Vísir - 24.12.1956, Blaðsíða 27

JÖL.4BLAÐ VfcálS
27*
finnst mér nærri heitara úti en
inni.“
„Ég hef ekki komið hér inn
í Efstabæ síðan ég korn ur
skólanum, áður kom ég stund-
um með Veigu eins og þú inanst.
Við vorum jafngömul og mér
líkaði bezt við hana af telpun-
um í barnaskólanum því hún
var alitaf svo stjórnsöm.“
Rósa svaraði litlu og það
varð vandræðaleg þögn.
„Þú ættir ekki að standa hér
úti“, sagði Eiður loksins.
Rósa leit svo'lítið ráðaleysis-
iega á hann.
„Ef þú vildir koma inn er
það velkomið“, sagði hún.
„Já þökk fyrir, ég vil það“,
sagði Eiður glaðlega. Hann
kannaðist vel við þetta litla
hús, það hafði alltaf minnt
hann á dvergabæ í æfintýrun-
um.
Eini ylurinn í eldhúsinu var
frá litlum lampa, sem hékk þar
á þilinu.
„Hér er alltof kalt fyrir þig“,
tautaði Eiður. „En hérna er
kannske hlýrra“, sagði hann og
opnaði hurð innar af eldhús-
inu.
„Æ nei, það er alls staðar
eins“, sagði Rósa og tók lamp-
ann af naglanum. „Við notum
þennan lampa þar líka, hann
nægir í þessi lit'lu húsakynni.“
Eiður þagði. Inni í-herberg-
inu stóðu rúmin þeirra, — und-
ir sængunum voru einu fyrir-
heitin um hlýju í vetrarkuld-
anum.
„Engin upphitun“, tautaði
hann, „og þér má ekki verða
kalt.“
„Hjá því verður ekki kom-
izt“, anzaði hún. „Annars
höfum við litla olíuvél, sem við
getum kveikt á, þegar ekki er
eldur í vélinni, en henni fylgir
alltaf óloft og húrx eyðir ótrú-
lega mikilli olíu.“
Alvaran, sem aila tíð hafði
verið einkennandi fyrir þennan
unga mann, varð gleði blandin.
| Hann langaði að hlæja, r.éttj
| eins og stundum þegar amma ;
j hans ræddi við hann. Hún var S
I svo markviss, hún amma, hún
j kunni að gleðja og fræða í senn.
— En hér var vérkefni við hans :
hæfi.. Honum kom þetta fólk
við og þessi litli bæi. — Og!
Rósa var ekki lengur nein ’
venjuleg smástúllía, hún var
komin á blómaskeið, og þó hún j
væri grönn og smágerð, sam- i
svaraði hún sér vel. Hár henn-
ar var dökkt og gróskumikið,
augun dökk og djúp. — Þegar |
Eiður kom að Efstabæ með
Veigu, minntu augu Rósu hann
alltaf á flauel. Þögul og hrein
höfðu þessi flauelsaugu mænt
á þau eldri krakkana_ til þess
að láta í ljós sorgir sínar, þrár
eða gleði. — Nú var Katrín
gamla,frænka þeirra systranna,
horfin héðan frá Efstabæ og
Veiga var á förum. Það var
ekkert líf fyrir Rósu að vera
hér ein eftir með gamla mann-
inum. -— Draumur Eiðs var að
verða að veruleika. Hann var
nógu sterkur til að geta veitt
þessari stúlku aðstoð sína, ef
hún vildi. — Já, ef hún vildi?
Honum vai'ð svolítið órótt, er
hann hugsaði til þess, að hún
kynni að hafa önnur sjónarmið
en hann. En Eiður var sann-
færður um það, að engin mann-
eskja gat verið allslausari en
Rósa. Honum fannst það ein-
hvern veginn vera sín sök,
skorturinn sem hún bjó við.
Eiður horfði á Rósu, honum
fannst hann verða að brosa.
Sennilega var hann svolítið
kjánalegur, en slíkt var ekki
hægt að setja fyrir sig. Hér eft-
ir myndi allt sem tilheyrði
þeim sitt í hvoi-u lagi verða
þeirra sameign.
„Komdu með olíuvélina,“
sagði hann lágróma, nærri
biðjandi.
Rósa horfði á Eið. Hafði
henni ekki misheyrzt?
„Eiður brosti aftur. „Já, mig
langar í kaffi, sem þú hefur
búið til, þó það kosti seinasta
olíudropann á heimilinu og allt
kaffið, sem átti að sendast yfir
jólin.“
Ennþá horfði Rósa á Eið, eins
og hún efaðist um, að honum
væri alvara.
Allt í einu leit Eiður í kring-
um sig í litla herberginu, gekk
síðan að hurðinni og lokaði
henni. Hann sneri sér að Rósu
og sagði:
„Myndir þú geta treyst mér,
Rósa?“
Aftur varð alllöng þögn. Rósa
leit á Eið sínum djúpu, fögru
augum.
„Ég hefi alltaf elskað þig,“
sagði hún lágt. „Ég var aðeins
ári yngri en Veiga, en svo grönn
og' lítil eftir aldrþ að óg var
alltaf smábarnið í ykkar aug-
um."
„Vitleysa," sagði hann og
gekk feti nær og þrýsti henni að
sér. Hann lagði vangann að
fallegu, gróskamiklu hári henn-
ar, en Rósa lagði saman hend-
urnar og þrýsti þeim að brjósti
sér, eins og hún væri á bæn.
Hógvær og hjartahrein,
hugsaði Eiður.
„Við urðum bæði að hafa ráð-
rúm til að vaxa,“ sagði hann
loks.
„Já,“ anzaði hún lágt. „Stund
um sá ég þig ganga úti með
henni ömmu þinni, höfðinglegu
konunni með bláu augun, sem
alltaf horfðu beint á mann. Og
þá óskaði ég þess, að ég væri
-líka hennar barn.“
„Þú ert það líka, elskan mín,“
hvíslaði hann.
Þegar Jón gamli kom inn
strauk hann sér tvisvar um
augun, hann trúði varla því
sem fyrir augu hans bar. Bað-
hita lagði á móti honum, það
kraumaði í katlinum á vélinni
og ekki eitt heldur tvö kerti
loguðu á borðinu í herberginu
þeirra. Það var barnalegt af
Rósu að eyða báðum kertunum
í einu^ en það var auðséð á
öllu, að hún vildi taka vel á
móti þessum gesti. Jóni gamla
var ekki létt í skapi, þó þau
hefðu þennan góða gest. Hann
hafði misst alla von um, að
hann myndi nokkurn tíma losna
við þær skuldir, sem hlaðizt
höfðu á hann við veikindi Rósu.
Alla sína ævi hafði hann reynt
að skulda ekki neinum neitt, én
öll sú fyrirhöfn var nú til einsk-
is. Aldrei framar myndi hann
bjargast af sjálfdáðum.
„Þú gætir nú sem bezt gex't
þér eitthvað úr kofanum mín-
um,“ sagði Jón gamli allt í einu
við Eið.
í fyrstu áttaði Eiður sig ekki
á, hvað Jón átti við, en skildist
loks, að Jón var einnig óánægð-
ur með að skulda honum.
„Hættu að hafa áhyggjur út
af þessum peningum, Jón
minn,“ sagði Eiður ósköp hæg-
látlega. „Hún Rósa borgar sjálf
þessa skuld sína. Allt sem ég á
tilheyrir henni líka.“
Jón gamli þagði. Það var erf-
itt að ráða af svip hans hvort
þessi frétt gladdi hann. Loks
sagði hann c. ðliíega hátt: „Nií
jæja, það er þá svona.“
Þegar Eið’ r fór heim til sín
um kvöldið var hann ;í senn
bæði glaður ig uhdrandi. Fyrir
fám klukkusíundum hafði hailn
gengið hér um, an þess að víta
það sjálfur hvað hann var að
fara eða hváð hann vildi, en
nú hafði þei ia allt opnast fyrir
honum, að nann var nú fyrst
að byrja að verða til fyrir sjálf-
an sig og íiðrá. Nú ríkti hjá
honum sama jáfnvægið og á
meðan amma hans annaðist
hann, nú var hann ékki lengur
einn eða einmana, en sennilega
hefði hann aldréi gengið svona
langt, ef þeim feðgum hefði
ekki orðið sundurörða.
Já atvikin voru margvísleg.
Hann minntist þess, að amma
hans sagði stundum, að oft liti
út eins og mennirnir væru ekki
sjálfráðir rrerða sinna, en helzt
virtist sér þetta þö koma fram,
þegar um ástina og tilhugalífið
væri aö ræða.
Eiður iiristi höfuðið. Það var
til lítils að vera að hugsa um
þetta. Harm vissi það eitt, að
hann var loks orðinn hamingju-
samur maður, sjálft lífið hafði
öðlast gildi fyrir hann, hvernig
sem því var í rauninni háttað.
Gunnbjörn kaupmaður tók
morgunkveðju sonar síns með
svipuðum hætti og venjulega.
„Mér þótti þetta leitt í gær,“
sagði Eiður formálalaus. „Þú
hafðir mikið til þíns máls en
lífsreynsla mín er harla lítil.“
Gunnbjörn kaupmaður þagði.
Hann skildi ekki vel þessa
breytingu, sem orðin var á Éið.
„Auðvitað var það með öllu
ástæðulaust að leyna þvl fyrir
þér, hváð ég gerði við pening-
ana sem þú spurðir mig um,“

091
Heildverzlun
r
Hafnarstræti 15 - Reykjavík
Sími 1747 - Símnefni: Þóroddur
Kaupir ætíð hæsta verði
B iil <sil
Hross h á r
G a r n i r
G æ r m r
H ú ð i r
K á 1 í n k i n n
S e I s k S n n
Æöardún
G r á s 1 e p p u h r o g n
S k r o i S
^jKíœ (^auer-zíitn
nareóar
Selií'irs
ndmóóonar
o«