Vísir - 24.12.1956, Blaðsíða 6

X
9
i-mmt
JéfcABJLA® VÍSIS
' Jæja! Svona er ég þá oröinn,
Mkastur aflðga skepnu. EinKvern
tima hefði maður borið sig bet-
or! Ég er líka bráðum áttræður,
karlskepnan. Öllu fer aftur, þeg-
ar því er full farið fram.
Þetta tautaði Hrólfur bóndi í
Nesi við sjálfan sig morgun einn,
er hann var á venjulegri leið nið-
niður í naustið í Nesi til þess að
tala við gamla bátinn sinn.
að lenda. Þú sérð og fínnur,
hvemig brimið skoppar þér til
og frá. Stundum ertu I djúpum
öldudal. Svo kemur þú, blessað-
ur, aftur á bárufaldinn. .Heyr-
irðu ekki hvernig brimið svarrar
og lemur grjótið í fjörunni.
Varla verður það okkur blíoara.
Samt verðum við að reyna. Við
verðum að lenda.
í hverri þraut, blessaðir Verdala-
karlamír.
Þú varst leiddur, Faxi blessað-
ur, eins og í heiðursfyíkingu
langt upp á kamb, þar sem brim-
tungurnar ægilegu gátu ekki náð
þér. Ég var staddur upp í næstu
sjóbúð og farið með mig eins og
ég væri úr brothættu gleri eða
hvítvoðungur.
Þegar Hrólfur kom í naustið
gekk hann rakleitt að gamla
bátnum. Svo byrjuðu samræð-
urnar.
—- Hérna ertu biessuð happa-
fleytan, byrjaði Hrólfur. Guð
blessi þig alla daga, gamla bát-
skel. Marga bratta sjóferðina
befir þú faríð, og skilað Öliu
heilu og höldnu til iands, með
Guðs hjálp.
Svo hélt Hrólfur áfram: Viö
vorum félagar í blíðu og stríðu,
Stundum varstu svo hlaðinn af
aflanum, að sjór flaut með borðl
í blessuðu logninu. Þá mátti
stundum litlu muna, að allí
sykki aftur í Ægisbúrið. Lánið
þitt og lánið mitt, blessaður,
fleytti öliu. Fyrirsjónin var lítil,
Það skal ég játa. Þú vissir líka
vel, vinurinn bezti, að margir
voru munnarnir hjá Hrólfi, sem
rnetta þurfti. Manstu ekki eftir
barnahópnum, sem þyrptist í
vörina strax og lent var?
Víst var þér vel fagnað, og
vinahugir fylgdu þér í hverja
einustu .sjóferð. Konan mín
blessuð, yakti yfir þér, ekki síð-
ur en ég. Hún fylgdi þér í anda
hvert sem leiðirnar lágu strax
og ég eignaðist þig. Þegar svo
elzti drengurinn var orðinn há-
seti var sál hennar eins og hluti
af þér, Faxi minn, eða þú eins og
hluti af sál hennar.
Þú ert þögull og svarar engu.
Ég veit að þú skilur þetta allt og
ert því samþykkur.
Það var ekki alltaf logn í sjó-
ferðum okkar, lagsi. Við þorðum
lika báðir að 'sjá báru einu sinni.
Kusum iieldur kæluna en lognið.
Þáð var svo hressandi, að láta
storminn leika um sig. Það var
sem kyngikraftur færi um okk-
ur; þegar Rán lét rjúka fald. Ég
varð sem nýr maður. Konungur
í riki mínu. Karlmennskan vakn-
aði í. okkur báðum. Ekki síður
þér, vinurinn. Það va.r líkast sem
sem þú íyndir á þér hvers með
þurfti, ef ég ekki gætti, að beita
stjórnvölnum nógu fimlega.
Mansíu, karl .minn, þegar við
urðum að hleypa til Verdala Þá
svarraði á súðum. Brimið öskr-
aði eins og mannýgur boli.
Stcu*murinn hamaðist eins og
skelfilég báisúna. Kafaldið byrgði
nær þvi alla útsýn. Hvað bjarg-
aði þá, nerna höndin Drottins, og
svo þetta innilega samstarf okk-
ar heggja. Við skildiim vel hvor
annan, karlarnir. Ég gérði það
sem ég gat, en ekki varð þinn
hlutur eftir. Þú .varst.svo keikur
pg bráðlifandi[. -Þessi eindæma
svaðilför var eins og fjörsprett-
ur íyrir þig.
Þeir urðu líka undrandi í Ver-
döium, þegar þeir sáu okkur,
karlana, Hrólf og. l-'áxa. Maður
og bátskel í æðandi stormi og
öskrandi brimi. Ekki var áliíieg
lendingin. Hennar vai’ð að
íreista. Ekki gátum við verið
lengur með Ránardætrum. Hörid
mín var cioíin af áreynslunni.
. Um krJdann og kvíðarm ræði ég
. ekki.
ÞA sagði ég við þig, Messaður:
Faxi minn. Við veröum að reyrta
Aragr.
Fr. Bjaritason
amta bátiHn
Hann ætlar aö lenda, sögðu
karlarnir í Verdölum. Álveg er.
hánn snarvitlaus, að aetla að
lenda litilli bátskel í öðru eins
veðri. Hann drepur sig áreiðan-
lega, hrópuðú sumir karlarnir.
Þá sagði Jón minn í Auðkúlu:
Skirmklæðiö ykkur, piltar. Við
skulum gera skyldu okkai og
reyna að hjálpa. sem við megn-
um.
Þá þagnaði hópurinn. F'oringr
inn hafði tekið stjórnina. Ailir.
skinnklæddust þegjandi og héidu.
suður í vörina á ritóts við freyð-
andi brimift.
Takið með góðan streng, sagði
Jön, Við verðum að bincta okkur
nokkra saraan, svo víð getum
vaðið ’sem lengst og brimið
kasti oickur siður flötum. Takið
lika tvær eða þrjár góðar ifáer-
ut;. Skipum okkur, svo í þétta
fylkingu. Verið viðbúnir þegar
ég.kalla.
Víð vorum á leið til. lands, ég
og þú. Brattur var kamburinn á
bárurtum. Þær risu likt: og fjöll.
Ætluðu að steypast yfir okkur.
Svejgja okkur b.áða. Ágjafir
prðu nokkrar, Ekki yar hægt því
að; verjast. Við . vorum bráðlif-
andi og ekki, . alveg. uppgefnir.
Við eygðum báðir von að geta
náð landi. V'eika von. Ailt hékk á
veikum þræði. Von var það samt,
himnesk von.
Vonin. sveik ekki. Við bárumst
beinl í endinguna. Þar voru
blessaöir karlárnir i Verdölum,
með Jón okkar i Auðkúlu i íarar-
broddi. Þeír lögðu sig i marg-
faldan Mfsháska okkur Iráðum,
þér og rhér, til björgunar. Brim-
ið svarraði. Stormurinn æsíist.
Á engúm sást ótti né æörumeúki.
! Sjövánir kárlar, sem stækkuðu
Svo kom fossandi gleðin. Við
vorum báðir heilir og ólaskaðir.
Mér rann til hjarta þegar Jón í
Auðkúlu sagði: Ekki er ofsögum
sagt frá Hrólfi og Faxa. Þarna
er aílinn mestur eða allur, þrátt
fyrir hamaganginn. Þið geriö því
til góöa á eftir, piltar rriinir.
Þú varst kóngurinn í Verdöl-
um, Faxi minn, en ekki ég. Karl-
arnir töluðu um þig hátt og í
hljóði, fullir hrifningar. Við vor-
um báftir í vellystingum. Hugur-
irtH og hjartað hjá okkúr báð-
um vai heima i Nesi.
Vift vörum 'þrjá ianga daga i
Verdölúm. Engri skepnu var
þaðan fært þessa daga. hvorki
á sjö né landi, vegna hamíara
höf uðskepnan na. Að morgni
fjórða dagsins sagði ég. við
blessaða Verdaiakarlana: Nú
förum vjð Faxi heim i dag! Þeir
litu allir á mig stórum augum,
og Jón rninn blessaður í Auð-
kúlu mælti: Ertu ineð óráði,
Hrólfur! Ekki aldeilis, sagði ég.
Þá svaraði Jön: Þú hefir nýlega
bjargast úr bráðum háska með
undursamlegúm haetti, ætlarðu
nú að gera leik til þess að drepa
þig?
Ég þagöi. Það var ekki h;ögt
að svara Jóni okkar með skýn-
samlegum ústæðum. Samt varð
mér ekki um þokað. Ég vildi
heim. Heim til konu og barna,
sem eflaust héldu mig kúra
kaldan og dauðan á hafsbotni.
Það rofaði bötur til með
dægrámótunum. Benti það til
batnandi veðurs. Ég gekk til
Jóns og mælti: Hann er áreið-
anlega að batna. Hríðin er að
hætta. Hann fer lílca lygnandi.
Jon vissi vel hvað mér leið, og
okkui’ báðum. Við vildum kom-
ast heim að Nesi til þes að éyða
tárum og sárum. Brevta sorg
í. gleði. Finna hjartans fögnuð
endurfunda eftir óvæntan skiln-
að.
Jón og hinir Verdaiakarlarnir
veri þeir allir
því ekkert. Það var sezl: að
snæðingi og kaffi. Ekki skyldi
ég svangur eða þyrstur frá þeim
fara. Svo géngum við allir úr
búðinni til þín á kambinum.
Fyrir þér og okkur var beðið í
hljóði. Svo var gengið að því,
að koma þér á flot. Þú varst
Ijúfur sem lamb. Ekki var brim-
ið búið. Að öllu varð að fara
með gát og lagi. Nóg var blessuð
mannhjálpin. Ég fór upp í á
þurru. Blessaðir Verdalákarl-
arnir ýttu með næsta lagi og
við skutluðumst fram úr brim-
garðinum.
Nú vorum við einir saman.
Með einn hug og hjarta. Báðir
vildum við heim að Nesi. Þú í
naustið þitt, þar sem alíir fögn-
uðu þér og allir fögnuðu mér.
Hugurinn og hjartað bar okk-
ur meira en hálfa leið heim að
Nesi. Vreðrið fór batnandi, Það
var vel ' slarkandi sjóveður.
Sældarvéður éins' og stóð á hjá
okkur. Kristin mín blessuð og
krakkarnir héldu í fyrstú er þau
sáu bát, að þar færi fleyta með
harmsögu um okkur báða. Svo
kom skin eftir skúr. Elzti strák-
urinn þekkti þig, Faxi minn.
Þau vissu, að við myndum báðir
fylgjast að. Svo hélt Krlstm mín
blessuð og krakkarnir niður í
naustið. Þar biðu þau þangað
til við lentum. Þeim fögnuði
gleymum við hvorugur meðan
við lifum, Faxi minn. Ég er að
vona að fögnuðurinn þessi fýlgi'
okkur báðum lifs og liðnum. Þú
verður með mér, Faxi rninn, þvi
það er ekkert líf í sjálfu himna-
ríki, ef maður er bátlaus.
Hrólfur gámli strauk lúnum
og slitnum höndum vfir FaXa
gamla; blessaði hann fyrir alla
samfylgdina og gerði heit um
að þeir skyldu verðá samferðá
í ríki náðarinnar og ijóssins.
□ G
ÞYDD SAGA
Útvarp og biöð höfðu birt þá.
fregn, að hinni kunni og vinsæli
kvikmyndagamanleikari Jean
Baptist Kobolz orðið liákarli að
bráð á baðstaðnum I Kingston.
Blöðunum þótti þetta mikil
frétt og smjöttuðu á henni.
Viku eftír slysið kom maður
nokkur inn á ritstjörnarskrif-
stofu blaðsins Morgunfiugan og
vildi fá að bera fregnina til
baka. Menn, sem vilja.koma að
leiðréttingum, eru ekkí vel séðir
bjá ritstjórum blaðanna og þess-
vegna fékk mannauminginn ó-
blíðar móttökur hjá blaðamann-
blessaðir: sögðu * jnllln Vift Morgunfluguna. „Þér
ætlið að fara að leiðrétta eitt-
hvað? Ég ætla að láta yður vita,
að Morgunflugan er heiðarlegt:
bláð, sem aðeins birtir sannar
oé ábyggilegar fréttir."
Veslings maðurínn missti al-
veg móðinn. Það var ekki heigl-
um hent að standast slík rök.
„Ég er kvikmyndaleilcarinn J. B.
Kobolz og vildi....“
„Alveg stórkostlegt! J. B. Kob-
olz risinn upp frá dauðum! Etinn
af hákarli, spýtt upp aftur -
alveg eins og hann Jónas — og
svo kominn alla leið hingað upp
á ritstjórnarskrifstofu Morgun-
flugunnar! Nei, nú er nóg kom-
ið!“
Koboiz fór allur hjá sér. „Það
er nefnilega svoleiðis, að ég er
gamanleikari, það er atvinna
mín að gera grín. En nú er ég
ekkert að gera grín —- þetta er
rammasta alvara. Ég er J. B.
Kobolz og fréttin um að ég sé
dauður, er hreinasta Iygi.“
„Ætlið þér að leyfa yður, aft
segja að Morgunflugan hafi
farið með lygi? Viljið þér gjöra
svo vel að hypja yður út héðan,
annars læt ég lögregluna taka
yður fastan fyrir róg og svik.“
Kobolz gugnaði elcki. „Ég er
Kobolz og krefst leiðréttingar.“
„Þetta virðist hafa ruglað
yður eitthvað, maður minn ,en
ég vei’ð að segja, að þér leikið
líkið noklcuð vel, En J. B. Kobolz
er dauður og þér verðið að
venja yðui’ við það.“
Kobolz neri saraan höndunum.:
„Ég get svarið það, að ég hefí
aldrei á ævi minni verið i Kirig-
ston.“
„Ég lief heldur aldrpi verið í
Kingston og þa.ð eru flejri, sem
aldrei hafa verið í Kingston, en
! við höfum engan áhuga fyrir
slíkum mönnum, því hákarlarnir,
átu þá ekki.“
Frh. á bls. 3 3 .