Vísir - 22.03.1949, Blaðsíða 6

6
V I S I R
Þriðjudaginn 22. mai-z 1949
I
DAGBLAÐ
Ctgefandi: BLAÐADTGAFAN VlSIR H/F.
Ritstjórar: Kristján Guðlaugsson, Hersteinn Pálsson.
Skrifstofa: Austurstræti 7.
Afgreiðsla: Hverfisgötu 12. Símar 1660 (fimm línur).
Lausasala 50 aurar.
Félagsprentsmiðjan h.f.
MINNINGARDRÐ.
Einar Árnason
HLJÓMSKÁLAVÖRÐUR
F. 25. júní 1863. — D. 13. marz 1949.
/Ijiingi hefur nú setið á rökstólum síðan í hyr jun okióber.
Ef dregið er frá þinghlé í janúar, má telja að þingið
hafi starfað um hálfan finunta mánuð. Engin stórmál hafa
verið á dagskrá og fjárlögin hafa ekki enn verið
tekin til umræðu, enda skilaði l’járveitinganefnd áliti sínu
fyrir nokkrum dögum. Vikrnn saman hefur Sameinað þing
rifist um einskisverð mál. Deildarfundir hafa að vísu verið
haldnir nokkurn veginn reglidega, en málefnin hafa sjald-
an verið mikils varðandi, mest allt mál, sem litlu máli
skipta. j
Þótt nú sé nærri liðinn fjórðungur ársins hefur þingið
ekki gengið enn frá fjárlögum en fjárveitinganefnd hefur
skilað þeim af sér með 28 millj. kr. greiðsluhalla. Afgreiðsla
l’járlaga er að komast í sömu fordæminguna og stjórnar-
myndanir liafa verið undanfarið. Margir mánuðÍK líða af
árinu áður en sett eru fjárlög fyrir árið. Slíkt lýsir veik-
leika í stjórnarfaiinu, sem almenningur veitir nú vaxandi
alhygli með liverjum mánuði sem líður.
Með slíkum vinnubrögðum hlýtur Jijóðin að missa trún-
að á þingræðið, vegna jiess að virðingin'og traustið á J)ví
hverlur meðal almennings. Virðingarleysi fyrir Alþingi,!
sem nú Jiróast <laga frá degi meðal fólksins, felur í sér1
meiri liættu en menn gera sér ahnennt grein fyi’ir. Ef
almenningur missir traustið á löggjafarþingi þjóðarinnar,1
J)á hverfur kjölfestan úr lífi hennar og starfi. a !
Þetta er flestum ljóst, ])ingmönnum ekki síður en
öðrum. En livar er þá að leita orsakar fyrir [)essu ástandi?
b'.kki í því, að ])ingmenn séu ekki yfirleitt starfi sínu vaxnir.1
Margir þeirra eru mjög vel hæfir og gáfaðir menn. Að
mannvali yfirleitt stendur Alþingi ekki að baki þihgum
annarra þjóða. En þá cr varla ncma um eina skýringu að
ræða. Þir.gið skortir nauðsynlega forustu.
Forusta jnngsins er tvennskonar; ríkisstjórnin og flokk-
arnir. Vinnubrögð þingsins hljóta fyrst og fremst að
bvggjast á forustti ríkisstjórnarinnar og þeirra floklca, semj
hana styðja. Sé samvinna þeirra erfið, eíns og hún hefur aöj
mörgu leyti verið, torveldar ])að að sjálfsögðu forustu
ríkisstjórnarinnar i þinginu. Þrjá fyrstu mánuði þingtím-
ans var ekki hægt að vinna að afgreiðslu fjárlaganna vegna
þess, að stjórnin gat ekki komið sér saman um, og haft1
á í eiðum höndum í þingbyrjun, tillögur í dýrtíðarmálunum. i
Þéssi bið eftir tillögum stjórnarinnar gerði þingið raun-
verulega óstarfhæft fram íil jóla. Ástæðan var sú að
stjórnarflokkarnir voru ekki sammála um lausn vanda-
málsins og að síðustu var valin sú leiðin, sem ekki gat
haldið nema uni stundarsakir, svo að ])ingið stendur enn
franuni fyrir aðkallandi vandamáli dýrtíðarinnar 28
millj. kr. greiðsluhalla á fjárlögum.
Stjórnarforusta Alþýðuflokksins heliir revnzt veikj
<kki sí/.t siðasta missirið. Ástæðan er sú, að flokkurinn
hefur ekki treyst sér til að taka jákvæða, raunhæfa stefnu
i dýrtíðarmálunum. A meðan hallast jafnt og þétt á ógæfu-
hliðina. Rikisstjórnin hefur því ekki veitt Alþingi þá forustu
sém nauðsynleg er til ])ess að vinnubrögð þingsins geti
farið svo úr hendi, sem þjóðin gerir kröfú til. Á meðan
svo er, fer ástandið síversnandi og álil þingsins er í hættu.
Ef þessu heldur áfram er hætt við að stjórnarsamvinnan
íæki sig á vaxandi erfiðleika utan þings og innan, þar til
í odda skerst.
Mér varð hverft við, er eg
lieyrði lát vinar míns Einars
Ámasonar, því !>att að segja
fannst mér hann alltaf ung-
iegur þrátt fyrir liáan aldur
og laldi því vísl að eg ælíi
ennþá eftir að sjá liann í
mörg ár i Hljómskálagarðin-
um, en þar starfaði hann frá
þvi garðurinn var fyrst' skipu-
lagður sem opinber skemmti-
garður og þar lil fyrir rúmu
ári síðan að liann varð að
b.a’tta því starfi sökum las-
leika, en þrátt fyrir það var
Einar tif-ur gestur í garðin-
um eða hverja stund meðan
heilsan levfði og lét scr nijög I
annt um útlit bans og alla
umgengni. Blómin og trén,
allt voru þelta vinir lians
ekki síður en fólkið, því ekki
gét eg hugsað mér ólíklegra
en að Finar heitinn liafi eign-
ast nokkurn óvildarmann
um dagana, því hið glaða
viðmót og umhyggjusemi
hans á öllum sviðum eru ]>eir
eiginleikar sem hvarvetna
skapa birtu og vl. Hinn stóri
barnaliópur sem oft vandi
komu sína í garðinn ekki
sizt að sumrinu kunni má-
ske öðrum fremur að meta
Jæssa eiginleika í fari hans,
því þau hændust fljótlega að
Einari og vildu helzt með
honum vera, ellu liann oft í
hópi og kölluðu hann afa,
og |)að mætli segja, að hann
bafi verið í vissum skilningi
afi þeirra allra, eða að
minnsla kosti eins og' afi ælti
að vera, umbyggjusamur
Ieiðbeinandi sem vakti bjá
börnunum fegurðartilfinn-
ingu og skilning á því, að
verada og hlúa þyrfti að
blómunum og trjánum til að
þau yrðu falleg og fengju
notið sin. Hugur hans var
alltaf bundinn fegurð gró-
andans, leiðinni til vaxtar og
þroslca, hann var göfugmcnni
í orðsins fyllsta skilningi.
Einar Árnason var fæddur
að Brekku á Álftanesi 25.
júní 1863; foreldrar hans
voru Árni Jóhannsson og
Ingibjörg Guðmundsdóttir.
Þegar Einar var 4 ára missti
hann föður sinn, en ólst upp
hjá móður sinni til 13 ára
aldurs, en þá flutlist liann frá
Alftanesi og réðst sem vika-
drengur austur á Skeið, var
seinna vinnumaður þar og
siðast bóndi i Norður-Garði
á Skeiðum. Byrjaði ])ar bú-
skap árið 1891 og kvæntist
25. nóvemhér það ár Jóhönnu
Jóhannesdóttur frá Stokks-
eyri. Bjjiggu þau hjónin fyrst
5 ár i Norður-Garði en fluttu
svo til Reykjávikur árið
1896. Hér i Reykjavík slarf-
aði Einar fyrst sem bygginga-
verkamaður bjá ríki.nu, með-
)ðin vill geta litið til Alþingis með virðingu og
trausti. Þótt manna á milli falli stundum hörð orð og köld
ti! þingsins, ])á eru ])au oftar sprottin af stundar geð-
hrifum óánægðra manna en óvild í þess garð. Ilverjum
hugsandi mamii er ljóst, að glatist þingræðið þá glatast
frelsið um leið. Þingið er clzta og virðulegasta stofnun
þjóðarinnar. Það er hornsteinninn í þjóðíélagsbyggingunni.
Þess vcgna má það aldrei glata virðingu sinni.
Sigbjörn Ármann hefir
beðið mig fyrir eftirfarandi
bréf, þar sem hann hafði
ekki fengið inni í öðru blaði,
svo sem greinielga kemur
fram af bréfinu sjálfu. Þarf
x því ekki að hafa neinn for-
mála um pistil Sigurbjarnar
og hefir hann nú orðið:
*
„Sæll Víkverji. Grein þína.
„Þögn utn strætisvagna", las
eg þrisvar í morgun ( r8. ]). m.)
— þótti hún merkileg óg meö
afbrigðum ólík því, sem eg
haíiSi búizt vift af þér, og blað’
þínu. þ. e. a. s. ef eg skil það
rétt, að Morgunblaðið sé, fvrir
okkur. borgara þessa bæjarfé-
lags, frekar cn fyrir skrifstofu
borgarstjóra, bæjarstjórnariuu-
ar. bæjanrá'S og hinn ágæta
ráðamann og forstjóra og full-
trúa þeirra —.og þar af leiðandi
allra okkar -— Jóhann Olafsson.
*
Þótt þú gefist upp og
„nuddið um strætisvagna“
komi ekki í þínum dálkum
framvegis, vona eg að þú
birtir þessar hugleiðingar*og
eg býð þér „prívat“ að hlusta
á rök í þessu máli, ef þér er
ánægja að því.
En hinu skál eg heita þér, a'ð
eg skal eta hattinn minn, ef þú
tekur ekki upp „nuddið" aftur
fyrir okkur, virðulega borgara
þessa bæjarfélags, sem eigttm
við þann vansóma að búá, að
eiga ekkert athvarf í þessu
vetgamikla máli fremur en i
mjólknrtnáltim okkar eða heil-
brigðismálum. Sofa yfirvölclir
eftir að hafa l'engið upplýsingar
skuidheimtumanna sinna, gagn-
vart bkkur, að gjaldið sé greitt?
Mjólkurmálin og heilbrigöis-
mátin í þessu bæjarfélagi eru
vansæmándi og ekki bót mæl-
andi. Svo eru einnig flestöll
önnur mál, sem varða þetta
bæjarfélag.
*
Eg heíi af veikum mætt
reynt að vekja þessa menn
okkar, borgarlækni, borgar
stjóra og bcejarfulltrúa tii
einhverra athafna í vanda-
málum bæjarbúa, einkum
strætisvagnamálin, en þeir
virðast ekki taka þær að-
finnslur alvarlega.
Það er óvandaður eftirleiktir
minn við þá. En þaö get eg
sagt þeim — og þaö í fyllstu
al annars vann hann við
bvggingu Safnahússins,
Laugarnesspítala, Vífilsstaða-
hælisins, ennfremur viðbygg-
ingu Landakotsskólans.
Eftir að hann hætti að
vinna lijá rílcinu, réðst liann
sem verkamaður hjá Reykja-
vikurliæj Og síðustu 25 árin
sem hann var í þjónustu hæj-
arins var hann kyndari við
Baðhús Reykjavíkur og
Hljómskálavörður. Einar var
duglegur verkamaður og trúr
og skyldurækinn svo af bar
og hvers manns hugljúfi. Eg
er þess fullviss að fátt eða
ekkert var Einari ógeðfeld-
ara en oflof enda veröur því
varla viðkomið, en eg gét
1 ckki neitað incr um það, að
j segja það eitt er eg veit sann-
ast og réttast uín livem
mann. En þannig voru kynni
min og annarra af Einari
Árnasyni eins og hér að fram-
an er týst.
Þau hjónin, Jóhanna og
Einar, eignuðust 5 börn,
fjóra drengi og eina stúlku.
Drengirnir dóu allir á æsku-
skéiði, einn soninn misstu
þau 24 ára, atinan 15 ára að
aldri, tiina vngri. Dóltir
þeirra Ingibjörg er það eina
sem er eftirlifandi af börn-
um þeirra. Ingibjörg er gift
Guðmundi Gunnlaugssyni
prentara. Konu sína missti
Einar 20. marz 1937.
A meðan Einar slarfaði við
vörzlu Hljómskálag. • var
hánn þar öllum stundum cr
hann gat því við komið, að
hreinsa til og hlynna að trján-
um og blómunum. Vafalaust
, hefði honum verið kærast ef
hægt tiefði verið að skreyta
kistu lians einungis með
blómum úr Hljómskálagarð-
inum. Það tiefði verið vel til
fallið éf á þvi hefðu verið
nokkur tök, en á þessum tíma

nieiningu, en vinsatnlega samt
— a'ð íjöldinn allur af mætum
borgurum þessa Iræjar, mönn-
um, sem takándi er mark á,
hafa skorað á mig, „öldunginn
og af sér gengipn", að efna til
opinbers borgarafundar um
þessi vandamál okkar. Mér hef-
ir verið neitaö um húsnæöi í
Sjálfstæöishúsinu viö Austur-
völl, ekki aí neinni annari á-
stæöu en þeirri, að húsiö væri
upptekiö. Eg hélt, aö húsiö yæri
ætiö opið fyrir þá, senr vilja
ræða þjóðþrifamál — og sér í
lagi alvarleg bæjarmál — þegar
viö sjálfstæðismenn lögöum
krafta okkar fram til aö koma
liúsinu upp.
*
Nú enda eg þessar línur
með því að þú, Vílcverji góð-
ur, hlýðir á orð málsmetandi
manna með hag okkar bæjar-
búa fyrir augum, komir á
fund með okkur og hlýðir á
rök i þessum málum. Það er
fyrirsláttur, að gjaldeyris-
yfirvöldunum sé um að
kenna, að málin eru komin í
það óefni, sem þau eru í —
því máttu trúa.“