Vísir - 22.03.1949, Blaðsíða 11

Þriðjudaginn 22. marz 1949
V I S I R
U
U|l!lf!IIÍIlll!EI8Il!ll!&l8ilIlBIIKlllflEIIIIIIIIII!fll!l8IBIIiSSI!2!illll|y
1 dcAanncnd MatAkall:
■■■■ £5
| IIEMT0&Æ YNJAN |
H §§
iiiiiiiiiiiiiiKiismiiiimiiiHiiiiiiíiiiiíiiiNiimiiiiiiiiiiiiiiiI
Einhver hreyfing kom á Beau og liægri handleggur hans
kastaðist til og að henni, er hann bylti sér.
„Percy“, umlaði hann í sVefninum.
Hún sló á hönd hans.
„Reyndu að vakna, Beau,“ hrópaði hún.
„Af hverju slærðu mig, Percj' ?“ sagði Beau undrandi,
settist upp, gapti og ldóraði sér í höfðinu.
Percy iiorfði á hánn rannsakandi augum.
„Furðulegt, að laglegasti piltur eins og þú skulir geta
litið svona asnalega úl að morgni dags.“
Beau einblíndi á smárispu á handlegg sinum og sagði
aumkunarlega:
„Það er allt of sflemmt að fara á fætur, Percy.“
„Klukkan er átla. Farðu að klæða þig og hýpjaðu þig
burt héðan í skyndi.“
Beau dró rúmteppið yfir liöfuð sér, en Percy svipti því
af lionum, Hann horfði á hinar hvítu, fögru axlir hennar,
aðeins huldar næstum gagnsæjum, purpurábláum nátt-
líjól.
„Komdu, ástin mín,“ hvislaði hann. „Við höfum nógan
tíma.“"
Percy dró að sér knén og sparkaði honum út úr rúminu.
„Það er tími til kominn, að þú komist af stað. Flýttu þér
að klæða þig.“
Beau staulaðist á fætur.
„Hamingjan góða, hvílikur svarri þú ert —< stundum.
Maður veit aldrei á hverju maður getur átt von í nálægð
þinni.“
„Elsku Beau,“ sagði hún með uppgerðar blíðu, „reyndu
nú að hafa hraðan á og farðu svo.“
„Jæja, jæja, eg skal flýta mér,“ sagði Jack Denforth og
brá sér inn i næsta herbergi, sem ætlað var til þess að
klæðast í og afklæðast.
„Það er furðulegt,“ hugsaði Percy, „hvaða breyting er
á orðin. Eg sá ekki sólina fyrir honum, mér fannst liann
glæsilegri en nokkur annar ungur maður, sem eg hefi
þekkt, og nú er eg orðin dauðleið á þessum sífelldu ástar-
játningum hans.“
Pércy opnaði náttborðsskúffu og tók úr henni blævæng
gerðan af fílabeini. Teinarnir voru tólf. Ifún náði sér íika
i pappírshníf úr sijfri, og opnaði hann varlega, til þess
að brjóta ekki hinar fingerðu neglur sínar. Svo dró hún
að sér fæturna og rissaði á fjórða teininn stafina B.J.D.
Hún horfði á stafina, sem hún var búin að rissa á þrjá
teina. G. R. — það var George — Ra'thmore lávarður.
G. S. —■ markgreifinn af Seldes, nú jarl af Southwell.
A. F. — Anthony Farquarson, lávarður.
Á liina teinana liafði hún rissað smátákn til minningar
um aðdáendur, sem hún ekki vildi þvðast.
Augnatillit Percy varð angurvært, þegar hún virti fyrir
sér tvo krossa á blævængnum. Annar var til minningar
urn Denavers lávarð, sem í ungæðishætti hafði hleypt
kúlu úr byssu í liöfuð sér af því, að hún vildi ekki giftast
honum, — hinn til minningar um sir Hem-y Petlierell,
sem í lieimsku sinni liafði drukkið sig i hel, vegna þess
að honum farinst lífið einskis virði, eftir að hún hafði
hafnað ást hans.
Hún hafði okki rissað neinn kross til minningar um
St. .Tohn Hillairc, — hann var upp yfir liina hafinn, þar
sem hann var eiginmaður liennar. Honum liafði liún látið
reisa legstein. , •kIHLíS!
Beau kom inn, rakaður og klæddur.
„Hvar er frakkinn itiinn? i’oita er meiri úrhellis rign-
ingni. Vönandi tokst mér að ná i leiguvagn.“
„Það vona eg einnig, Jacky. Það er vanalega liægt að
ná í \ agn i South Audloy götunni.“
„Af hverju ertu að eyðileggja þennan fagra blævæng,
Percy?“
„Mér þylcir gaman -að krota.“
„Væri þá ekki heniitgrá að krota á tré i stað dýrmæts
blævængs frá París.“
„Mér þylrir svo gainan að krota á þennan b!ævæng,“
sagði Percy -og brosti fagurlega.
Beau smoygði sér rösklega i frakkann. Beau var prýði-
lega vaxinn og frakkinn fór honum liið bezta.
„Pcrcy,“ sagði hann, „eg hefi aldrei þekkt kenjóttari
— og brellnari konu en þig, en það er líklega þess vegna,
sem eg tek þig fram yfir allar aðrar.“
Iiann seltist á rúmstokkinn lijá henni, dró hana að séK!
karlmannlega og kyssti liana.
„Við hittumst í kvöld, hjartað, mitt.“
„Já, vitanlega .... á dansleiknum.“
„Og eftir á, vina mín?“
„Nei, ekki eftir á, Beau.“
„En — hvers vegna ekki, Percy?“
„Ekki í kvöld, ekki annað kvöld — aldrei framar.“
Hann horfði á hana skelfingu lostinn.
„Ilvað hefi eg gert af mér, Percy, liefi eg móðgað
þig ....?“
„Eg er að kveðja þig, Percy,“ sagði hún og liin gráu
augu hennar livíldu á lionum. Tillit þeirra var öruggl,
ákveðið. „Nei, þú hefir ekki móðgað mig, en þú skalt nú
niinnast þess, sem eg sagði við þig þegar eg fékk þér lyk-
ilinn.“
Denforth stakk liönd sinöi í vasann.
„Nú, það liggur svona í jressu. Þú hefir tekið hann.“
Percy brosti. „Sýndu, að þú kunnir að talca ósigri, Beau.
Við erUm vinir og verðum það áfram. Því heiti eg þér.
— Og nú skaltu fara, vinur minn.“
Ilún lyfti höfði, lagði við hlustirnar, þegar hurðin féll
að stöfum að baki hans. Og hún heyrði glöggl fótatak
Beaus, er hann fálmaði sig áfram niður leynistigann, sem
hafði komið lienni að svo góðum notum.
Hinn tilkomumikli Lundúnabústaður hertogaynjunnar
af Iiarford var á sínum tíma byggður á spildu, þar sem
voru afskekktir trjágarðar, milli Park Lane, sem mikil
umferð var um og Suður-Audley strætis. Stór tré liuldu
næstum framhlið liússins, en norðurgaflinn vissi að sundi
eða stig, sem kallað var „The Duke’s Run“. Samkvæmt
gamalli hefðbundinni venju, átti að loka sundinu með
keðju einu sinni á ári, og opna það af nýju í birtingu næsta
dag, almenningi íil umferðar. Og það var hlutverk her-
togaris og arftaka hans að gera þetta.
„Af hverju kalla menn það „The Duke’s Run“,“ spurði
Percy eitt sinn föður sinn.
„Af þvi, að það heitir þvi nafni,“ svaraði faðir liennar
sluttlega.
Þetta vakti forvitni Percv. Hún fór að grúska i gömlum
ættarskjölum og kornst að þvi, að liúsið var byggt 1.635. Á
pergamentsörk einni var ófullkominn uppdráttur af hús-
inu, og við herbergi, sem hún þóttist sjá að vera mundi
svefnherbergi föður liennar, var ör, sem benli á orðin:
Leynidyr og stigi.
Percy lét ekki þar við sitja, heldur fór hún í rannsókn-
arleiðangur inn í svefnherbergi föður síns og fann þilju-
hurð fvrir aftan klæðaskápinr^ Með logandi kerti i
liendi gekk hún niður tröppurnar. Ivóngulóarvefir flækl-
ust í andlit henni og á þrepunum var þumlungs lag af
ryki. Gegnt stiganum, er niður kom, voru dyr, hæfilcga
breiðar til þess að hægt væri að smeygja sér inn um þær
tða út, að minnsta kosti fyrir miðlungs grannan mann.
I lásnum var járnlykill. Percy snéri honum og komst að
raun um, að dyrnar opnuðust út í „The Duke’s Run“.
Þegar .þessar litlu dyr lokuðust sáust engin samskeyti i
múrveggnum, svo liaglega var þessu fyrir komið.
„Það var svo sem auðvitað,“ sagði faðir liennar, er
bann komst að því bvaða uppgötvun hún liafði gert, „að
ekki mundi hægt að varðveita nein leyndarmál fyrir þér,
en þessi stigi, Perc.y, hefir ekki verið notaður siðan á tíð
afa þíns.“
„Til hvers notaði liann hann?“ spurði Percy sakleysis-
lega.
„Hm,“ — faðir h'ennar ræskti sig hressilega og brosti,
„já, sjáðu til, Harford-amir liafa jafnan haft orð á sér
fyrir djörfung og vasklega framgöngu, en stundum kom
það fyrir — alloft kannske, að þeir urðu að flýja um
þennan stiga, — undan hermönnum konungs! — Og með-
al annara orða, Percy, að sumu leyti minnir þú mig á
afa þinn.“
Þegar faðir Percy andaðist lét Pexæy setja nýjan lás i
dyrnar, lás, sem opnaður var með dálitlum gull-lykli.
Fyrir utan svefnherbergisdyr liertogaynjunnar stóð liin
franska þerna liennar. Það skrjáfaði í hinum sterkjuðu
pilsum hennar er hún gægðist inn um skráargatið. Eklri
hafði lnxn getað lieyrt livað húsmóðir hennar hafði sagt
við elskliuga sinn, en liaft sig alla við að horfa, og orðið
þó nokkurs vísari.
„Monsieur le Beau est fini,“ sagði- hún við sjálfa sig,
því að luin fór ekki í neinar 'grafgötur uni, að Beau hafði
fengið reisixpassann sinn. Já, hann hafði glatað hylli lxer-
togaynjunnar; hún var fariri að þekkja á þeim svipinn,
er þcir koust að raun urn, að þeir áttu ekki afturkvæmt
Kaupum
og tökum i umboðssölu
gamlá og nýja siifurihrihi.
Jón Hermannsson & Co.
Laugavcg 30.
Isskápurí
Til sölu ísskápur (West-
inghausen) amefískur, nýr
Tilboð sendist blaðinu fyi'-
ir kl. 12 miðvikud. merkt:
„1397—101“.
Einbýlishús
í smiðum í Höfðahverfi
til SÖlll.
SALA OG SAMNINGAR
Sölvhólsgötu 14.
Stúlka
óskast til hússtarl’a 2—3
mán. eða lengri tíma eftir
samkomulagi. Mjög gott
séx'herbci'gi. Uppl. í síma
80563.
Píanó
Vil kaupa píanó, (verð um
5000 kr.). — Tilboðum sé
skilað á afgreiðslu Vísis
fyrir fimmtudag, merkt:
„Píanó—100“.
Nýkomið f
bíiahón \
og fleiri kemisk efrii. r— !
BlLABUÐIN,
Vestui'götu 16,
Síini (i765.
.giö’i, i tlí':*- i t-.rii