Morgunblaðið - 16.12.1933, Síða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ
Húsmæður!
i
Takið vel efíir hiað við liöfum
á boðstólum fyrir jóliu.
Sauðahangikjöt af Hólsfjöll-
um, dilkahangikjöt úr Dölum
Gæsir, margar stærðir. —
Rjúpur — Kjúklingar og
Endur. Nautabuffkjöt og
Kálfakjöt. Svínasteik og
Karbonade. Norðlenskt fros-
ið dilkakjöt.
Smjör. Egg og Ostar.
Alskonar álegg, svo sem:
Skinke. Soðin nautabringa.
Italskt-salat og; síldarsalat
og margt fleira.
Ávextir:
Delicious extra fancy
og Jonathan Epli.
Valencia og Jaffa
Appelsínur. Vínber og Ban-
anar. Rúsínur og Sveskjur.
Grænmeti:
Rauðkál, Blómkál, Hvít-
kál. Purrur og Selleri.
Gulrætur — Laukur —
Kartöflur.
sem þeir munu falla í áður en
langt líSur. „Man lever nemmest
paa en Livslögn“, segir Ibsen í
einu af ritum sínum. Lygin dug-
ar ekki til lengdar, þótt bún sje
jöpluð og jórtruð oftsinnis á dag.
ísafirði 24. nóvember 1933.
Arngr. Fr. Bjarnason.

Saft og Súltutau
Allar enskar sósur.
Alt þetta skuluð þið panta í tíma!
Kjötversl. Herðnbreið,
Fríkirkjuveg 7. Sími 4565.
jeg engin afskifti haft af stjóm-
málum. Bigi söfeum þess, að jeg
hafi haft minni áhuga á þeim en
áður, lieldur rjeðu þar aðrar orsak
ir, sem hjer er óþarft að greina.
9ú ásökun, að jeg hafi verið yfir-
lýstur Framsóknarmaður er og td-
hæfulaus. — Hitt er rjett, að eftir
svívirðingargrein þá' sem birtúst,
uru mig í einu blaði Sjálfstæðis-
flokksins hafði jeg ekki skap-
lyndi til að styðja þann flokk um
nokkum tíma og var því utan,
allra flokka. En eftir að marka-
línurnar tóku sífelt að skýrast
milli flokkanna, þótti mjer ekki
rjett að vera afskiftalaus lengur
og þar sem jeg hafði fylgt Sjálf-
stæðisflokknum frá öndverðu og
verið honum sammála um aðalat-
riðin í stefnuskrá hans, var það
engin tilviíjun, að jeg starfaði að
þeim málum, sem jeg hefði af-
skifti af, í hans anda.
•Teg gekk þess ekki dulinn, er
jeg tók við ritstjórn hjer á ísa-
firði,. að jeg myndi ekki sleppa við
persónulegar væringar og svívirð-
ingar fremur en aðrir andstæðing-
ar þeirra manna, sem berjast svo
hart til þess að verja hreiðrið. Er
bersýnilega uggur og ótti hjá þeim
út af því, að jeg muni stuðla til
þess að steypa undan þeim. Skal
hjer engu'spáð um hvort svo verð-
ur. Enda bæri það að einum
brunni. Þeir hafa með allri fram-
komu sinni grafið sjer þá gröf,
Þjóðverjar lengja
stórskip sín.
Það eru nokkrir mánuðir síðan
Hamburg-Ameríku skipafjelagið
i ákvað að lengja fjögur stærstu
; skip sín um 12 metra, á þann hátt
að saga þau sundur og fella þessa
lehgd inn í þau framskipa. Hinn
2. október var byrjað á verkinu
og þá var skipið ,,Hamburg“ sett
í þurkví skipasmíðastöðvarinnar
Blohm & Voss. Það var gert ráð
j fyrir því, að endursmíði hvers
| skips mundi lokið á tveimur mán-
juðum, og seinasta skipið, sem
lengt verður, „Albert Ballin“, á
að vera tilbúið snemma í júlí
1934.
I Árið 1929—30 voru settar nýjar
j gufuvjelar og , katlar í öll þessi
'skip. Hafa, vjelarnar 28000 hestöfl
og knúðu skipin 19.25 mílur á
vöku- Áður höfðu v.jelamar 15.000
hestöfl og hraði skipanna var 16
mílur. En með því að lengja skip-
in þannig, hafa menn reiknað út,
að þau þurfi ekki líkt því eina
sterkar vjelar til þess að haldá
sama gangi og nú hafa þau. Þau
muni' komast af með 20000 hestöfl.
og við það verður kolaeyðslan svo
miklu minni, að breytingin á skip-
nn uru hefir borgað sig eftir 3 ár.
Það sem rjeði mestu um breyting-
arnar á skipúnum, eru hinar nýju
uppgötvanir viðvíkjandi laginu á
,,bógnum“, hver áhrif það hefir á
hraða skipsins, og hvað þau verða,
miklu ódýrari í rekstri.
Með því að lengja skipin var
líka liægt að breyta stórum til

Fegur
ÐARMEÐAL
FILM-
STJARNANNA
Ummhyggjan fyrir hörundinu,
er pað fyrsta, sem leikkonan
hefir í imga, til þess að viðhalda
fegúi o sinni, kví hið næma auga
ljósmyndavjelarinnar sjer og
sfækkar hverja misfellu. Þess-
vegna nota pær Lux Handsá-
puna. Hið ilmandj löður hennar
heldur hörundinu mjúku og
fögru. Því ekki að taka jf>ær til
fyrirmyndar og nota
einnig ]?essa úrvajs
sápu ?

i
4 t

SjdiS hvað
hin yndislega
RENÉE ADORÉE segir :
Aö halda við æskuútliti sínu
er mest undir ]?ví komið að rækja
vel hörund sitt. Þessvegna notum
við Lux Handsápuna. Þessi hvíta
, Á'* ilmandi sápa, heldur hörundinu sljettu
og silki-mjúku.“
LUX
HÁNDSAPAN
★
LBVER BROTHERS LIMITED, PORT SUNLIGHT, ENOLAHD
X-LTS 232-50 |C
batnaðar farþegarúmunum og
stækka þau að míklum mun. Og
á þiljum verður stór salur þar
sem dansað verðui--
Yiðbæturnar við skipin verða
smíðaðar sjerstaklega og settar
svo inn í heilu lagi, þegar slcipin
hafa verið söguð sundur. Hvert
stykki vegur um 600 smálestir. En
þegar búið er að ganga frá öllu,
er talið, að um 800 smálestir af
stáli hafi farið til smíðarinnar. Um
leið og skipið getur flotið, er því
hleypt af stokkunum, og önnur
smíði (innrjettingin) fer fram, þar
sem skipið liggur við bryggju.
Eiginmenn í fangaherbúðir.
Þess hefir heyrst getið, að nú
éigi að setja ótrúa eiginmenm í
Þýskalandi í fangaherbúðir. Altaf
heyrir maður eitthvað nýtt..
Grand-Hótel. 2
þekti svo vel, að hann var orðinn leiður á þeim,
og þegar hann hafði nægilega lengi glápt sjon-
lausum augum út í forsalinn, sem nú var óðum að
tæmast, þar eð leikhústíminn var í nánd, reis hann
úr sæti sínu og stikaði á staurfótunum yfir að dyra-
varðarklefanum, þar sem Senf var önnum kafinn
við vinnu sína, án þess að hugsa um einkalíf sitt.
,,Hefir enginn spurt um mig?“ spurði dr. Ott-
ernschlag og leit á rauðviðar-borðplötuna, með
glerinu á, þar sem dyravörðurinn lagði venjulega
smámiða, sjer til minnis.
„Nei, enginn, herra læknir“.
„Heldur ekkert símskeyti?“ spurði dr. Ottern-
schlag eftir drykklanga stund. Senf var svo kurteis
að hann leit í hólf nr. 218, enda þótt hann vissi
vel, að þar var ekkert.
„Ekki neitt núna, herra doktor. Og hann bætti
við. vingjarnlega: „Yður langar máske að fara í
leikhú&'ð? Eg hef hér ennþá eina stúku á sýningu
Grusir.skaju í Teater des Westens".
„Grusinskaju - — nei — nei“, sagði dr. Ottern-
schlag. Hann stóð kyrr eitt augnablik, gekk síðan
yfir salinn og til sætis síus. Nú er Grusinskaja hæt't
að hafa uppselt, hugsaði hann. Nú, við það er svo
serr ekhert að athuga — sjálfur r.cnni eg ekki að
horfa á hana lengur. Hann lét sig falla í stólinn,
beiskur í skapi.
„Þessi maður gæti gengið af manni dauðum“,
sagði dyravörðurinn við Georgi litla. „Alltaf og
eilíflega sama spurningin, hvort ekki hafi komið
póstur til sín. Hér hefir hann verið tveggja mán-
aða tíma árlega, síðustu tíu árin, og enn hefir
aldrei komið bréf til hans, og enginn kjaftur hef-
ir spurt eftir honum. Þarna situr hann bara og
bíður — bíður . .
„Hver bíður?“ spurði Rohna, móttökustjórinn,
sem var í næstu skonsu, og stakk ljósrauðum skall-
anum yfir glerskiljuna. Dyravijrðurinn svaraði ekki
tafarlaust — honum fannst hann heyra konu sína
hl.jóða . . . og hann hlustaði. En 1 sama vetfangi
var einkalífið horfið aftur, því hann varð að hjálpa
Georgi litla, með spænskukunnáttu sinni, til þess
að útskýra járnbrautaráætlanirnar fyrir Mexíkó-
manninum frá nr. 117. Vikadrengur nr. 24 kom
hlaupandi út úr lyftunni, rjóður og vatnsgreidd-
ur, og æpti hátt upp — allt of hátt á þessum há-
tíðlega stað: „Barón Gaigern vill láta ná í bíl-
stjórann sinn“. Rohna lyfti upp hendi sinni að-
varandi og ásakandi, svo sem honum bar, sem
staðarins yfirvaldi. Dyravörðurinn símaði skilaboð-
in áfram. Georgi glennti upp eftirvæntingarfull
barnsaugun — hann fann ilm af lavendúl og
vindlingum',-og rétt á eftir gekk maður gegn um
forsalinn, er þannig var vaxinn, að flestir litu við
til að horfa á hann. Undir eins1 kom hreyfing á
hægindastólana og strástólana, dem hann gekk
f:am hjá, og vaxandlitið á stúlkunni í bleðaskons-
unni brosti. Maðurinn brosti sjálfur, án nokkurrar
sýnilegrar ástæðu, sennilega bara af því, að hann
væri ánægður með sjálfan sig og tilveruna. Hann
var óvenjulega hár vexti, óvenjulega vel búinn og
göngulag hans var mjúkt eins og tígrisdýrs. Utan
yfir smókingfötum. sínum var hann ekki í kvöld-
yfirhöfn, heldur í dökkblárri regnkápu, sem í
rauninni var alveg óviðeigandi, en bar helst vott
um einhverskonar góðmannlegt kæruleysi í fari
mannsins. Hann klappaði vikadrengnum á vatns-
skiftinguna í hárinu, rétti höndina inn fyrir borð
dyravarðarins, án þess að líta á hann, og tók við
handfylli af bréfum, sem hann stakk í vasann, eft-
ir að hafa tekio upp úr honum hjartarskinns-
hanska. Hann kinkaði kolli.til móttökustjórans,
eíns og hann væri gamall kunningi hans. setti upp
dökka, lina hattínn, tók upp vindlingahylki og upp
úr því vindling, sem hann stakk upp í sig, án þess
að kveikja í honum. En samstundis tók hann hatt-
inn ofan aftur og veik til hliðar fyrir tveim kon-
um, sem þurftu að komast að hverfuhurðinni.
Þarna var komin Grusinskaja, lítil og grönn,
sveipuð í loðkápu, svo ekki sást nema nefbrodd-
urinn, á eftir henni kom einhver vera, sem.
leit út eins og skuggi, og bar töskur í höndum sér.
Þegar konunum hafði verið hjálpað upp í bifreiðina,
kveikti vingjarnlegi maðurinn í bláu regnkápunni
í vindlingnum, stakk hendinni í vasa sinn og gaf
dreng nr. 11, sem var við hurðina, peniiig og hvarf
milli glerhurðanna, glaður í bragði, eins og dreng-
ur, sem fær að aka í hringekju.
Þegar þessi maðuh, sem var hinn fagrí Barón
von Gaigern, var farinn út úr forsalnum, varð allt
í einu dauðaþögn, svo að vatnið í uppljómaða gos-
brunninum heyrðist detta niður í Venezíuskálina,
hægt og kalt. Nú var forsalurinn, sem sé orðinn
rnanntómur; jezz-sveitin í tesalnum var þögnuð, en.
hljóðfæraslátturinn í stóra borðsalnum lennþá ekki
byrjaður, og Vínar-þríleikamír í vetrargarðinurn
höfðu hlé. Hinn óstöðvandi væll í bifreiðunum úti
fyrir ruddi sér inn í hina snöggu dauðaþögn þarna
inni — kvöldlífið var í fullum gangi úti á götunni,
en inni í forsalnum fannst þeim, sem þar voru, eins
og baróninn hefði tekið burt með sér hljóðfæra-
sláttinn, hávaðann og mannamálið.
Georgi litli kinkaði kolli í áttina að hverfu-
hurðinni og sagði: —- Þetta er almennilegur ná-
ungi. En dyravörðurinn var mannþekkjari og yppti
öxlum. „Jæ.ia . . . hversu almennilegur hann er . . .
það veit maður nú ekki. Hann hefir eitthvað við sig,
sem jeg veit ekki hvað er. Hann er of örlátur til
þess að geta verið góður . . . allt þetta þjórfé, sem
hann sáir kring um sig ... mér líst ekki meir en
svo á það. Hver berst svona mikið á, nú á dögum