Vísir - 20.06.1935, Blaðsíða 35

VÍSIR
35
A Itf
GOSDRYKKJA- OG A LDINSA FAGERÐ
L
Gosdrykkja- og' aldinsafagerðin Sanitas var stofn-
sett árið 1905 af Gísla Guðmundssvni gerlafræðingi,
og mun því vera elsta fyrirtæki, sem nú er starfrækt
hér á landi í þessari grein. Núverandi eigandi verk-
smiðjunnar er Sigurður Waage, og hefir fyrirtækinu
farnast hið besta undir handleiðslu hans.
Sanitas framleiðir eftirfarandi vörutegundir: Gos-
drykki (8 tegundir), ekta kirsiberjasafl (úr ekta kirsi-
Jjerjasafa og sykri), ennfremur saft úr „kraftessens-
um“, ávaxtasultur (aðeins eru framleiddar úr hrein-
um berjum) svo sem: Jarðarberja-, hindberja- og
blandaða ávaxtasultu.
Sanitas býr einnig til fægilög, sem seldur er. bæði á
dunkum og flöskum.
Enn fremur býr hún til allskonar kryddvörur, svo
sem: Gerduft, kanel, eggjaduft, kardemommur. allra-
handa, pipar, negul, múskat o. 1.
Af því, sem hér hefir verið sagl, má sjá. að verk-
smiðjan Sanitas er orðin annað og meira en gos-
drykkja- og aldinsafagerð, enda þótt hún haldi enn
því nafni, seni hún liét upphaflega.
Sanitas hefir farnast vel, og hafa viðskifti hennar
aukist ár frá ári, enda eru allar vörur hennar 1. flokks.
Það er því hagur kaupenda að nota Sanitas-vörur. —
i
lega. Það var bjart í kringum
liann, því að það liafði verið
kveikt á öllum fjórum kertun-
um.
Juditli beygði sig yfir hann.
Iijarta hans fór að slá ótt og
titt. Svo ótt og títt, að hann
næslum kendi til. Hann rétti út
hendurnar og snerti enni henn-
ar með skjálfandi fingrum:
„Judith! Judith!“
„í þínuiri augum er eg Ju-
ditli. En hann, sem liggur þama
niðri, kallaði mig öðru nafni.
Hver kallar mig þvi nú?“
„Judith! Judith!“
IJann dró höfuð hennar til
sín, en svo varð hann þess
skyndilega var, livað var að
gerast.
Hún var að skera hann á
háls.
„Judith!“, æpti hann.
En hún svaraði að eins:
„Eg aumka þig, fagri óvinur
minn . . . . “
Það korraði í honum sem
snöggvast, áður en hann hvarf
dauðanum á vald. Svo fór hún
frá honum. I öllu húsinu var
dimt, nema í herbergjunum,
þar sem logaði á fjórum kerta-
ljósum. í öllu þorpinu var kyrð
og myrkur grúfði yfir því.
©
Sniásaga, eftir Lesley Storm.
III
Lewis O^le hafði aldrei séð næt-
nrvörð hins rnikla verslunarfyrir-
tækis, sem hann veitti forstöðu.
Hann vissi, að hann gegndi varö-
skyldu i húsum fyrirtækisins á
hverri nóttu, þar eð mikill sparn-
aður var að því, að því er ið-
gjaldagreiðslu snerti. Cole fanst,
að hann þyrfti ekkert frekara um
þetta að vita eða hafa nein af-
skifti af næturverðinum. Kom
honum það því allmjög á óvart,
er einkaskrifari hans, ungfrú
Morton, sem var sæmilega gefin,
vel að sér og vissi æ gerla hvað
gera bar, kom til hans og sagði
honum, að Thomas, næturvörður-
inn, hefði óskað eftir að fá að
tala við hann. Og Thomas hafði
sagt, að erindi hans væri „per-
sónulegt“ og það mætti ekki drag-
ast, að hann fengi að tala við
íramkvæmdarstjórann.
Aðkomumemi sváfu þar við
lilið fjandmanna sinna.
Axel Thorsteinsson
þýddi úr ensku.
„Hvaða „persónulegt“ erindi
getur næturvörðurinn átt við
mig?“, spurði hann.
„Hartn segir, að mikið sé undir
því komið, að hann fái að tala við
yður, ella hefði eg boðist til þess
að vera milligöngumaður. Hann
átti að fara heim kl. 6 í morgun.
líann hefir beðið fjórar klukku-
stundir."
„Hvað fær hann i kaup?“
„Tvp sterlingspund á viku.“
„Ef hann ætlar að fara fram á
launahækkun get eg ekki veitt
honum viðtal. Ef um annað erindi
er að ræða skuluð þér láta hann
koma.“
Hann sat við skrifborðið sitt, er
Thomas kom inn, og leit upp.
C'ole hafði talið vist, að næturvörð-
urinn mundi dálitið þreytulegur,
lirukkaðuf í andliti og lotinn, eins
og slíkir rnenn eru oft, en Thomas
var að kalla teinréttur og þrek-
legur, gráhærður mjög, augun
d.ökk og stór.
„Jæja, Thomas, hvert er erind-
ið?“
l'homas var ekkert auðmjúkur
á svip og þess sáust engin merki,
að það hefði á neinn hátt raskað
ró hans að ganga fyrir sjálfan
framkvæntdarstjórann. Hann' var
ákveðinn á svip, djarfur og róleg-
ur, og hann staröi án afláts á Cole,
sem horfði á móti i dökku, stóru
augun hans.
„Eg beið eftir yður. herra,
vegna þess.að mig dreymdi óvana-
legan draum. Eg var staddur
skamt frá járnbraut og sá far-
þ-egalest koma á fleygiferð. Alt í
einu hallaði lestarvögnunum til
annarar hliðar, svo til hinnar —
og fyrr en varði steyptist lestin
fram af brattri brún.“
Rödd næturvarðarins var und-
arlega tilbreytingarlaus og orð
hans báru engri hugarhræringu
vott.
Lewis Cole spurði sjálfan sig að
því, hvort maðurinn væri með öll-
um mjalla — að koma inn til fram-
kvæmdarstjórans sjálfs meö
draumarugl sitt.
„Já?“, sagði hann og beið
átekta.
„Eg veitti einum vagninum sér-
staka athygli. Hann losnaði frá
hinum, fór margar veltur — og
mölbrotnaði."
Cole tók pennahníf og sló nokk-
ur högg á skrifborðsplötuna.
Hann gat ekki lengur leynt því,
að þolinmæði hans var á þrotum.
7