Vísir - 24.12.1956, Blaðsíða 16

16
JÓLABLAÐ VfSIS
KELVIMÁTOR KÆLISKÁPÁR era óska-
1 draíimur siira hagsýnna kúsmæðra. 8 rúns-
kta KELYINÁIÖR feælfefcápaAm rúmar í
frysö'g-eyæslu 56 ptmd (ihs,) og er Isaií
stærra frysfirúm en í nokkram öðnim kæli-
skáp af sömii siærð. - 5 *» &t>yrgS-á frystilterfi
— Veirö kr. 7.456.69 —
Áusfursiræti 14
Sími 1687.
BrauSrisiar
Vöíliijárn
Bakarofnar
HraSsuoukaiIar
Hiíakönmir
Guftisíraiijára
Straujárn
Ryksugur
Bónvélar
Borölampar
Vegglampar
GóRiampar
—★—
Jólatrésseríur og perar
—★—
Þvottavélár
Strauvélar
Hrærívélar
ísskápar
Nýjar uppsKnJtir, áðui
iilframkvæmanlegar,
sér KENWOOÐ CHEF
um á
vejyðfisr nrísítt-éfSstan leikws' einn
KEMWOÖD CHEF er traustbyggð, einföM í notk-
i32i eg íœifram allt: afkastamikil og fjöihæf.
— Verð með feiálpartækjum kr. 2.730.06. —
báðum höngum óg er þá þraut-
in sú, að geta 'lyff endum hans
úr grasi.
Fjór,ði síeinninn . liggur
skammt frá fiskigöxðura í vest-
anverðri víkinni, þar sem heita
Brunnar og búðir yermanna. úr
Breiðafjarðarey.jum stóðu. Þessi
steinn er afsleppur svo að hann
toldi illa í hleðslu og hlaut því
nafnið Júdas.og var.því notað-
ur sem átakasteinn.
Skammt frá honum liggur
íhvolf hella, sem nær meðal-
manni í geirvörtur, þegar hún
er reist upp á annan endann, en
eigi breiðari en svo, að ná má
vel utan um hana með báðum
örmum. Þessi hella nefnist
Brynjólfstak og er eú þraut við
Brcngyr að klifra upp Steinku.
hann tengd að h’ún skal reist
upp, umföðmuð og borin úr
stað.
Þó að hella þessi sé betur lög-
uð til átaka en hin fræga
stekk-jarhella að Húsáfelli í
Borgarfirði, þá er hún þýngro
og erfiðara steintak.
I Vestmannaeyjum, þar sem
ala þurfti upp til skamms tima
frækna bjargmeim, var þáð
venja ungra sveina, að æfa
bjárgsig í svo nefndum Skip-
hellum innan við kaupsíaðinn.
'í þvi bergi lærði margur góður
fjallgöngumaður undirstöðu-
atriði • bjargsigsins, ,„að
spranga“, það er að læra
beita fótunum í bergið, hlaupa
í vað utan í bei’.gimi,. fó á sig
hliðarrið, spyrna sér í'rá og róla
sér út af einni.syllu til annarar:
í Hvallátrum þurfti að ala
upp unga sveína til þéss áð fara
í Látrabjarg. Bergmaður þarf að
kunna að beita tám og fingr-
um til þess að géta klifrað eítir
mjóum þræðíngum eða yfir
laus „köst“ (skriður) á sýllu í
bjarginu, tamið sér róseraj o;g
útsjónarsemi.
í útjaðri túnsins á Hvallátr-
um, úti undir Bjarnarnúpi, ris
hár klettur, sem heitír Steinka.
Ein hlið klettsins er um tveggja
mannhæða þverhnípi og svo
slétt að eigi verður á henni séð
nein arða eða hola til þess að
tylla eða næla í tám eða fingr-
um.
Engum sveíni er leyft að fara
í Látrabiarg fyrr en hann getur
klifið upp hina slétíu þýer-
hníptu hlíð Steinku..
Guðbjaríur Ólafsson, einn hinna horfmi fyglinga Látrabjargs,
Guðbjartur Reldur á snöruskapti og nokkrum snöruðum svart-
í'uglum. ílrossahárssnaran sést á enda slcaptsins.
Enn er Steinka leikvangur
ungra clrengja í Hvallátrum, en
jíáir ganga að steintökunum.
IFornar venjur gleymast, vikja
fyrir nýjum tíma með breytt
viðhorf, ’aðeins fáar geymast.
Hin fornu steintök^ sem von-
andi fá að vera kyrr á þeim
stöðum, sem horfnar kynslóðir
bjuggu þeim stað og völdu þau
sér sem leikföng eða prófgögn,
munu lengi minna á sig og veita
nútímamanninum nokkurn
samanburð á átakamætti for-
feðranna.