Forvitin rauð - 01.05.1976, Blaðsíða 10

Konur i Kína, framhald.
vinn hratt, mjög hratt til J>ess að komast
í bónuskerfið, meðan mér hundlciðist og
bíð alla vikuna eftir helgi og allan daginn
eftir hvild, ef ég hef ekkert lært eftir
1. árs vinnu, bá tilheyrir þessi verksmiðja
ekki mér og ekki fólkinu heldur. Þegar
framleiðslan er enn skipulögð á kapitaliskan
hátt í þvi markmiði að viðhalda og breikka
bilið milli andlegrar og verklegrar vinnu
i gróða og ábataskyni, og þegar framleiðslan
fer eftir borgaralegum uppskriftum,
stýrðri af hugsunarlausri reglu og efna-
legri hvöt.annarsvegar þeirra sem hugsa
og hins vegar þeirra sem þræla, þá munu
þeir sem hafa verstu menntunina verða mest
kúgaðir- nefnilega konurnar. Þegar töluverð-
ur hluti kvenna hafði endanlega látið
sannfærast af blessun heimilisins, kom það
skýrt fram i fyrsta skipti að stéttabar-
áttan milli borgaranna og alþýðunnar i
ákveðnum verksmiðjum hafði ekki sigrað borg-
arana. Þess vegna einkenndist vinnan stöð-
ugt af borgaralegum áhrifum. Nei, auðvalds-
framleiðslan frelsar ekki konurnar - eklci
frekar en karlmennina.

Við sem allar
höfðum unnið i verksmiðju minntumst eilifra
umræðna annarra kvenna um eftirfarandi mál-
efni: 1. "Ef maðúrinn minn þénaði nóg,
væri ég heima", - 2. " Þegar ég gifti
mig, hætti ég að vinna" - eða athugasemdir
sem maður heyrði aftur og aftur. Næsta
dag gátu svo sömu konurnar jafnvel lýst
þvi yfir að þær gætu ekki hugsað sér að
vera heima, þvi þeim myndi leiðast svo
hræðilega. Þessi óákveðni hugsanagang-
ur afhjúpar aðeins hversu óljós staða kon-
unnar er i kapitalisku samfélagi. Við
tökura nógu lengi þátt i atvinnulifinu til
að skilja tilgangsleysi heimavinnunnar.
Jafnframt er atvinnuþátttakan svo þýðing-
arlaus, að margar konur fara að álita
heimavinnuna í svipinn (i bráð) sem 6-
höndlanlc-gan munað. Eitt sinn sagði kven-
logsuðumaður sem vann i sjónvarpsverksmiðju
við mig: "Þegar ég á mánudagsmorgni sé alla
vikuna framundan, þá öfunda ég þær konur
sem geta verið heima. Á sunnudagskvöldi -
eftir einn tiltektardag - þá vorkenni ég
þeim'.'
Dæmi uin árangursrika baráttu kvenna:
2. Kafli (bls. 28 og 29)
0r frásögn kinverskra kvenna af bar-
áttu gegn samdrætti i framleiðslunni og
atvinnuleysi kvenna.
I verksmiðjunni var góður andi.
Við stóðum saman og vorum fullar af ákafa
og fórnfýsi. Það var elcki sjaldan, að
konurnar ynnu eftirvinnu til að ljúka
við eitthvert verk, eða til þess að æfa
einhverja erfiða vinnutækni. Við vorum
auðvitað ekki neyddar til þess, en við
fengum hcldur ekki borgað fyrir þessa
yfirvínnu. Er nauðsynlegt að fá borgaða
yfirvinnu til að gera byltinguna? Og
þetta var einmitt spurningin, sem allt
snerist um. Framkoma okkar virtist ekki
alltaf falla i góðan jarðveg. Árið 1961
ákvað hluti af stjórn verksmiðjunnar að
hagræða framleiðslunni, þar eð hann fylgdi
gagnrýnislaust skipunum frá Pelcing (sveita-
stjórnarnefnd Pekingborgar). Hluti stjórn-
arinnar var sammála um, að við værum of
margar i þessari vinnu og þess vegna ættum
við að hætta við að framleiða katla, þar
sem upp frá þessum tima væri verksmiðjan
eingöngu ætluð til framleiðslu á lækning-
atælcjum og þeir töluðu i hæðni um katlana
okkar. Samkvæmt þessari endurskipulagn-
ingu verksmiðjunnar átti stór hluti okkar
að snúa aftur til heimilanna. Þeir héldu
að við létum sannfasrast þegar þeir sögðu,
að "kaup eiginmanna okkar myndi hækka i stað-
inn til að við gætum verið heima og hugsað
um fjölskylduna og heimilið" og hvort það
"væri ekki léttara fyrir okkur". En þessar
áætlanir vöktu mikla reiði kvenna og andstöð-
u og þær lýstu yfir: "Við kærum okktir ekki
um að snúa okkur aftur að grautarpottunum,
við mtinum ekki yfirgefa atvinnu okkar".
Andrúmsloftið i verksmiðjunni varð mjög
spennt. Þar fór fram hörð barátta milli
annars vegar hluta af stjórninni, sem vildi
að verlcsmiðjan starfaði eftir beinum gróða-
sjónarmiðum og sem alls ekki kærði sig
um að verkakonurnar næðu jafnrétti og svo
hins vegar stórs meirihluta kvenna, sem vild-
u halda áfram á fyrri braut. Þessi barátta
var háð visvituð af konunum, hvað sem það
kostaði. Við hlutum aðeins stuðning
eiginmanna okkar og verkamannanna i verk-
smiðjunni og það gat maður vel skilið
þvi Tchaou Yan (heitið á verksmiðjunni) var
ekki einangrað tilfelli. I öllum verk-
smiðjum var afturhaldssöm sókn leidd af
framhald á næstu siðu.