Vísir - 22.12.1944, Blaðsíða 29

JÓLABLAÐ VISIS
29
------—-------------------------------------------------
Aðfangadagskveid blaðamannsins
'p.o.uí Qaíílco.
Það hefir verið sagf um Paul Gallico, að a'lla blaðamenn langi
til að feta í fótspor hans. Áður en hann gerðist rithöfundur, var
hann nefnilega blaðamaður, en liann langaði til að hætta því eri'l-
sama og þreytandi starfi. Er hann tók ákvörðunina um að helga
sig skáldskapnum, hafði hann verið blaðamaður í New York í
fjórtán ár og var orðinn ritstjóri víðlesnasta blaðsins þar, með
25,000 dollara árslaunum. Árið 1936 sagði hann upp og fór til Eng-
lands til að verða rithöfundur, en réðst aftur til blaðs siíns árið
síðar með 70 dollara viltulaunum. Sex mánuðum síðar reyndi hann
aftur, en gafst upp á ný og gerðist enn blaðamaður, En aljt er
þá þrennt er, og í þriðju atrennu náði Gallico viðurkenningu, og
hefir helgað sig smásagnagerð að mestu síðan, en hefir auk þess
skrifað fjölda blaðagreina og a.m.k. fjórar bækur.
Kluklcan var að veröa 4 síð-
degis á aðfangadag jóla. Tveir
simar í ritstjórnarskrifstofu
Dagblaðsins, stærsta blaðs borg-
arinnar, tóku allt í einu að
liringja. Siminn á borði Browns
hringdi með þungu, dimm'u
hljóði, en liinn síminn, sem
prýddi borð Wyatt Courts,
fréttaritstjóra Dagblaðsins, var
skrækur og hjáróma. Mennirnir
töku heyrnartólið á sama augna-
hliki og báru upp að eyranu,
skorðtiðu það við öxlina eins
og þeir voru vanir og bjuggust
til að bripa niður fréttirnar,
sem þeir þóttust eiga von á.
Perry Brown sagði: „Já,
Rusty .... Já, lambið mitt, eg
var einmitt að fara.“
Wyatt Court sagði: „Hver?
.... 0, eg bið yður afsökunar
.... Já, frú Petonsall.“
Allt mátti heita með kyrrum
kjörum í skrifstofunni. Þríu
hlaðamenn skrifuðu af ofsakappi
á ritvélar sínar, nokkurir
sendsveinar sátu geispandi á
sendlabekknum og tveir blaða-
menn sátu og mændu á klukk-
una á veggnum, þvi að hún ætl-
aði að fara að tilkynna þeim
lausnarstundina. McKahe, næt-
urritstjórinn, átti að fara að
taka við störfum. Hann liafði
ekki verið heima hjá sér á að-
fangadagskvöld í tvo áratugi
og mundi hafa orðið ofsareið-
ur, ef einliver hefði stungið upp
á því við hann, að liann fengi
sér fri að þessu sinni. A1 Vogel,
sem var ljósmyndari Perry
Browns og fór með honum i
alla fréttaleiðangra, sat uppi á
skrifborði Perrys, dinglaði
fótunum og skóf undan nögl-
um sér. Perry sagði: „Hm,
hm.......Já, já, elskan mín, eg
var einmitt að ljúka mér af og
ætlaði að fara að hjóða Court
góða nótt og fara, þegar síminn
hringdi.“
Court sagði: „Já, frú Peton-
sall. Já, .... livað segið þér?
.... Já, eg skil .... Já, frú
Petonsall.“
„Nei, nei,“ sagði Perry.
Hvít og Dumba. Hinum megin
eru fjórar kýr; þær heita: Kol-
brún, Blákolla, Branda og Litla-
Ilvít.
Þegar húið er að mjólka allar
kýrnar og láta huna úr síðustu
fötunni eru lokin sett á brús-
ana og þeir bornir út. Lilli kem-
ur siðastur út úr fjósinu. Hann
langar til að vera mikið lengur,
en nú á að loka fjósinu, svo að
kýrnar geti farið að sofa og
rauði bolakálfurinn, hann Bör
Börson og báðar kvígurnar,
Lára Isaksen og Ida Ölsen.
Það er rifa öðrum megin við
dyrastafinn. Lilli þrýstir and-
litinu fast að rifunni. „Góða
nótt!“ kallar hann inn til kúpna.
„Vogel er einmitt liér. Hann
kemur með mér. Fékkstu jóla-
tréð? Eg ælla að slireyta það
með demöntum, rúbínum og
safírum.....Þetta er fyrsti að-
fangadagurinn okkar saman,
lambið mitt.“
Vogel hrökk við, meðan
Perry var að tala við unnustu
síua og sagði: „Skreytingiu
verður skrambi dýr, er það
ekki?“ Það var einn af kostum
Vogels sem ljósmyndara, að
hann tók allt bókstaflega. En
nú heyrðist helzt lil Courts.
„Já, frú Petonsall.....Já
.... Eina? .... Tvær .... Já,
eg skil, tvær, einskonar hjón,
er það ekki? Karlkyns og kven-
kyns? .... Það er algerlega
aukaatriði .... Já, frú Poten-
sall.“
„Elskan mín,“ sagði Perry,
„ef þú spilar „Heims um ból,“
þá fer eg' að skæla. Eg ætla hara
að vara þig við því. Eg verð
alltaf svo dapur á jólunum. Við
förum öll að skæla. Þetta verð-
ur nú meiri veizlan. Eg elska
þig, óargadýrið þitt.“
„Sögðuð þér rauðan vagn,
frú Petonsall. Já, auðvitað
verður liann að vera rauður.“
Wyatt skrifaði ]iað sér til
minnis á blaðið fyrir framan
sig — RAUÐAN vagn — og um-
livei'fis þetta orð teilcnaði hann
mynd af vagni. Starfslið Dag-
blaðsins hafði einu sinni gefið
honum hók, sem var skreytt
niinismyndum lians. „Já, frú
Petonsall.“
„Mér er alvara, hjartað mitt,
Rusty,“ sagði Perry nú og var
bersýnilega á undanhaldi i við-
ræðunum við unnustu sína.
Hann var stór og luralegur mað-
ur og fötin hans fóru honum
alllaf illa, jafnvel þólt þau væru
saumuð eftir máli. Hann þekkti
borgina eins og vasann sinn.
Hann var prýðilegur blaðamað-
ur, en þó var hann engan veg-
inn betri en stúlkan, sem hann
var að tala við. Hún hét Rusty
McGowan og var rauðhærð.
Þau elskuðust heitt og ætluðu
að ganga i heilagt hjónaband,
svo stúlkuna langaði til þess, að
þau eyddu fyrsta aðfangadags-
kveldinu saman. Hún og unn-
ustinn voru eins og fólk er flest,
þegar búið var að brjóta hina
liörðu blaðamannaskel. Þeim
hafði tekizt báðum að fá
frí þetta kveld. Þau ætluðu að
skreyta jólatréð heima í her-
herginu hennar Rusty og svo
áttu allir starfsbræðurnir að
líla inn, þegar þeir hefði tæki-
færi til. Þarna átti að vera gleð-
skapur í lagi.
„Elskau mín,“ sagði Perry,
„það er ekkert til hérna megin
grafar, sem getur komið i veg
fyrir það, að eg komi til þín.
Menn gera aldrei neitt ljótt af
sér á aðfangadagskveld og jóla-
trésbrunar byrja ekki fyrr en
um. niuleytið. Þú veizt líka, að
eg ælla að segja upp, áður en eg
veld þér vonbrigðum.“
„Sjálfsdgt, eg skal fela þetta
bezta manni mínum, frú Peton-
sall,“ sagði Wyatt Court. „Já,
eg skil. Um ellefu-leytið......
Númer þrjú við Courtney-stræti
...... Beitt fyrir vagninn. Já,
auðvitað beitt fyrir vagninn.“
„Við erum einmitt að fara út
úr dyrunum, ástin mín. Við
sækjum jólatrésskrautið og
sprúttið, eg fæ mér rakstur og
svo komum við eins og skot.“
„Vissulega, frú Petonsall . .
. . Já, eg skal láta yður vita,
hvað því liður .... Já, frú
Petonsall.“
Tilviljunín réð því aftur, að
þeir lögðu símatólin frá sér á
söinu sekúndu.
Perry lét heyrnartólið á sinn
stað, tók fælurna niður af borð-
inu, smeygði sér í frakkann, dró
hattinn niður fyrir annað aug-
að, eins og hann væri til í allt
og gekk i áttina til skrifborðs
ritstjórans. Wyatt hafði látið
augun reika um vinnusalinn og
það var eins og honum létti,
'þegar liann kom auga á Perry.
En hann átti sér einskis ills von,
gekk að borði yfirboðara síns
og sagði: „Gleðileg jól, Tex,
(því að sumum hinna gömlu
starfsmanna leyfðist að kalla
hann því nafni), er elcki allt i
lagi með að eg fari ? Rusty ætlar
að bjóða öllu fólkinu og þú ert
velkominn eins og aðrir.“
Þegar blaðið átti hlut að máli,
var Wyatt Court gjörsamlega
samvizkulaus. En að þessu sinni
lét hann þó svo sem liann ætti
bágt með að bera upp erindið.
„Já, — liérna — Perry, eg ætl-
aði nú eig'inlega að gefa þér fri,
en —- sko — það hefir komið
dálitið fyrir, sem eg átti ekki
von á — dálítið------“
„Einmitt það, karlinn,“ svar-
aði Perry. „Mér er bara hund-
sama. Þú lofaðir mér fríi í
kveld.“
Því verður ekki leynt, að
Perry hafði þá barnalegu trú,
þótt forhertur blaðamaður
væri, að menn héldu alltaf lof-
orð sín.
„Já, já, eg veit það,“ sagði
Court. „Þér tekst áreiðanlega að
komast í veizluna. Það er bara
lítilræði, sem þú verður að gera
fyrst. Heyrðir þú nokkuð, livað
við vorum að tala i símann áð-
an ?“
„Nei,“ svaraði Perrý þegar,
,,eg var einmitt að tala við Rusty
í minn sima og sagði henni, að
eg væri rétt að fara.“
„Það var frú Pelönsall.“
Kaldur sviti spratt út á enni
Perrys. Hann tók af sér hattinn,
þurrkaði svitann af enuinu og
hlammaði sér niður á pappírs-
körfuna við horð ritstjórans.
Wayne, eigandi blaðsins, var
einskonar Dalai Lama i augum
starfsliðsins, en Allan Petonsall,
aðalritstjórinn, var æðsti prest-
urinn. Perry var búinn að starfa
nógu lengi við Dagblaðið til þess
að vita, að það boðaði illt, ef frú
Petonsall hringdi þangað. „Guð
minn góður,“ stundi hann.
„Hvað vill hún nú?“
„Láttu nú ekki svona,“ sagði
Wyatt gremjulega, „það er'ekki
svo ægilegt.“ Hann leit á minn-
isblaðið. „Tveir litlir frændur
liennar eru komnir til borgar-
innar og hana langar til að gefa
þeim óvenjulega jólagjöf. Hana
langar til að komast yfir tvær
geitur, sem verði beitt fyrir
rauðan vagn.“ Hann leit aftur á
minnisblaðið. „Hún tekur það'
fram, að vagninn verði nauð-
synlcga að vera rauður.. Það er
nóg að þetta sé allt komið heim
til hennar klukkan ellefu í
kveld. En þið ættuð að vera hún-
ir að þessu löngu fyrir þann
tíma. Þú átt fri, þegar þú ert
húinn að útvega geiturnar og
vagninn.44
Perry rak upp öskur, svo að
húsið lék á reiðiskjálfi. „Hvar
heldur þú, að hægt sé að grafa
upp geitur og rauðan vagn á
þessum tíma aðfangadags áður
en verzlunum verður lokað?“
„Eg treysti þér alveg til þess,
góði, enda er hér enginn, sem
má vera að því. Þú veizt, hvern-
ig hún er. Þvi fyrr sem þú legg-
ur upp í leiðangurinn, þvi fyrr
verður þú búinn að ljúka því.“
„Þakka þér kærlega fyrir, en
eg fer bara ekki fet. Eg lofaði
Rusty því. Hún getur sent ein-
livern þjóninn sinn. Eg er eng-
inn sendill fyrir hana, Eg fer
ekki fet.“
Court leit á hann og var eig-
inlega of vingjarnlegur á svip-
inn. „Ileyrðu lasm, þú ert
sendill, gáttagægir, myndaþjóf-
ur, þefari, njósnari, mútari og
herbergisþj ónn aðalri tstj órans,
ef okkur hýður svo við að horfa.
Ef þú kannt ekki lengur við þig