Vísir - 24.12.1934, Qupperneq 7

VÍSIR
Svo buðu hjónin góÖar nætur og fóru inn til
ibarnanna.
Eg gat ekki sofnaÖ, þó ac5 eg væri þreyttur af
göngunni. Eg var að hugsa um Þorvald og alla ])á
ntiklu breytingu, sem á honum væri orðin. Hann
var bersýnilega meira en lítið sjúkur. — Og mér
hafði fundist, þegar hann ræddi við mig um kveld-
ið, að hugur hans væri stöðugt bundinn við eitt-
hvað annað en umræðuefnið. — Það var eins og
hann væri altaf óviðbúinn — eins og sál hans væri
að koma úr langferð hvert eitt sinn, er eg braut upp
á nýju umræðuefni. — Eg hugsaði mér að spyrja
hann um þetta að morgni, þó að eg Ityggist nú reynd-
ar ekki við því, að hann yrði greiður í svörum.
— Jæja —- þá var að snúa sér til konunnar og
fá að vita hið sanna.
Eg sofnaði undir morgun og svaf langt frarn á dag.
VI.
Eg heyrði gegn um svefninn einhverskonar fjaðra-
fok í stofunni hjá mér. Stundum var trítlað inn
að rúrninu, stundum hrokkið frarn að dyrum. -—
Og alt af var verið að pískra eitthvað og smáskríkja.
Eg þóttist vita hverju þetta sætti. Litlu stúlkurnar
voru að grenslast eftir því, hvort gesturinn svæfi.
— Og hver veit nema þær sé að hugsa um að gera
mér rúmrusk. —■ Eg hugsaði mér að taka einhverja
þeirra höndum, næst er þær kæmi að rúrninu. —
Og það hepnaðist. — Fjórar sluppu með ópi og
flissi, en eina tókst mér að handsama. Það var sú
yngsta. — Hún barðist um og skríkti, en Ijráðlega
féll alt í ljúfa löð. — Eg náði i pokann minn og
þar var margskonar góðgæti — brjóstsykur, rúsínur,
gráfíkjur. Hinar telpurnar voru á gægjum. Litla kríl-
ið sat ofan á mér i rúminu og gæddi sér á því, sem
að henni var rétt. -— Þá fóru hinar að þoka sér
innar eftir gólfinu, undirleitar og feimnar. — Eg
kallaði á þær og þær komu — ein og ein. — Á
næstu mínútum höfðu fimrn litlar stúlkur tekið utan
um hálsinn á mér og kyst mig.-----------
Og nú var ísinn brotinn. —■ Við urðum bestu
vinir. Þær sólctust eftir þvi að vera hjá mér öll-
um stundum, og sýndu .mér mikla einlægni og trún-
aðartraust. Eg sagði þeim sögur og skritlur og alt
, þótti ágætt, hversu ómerkilegt sem það er.
Svona liðu dagarnir til jóla. Telpurnar eltu mig
; hvert sem eg fór, og eg varð að skera laufaköku
handa hverri um sig. — Þær urðu að vera með
allskonar útflúri og rósum. Og svo varð deila um
það, að þessi kakan væri skrautlegri en hin, og þá
varð eg að byrja á nýjan leik. Að síðustu varð eg
að rista fangamörkin þeirra í kökurnar. Þá var
hoppað af kátínu og klappað saman lófunum og
allir á einu rnáli um það, að lengra yrði ekki kom-
ist í snildinni!
Húsfreyjan var ástúðleg kona. Æfinlega hæglát,
hlý í viðmóti og prúð. En mér duldist ekki, að hún
byggi við miklar og þungar áhyggjur út af heilsu-
fari bónda síns.
Hann hafði vitjað læknis fyrir nokkurum árum
og konunni hafði skilist, að hann mætti ekki vinna.
En Þorvaldur hafði haft boð læknisins að engu.
Sagt að ekkert gengi að sér nema leti. —• Hann
mundi og lifa svo sem ætlað væri, hvað sem öll-
urn læknum liði, því að vísdómsráði drottins yrði
ekki breytt. Þetta hefði hann sagt og hún hefði þá
kveinkað sér við því, að vera að suða við hann
dags daglega. Samt hefði hann gert það fyrir sig,
sagði hún, að vitja læknis 'öðru hverju, en ekki
hlýðnast ráðum hans. — Eg sæi nú hvernig hann
iiti út. Veikindin væri bersýnilega að magnast. —
Hvort eg gæti nú ekki reynt að korna fyrir hann
vitinu? —• Eg hét því og inti til við Þorvald. -—■
. En hann vék talinu í aðra átt.
VII.
Aðfangadagur jóla. —
Þorvaldur var á fótum fyrir allar aldir og kom
til mín fram í stofu. Hann settist á rúrnið hjá mér
rétt sem snöggvast, en stóð svo upp og tók að ganga
um gólf. — Mér duldist ekki, að hann mundi venju
fremur lasinn og órólegur.
—- Ertu með lasnara móti, frændi minn ?
Hann ansaði engu þegar i stað og hélt áfram
að ganga um gólf. Þá var eins og hann vaknaði
af svefni: — Nei ■— eg er eklcert lasinn — ekki
svo að teljandi sé ....
— Þú ættir að vitja læknis. Eg sé að þú ert
meira en lítið veikur.
— Já — nú fer eg til læknis. —■ Eða öllu held-
ur: Eg er að bíða eftir lækninum. — Hann kem-
ur hingað í nótt.
— Kernur læknirinn hingað ? — Óbeðinn ? — Og
á sjálfa jólanóttina?
— Flann kemur æfinlega óbeðinn. Og mér hefir
skilist, að hann muni koma hingað í nótt. — Farðu
nú að klæða þig, Bjarni rninn, og komdu með mér
i húsin. —
Þá gekk hann úr stofunni, en eg snaraðist í fötin
og fór að hugleiða, hvort það gæti verið, að Þor-
valdur frændi minn væri i þann veginn að trufl-
ast á skapsmunum.
Hann sat inni á rúmi, þegar eg kom í baðstof-
una, og lék við yngstu dóttur sína. Hún stríplaðist
og gerði að gamni sinu og neitaði þverlega að lofa
honum að hjálþa sér i fötin. Hann lét sér það vel
lika og kvaðst mundu biðja ókunnuga manninn að
klæða hana.
Og hún hafði ekkert út á það að setja. — Hann
er ekki skeggjaður og það er ekki vond lykt úr
hárinu á honum.--------Svo flaug hún upp um háls-
inn á mér, en móðir hennar kom að í þessu og tók
við henni.
Húsfreyja kvaðst vera búin að hella upp á könn-
una. Við yrðum að fá okkur kaffisopa, áður en
við færum í húsin.
En Þorvaklur hafði enga lyst á kaffinum. — Þú
ert með lasnara móti, elskan mín, sagði konan blið-
lega. Eg sé það á þér. Og mér er nær að halda,
að þú hafir ekki blundað i alla nótt.
— Þá förum við, sagði bóndi. Hann kysti konu
sína og telpurnar og gekk til dyra. — Ég yrti á
hann, en hann ansaði mér ekki. — Og við geng-
um þegjandi í húsin.
Eg mæltist til þess, að hann lofaði mér að gefa
kindunum. Nú væri langt síðan eg hefði rogast
með hneþpi í fanginu — gengið hálfboginn og aft-
ur á bak alla leið fram i garðahöfuð.
—: Þú hefir gott af að venjast því aftur, sagði
Þorvaldur. — Eg hefi sex um hneppið í innistöðu.
Og við látum ekki út í dag. •—
— Hvers vegna ætti eg að hafa gott af því? —
Þú heldur þó væntanlega ekki, að eg sé að hugsa
um að fara að búa i sveit ?
— Eg held ekkert urn það. Eg veit það. — Við
stöndum nú báðir á vegamótum. — Þú leggur út
í búhokrið.------Og eg---------- eg verð líklega sett-
ur í einhver önnur störf.
Við fórum hús úr húsi. — Þorvaldur sýndi mér
heyin og lýsti þeirn nákvæmlega. Þarna væri ilm-
andi töðuhár — þarna grænn starungur — þarna
síðslægja, illa verkuð. — Fénaðurinn væri í haust-
holdum og alt í lagi. — Búið væri lítið, en gagn-
samt. Það væri klaufaskapur, að eiga ekki vænt
fé hér i Giljaseli. Landgæðin væri svo mikil. En
hafa þyrfti gát á fénu haust og vor, því að áfella-
samt væri hér undir heiðarsporðinunr. — Hann vissi
ekki til þess, að hann skuldaði neinum neitt, en
eftirgjald jarðarinnar væri sex gemlingar í fardög-
um. —• Kúgildi engin. — Ástæðurnar mætti því
heita full-sæmilegar. Og ef forstaða búsins yrði
í lagi framvegis, þá ætti öllu að vera borgið.
Eg botnaði ekkert í þessu tali. En mér duldist
ekki, að nú væri Þorvaldi brugðið með einhverj-
um hætti. — Hann hafði alla stund verið dulur
og þögull. En nú var engu líkara, en að honurn
lægi lífið á að fræða mig um hagi sína.
Hann neytti lítils, er heirn kom, og var þó ríku-
lega á borð borið. — Konan var eins og á glóð-
um og spurði um líðan hans. — Hann svaraði blið-
lega, en nokkuð á huldu, svo að enginn var neinu
nær. — Eg veitti ]dví athygli, að bliða hans við konu
og börn var enn þá innilegrj og fölskvalausari en
að vanda. —
Húsfreyja var löngum í búri og eldhúsi uin dag-
inn, eu telpurnar ýmist inni eða frammi og réðu
sér ekki fyrir tilhlökkun og kátínu.
—• Þær eru glaðar í dag, blessaðar litlu táturnar,
sagði Þorvaldur. — Eg vona að góður guð gefi
þeirn mörg gleðileg jól.
— Mér datt ekki í hug að þú værir svona rikur,
frændi minn. — Það er rnikill auður, að eiga góða
konu og yndisleg börn. — Eg er þeirrar skoðunar,
að þú hafir kosið þér hið góða hlutskiftið.
— Já, sagði Þorvaldur og stóð uþp. Eg hefi alla
tíð verið barn hamingjunnar. Og þó hefi eg ekki
verið á þönurn út og suður í gæfuleit. — Eg beið
rólegur og reyndi að brjóta ekki af mér við máttar-
völd tilverunnar, eftir því sem eg hafði vit til. •—
Það var nú að vísu naumlega úti látið í öndverðu,
eins og þú veist. — En eg held að guð líti einkúm
á viljann og hjartalagið.------Já, eg beið rólegur.
Og guð leit til mín í náð sinni og sendi hamingj-
una á veg minn.---------- Eg tók henni opnum örm-
um og síðan hefir ekki rökkvað hið innra með mér.
---------En komdu nú, gamli vinur. — Eg þarf
að skýra þér frá hinu mikla erindi, því að nú er kom-
ið að leiðarlokum og náðartíminn á förum.---------
Við gengum fram í stofu og tókurn okkur sæti.
Þorvaldur mælti: — Eg hefi frestað því dag frá
degi, að ræða við ])ig um það mál, sem nrér liggur
þyngst á hjarta. — En nú verður því ekki frestað
lengur. Eg hefi kosið þig að trúnaðarmanni mín-
um, ])ví að þig veit eg bestan dreng i raun.--------
En eins vil eg biðja þig nú þegar: Þú rnátt ekki
taka fram í fyrir mér, þó að þér virðist ræða mín
kynleg.
---------Eg stend nú þar, sem allir verða stadd-
ir eitthvert sinn: •— Eg stend fyrir dyrum dauðans.
■—• Eg er að yfirgefa þetta fagra líf — þessa fögru
veröld. — Eg er að leggja af stað út í nýja tilveru. —
Eg ætti sjálfsagt að fagna þeim skiftum, því að eg
hefi löngum verið vanheiíl. — En hér er hugurinn
bundinn — hér er alt, sem eg ann á þessari jörð.
— Mér fanst örðugt að fara héðan, áður en þú
komst, en nú lit eg öðrum augum á það mál.-----------
Við hugsum ekki að jafnaði urn aðra tilveru, með-
an heilsan er góð og alt leikur í lyndi. — Og þó
ættum við fráleitt að rniða líf okkar og hagsæld
við þessa fáu daga hér í heimi. — — Heilbrigður
maður veit ekki hvað ])að er, að heyra fótatak dauð-
ans nálgást dag frá degi.. --------Það kemur nær
og nær — maður vakir um nætur og hlustar. —
Og áhyggjurnar fyrir ástvinunum margfaldast. —
— — Stundum gleymir maður öllu öðru en þvi,
að þegar vistaskiftin eru um garð gengin, situr eft-
ir allslaus kona, sem ræður ekki við harma sina, og
litil börn, sem spyrja um pabba sinn.-------Eg hefi
lifað slikar nætur — ekki einu sinni, heldur þús-
und sinnum.---------- Eg hefi lifað dauðastund mtna
uótt eftir nótt. Eg hefi séð líkania minn liggja hreyf-
ingarlausan hérna í stofunni — kaldan og stirðan.
— — Eg hefi séð konuna mína úrvinda af sorg
og vonleysi.-------; Hún situr yfir líkinu og grætur.
•— —- Tárin hrynja niður á hendur hennar.
— — — Og stofuhurðin er opnuð nteð hægð og
fimm litlar stúlkur koma inn. — Þá litur mamma
ttndan, því að börnin mega ekki sjá hana gráta.
Flún þerrar augun, reynir að hleypa i sig kjarki
og brosa. — Og yngsta telpan spyr: Sefur pabbi.
------Flvers vegna sefur hann svona lengi ? — Hann
var svo þreyttur hann pabbi þinn, segir mamma, og
stendur upp. — Þá tekur óvitinn dúkinn af enni
rnínu og kemur með blessaðan lófann. — Því er
honuin pabba svona kalt á enninu? — Og litla
stúlkan kippir að sér hendinni. — — Þú ættir að
vekja hann, mamma mín. — Hann var búinn að
lofa mér því, að smíða fugl úr ýsubeininu mínu.
------Og einstæðings-konan tekur smælingjana nteð
sér inn í baðstofu og spurningar óvitanna falla í
opin sárin.----------
— Þessa atburði hefi eg lifað nótt eftir nótt. —
— Eg hefi fylgt sjálfum mér til grafar — séð kist-
una hyljast moldu. — — Nágrannarnir hafa rétt
ekkjunni hjálparhönd. Sú hönd hefir verið hlý og
mjúk fyrst í stað og rétt af góðum huga. — Síðan
hefir hún kólnað, eins og gengur. —- Það fýkur
ótrúlega ört í slóð þess,. sem farinn er, líknarhugur
kúnningjanna dofnar, en hjartasár þeirra, sem hönd
sorgarinnar hefir lostið, standa opin og blæðandi.
— ----Það er ekki örðugt að deyja, vinur rninn.
Hitt er þrautin þyngri, að yfirgefa þá, sem engan
eiga að og til einskis geta flúið, — —■
— Eg geri ráð fyrir, að þú teljir langlíklegast,
að eg sé búinn að missa vitið. En svo er ekki. ■—
— — Eg veit að á þessari nóttu flyst eg yfir i
annan heirn. ■—- Þú efast, vinur minn. —■ Það skift-
ir ekki rnáli. — Við vitum fátt nteð vissu, skamm-
sýnir menn, en þetta mun þó ganga eftir.-------------
Eg undraðist frásögn vinar rníns. Eg bjóst við
])vi að vísu, að hann mundi skammlífur. Og mér
virtist útlit hans bera þvi glögt vitni, að hann væri
sárlega þjáður. En eg trúði því ekki, að hann gæti
neitt um það sagt með vissu, hvenær dauða hans
l)æri að höndum.
Þorvaldur hélt áfram:
— Eg hefi ekki gengið heill til skógar síðustu
árin. Og lasleikinn hefir altaf verið að ágerast. —
Eg hefi gert það fyrir ])rábeiðni konu/mar minnar
að vitja læknis. Henni var einhver fróun í ])ví. Og
hann sagði ntér, að hjartað væri bilað. — Eg yrði
að fara varlega. — En eg sinti ])ví ekki, ])ví að eg
vissi ])á hvenær dauða ntinn mundi að höndunt bera.
Eg vissi að þar yrði engu breytt. Engir læknisdóm-
ar koma að haldi, því að ekki verður feigum forðað.
------Enginn mannlegur rnáttur fleytir okkur yfir
skapadægrið. — árið föllum þegar kallið kemur og
hvorki fvrr né síðar. —
— Þú manst víst eftir því, Bjarni minn, hvílíka
móður eg átti. — Eg hekl ntér sé óhætt að full-
yrða, að kærleika hennar hafi ekki verið nein tak-
mörk sett. — Hún lá lengi hér á heimilinu og gat
enga björg sér veitt. Mér fanst það mikil náð og
mikil gæfa, að mega létta henni sjúkdómskrossinn.
Og eg saknaði hennar þegar hún fékk hvíldina. Svo
eigingjarn var eg. Þú getur því nærri, hvort þvílík
kona rnuni ekki hafa skift um til hins betra. Og
átti eg þá ekki að fagna lausn hennar héðan? —
Vissulega. — En eg gerði það ekki. Mér fanst alt
autt og snautt þegar hún var farin. Og svo grét eg
— grét eins og óstýrilátt barn. — Og ])ó gerðist
ekki annað en það, að guð hafði tekið til sín sár-
þjáðan krossbera. •—• En hann mun hafa litið ntildi-
lega á eigingirni mína. — Og hann hefir leyft henni
að koma til mín — vitja mín í draumi, ráða mér
heilt og vara mig við hættunum.
— Mig fór að dreynta hana skömmu eftir að
guð hafði tekið hana til sín. Og hún kemur ávalt
til mín, ef eg er í vanda staddur. — Hún er ennþá
sama, elskulega mamman og eg litli, fávísi drengur-
inn. Hún ráðleggur mér og varar mig við. Og eg
hlýðnast boðum hennar og banni. — Það hefir
stundum verið örðugt að ýmsu leyti. Eg hefi
ekki horft i það, að brigða loforð mín, þau er
henni hafa verið ógeðfeld. ■— Eg hefi stundum orð-
ið fyrir aðkasti af þeim sökum, en eg hefi æfin-
lega sannfærst um það, að ráð hennar hafa orðið
mér til blessunar.
Svo var það eina nótt fyrir þrem árum, að eg
mátti ekki sofa. — Eg mun þó hafa blundað í
ljösaskiftunum, en þó fanst mér sem eg vekti. —
Þá kom hún til mín og mælti: Þriðju jólanóttina
hér frá munu englar drottins vitja þín. Þá verður
])ú kallaður til nýrra heima og nýrra starfa. Mundu
það, elskan mín.: Þriðju jólanóttina hér frá! •—-
Eg vaknaði skyndilega og sá, að hún laut yfir mig
í rúminu.------Eftir örfáar klukkustundir fer þriðja
jólanóttin i hönd.------Eftir örskamma stund verða
fimm munaðarlaus börn hér í Giljaseli. — Eftir
örskamma stund breytist jólafögnuður yndislegrar
konu í þjáning og sorg.
— Flg hefi ekki getað sagt konunni minni þessi
tíðindi.-------í þrjú ár hefi eg vitað, hvernig fara
mundi. — Með hverjum deginum hefir stundin nálg-
ast — hin rnikla, óumflýjanlega stund. — — Eg
hefi þrásinnis ákveðið að segja henni frá þessu. Mér
fanst einhvern veginn, að með þeim hætti gæti eg
sljóvað l)rodd sorgarinnar — eins og fráfall mitt
yrði í rauninni unt garð gengið, þegar stundin kænii.
------Eins og eg gæti tekið þátt í sorg hennar —
lifað hana með lienni — huggað hana. •— — En
tunga mín var bundin hvert eitt sinn, er eg vildi
inna að þessu. — —
— Eg hefi átt í miklu stríði, síðan er eg öðl-
aðist þessa vissu. Og hugurinn hefir allur snúist
um konuna og börnin. — í sumar var svo komið,
að mér fanst eg vera að sturlast. — Þá kom hin
elskulega mamma enn til mín í draumi og mælti
þcssum orðum: — Hefirðtt gleymt Bjarna Árna-
syni, æskuyini þínum? —• Þá var eins og skýla
félli frá augum mér og nýir heirnar opnuðust. —
------Þá skrifaði eg þér, vinur.---------Og nú ertu
kominn.
Við sátum góða stund í myrkrinu og hvorugur
rnælti orð frá vörum. — Þá leitaði eg að hönd
vinar míns. Hún var hörð og köld og eg fól hana
í báðum mínum. —
Hann sagði: — Það væri sælt að deyja frá þján-
ingunum, vinur, ef eg mætti leggja hálfnað ævi-
starfið í þessar traustu hendur,
Eg sagði ekki neitt. — En eg þrýsti hönd hans
og eg geri ráð fyrir, að hann hafi fundið einhvern
yl í því handtaki.
VIII.
Jólaljósin voru tendruð og litlu stúlkurnar komn-
ar í sparifötin. — Mér fanst baðstofan hækka og
fríkka við alla þessa miklu ljósadýrð. Og eg fór að
hugsa um það, að ekki væri herbergið rnitt í Reykja-
vik svona vistlegt. — Eg fann það á þessari stundu,
að þangað höfðu aldrei nein jól komið.
Eg afhenti gjafirnar og fögnuður telpnanna var
mikill. — Svona fallegar jólagjafir höfðu aldrei að
Giljaseli komið. — Þorvaldur var léttur í máli. All-
lir kvíði var horfinn úr augnaráðinu og bakið beinna
en áður. Hann var eins og maður, sent lokið hefir
örðugum reikningsskilum og þarf engu að kvíða. —
Konan hafði orð á því, að hann væri óvenjulega
hress og kvaðst vona að guð gæfi, að honurn færi
nú að batna. Hann tók því vel og óskaði henni gleði-
legra jóla með kossi. —
Telpurnar léku sér langt frarn á kveld og Þor-
valdur las ekki jólalesturinn fyrr en þær voru sofn-
aðar. En að lestrí loknum hafði hann orð á því,
að mál væri að ganga til hvílu. Hann ætlaði að sofa
hjá mér framrni í stofunni, eins og um hafði ver-
ið talað. —
Hann reis úr sæti sinu og hikaði andartak. -—
Þá kysti hann sofandi börnin og bað þeim allrar
blessunar.
Konan fylgdi okkur til stofu og við ræddumst
við litla stund. Svo bauð hún okkur góðar nætur
og hvarf inn til barnanna. •—
Við hvíldum í rúminu hlið við hlið og röbhuðum
saman fram eftir nóttu. — Og nú var umræðu-
efnið gamlar minningar. — Eg trúði því laust. að
síðasta nóttin væri komin. •— Þetta væri náttúrlega
ekkert annað en draumarugl eða sjúkleg ímyndun.
—• — Og glaður mundi Þorvaldur verða, er hann
vaknaði að morgni og mætti enn vitja ástvina sinna
og dveljast með þeim.
En þetta átti ekki svo að fara. —
Þegar skamt lifði nætur var þvi líkast sem sina-
dráttur færi um líkamann. Hann kiptist við snögg-
lega og mælti ])etta síðast, svo að eg heyrði: — Nú
kernur hann .... hinn mikli sendiboði .... Berðu
kveðju mína í bæinn .... berðu hana varlega ....
elsku vinur ....
Eg heyrði lágar stunur og þungan, slitróttan and-
ardrátt. Svo varð alt hljótt.
Hin miklu vistaskifti voru um garð gengin.
i/’/'. i-'/'í £'J/4 -^J^- •s'vj^. .^J4 .^J4 c>J4 .þJ4 .jM4 .^'4 .<M4 .^14 .^14 .^14 .^14 .^14 ^14 x\i4
3a5> §&§> 3᧻ MS 3Ág> 'SS? Mp 3á§> §&§» 3^
GLEÐILEG JÓL!
Slálurfélag Snðurlands
^14 i^tfe éí'í ■SfY'í ^J^- -^J4 ^'J4 -^J4 ^J4 -^J4 o'J4 .AJ4 ^'J4 .j>'J4 ^\J4 .^14 .^14 jM4 .^14 _>V4 ^14. JJ14
§i§> Syj> 5dS> 3á§> Z&S 345> 3áS> 3iS> 3dá> íáS 2AS 2AS æS 2ÁS 2ÁS sAs
.sM4-
ist?
*sNJ4.
m
jJJ4
^\J4
.$14
^J4_
-í'fc
II 4
m &
m m
m &
N>'4.
^\J4
GLEÐILEG JÓL!
Húsgagnavinnustofa
Hjálmars I>orsteinssonar.
GLEÐILEG JÓL!
Ullarverlcsmiðjan Framtíðin.
GLEÐILEG JÓL!
VERSLUNIN FELL.
FELL-ÚTBÚ.
& H
^'4- jM4 j5J4. jM4 jM4 -tM4 ^14. ^,4. ^14. ^4. .^4 ^14. ^14. ^\J4 ^14. ^4. ^14 A14. ^14. ^14 ^14 .x\>4. ^14. ^4. ^4. ^14. ^4. ^14. ^14. ^.4. ^14. ^\J4 ^14. ^t/>. ^4. ^54. ^,14. ^14. .$14 4J4. ^14. ^14. ^14 s\t4 Vv4 SV4 s\i4 ^14 v\i4 Vv4 NV4
^ ÉáS é&S Mr é&S Mp ^ Ms> S§> &$> ^ ^Éz? Idl
^14
^14.
II
cV'4.
GLEÐILEG JÓL!
Heildverslun Ásgeirs Sigurðssonar.
Verslunin Edinborg.
^M4. ^.'14.
m ^
c}J4. cM4
^14. ^\J4.
m at?
^14. ^14.
^14. ^>14.
cs'J4- ^'4
gfe gte
^.14. ^14.
m
GLEÐILEG JÓL!
II.F. IIAMAR.
^14.
^\J4
m
-ÁJ4
Ék
&
^14