
skapað, og þegar hann hugsaði sig
um, þá mundi hann einmitt. eftir
þessu tré, — og hviti gluggatjald-
bleðillinn, sem blakti út um eirin
gluggann, — það hlaut að vera búr-
glugginn.
Heili mannsins var dásamlegt á-
hald, beinlínis furðulegt, — að geta
blaðað i honum eins og bók, tíu,
tuttugu, fjörutíu og jafnvel fimtíu
ár aftur í tímann! Hann var viss
um það, að hann myndi rata utn
allar stofurnar á bernskuheimili
sínu, upp um öll gestaherbergi, i
hvern krók og kima. — Eg ætla
að reyna það að gamni mínu, hugs-
aði harin, og byrjaði á því að opna
útidyrnar. — En honum dvaldist
]>egar í anddyrinu. Það var móðir
hans, sem vafði handleggjunum ut-
an um hálsinn á honum og kysti
hann á báða vanga, en faðir hans,
fógetinn, fattur og hávaxinn, stóð
brosandi í skrifstofudyrunum. —
Og þarna kom Lísa eins og hvirfil-
bylur, kafrjóð, •— utan úr eldhúsi
og lét allar dyr standa upp á gátt
— og hljóp í fangið á honum. I-Ivað
hún var ýndisleg, litla sólskins-
stúlkan!
— Úrþvættið þitt!
-— Hvað er þetta! Skrifstofu-
stjórinn leit í kringum sig. Honum
fanst einhver segja eitthvað, og
það mjög greinilega. — Jæja, —
við skulum nú sjá, -—- þarna er garð-
stofan, — sófa-hornið, postulíns-
ofninn og koparskörungurinn, slag-
harpan, — stofan er full af ungu
fólki. Það er búið að tína fram alls-
konar fatnað og fatagarma og er
að leika málsháttaleik, og það dans-
ar og syngur og hlær og skrafar.
Hæst tala þær, auðvitað, Valbæjar-
systurnar. í næstu stofu sitja aldr-
aöir heiðursmenn og eru að spila
l’hombre.Þetta er í jólafríinu,- já,
auðvitað eru það jólin, en það var
eitthvað öðruvísi í þá daga, áreið-
anlega, — fólkið var öðruvisi, það
var alt annað kyn. —• En hvaða
unga fólk er nú þarna? Hvað er
nú orðið af því? Það þyrlast hvað
innan um annað, er alstaðar og
GLEÐILEG JOL!
Nýja bifpeiðastödin
GLEÐILEG JÖLI
Verslunin Hamborg
Gleðileg jóll
Raftækjaversl. Jón Sigurösson.
niiniiiiiiinniiBiiKiiiiiiiniiiniiiiíiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim
Gleðileg jóll
Livei»pool.
ImimiiiiHsiiiiiiiiHiíiiiiiuiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiÆii
GLEÐILEG JOLI
AÐAL8TÖÐIN.
GLEÐILEGRA JÓLA
óskar öllum sínum viSskiftavinum.
Bifpeiðastöð Reykjavikur
Gleðilegpa jóla
og góðs og farsæls nýárs óska eg öllum
minum viðskiftavinum nær og fjær.
Guðjón Jónsson, Hverfisgötu 50