Morgunblaðið - 20.08.1939, Blaðsíða 8

JCaups&afiuc
RABARBAR
nýupptekinn, 35 aura pr. kg.
Valdar íslenskar kartöflur 35
aura pr. kg. — Niðursuðuglös,
margar stærðir, Sultuglös Vá og
1 kg. og flest til sultunar í Þor-
Steinsbúð, Grundstíg 12, sími
3247. Hringbraut 61, sími 2803.
Afmæliskort
Bókaverslun Sigurðar Krist jáns
sonar, Bankastræti 3.
VIL KAUPA RYKSUGU
Sími 4109.
MATARBÚÐIR
* • i OG MATSTOFUR!
Harðfiskssalan Ánanaustum
hefir til sölu úrvals-saltfisk, vel
þurkaðan. Sími 4923.
AFSLÁTTARH ESTAR,
gamlar kýr og gömul hænsni
keypt gegn staðgreiðslu. Stefán
Thorarensen, lysali. Laugaveg
16, Reykjavík.
KALDHREINSAÐ
þorskalýsi gent um allan bæ. —
EJðrn Jónsson, Vesturgötu 28.
13íml 8594..
tSLENSK FRlMERKI
kaupir hæsta verði Gíali Sig-
arbjörnason, Austurstræti 12
H. hæð).
Nú er gott að fá
PERMANENTKRULLUR
hjá hárgreiðslustofu J. A.
Hobbs, Aðalstræti 10. Sími 4045
I LAUSRI VIGT:
púður, ljóst og dökt 0,35, krem,
dag- og nætur, frá kr. 0,50, bað-
■salt 0,50, tannpúlver 0.35 og
Brillantine frá 0.50. Hárgreiðslu
dtofa J. A. Hobbs, Aðalstræti
10, sími 4045.
AUGNABRÚNALITIR
ávalt hjá Hárgreiðslustofu J. A.
Hobbs, Aðalstræti ^10, sími 4045
^mnO'
TJÖLD, SÚLUR
og SÓLSKÝLI.
Verbúð 2,
sími 1840 og 2731
UNGUR MAÐUR
laghentur, óskar eftir atvinnu.
Tilboð merkt „Laghentur“, —
sendist afgr. Morgunblaðsins.
ROTTUM, MÚSUM
og alskonar skaðlegum skor-
kvikindum útrýmt úr húsum og
skipum. — Aðalsteinn Jóhanns-
son, meindýraeyðir, sími 5056,
Reykjavík.
OTTO B. ARNAR,
löggiltur útvarpsvirki, Hafnar-
stræti 19. Sími 2799. Uppsetn-
íng og viðgerðir á útvarpstækj-
um og loftnetum.
GERI VBE)
saumavjelar, skrár og allskoaar
heimilisvjelar. H. Sandholt,
Klapparstíg 11. Sími 2635.
Sunnudagur 20. ágúsf I9SSt.
Rauða akurliljan og rænda brúðurin

FRAMflALDSSAGA

SOKKAVIÐGERÐIN,
Hafnarstræti 19, gerir við kven-
sokka. Fljót afgreiðsla. — Sími
2799. Sækjum sendum.
frelsið beið hennar fyrir utan. Bft-
ir örfáar sekúndur var hún komin
burt úr þessu raka og óhreina
húsi. Henni fanst sem eiginmaður
hennar og hinn leyndardómsfulli
vinur hans breiddi þegar faðminn
út á móti henni. Og hún ímynd-
aði sjer, að hún heyrði þegar kær-
leiksrílc orð þeirra.
„Við förum Iítinn spöl, ung-
/
SuJíyntUtujav
VENUS SKÓGLJÁI
mýkir leðrið og gljáir skón» af-
burða vel.
VENUS-GÖLFGLJÁI
tfburðagóður og fljótvirkur. —
ÁTalt í næstu búð.
BETANIA
Almenn samkoma í kvöld kl.
8*4. Ræðumaður Steinn Sigurðs-
son. Allir hjartanlega vel-*
komnir.
HJÁLPRÆÐISHERINN
Samkomur í dag: kl. 11, 4
og 8!/2> Kapt. Andresen og Sol
haug o. fl. Velkomin!
FILADELFIA
Samkoma kl. 5 í dag. Allir
velkomnir.
FRIGGBÓNIÐ FlNA,
er bæjarins besta bón.
MINNINGARSPJÖLD
fyrir Minningarsjóð Einars
Helgasonar, garðyrkjustjóra
fást á eftirtöldum stððum:
Gróðrarstöðinni, Búnaðarf jel
Islands. Þingholtsstræti 33
Laugaveg 50 A. Túngötu 45, of
afgreiðslu Morgunblaðsins. —
I Hafnarfirði á Hverfisgötu 38
BESTI FISKSlMINN
er 5275.
SLYSAVARNAJELAGIÐ,
skrifstofa Hafnarhúsinu við
Geirsgötu. Seld minningarkort,
tekið móti gjöfum, áheitum, árs-
tillögum o. fl.
TVÖ TIL ÞRJÚ HERBERGI.
til leigu í Miðbænum. Síntar
2200 og 4511.
HERBERGI OG EDLHÚS
á góðum stað, vantar strax. Til-
boð merkt „Strax“, sendist
Morgunblaðinu.
STÓRT HERBERGI
vantar nú þegar. Nokkur fyrir-
fram greiðsla getur komið til
greina. Tilboð merkt „Fyrir-
fram“ sendist Morgunblaðinu.
niimiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiHiiniiiTttftiHiiiiiHiuiiNHHiHm
Ólafur Dorgrímsson |
lögfræðingnr.
Viðtalstími: 10—12 og 3—5. |
Austurstræti 14. Simi 5332. |
Málflutningur. Fasteignakaup |
Verðbrjefakaup. Skipakaup. |
Samningagerðir.
AUGAÐ hvílist
með gleraugnm frá
THIELE
frú“, hvíslaði fylgdarmaðurinn á
ensku. „Er yður kalt?“
„Nei, nei, mjer er ekki kalt“,
svaraði Yvonne. „Jeg hefi ekki til-
finningu fyrir neinu öðru en því,
að jeg er frjáls“.
»Og Þjer eruð ekki hræddar?“
„Nei, nei!“, hvíslaði hún áköf.
„Guð blessi yður fyrir lijálpina".
Aftur var það eitthvað í mál-
færi mannsins, sem vakti athygli
hennar. Hún kunni að vísu ekki
svo vel enska tungu, að hún heyrði
hinn sterka erlenda hreim. En
henni fanst, sem hefði hún ein-
hverntíma heyrt þenna mann tala.
Hún hrinti þeirri hugsun þó frá
sjer aftur og fylgdi óknnna mann-
inum full vonar og eftirvæntingar.
VI. KAPÍTULI.
„DAUÐA ROTTAN“.
. Lp ylgdarmaðurinn gekk íit á
götu, og Yvonne rjett á eftir
honum. Það var mjög dimt þarna
úti, og Carrefour de la Poisson-
erie mjög illa upplýst. Einhvers-
staðar uppi yfir höfðum þeirra
hærðist eitthvað án afláts fyrir
vindinum og skamt frá þeim, neð-
ar í götunni, hreyfðist lítið Ijós-
ker fram og aftur og kastaði
daufri birtu á ómalbikaða götuha.
Yvonne gat rjett aðeins sjeð mann-
inn, er hann gekk út, hljóðlega,
en með föstu fótataki. Hann hjelt
sjer stöðugt í skugga, og öxl hans
straukst við múrvegginn á næsta
húsi. Þegar Yvonne sá hið breiða
bak hans, flang henni alt í einu
sú hugsun í hug, hvort þetta
myndi ekki vera Rauða akurliljan
— þessj djarfi og göfugi vinur,
sem eiginmaður hennar hafði svo
oft talað um af hrifiiingu og til-
beiðslu. Og Yvonne hugsaði með
sjer, að fyrir slíkt æfintýr væri
tilvinnandi að hafa liðið eins og
hún hafði gert.
Yvonne kannaðist vél við sig í
Nantes og vissi vel, hvar hún var
stödd. Dálitla birtu lagði frá ljós-
kerinu í turninum á Le Bouffay,
svo að hún sá betur til. Húsið, sem
hún ijiafði verið fangi í, var bygt
rjett upp við múrvegginn á fang-
elsinu. Yvonne sá, að hún var nú
á Carrefour de la Poissonnerie.
Áður en þau beygðu fyrir horn-
ið á hinum háa múrvegg, sneri
fylgdarmaðurinn sjer alt í einu að
henni og hvíslaði;
„Hafið þjer kjark til þess að
halda áfram?“
Og Yvonne, sem fann iiú'hvorki
til kulda nje þreytu, játti því
hiklaust.
Litlu síðar nam leiðsögumaður
hennar staðar fyrir framan næsta
hús við Louise Adet. Það lá lengra
úti í götunni og Yvonne skildi nú,
að það, sem hafði blaktað í vind-
inum var skilti, sem hjekk á fram-
hlið þessa húss. Yvonne gat ekki
lesið hvað stóð á skiltinu, en
hún tók eftir því, að dauft ljós
var í glugga rjett fyrir ofan það.
Hverskonar hús þetta var, sá hún
ekki. Dauðakyrð ríkti 1 kringum
það. En þegar hún gætti betur að,
sá hún, að hjer og þar sást glitta
í skímu gegnum rifur á hurðinni
og gegnum gisna gluggahlerana.
Og nú, þegar þau höfðu staðnæmst,
fanst Yvonne alt í einu sem fult
af verum væri alt í kring um hús-
ið, skuggar, sem læddust um í
myrkrinu.
H jer munu vinir yðar hitta
»* 3 yður“, sagði fylgdarmað-
ur hennar, er þau stóðu fyrír ut-
an útidyrahurðina. „Hurðin er ó-
læst. Opnið hana og gangið djarf-
lega inn. Síðan verðið þjer að
taka á þeim kjark sem þjer eigið
til, því að inni í húsinu verður
fyrir yður fólk, sem hefir öðru-
vísi siðu en þjer eigið að venjast.
En þó að það sje fátæklegt, mun
það ekki verða óvingjarnlegt. Það
mun varla taka eftir yður. En jeg
bið yður að vera ekki hræddar.
Vinir yðar hefðu auðvitað kosið að
finna betri stað, en eins og þjer
munið komast að raun um, áttum
við einskis annars úrkosti“.
„Jeg skil það vel“, sagði Yvonne
rólega. „Og jeg er ekki hrædd“.
„Það er ágætt“, sagði hann.
„Gerið þá eins og jeg segi yður,
og yður er óhætt að treysta því,
að þjer getið beðið örugg þarna
inni, uns vinir yðar koma að sækja
yður. Það getur verið, að þjer
verðið að bíða einn eða tvo klukku
tíma, en þjer verðið að vera þol-
inmóðar. Finnið yður góðan stað
úti í horni og skiftið yður ekkert
af því, sem gerist í kring um yður.
Vinir yðar koma von bráðar“.
„Vinir mínir?“, sagði hún með
titrandi röddu. „Eruð þjer ekki sá
hesti vinur, sem jeg get nokkurn-
tíma eignast? Jeg kann ekki orð
til þess að þakka yður ....“
„Þakkið mjer ekki“, tók hann
fram í fyrir henni. „Við skulum
ekki eyða tímanum að óþörfu.
Þjer eruð öruggari inni í húsinu
en hjer úti á götu“.
Hann var búinn að taka í hurð-
arhúninn, er hún stöðvaði hann.
„Faðir minn?“, hvíslaði hún í
biðjandi róm. „Ætlið þjer iíka að
hjálpa honum?“
„Kernogan hertoga er óhíett.
Þjer munið brátt hitta hann. Vinir
yðar munu hjálpa honum á sama
hátt og yður“.
„Fæ jeg að sjá hann bráðum?“
„Já, mjög hráðlega. En þangað
til bið jeg yður að sitja róleg og
bíða átekta, hvað, sem fyrir kann
að koma. Alt er undir því komið,
að þjer gerið eins og jeg bið am,
sjeuð þögul og róleg“.
„Jeg skal muua það“, sagði
Yvonne stillilega. „Þjer þurfið
ekki að hafa áhyggjur mín
vegna“, bætti hún við um leið og
hann opnaði hurðina.
Yvonne hafði verið fastákveðin
í því að vera hughraust og
gera eins og fyrir hana var lagt.
En hún hörfaði þó dauðskelkuð
aftur, er henni varð litið inn í
krána, þar sem hún átti að bíða
stilt og róleg í einn eða lcannske
tvo klukkutíma.
Salurinn, sem leiðsögumaður
hennar vísaði henni inn í var held-
ur stór, en þar var lágt til lofts
og hálfdimt inni.
Saman við olíulyktina frá lamp-
anum hlandaðist áfengisdaunn,
kolalykt og fitusvæla. Veggirnir
höfðu einhverntíma verið hvítkalk-
aðir, en nú voru þeir dökkir og
fitug fingraför hjer og þar. And-
spænis aðaldyrunum voru tvær
hurðir og sitt hvorum megin við
þær voru litlir gluggar með hier-
um fyrir. Yvonne fanst staðurinn
óumræðilega sóðalegur og óvist-
legur. Og um leið og hún kom
inn, heyrði hún blótsyrði, hásan
hlátur og barnsgrát.
í salnum var um tuttugu manns,
og með sumum konunum voru
börn. Á miðju gólfi stóðu menn,
tötralegir til fara, berfættir í trje-
klossum, og voru að tala saman.
Þeir litu upp, þegar Yvonne og:
fylgdarmaður hennar komu inn,
með tortrygnislegu augnaráði, sem-
hefði vakið samúð, ef illgirnim
hefði ekki speglast í því um leið.
Sumir mennirnir spýttu í áttina
að hurðinni, þar, sem Yvonne-
hafði ósjálfrátt staðnæmst, eins o»'
fastnegld við gólfið.
Sami tortrygnislegi hörkusvipur—
inn var á andliti kvenfólksins og:
karlmannanna. Það var ílla tiL
fara, með úfið hár og þar sástr
ekki bregða fyrir neinum kven-
legum yndisþokka. Svipnr þeirra
allra bar meira eða minna vott um:
spilt líferni. Uti í einu horninus
var hátt afgreiðsluborð úr trje.
Á því stóðu flöskur og könnnr og-
ótal tinkrúsir. En fyrir innan borð-
ið stóðu gamall maður og feitlag-
inn og grófgerð miðaldra kona og~
heltu ógeðslegum vökva í krús-
irnar fyrir gestina.
Fyrir ofan höfuð þeirra var
skifað með krít: „Frelsi! Jafn-
rjetti! Bræðralag !“, og fyrir neð-
an níðvísa um drotninguna.
Yvonne lokaði ósjálfrátt angun-
um við þessa ógeðslegu sjón.
Síðan sneri hún sjer að leiðsögu-
manninum og horfði bænaraugum.
á hann.
„Verð jeg að bíða lijer?“
„Já, því miður“, andvarpaðt
hann. „Þjer voruð búinn að lof&
því að vera hughraust“.
Yvonne herti npp hugann. ,,-Jeg
skal vera hughraust“, sagði hún.
„Það er gott“, svaraði hann.
„Jeg lofa yður því, að yður skal
vera óhætt hjer, þangað til vinir ’
yðar koma. Jeg bið yður að vera-
hraust, og fullvissa yður um, að-
þessar vesælu manneskjur eru:.
ekki slæmar. Þjáningar, iílcar og
þær, sem þjer hafið liðið, hafa^
gert þær svona. Yið hefðnm fnnd-
ið annan stað fyrir yður, ef það
hefði verið, hægt. En eins og þjer-
skiljið, urðum við fyrst og fremsfe
að hugsa tim öryggi yðar“.
Framh.
MÁLÁFLUTNiNGSSKRJFSTOFÁ
Pjetur Magnússon.
Einar B. Guðmundison.
Gnðlaugur Þorláksson.
Símar 3602, 3202, 2002.
Austurstræti 7.
Skrtfstofutími kl. 10—12 og 1—I.