Morgunblaðið - 24.12.1943, Blaðsíða 19

‘jj’östudagur 24. des. 1943.
MORGUNBLAÐIÐ
39
Electric h.f
Klæðav. Andrjesar Andrjessonar h.f
Feldur h.f
— Stokkseyrarferð
Framh. af bls. 2. | Alt í einu keraur til okkar
Ásgeir greip tækifærið, og gömul kerling. Hún gengar
ræddi sjerstaklega við Jón um' rakleitt til mín. Hinir krákk-
það, hvort ekki myndi vera arnir urðu hræddir og Dutu
hægt að efna til þangtöku i frá. Jeg stóð kyr sem stei.ii
stórum stíl um fjörurnar við lostinn. Hún tekur í hönd mína
Stokkseyri, því hann er manna 1 og les í lófa minn, þylur eitt-
fundvísastur á að notfærðar hvað sem jeg skildi ekki, eða
verði ýmsar þær efnivörur í * gat ekki fest í minni. En jeg
landinu, sem enn liggja ónot-J skynjaði, að þetta var spádóm-
aðar. Úr þanginu, segir hann, | ur fyrir mjer. Svo hvarf hún
að unnin sjeu svonefnd „algin” okkur sjónum alt í einu, út í
sýra, og fáist mikið af henni myrkrið. En þessi sviplegi at-
úr helstu þang- og þarateg- burður var einn sá einkenni-
undum sem hjer eru. „Algin”- 1 legasti, er fyrir mig hefir bor-
sýran er allverðmæt, enda not- J ið. Ekki veit jeg hvaða kona
uð til margra hluta, jafnvel við
matargerð.
Jón sagði þær frjettir af
þanginu, að Stokkseyringar
nótuðu nú orðið svo mikið af
því í garða sína, að þeir leifðu
ekki miklu hið næsta sjer. —
Kvartað væri jafnvel undan
því, að fjörubeit væri orðin rýr
végna þangtekjunnar. — En
ekki hægt að nota þangið bæði
til útbeitar og áburðar.
Ásgeir finnur annarsstaðar
þang fyrir ,,algin”-sýru sína
ef jeg þekki hann rjett. Og líki
honum það ekki, þá finnur
hann eitthvað annað, því hann
þarf alltaf að hafa einhverjar
nýjungar til að glíma við.
Fjársjóður í jörð?
Iragerði heita tveir bæir,
vestra og eystra, í þjettbýlinu
á Stokkseyri, standa þeir
fremst á bakkanum. í sam-
bandi við bæi þessa, sagði Páll
okkur frá því, að þegar hann
var ungur drengur, höfðu þeir
það fyrir sið, hann og fjelagar
hans, að hefja leit framan í íra
gerðisbökkum, eftir hvert stór
brim, er gekk svo hátt, að það
næði að róta sandinum til, fram
an í bökkum þessum. I því róti
komu þar í ljós gamlir pening-
ar og smálegir munir, er líkt-
ust brotum úr myllum eða
öðru skarti. Keptust þeir dreng
irnir við að finna þetta í sand-
inum. En enginn hirti um það,
og alt týndist það, eftir því,
sem Páll vissi best. En ef ein-
hver Stokkseyringur kynni að
hafa upp á einhverju því, sem
þarna hefir fundist, væri það
fróðlegt að hann ljeti þjóðminja
vörð sjá það, því líklegt er,
að þarna hafi einhvern tíma
verið fólginn fjársjóður í jörð,
sem sjórinn hefir náð að fletta
ofan af.
í bakaleiðinni komum við að
íragerðisbökkum og sýndi Páll
okkur hve bakkarnir hafa evðst
mikið síðan hann man fyrst eft
ir þeim. —: Þar hittum við
móðurbróður Páls, Eyjólf, að
nafni. Hann sagði okkur, að
ekki væri meira en ár síðan iít
ill peningur hefði fundist, þavna
í sandinum. Ekki vissi hanh
hvað af peningnum var orðið
Nú höldum við áfram austur
eftir grundunum með götu-
skorningunum.
Dularfull spákerling.
Hjerna kom einu sinni ein-
kennilegt atvik fyrir mig, seg-
ir Páll enn, þá var jeg farinn
að stálpast. Jeg var „í sollin-
um” sem kallað var, þ. e. a. s.
í stórum krakkahóp og vorum
við að leika okkur. Þetta var
að hausti til, áliðið dags og
rökkvað.
þetta hefir verið.
Á Baugstaðakambi.
Á Baugstaðakampi var mikil
fengleg útsýn þenna dag, þó
brimið væri ekki mikið, og
sæist að heita mátti í fjarska.
En hinn þungi hafdynur oik-
ar einkennilega á mann, ekki
síst þegar fannhvítur fjalla-
hringurinn sjest til landsins,
með margskonar tilbrigðum.
Brimsorfnir hraunhöfðar, veð-
jurbarin börð og kvikur ægis
sandur, alt þetta ber vott um
hamfarir náttúruaflanna, sem
þarna heyja baráttu sína
eftir ár. — Flatneskjan verður
þarna stórbrotin yfir að líta,
með eindregnum svipmiklum
línum.
Baugstaðaviti rís þar upp á
sljettri grund. Ætla mætt.i, að
hann með hæð sinni bætti svip
ingur. Hann átti erfitt með að
semja sig að siðum almennings
og dó ungur. Líf hans var eng-
in skemtiferð, þótt oft gæfi
hann öðrum gleðistundir af
nægta brunni fyndni sinnar.
Þar sagði Páll frá því, er
hann í fyrsta sinn á æiinni sá
mann, sem hafði þann hefðar-
titil að heita skáld. Hann hjet
Magnús Teitsson. Eru margar
vísur hans landfleygar.
Páll var ungur er fund-
um þeirra fyrst bar saman, en
þó kominn það á legg að hann
taldi víst að skáld væri öðru-
vísi en aðrir menn. Varð hann
því fyrir vonbrjgðnm, ,er. hann
komst að raun.um, að Magnús
skáld Teitsson /ar eins i laginu
og aðrir, sem hann hafði
sjeð. En það man jeg, segir Páll,
að mjer fanst vera einhver
neisti í augunum á honum, sem
jeg kunni vel við.
Heimili Páls Guðjónssonar er
vafalaust eitt hið mvndarleg-
a.sta og smekklegasta þar i
sveit, eftir bestu hofuðstaðar-
tísku.. Gæti eins verið í stór-
borg En nú er borgin lika í
nánd að heita má, því nú fara
al konur á Stokkseyri til Reyk.ia-
vikur til þess að fá snvrt hár
s.'.tt.
|
I sjóbúðinni.
| Nú var eftir að heimsækja
gamla tímann. I bakaleiðinni
frá Baugstaðakampi varð lítill
landslagsins. En hann er þarna broshýr karl á leið okkar, með
til sinna hluta nytsamlegur og sög undir hendinni. —Þarna er
ekki annað. Hann er flúraður vinur minn, Olgeir, sagði Páá
og riflaður og væri ef til viJl 0g þaut út úr bílnum til að hafa
stásslegu r að gerð, ef hann tal af honum og segja honum
yæri af álíka stærð eins og að vjg þyrftUm að fá að heim-
póstulínshundur á kommóðu. sækja hann.
En í þessu svipmikla umhverfi, j yjg komum að hrörlegum
fanst mjer hann tilgerðarleg- kofa og komum þar að lokuð-
ur, eða nærri því falskur tónn um dyrum. Er þetta einasta
í hljómkviðu náttúrunnar. 'sjóbúðin sem eftir er frá fyrri
Fram af Baugstaðakampi, er tfg a Stokkseyri. Stöldruðum
sund gegnum skerjagarðinn, vjg þar úti fyrir stundarkorn,
nefnt Knarrarós. Þá bátaleið uns Olgeir kemur blaðskellandi
fann Þuríður formaður, að því 0g opnar fyrir okkur. — Var-
er sagan segir, eða notaði oft. iega piltar, farið varlega svo
Hún reri frá Stokkseyri öll þau enginn steypist í óðagotinu, því
ár sem hún stundaði sjó. —jvei trúi jeg að ykkur fýsi að
Stokkseyringar minnast þeirr- sja mjn herlegu húsakynni.
ar miklu merkiskonu. — Eí
Stokkseyri dafnar og verður
stór ætti að reisa líkneski henn-
ar þar á torginu.
Við skruppum austur að
Ihugstaðarjómabúi til þess að
hitta að máli frænkú Páls,
Margrjeti Júniusdóttur. Hún
hefir verið þar rjómabústýra
í mörg ár. Baugstaðabú heldur
áfram upp á gamla móðinn,
þrátt fyrir allar umbreytingar
og skipulag síðustu ára.
Skáld.
Næsti viðkomustaður var hjá
Páli Guðjónssyni bílstjóra og
frú Huldu konu hans. Nýtísku
hús. Þar er gestastofa eins og
meðal danssalur í sveit og vel
það, en handaverk húsmóður-
innar útsaumuð veggteppi i
gömlum stíl prýða þar veggi
og heimagérðar nýtísku ábreið-
ur um gólf.
Þar var rjúkandi kaffi og
pönnukökur, sem hurfu eins og
mjöll í maí, er að var sest, Þar
var margt skrafað um gamla
Stokkseyringa. Þar var minst á
Sigurð heitinn ívarsson hið
góðkunna kímniskáld, sem allir
dáðust að, meðan hann fjekk
notið sín. Hann var Stokkseyr-
Olgeir er einsetumaður, og er
^tamt að útlista það, hve það
hlutskifti hans sje prýðilegt í
lífinu. Hann væri sjálfkjörinn
heiðursforseti í piparsveinafje-
lagi Stokkseyrar, ef slíkur fje-
lagsskapur væri til.
- Áfram beint af augum, ef
jeg mætti bjóða ykkur inn í
hjónaherbergið, segir hann fyr
ir aftan okkur, meðan við
þreifum okkur meðfram hefil-
bekk og smíðatólum í frambúð-
inni. Þegar komið er inn í
,,hjónaherbergið“, sest hann á
rúmstokkinn og kveikir á
lampatýru.
Páll rjettir honum flösku
sem tileinkuð var honum. —
„Guðlaun!" — Hann þrífur
hlemm af kvartili, sem stóð við
rúmstokkinn, smeygir flösk-
unni þar niður og segir: Hum
bum bum, um leið og flaskan
nemur við botn.
Síðan fer hann að sýna okkur
ýmsa gripi sína og „raritet", og
þó einkum Páli.
— Hefirðu sjeð hjerna hegra
klóna mína, segir hann og rjett
ir Páli klóna. Þeir gáfu mjer
hana drengirnir, til þess að jeg
Frh. á 4. síðu.
Ciektea iól!

eý foi
AlfA
umboðs og heildverslun
(jíe&iíecj jólí
Almenna byggingarf jelagið
Vjelaverslunin
Vesturgötu 3
ecj jól!
Gott og farsælt nýtt ár!
Kjartan Ásmundsson
gullsmiður