Vísir - 22.12.1944, Blaðsíða 31

31
JÖLABLAÐ VlSIS
sextán þumlunga fallbyssukúla
fram hjá Perry og Vogel og
hæfði niagann á manninum.
. var Rudolf. Maðurinn féll
eins og 'lauður væri og slóð ekki
upp aftur.
Perry tók upp seðlana og
skammbyssuna og sagði: „Vel
af sér vikið Iijá þér, Alli. Hann
liefði átt að láta Ruclolf afskipta-
lausan.“
Rudolf kom iiú skokkandi til
þeirra félaga og gerði aðra ' .1-
raun til að kyssa Perrv, en nann
faðmaði liafurinn að sér og
kyssti hann é móti. „Eg elska
þig eins og bróður minn,“ sagði
Perry. „Kysstu mig eins oft og
þú villt. . . . . Heyrðu, Alli, við
verðum að halda áfram.“
Þeir óku nú sem skjótast til
næstu knæpu og þar fengu þeir
sér að drekka, þvi að þeir þótt-
ust eiga það skilið, úr þvi að
þetla var aðfangadagur, þeir
höfðu staðið í stórræðum og
voru ekki enn búnir að ljúka
ætlunarverki sínu. Kúla úr
byssu mannsins bafði sært
Perry og þjónninn reif niður
svuntuna sina til þess að búa
um sár lians. -— Vogel átti
langt simtal við McKabé, en vildi
eltki segja Perry um hvað þeir
hefði talað. Hann lét Perry þó
vita, að Rusty hefði talað við
McKabe, en ekki hvað þeim
hefði farið á milli.
Þarna i knæpunni var þeim
sagt, að ítali nokkur í næstu
götu ætti geitur. Þeir félagar
létu ekki segja sér það tvisvar,
og ólcu rakleiðis heim til signors
Constantinos Ruonacasa. Þar
var fjö.Idi manns samankominn
og mikill gleðskapur.
Buonacasa kom til dyra, þegar
hringt var dyrabjöllunni. „Gleði-
leg jól, lierra Buonacasa,“ tók
Perrv til máls. » „Okkur félaga
langar til að kaupa af yður geit.“
Buonacasa hafði dreypt
dyggilega á itölskum vinum um
kveldið og liann hló liátt: „Þið
eruð að gera að gamni ykkar,
piltar. Komið inn fyrir og fáið
ykkur einn lítinn og þá lagast
allt fyrir ykkur. Á jólunum eiga
alljr að vera glaðir og kátir.“
„Nei, okkur er rammasta al-
vara,"‘ svaraði Perry. „Við erum
bunir að ná í eina geit, en verð-
um að fá aðra. Eigið þér ekki
eina aflögu?“
Buonacasa sá nú að þeim var
álvara, svo að hann gekk með
þeim að skúr, sem var bak við
húsið. Hann lauk upp fyrir þeim,
kveikti ljós og sáu þeir þá tvær
fallegar geitur standa þar við
jötu.
„Paolo og Francesca,“ sagði
Buonacasa.
„Hvað kostar hafurinn?“
spurði Perry.
Buonacasa leit undrandi á
Perry. „Skiljið þér það ekki, að
þetta eru hjón. Eg get ekki selt
aðra þeirra. Þér eruð kvænlur
maður, svo að þér hljótið að
skilja það.“
Perry varð allt í einu hugsað
til kærustunnar, þegar Buona-
casa sagði þetta. Ilann rétti
ítalanum höndina. „Fyrirgefðu
mér, gamli vinur. Þetta er hár-
rétt hjá þér. Eg veit svei mér
ekki, hvað eg hefi verið að
hugsa. Fyrirgefðu mér.“ Vogel
varð alltaf svo viðkvæmur, þeg-
ar hann fór að fi ia á sér og
hann fór að strjúka tárin úr aug-
unum. „Eg verð að fá þessar
geitur,“ íiélt Pe ry áfram. „Um
lif og dauða r v tefla. Við höf-
um eina geií úti i bílnum og við
látum hana á móti þessum
tveimur og svo borguirt við ríf-
lega á milli. Hvað segir þú um
uin það ?“
„Eg liefi ekkert að gera með
eina geit.“
„Hvað viltu þá fá fyrir.hjón-
in hérna?“
„Eg vil ekki selja þau.“
„Eg veit, eg veit,“ sagði
Perry og tók liundrað dollara
seðil upp úr vasa sínum. Það
liafði tilætluð áhrif.
„Vinir mínir, eg get ekki gert
neitt á móti ykkur,“ hrópaði
Buonacasa og kyssti fyrst Perry
og síðan Vogel, sem fór aftur að
strjúka tárin úr augunum. Þeir
fóru með Paolo og Fransisku út
að bílnum og þar varð mikill
fagnaðarfundur, þegar þau
hjónin komu auga á Rudolf.
Hann rauk á þau og kyssti þau,
en þau kysstu hann á móti.
Vogel fór að háskæla, þegar
hann sá þetta.
„E — e — er þetta ekki fall-
egt?“ kjökraði hanú.
En þeir fengu .ekki að fara
strax, því að Buonacasa bauð
þeim inn og hann hefði orðið
mjög reiður, ef þeir hefði ekki
þegið boðið. Þar stóð rjúkandi
púnskolla á borðum og svo var
farið að kenna þeim ítalska
söngva. Þeir gleymdu alveg
hvað tímanum leið og rönkuðu
ekki við sér fyrr en liún sló 9V2.
Þaðan fóru þeir. inn i matsölu-
hús, sem var opið allan sólar-
hringinn og báðu um mat og
mikið af svörtu kaffi.
Perry var farið að líða illa og
hann hallaði sér fram á borðið
og lagði höfuðið á liandleggina.
Hann leit einu sinni ekki upp,
þegar Vogel gaf honum oln-
bogaskot. En Vogel liélt áfram
að ýta við honum, svo að hann
leit loks upp og sá Rusty
McGowan sitja andspænis sér
við borðið. Hún var lágvaxin,
rólynd stúlka, með eirrautt hár,
laglegt andlit og fögur grágræn
augu og fallegar varir.
Perry hélt að lianri sæi of-
sjónir, lokaði augunum en opn-
aði þau svo aftur og Rusty sat
enn andspænis honum. Hann
stundi: „Æ—æ, þú ert reiðf“
Vogel svelgdist á sjóðandi
kaffinu og reyndi að gefa Rusty
skýringu: „Við urðum að ná í
geitur.“
„Ertu voða reið, Rustv?“
sagði Perry.
„Já,“ svaraði hún. „Þú sveikst
mig. Eg get aldrei fyrirgefið þér
þetta. Þú brást mér fyrsta að-
fangadagskveldið okkar.“
Perry sagði ekkert um hríð,
en kom svo ráð í hug: „Eg var
skotinn.“
Rusty greip andann á lofti,
seildist eftir hendinni með um-
búðunum, en hætti við það.
Hún leit á hann kuldalegum
spurnaraugum.
„Það var svo sem ekkert,“
sagði Perry, þegar hann sá svip-
inn á andliti hennar. „Hvers
vegna varstu að koma, úr því að
þú varst reið? Hvernig tókst þér
að finna okkur?“
„Blindur maður liefði getað
rakið slóðina ykkar,“ svaraði
Rusty. „Og þegar eg sá fjárbíl-
inn hérna fyrir utan, þá grunaði
mig, að þið munduð ekki mjög
fjarri. Eg er að vinna, eins og
allir aðrir. Court hringdi til
allra. Það varð ekkert úr boð-
inu. Það befir aldrei gerzt eins
mikið á nokkurum aðfanga-
degi.“
„Jæja?“ sagði Perry og var
sakleysið sjálft. „Hvað hefir
gerzt?“
Rusty leit á hann rannsakandi
augnaráði og sagði svo: „Pro-
gauer var myrtur, góði minn.“
„Þú segir ekki satt. Á sjálft
aðfangadagskveld. Svei, svei,
livað er að lieyra. Hafið þið
grafið eitthvað upp um morð-
ið“
Rusty virti hann aftur fyrir
sér, en hann var grafalvarlegur.
„Perrjr,“ sagði hún, „hvers
vegna drakkstu þig fullan?“
„Eg var seridur út af örkinni
til að ná í tvær geitur og rauðan
vagn,“ svaraði hann eins og
þetta væri fullnægjandi skýring
á ástandi hans.
„Ertu búinn að lcaupa vagn-
inn?“
„Hver þremillinn!“ öskraði
Perrj’’, spratt á fætur og leit á
armbandsúrið sitt. Klukkan var
orðin líu. „Nei, eg er ekki búinn
að því. Nú er úti um mig.“
„Stilltu þig, gæðingur,“ sagði
Rusty. „Það er vegna vagnsins,
sem eg kom hingað. Court bjóst
við því, að þú mundir gleyma
honum. Eg er með vagn út í
bilnum mínum. Er ekki bezt að
fara með allt hafurtaskið lieim
til frú Petonsall.“
Þau fóru út, tóku rauða vagn-
inn úr bíl Rusty, en hún settist
við stýrið á bíl Perrys. „Við lát-
um einhvern hjá blaðinu sækja
minn bíl,“ sagði hún.
Þau voru á miðri Brooklyn-
brú, þegar Perry hrökk upp.
„Heyrið þið,“ sagði hann upp
úr eins manns liljóði, „við liöf-
um geit afgangs frá pöntun
frúarinnar.“
„Varstu fyrst að taka eftir
þvi núna?“ svaraði Rusty,
Þegar komið var til heimilis
Petonsall-lijóna voru Paolo og
Fransi^ka ófáanleg til að fara
út úr bílnum, nema Rudolf vin.
ur þeirra kæmi með og svo varð
það að vera. Þjónn og þjónustu-
slúlka ætluðu að varna þeim
vegarins, en voru fljótlega of-
urliði borin. Stórt og fagurlega
skreytt jólatré stóð á miðju
gólfi viðhafnarherbergisins og
þangað stefndi Rudolf liikíaust
með hjónin og blaðamennina á
hælunum. Rudolf fór að gæða
sér á jólatrénu, meðan Paolo og
Fransiska tóku til matar síns
af jólagjöfunum, sem var stráð
umhverfis tréð.
Perry lieimtaði bað og óð um
búsið. Hann fann nokkur bað-
herbergi, en var aðeins ánægð-
ur með baðker húsbóndans, því
að það var byggt ofan í gólf
herbergisins. En hann ætlaði
eklci að fara í bað sjálfur, liann
var að liugsa um geiturnar, sem
voru of sóðalegar til að umgang-
ast eins fínt fólk og þarna bjó,
en það var ekki heima þessa
stundina.
Perry fór úr skóm og sokk-
um, bretti buxnaskálmarnar
upp á riiitt læri og sté síðan ofan
í baðkerið með Paolo og Frans-
isku, en Rusty reyndi að hafa
hemil á Rudolf. Hann var nefni-
lega búinn að brjóta stórán
spegil en það var eiginlega ekki
honum að kenna. Hann liafði
aldrei séð sjálfan sig í spegli
áður og hafði því ekki vitað,
hversu svipljótur hann var.Pao-
lo og Fransiska kunnu prýðilega
við sig í baðinu og voru mjall-
hvít þegar þvi var lokið.
„Perry, við skulum fara,“
sagði Rusty.
„Kemur ekki til mála,“ svar-
aði Perry. „Við verðum að haða
Rudolf líka. Hugsaðu þér,
hvernig lionum verður innan-
brjósts, ef hann verður látinn
vera óhreinn og skítugur, með-
an hjónin eru tárhrein og snyrti-
leg.“ Vogel tók að sér að hrinda
Rudolf ofan í baðkerið, en datt
því miður sjálfur með honum,
upp að hnjám þó aðeins. En
þegar hann — Rudolf, ekki
Vogel — brölti á þurrt land á
nýjan leik, var hann orðinn eins
fallegur og hinar geiturnar. Þá
datt Rusty allt í einu í hug, að
það væri ekki nema rétt að
að hella ilmvötnum frúarinnar
yfir geiturnar, úr því að það
var aðfangadagskvöld. Perry
hélt að Rusty væri runnin reið-
in og reyndi að taka í liönd henn-
ar, en hún hristi höfuðið.
Perry fór í sokka og skó og
rak lijörðina niður i stofuna,
þar sem jólatréð stóð. Hann tók
í hornin á geitalijónunum og
dró þau að vagninum, meðan
hann raulaði „Heims um ból“.
„Ivomið þið nú með aktýgin,
svo að eg geti spennt gripina
fyrir vagninn og þá getum við
haldið jólin hátíðleg.“
„Hvaða aktýgi ?“ spurði
Rusty, en Vogel stundi þungan.
„Fekkstu engin aktygi með
vagninum?“ spurði Perry.
Rusty varð skömmustuleg og
játaði, að hún hefði ekki munað
eftir aktygjunum. Einhvers
staðar sló klukkan ellefu, þre-
menningarnir litu hvert á annað,
en Rudolf gæddi sér á jólatrénu
og þjónustufólkið gægðist inn í
stofuna. En Rusty hafði ráð
undir hverju rifi: „Ætli það sé
ekki til eitlhvað af hálsbindum
í húsinu,“ sagði hún. „Það mætti
búa til aktygi úr þeim.“
„Hárrétt!“ svaraði Perry.
„Hálsbindi! Komið með háls-
bindi!“
Yfirþjónninn ætlaði að forða
sér, en Perry handsamaði hann
og hótaði honum lífláti i vítis-
kvölum, ef hann kæmi ekki
.með öll hálsbindi, sem húsbónd-
inn ætti. Mannræfillinn varð
svo skelkaður, að hann þorði
ekki annað en að koma með
fullt fangið af bindum niður i
stofuna.
Rusty tók þegar til óspilltra
málanna við að útbúa aktýgin
og þau urðu lireinustu listaverk.
Aktýgin á Paolo voru blá, en
rauð á Fransisku. Perry sat i
hægindastól og dáðist að hand-
bragði liennár, með Rudolf i
fanginu. Þegar Rusty var búin
að ganga frá aktygjunurii, lagð-
ist hún á gólfið og dáðist að
jólatrénu, en Vogel bjó sig undir
að taka myndir af samkund-