Vísir - 20.06.1935, Blaðsíða 30

30
VÍSIR
Ullarverksmiðjan
FRAMTÍBIN
Frakkastíg 8 - Reykjavík.
Símar: 3060, 3061.
Ullárveíksmiðju þessa stofnaði Bogi A. J. Bórðar-
son á Frakkastíg 8 í Revkjavik árið 1925, og rak hann
hana þar til í árslok 1933, er Sláturfélag Suðurlands
keypti verksmiðjuna.
í verksmiðju þessari er rekin mikil starfsemi, og
vinna þar að staðaldri 15—20 manns. Verksmiðjan
rekur sölubúð á Frakkastg 8, og eru þar seldar margs-
konar prjónavörur (pcysur, sokkar, vettlingar, nær-
föt karla, kvenna, barna o. f 1.). En einnig er ]>ar seld-
ur lopi og hand í ýmsum litum.
Auk þess, sem verksmiðjan vinnur og selur framan
greindar vörur, tekur liún að sér að vinna livort held-
ur er lopa eða hand úr aðsendri ull, gegn sanngjörn-
um vinnulaunum.
Starfsemi verksmiðjunnar liefir aulcisl mjög síðan
hún var stofnuð og má í því samhandi nefna, að húsa-
kynni hennar hafa verið aukin um helming og jafn-
framt hafa verið key])tar til hennar nýjar vélar. Er
])elta gleðilegur vottur þess, að íslendingar kunna að
meta viðreisn ullariðnaðarins í ])eirri mynd, sem sam-
svarar kröfum nútímans.
Karlmannahattabúðm
Hafnarstræti 18, Reykjavík.
Þetta fyrirtæki var stofnað af Ragnhildi Run-
ólfsdóttur ái'ið 1921, og var það fyrst rekið á
Vatnsstíg 3 i Reykjavík. í fyrstu var starfsemi
þess eingöngu í því fólgin, að hreinsaðir voru
hattar. En árið 1925 jók Ragnhildur starfsemi
sína á þann hátt, að hún byr jaði verslun í smá-
um stít eingöngu með hatta, og fluttist fyrirtæk-
ið þá í Hafnarstræti 18, þar sem það hefir starf-
að síðan. Hefir kartmannahattabúð þessi um
undanfarin ár verslað auk hatta með ýmiskonar
karlmannafatnað.
I sambandi við þessa verslun er rekin halta-
viðgerðarstofa, þar sem eingöngu er leyst af
hendi handunnin vinna, og er þar gætt ítrustu
vandvirkni í hvívetna. Eru gamlir hattar þar
rétla og drekka vín með matn-
um. Auk þess hefi eg að eins fé
af skornum skamti sem stend-
ur . . . . “
Hún hrosti veiklulega.
„Setlu pyngjuna í vasann.
Það væri sviksemi gagnvart
ættjörð sinni að selja fjand-
mönnum mat. En það getur
ekki- verið rangt, að gefa þeim
að borða, sem hungraðir eru
-— jafnvel ekki á ófriðartím-
um“.
Hún fylti glas og rétli honum.
„Drektu! Dreklu lil lieilla
hvers, sem þú vill. Kannske
áttu unnustu heima? Já, eg þarf
ekki að spyrja um það. Et og
drekk og á meðan bý eg um
rúmið“.
Hermaðurinn át og drakk.
Hann hugsaði sem svo: Eg et
að eins til þess að sefa sárasta
hungrið — alls ekki meira. Hún
kenmr vel fram við mig, það
má hún eiga, og það væri
skammarlegt að eta alt, sem
hún hefir horið á borð fyrir
mig, þótt eg gæti það. Ef nú
luin eða gamli maðurinn væri
hér hjá mér væri öðru máli að
gegna. En eg get ekki búist við
því.....
Að góðri stund Iiðinni kom
hún aftur.
„Af hverju neytirðu svo lítils
af þvi, sem eg hefi borið á borð
fyrir þig? Forsmáðu elcki það
litla, sem hægt er að bjóða
upp á. Kannske heldurðu, að eg
hafi helt eitri i vínið? Sjáðu!“
Hún lielti víni i glas og fylti
það. Þvi næst drakk hún úr því
lil hálfs og rétli honum. Hann
hló og drakk það, sem eflir var.
„Nci, nei“, sagði hann. „Eg
er ekki hræddur um það. Þú
ert alúðlegri við mig en eg á
skilið. En af liverju kemur fað-
ir þinn ekki til þess að spjalla
við mig?“
Ilún ypli öxlum.
„Hann er dálítið gamaldags.
Hann mundi aldrei setjast að
borðum með óvinaliðsher-
manni. En slik þröngsýni nú á
dögum stoðar ekki. Þcgar okk-
ar menn eru gengnir verðum
við að sætta okkur við þá, sem
her að garði. Erlu ekki söniu
skoðunar? Eg er svöng! Sann-
asl að segja liefi eg cinskis
neytt frá því eg seinast sal und-
ir borðum með manninum
mínum. Það var fyrir fjórum
dögum“.
Hún settisl andspænis hon-
um. Hann skar sneið af kjöt-
inu, sem hún hafði borið á horð,
og setti á disk hennar. Þau
skáluðu og fóru að tala um
daginn og veginn, veðrið, slæma
vegi, uppskeruna, sem hafði
eyðilagsl, og fleira og fleira.
Þau forðuðust að minnast á
stríðið. Hann sagði henni frá
mörgu skemtilegu, sem hafði
gersl á æskustöðvum hans.
Hann lalaði um foreldra sína og
bernsku. Helst af öllu hefði
hann viljað tala um unnustu
sina, en áræddi það ekki.
Hún hlustaði með athygli og
brosti við dálítið, þegar hann
hló.
Skyndilega spurði hún:
„En unnustan þín ? Af Iiverju
minnistu ekki á hana?“
Hann roðnaði við. Honum
fdnst nú, að hann hefði ekkert
um hana að segja. Þau hefði
lagt sinar framtíðaráætlanir að
víSu, en nú væri alt í svo mik-
illi óvissu. Hún samsinti þessu
og sagði:
„Kannske sérðu Iiana aldrei
aftur ?“
Hanii slundi við og Iiugsaði:
Af hverju kvelur hún mig
svona? Ef liún að eins vildi
sitja hérna við hlið mér og'
Iofa mér að halda i Iiönd sína.
Eg er svo einmana.
í þessum svifum stóð hún
upp, gekk að dyrunum og
hlustaði. Hann varð órór,
bevgði sig niður og færði riff-
ilinn varfærnislega dálílið nær
sér. Konan kom aftur og færði
stól sinn nær honum. Og hún
sagðist vera hræðilega ein-
mana.
„Hugleiddu það,“ sagði hún
„að við höfðum að eins verið
hjón fjóra mánuði. Og nú er eg
ekkja. Þér Iilýtur að slciljast
hvrað mér finst alt tómlegt —
eins og heimurinn væri að liða
undir lok. Eg hefi ekkert um að
hugsa nú, cg á engar vonir, það
er ekkert, sem eg óttasl um.
Það er hræðilegl að eiga engan,
til þess að elska . . ..“
„Þú elskaðir hann — af al-
hug?“
Hún svaraði engu, en hneigði
höfði. Ilann hofði á hana, fagr-
an háls hennar, sem heygðist
fram, og hann fann til með-
aumkunar með henni.
Vesalings litla stúlkan, liugs-
aði hann. Hún er svo fögur, og
einmana eins og eg. Hvað get
eg gert? Eg má ekki láta til-
finningar rnínar hlaupa með
mig í gönur, má það ekki ....
Eg geri það ekki .... Eg hefi
vist drukkið of mikið. Maður-
inn hennar liggur þarna liðið
lik. Hún getur ekki hafa elskað
hann heitt. Annars sæti hún
ekki hérna hjá mér. Það er besl,
að eg fari að hátta. — En hann
sagði:
„Hvað lieitirðu?“