Vísir - 20.06.1935, Blaðsíða 43

VlSIR
43
<
leiö og hann gekk inn í einka-
skrifstofuna.
Allan daginn skyldi starfsfólkiS
sjá, aö hann væri ekki „lamb viö
aS leika sér.“
Hann sagði upp annari vélritun-
arstúlkunni, sem fyrr var frá sagt,
vegna þess eins, aö honum fanst
hún tepruleg. Hin slapp meö að-
vörun, kannske aðeins vegna þess,
að hún skalf af hræSslu.
Og nú minti ungfrú Morton
hann á, aS hann hefSi skipaS svo
fyrir, aS Thomas ætti aS koma
klukkan io. Og hún spurSi Cole
aS því, hvort hann hefSi „meint
þaS“.
Cole starSi á hana undrandi. Var
hún aS gefa í skyn, aS hann gæfi
fyrirskipanir, sem hann meinti
ekkert meS ?
„AuSvitaS!“, sagSi hann kulda-
lega. „Gef eg nokkurn tíma fyrir-
skipanir út í bláinn?“
Klukkuna vantaSi stundarfjórS-
ung í io. Og Cole sat auSum hönd-
um, en niöursokkinn í ýmiskonar
hugleiSingar, þangaö til klukkan
sló.
Thonjas kom inn á slaginu. Cole
hafSi komist aS þeirri niSurstöSu,
aS hann mundi koma sem sá, er
hefSi bjargaö lífi hans og ætti því
framvegis aS njóta forréttinda
sem starfmaöur firmans. —
Cole heilsaöi honum alúSlega.
„Góöan daginn, Thomas!“
„GóSan daginn, Mr. Cole!“
„Þetta var einkennileg tilviljun,
Thomas.“
„ÞaS kann aS virSast einkenni-
legt.“ sagSi Thomas stillilega, „í
auguiii flestra."
„Nú hann er byrjaöur eins og
seinast,11 hugsaöi Cole, en hann
sagSi:
„Þér lásuS í blööunum úm lest-
ina?“
„Nei, en eg hlustaöi á útvarps-
tréttina um þaS.“
„Eg var ekki í lestinni.“
„Þér voruö ekki í þeirri lest,
Mr. Cole.“
„ÞaS lá við.“
„Það gleSur mig, aö þér voruS
ekki nieSal farþeganna í þessari
lest.“
Thomas sagSi Jietta án hluttekn-
ingar. Cole hafði ekki búist viö
þessu. Hann horföi hvasslega á
hann sem snöggvast, tók því næst
seölahylki sitt og úr því fimm
sterlingspunda seöil og lagöi á
skrifborðiS.
Hver hreyfing bar því vitni,
að hanu hagaði sér samkvæmt
fyrirfram teknum ákvörSunum, og
þaS kom enn skýrara í ljós, er
hann.tók til máls, hægt og rólega.
„Eg er talinn sanngjarn rnaSur,
Thomas.“
„Eg hefi aldrei heyrt annaö,
Mr. Cole.“
„Sanngjarn, en eg legg mikla
áherslu á aga. Eg trúi á aga —
strangan aga. Eg á honum aö
þakka þaS sem eg er.“
Thomas svaraSi engu.
„Þar eö eg kann aS meta um-
hyggju yöar fyrir mér gef eg yS-
ur þessa ....“
Hann rétti honum seSilinn,
djarflega og alúSlega, en Thomas
geröi sig ekki líklegan til þess aS
taka viö gjöfinni. Hann krepti
saman hnefana og augun kipruö-
ust einkennilega saman.
„Þakka yöur fyrir, en eg get
ekki tekiS viS þessu.“
Cole hló viS.
„Þér ættuö aS taka viS þessu,
Thomas. Þér munuö þurfa á því
aS halda.“
Thomas var tilfinninganæmur.
Hann horföi alvarlega á Cole og
beiS þess, sem koma varö.
Cole hallaöi sér fram á skrif-
borSiS.
„YSur dreymdi um slysiö í
fyrrinótt?"
„Já, herra!“
„Enginn vafi, aS því er það
snertir ?“
„Nei!“
„Og þér eruð næturvörSur
þessa fyrirtækis — ráðinn til þess
aS vera vel vakandi og gefa nán-
ar gætur aö því, sem gerist meðam
þér eruö á verði. Hafi ySur dreymt
þetta, þá hafiS þér sofiS, þegar
þér áttuö aö gegna varðskyldu-
störfum, Thomas.“
Andartak var eins og gamli, ein-
faldi og mildi næturvöröurinn ætl-
aöi aS segja eitthvaö. Varir hans
opnuðust lítiö eitt og þaS var eins
og hann trySi ekki sínum eigin
eyrum. En hann mælti ekki orö af
vörurn.
„YSur veröa greidd vikulaun
hjá gjaldkeranum, Thomas,“
sagSi Mr. Cole. „Verið þér sælir."1
A. Th. þýddi.
Hrifin móðir: — VerSur niynd-
in nú lík þessu. myndasmiSur góö-
ur ?
Myndasmiðurinn: — Já, frú, en
við getum auöveldlega lagaS hána.
ef vöur svnist svo.
Heimilisfaðir (viö börn sín):
— Klukkan, sem viö unnum á
hlutaveltunni gengur prýöilega.
Hún fer klukkutímann á 45 mínút-
um.
i
Líftryggingar.
Það er alla jafna gott að vita,
að hverju menn ganga. Ekki er
það síst nauðsynlegt þeim, sem
ætla að liftryggja sig, að vita
deili á því félagi, sem hann kýs
til þess, svo að liann geli sjálfur
metið, hvert öryggi og hvern
liag það býður honum. Þess
vegna sneri Vísir sér til Carls D.
Tulinius, aðalumboðsmanns
Tliule, sem er tryggingarhæsta
lifsáhyrgðarfélag liér og bað
hann að segja sér nokkur atriði
sem máli skifta i þessu sam-
bandi.
— Það liefir þvi miður enn
ekki orðið af þvi, að lífsábyrgð-
arfélög hér á landi liefðu með
sér félagsskap. Það hefir orðið
í undandrætti vegna þess, hve
stutt er síðan farið var að reka
þá starfs^mi hér sem sjálfsfæða
atvinnu, og því get eg engar
allsherjarupplýsingar gefið, —
segir Carl Tulinius.
— En þér getið alla daga sagt
eitthvað um yðar eigið félag, og
það ætti að gefa nægilega hug-
mynd um málið alment, ekki
síst þar sem Thule mun vera
stærst? lífsábyrgðarfélag á
Norðurlöndum. Hverjar ástæð-
ur liggja til þess að yðar dómi?
Það var vel til félagsins
stofnað í upphafi. Þegar það var
stofnað 1872, var þegar ákveðið,
að allur arður starfseminnar
skyldi renna lil trvggjenda, en
hluthafar ekki fá nema ákveðna
hámarksvöxtu af innborguðu
lilutafé. Nú fá hluthafar há-
marksvöxtuna, sem eru kr.
30.000.00 árlega, en tryggjendur
fengu á síðasta starfsári allan
ágóðann, sem þá var 4V2 milj-
ón króna.
— Hefir hagur félagsins altaf
verið svo góður?
— Nei, fyrstu starfsárin voru
auðvitað allerfið, eins og gerist
og gengur, og þó síst erfiðari
lijá Thule en öðrum lifsábyrgð-
arfélögum,. en það eru þau ár,
sem skera úr um það, hvort fé-
lögin eigi tilverurétt. Þau skapa
þá reynslu, sem almenningur
hyggir á. Þau ár voru óvenju-
góð eftir hætti, og einmitt á
trausti, sem félagið ávann sér
fyrstu áratugina, byggist hinn
mikli viðgangur þess síðar.
Thule var í upphafi forsjállega
stofnað, og það hefir enn í dag
og mim fyrirsjáanlega fram-
vegis hafa alla þá kosti, sem því
var í upphafi ætlað að hafa.
Það lifir því á ágætum, sem það
hefir verið að afla sér og ár frá
ári hafa farið vaxandi, þeiin
trygðu til hagsbóta. Það má um
félagið segja, að j>að er með
engum þeim göllum, sem geta
verið á hlutafélögum og sam-
vinnufélögum, en liefir þó
kosti beggja, auk þess sem jiað
hefir alla kosti gamals lífs-
ábyrgðarfélags
— Hefir félagið altaf getað
greitt tryggjendum svona mik-
inn arð?, spyrjum vér.
— Nei, j)að er öðru nær.
Auðvitað er arðurinn nú meiri
en áður, því að kostnauðurinn
af liverju tryggingarþúsundi
minkar í nokkurnveginn réttu
hlutfalli við tryggjendafjöldann,
og tryggjendur njóta því í raun
réttri slikra hlunninda í ríkara
mæli eftir |)vi sem félagið er
stærra. Sem dæmi má nefna, að
fyrslu 10 starfsárin gaf félagið
engan tryggjendaarð (bónus),
og fyrsta árið, sem hann var
gefinn, var hann lægri en hlut-
hafaarðurinn, sem þá var
24.000 krónur. Árið 1898 náði
hluthafnaarðurinn hámarki
sínu, 30.000 krónur, en sama
ár var tryggjendaarður orðinn
410.000 krónur eða læplega
fjórtánfaldur hluthafaarður. Og
nú er tryggjendaarðurinn orð-
inn hundrað og fimtugfaldur
hluthafaarðurinn. Vegna |>ess
hve félagið tryggjr mörg líf, jiví
að tryggjendur í Thule eru
jafmnargir og allir íslendingar,
getur félagið haft mjög niikinn
liluta af áhættunni af hverri
tryggingu í eigin ábyrgð, en
það er skiljanlega eigináhyrgð-
arhlutinn, sem gefur mestan
hagnað.
— En hvað er að segja um
tryggingamarkaðinn hér? spyrj-
um vér.
— Hér vinna 7 lífsábyrgðar-
félög, sem með samkepni sinni
gera hvert öðru og landsmönn-
um mesta gagn, þvi að það er
alheimsreynsla, að tryggingar-
slarfsemi nær að eins tilgangi
sínum meðal þjóðanna í fjör-
ugri og frjálsri samkepni. —
Prestur: — HvaS ætliS þér aö
gera, þegar þér losniS úr fangels-
inu ?
Fanginn: — Ef eg á aö segja
ySur þaö, prestur góöur, þá verö-
iö þér aS lofa mér því, aS láta eng-
ann mann vita um þaö.
8