Forvitin rauð - 01.05.1976, Blaðsíða 20

Eining verkalýðsins
Skipulagslega er íslensks verkalýðsstéttin
skipt upp í ótalmörg verkalýðsí’élög. Um er að
ræða staðUundin félög ðfaglærðs verkafólks
(t.d. Framsðkn og Dagbrún í Reykjavík) og
staðbundin félög iðnaðarmanna skipulögð eft-
ir sérgreinum, - svo eitthvað sé nefnt. Við
kjarasamninga hafa svo hin einstöku verkalýðs-
félög samningsvaldið í sínum höndum, taka
fyrir sínar sérstöku kröfur o.sv.fr.
Þessi skipulagsform hafa augljéslega á sér
annmarka. Þau skapa sundurlyndi innan stétt-
arinnar, sem veikir mjög baráttustöðu hennar.
Með hliðsjðn af því að samstaða verkafðlks og
sainræmi í aðgerðum er nauðsynleg undirstaða
gððs árangurs, þá samsvara þessi skipulags-
form ekki þeim kröfum sem baráttan gerir til
skipulagningar.
A einum vinnustað er í mörgum tilvikum
fðlk úr hinum ýmsu verkalýðsfélögum. Þetta
hefur það í för með sér t.d. að ef eitt af
þessum félögum fer í verkfall þá er það að-
eins hluti starfsfðksins sem leggur niður
vinnu. 3á hluti sem fer í verkfall getur orð-
ið fyrir éþægingum, og einnig getur verið
andstaða við verkfallið meðal þeirra, sem
ekki leggja niður vinnu.
Veilur sem þessar eru svo augljðsar í bar-
áttu verkalýðsins að koma verða til skipu-
lagsform sem gera þær ómögulegar.
Einnig ef tekin eru mið af samningagerð
hinna einstöku félaga, þá er á einum og sama '
r———------------------------------
Konurog karlar ísama
verkö lýðsfélag í ?
vinnustaðnum fðlk, sem er skipt niður £ launa-
flokka á mismunandi hátt, þ.e. samkvæmt samn-
ingum þeirra félaga sem starfsfðlk vinnustað-
arins er skipulagt £. Þarna gefast atvinnu-
rekenda kærkomið tækifæri til að ala á og
viðhalda sundrungu.
Þetta er sérstaklega á^erandi, þar sem kon-
ur á vinnustaðnum eru skipulagðar £ sérstök
verkakvennafélög, en karlarnir £ önnur verka-
lýðsfélög. 1 þeim tilvikum er mjög hægt um
vik að halda launum kvennanna niðri miðað vfí
við laun karlanna, - það er jú alltaf hægt að
réttlæta á þann veg að „sömu samningar gildi
nú ekki fyrir bæði kynin."
Vinnustaðurinn sem grunneining verkalýðsfélæsins.
Það skipulag sem nú er fyrir hendi, tekur
engan veginn mið af þýðingu vinnustaðarins
£ lífi og starfi verkalýðsstéttarinnar. Það
samsvarar á engan hátt kröfum þrðunarinnar.
Augljðs skilyrði fyrir eining skapist meðal
verkafðlks á vinnustað. Sú eining mun ekki
skapast nema þv£ aðeins að allt verkafðlk á
einum vinnustað sé £ sama verkalýðsfélagi,
án tillits til starfsgreinaskiptingar eða
kyns,
Aðeins eru möguleikar á samstöðu ef verka-
fólkið á vinnustaðnum hefur aðstöðu til þess
að sameinast um launakröfur, svo og auðvitað
kröfur um aðbúnað, hollustuhætti o.fl. sem
snertir vinnustaðinn beint. Vinnustaðurinn
yrði grunneining verkalýðsfélagsins.
A 26.þingi ASÍ 1958 var mörkuð stefna þess
efnis að gera vinnustaðinn að grunneiningu
verkalýðsfélagsins. Var þar tekið skýrt fram
að stefnt skyldi að þessu. A þeim 18 árum
sem sfðan hafa liðið má ekki sjá neinar
framkvæmdir þessarar stefnu. Hún var og er
aðeins til á pappir. Þvf má segja að £ dag
sé ekki um neina skipulagningu & vinnustaða
grundVelli að ræða. Það eina sem tengir, eða
á að tengja vinnustaðinn við verkalýðsfélagið
er trúnaðarmannakerfið. En það kerfi er allt
£ molum. Þannig að allt eftirlit verkalýðs-
félaganna með vinnustöðunum er f molum.
Eftirlit með þvf að gildandi ákvæðum kjara-