Morgunblaðið - 20.04.1944, Blaðsíða 6

6
-MORGUNBLAÐIÐ
Fimtudag'ur 20. apríl 1944
s>
r U . /
löóílecýt óumar:
Þökk fyrir veturinn.
Versl. Vísir.

eoilecýt óumar:
!
Kexverksmiðjan Frón, h.f.
eociecft óumar:
!
Kexverksmiðjan Esja h.f.

aeöLiecft óamar:
!
Eggert Kristjánsson & Co. h.f.

n ct l !
KjceoLlecýt óamar:
z>
Samband íslenskra samvinnufjelaga.

eoi\
e<4
t
óumar:
!
Gefjun — Iðunn
Verksmiðjuútsalan, Hafnarstræti 4.
ie
ileat iu.ma.t'.'
/
íshúsið Herðubreið.

eoiíeqt iUMiar.'
/
Matardeildin, Hafnarstræti 5.
Matarbúðin, Laugaveg 42.
Kjötbúð Austurbæjar, Njálsgötu 87.
Kjötbúð Sólvalla, Sólvaliagötu 9.
Kjötbúðin, Skólavörðustíg 22.
Sláturfjelag Suðurlands.
►W4><ÍX»<5>^^®KS><^<S<MxSx$>^<8><$>4>^K^KÍK^><$><*^><ÍK$><gxS«®><^<ÍK$K$X?>^KÍK$HSÍj>
M inningarorð:
Inga llagnúsdóttir, stjórnarráðsritari
Þegar jeg dvaldi á Hallorms-
stað í fy.rra sumar, hafði út-
varpið verið í ólagi í nokkra
daga, en þegar það komst í lag,
var fyrsta fregnin, sem það
flutti, lát Ingu Magnúsdóttur.
Jeg kunni ekki við mig í
margmenninu og gekk út í
kvöldkyrðina. Frjettin kom
mjer á óvart, þó að Inga hefði
verið alvarlega veik síðustu ár-
in. Jeg sá hana rjett áður en
jeg fór úr bænum. Hún var þá
á fótum; sumarið virtist ætla
að gefa henni nýjan þrótt, en
það var aðeins um stund. Hún
leið út af næstum þvi þján-
ingalaust. Þegar jeg sá hana
síðast, bar hún að vísu merki
þjáninga, en þó var hún glöð
og vongóð pg barnslega þakklát
fyrir alt, sem varð henni til
gleði. Jeg hef verið að búast
við, að einhver af þeim, sem
störfuðu með henni daglega og
þektu því hæfileika hennar og
mannkosti betur en jeg átti kost
á, myndi skrifa um hana. En
fyrst ekki hefir orðið úr því, þá
vildi jeg reyna að minnast
hennar í fáum línum.
Inga Magnúsdóttir vaf fædd
á ísafirði. Foreldrar hennar
voru Þórdís Runóifsdóttir og
Magnús Þorsteinsson. Hún
kyntist snemma skuggahliðum
lífsins, því að hún var aðeins
7 ára, þegar hún misti föður
sinn. Móðir hennar fluttist fá-
um árum seinna til Reykjavík-
ur með 3 dætrum sínum. Sú
yngsta ólst upp hjá frænda
þeirra systra, Guðmundi pró-
fessor Magnússyni. Frú Þórdís
var efnalítil, en þær systurnar
tóku upp baráttuna fyrir lífinu
með henni, af sjerstökum dugn-
aði og ósjerhlífni.
Inga var óvenju lagleg ung
stúlka, hvar sem á hana var
litið, vel vaxin, hörundsbjört,
mjög dökk á hár og sjerlega
gáfuleg. Hún fór snemma að
vinna fyrir sjer. En þá syrti enn
að, því að hún misti heilsuna
og var veik um nokkurra ára
skeið, og þótt hún næði heilsu
aftur, bar hún merki eftir þann
sjúkdóm þaðan í frá, vegna
þess að læknavísindin voru
ekki komin eins langt og nú.
Þegar Inga var oi’ðin frísk
aftur, langaði hana til þess að
afla sjer verulega góðrar ment-
unar og sigldi til Kaupmanna-
hafnar til þess að nema ensku
við Translatörskólann. Þar
kyntist jeg henni fyrst að
nokkru ráði, veturinn 1916—17.
Hún vann þá fyrir sjer fyrri
hluta dags á skrifstofu, en
seinni hlutann stundaði hún hið
erfiða nám sitt. Hún ætlaði sjer
að taka fullnaðarpróf og verða
löggiltur skjalaþýðandi. Man
jeg, að jeg dáðist að því, hváð
hún vann að því með mikilli
festu og einbeitni að ná settu
marki. Hún náði prófi 1920, og
var hún fyrsti Islendingur, sem
lauk slíku prófi. Þá kom hún
heim aftur og fjekk brátt stöðu
sem ritari í Stjórnarráðinu og
vann þar til 1940, er hún varð
að hætta vegna heilsubrests.
Veit jeg, að hún gegndi því
starfi af frábærum du.gnaði og
samviskusemi. En auk þess
vann hún að þýðingum og
skriftum heima hjá sjer, svo
hún hjelt áfram líkum vinnu-
brögðum og hún hafði vanið
sig á í Höfn. En þegar jeg
hugsa um baráttu hennar til
þess að menta sig, finst mjer
að ungar stúlkur nú á dögum,
einkum kvenstúdentar, sem
eiga miklu betri aðstöðu og
kost á ýmsum styrkjum til
náms, hefðu gott af að athuga,
hve mikið hún vildi leggja í
sölurnar til þess að afla sjer
verulegrar og staðgóðrar ment-
unar, sem gerði hana sjálístæða
í starfi.
En það var ekki dugnaður
Ingu, sem gerði mjer hana
minnisstæðasta. Húh var sjer-
stök á margan annan hátt. Mjer
fanst hún vera óvenjulgga lif-
andi sál. Það var ávalt ávinn-
ingur að hitta hana og ræða við
hana. Það var eins og samtal,
sem hún tók þátt í, yrði aldrei
dautt eða hversdagslegt. Hún
las mikið og hugsaði vel um
það, sem hún las. Svo alvöru-
gefin sem hún var, átti hún til
mikið af hressandi gamansemi.
Jafnvel þó hún talaði um jafn
algengt málefni og fólk eða ná-
ungann, var tekið á því á sjer-
stakan hútt. Hún var fundvís
á hæfileika annara og alt, sem
skemtilegt var í fari þeirra.
Hitt ljet hún liggja á milli
hluta. Hún lýsti fyrir mjer
fólki, sem hún hafði kynst og
jeg ekki þekt, og það voru
minnisstæðar, lifandi og falleg-
ar mannlýsingar.
Inga var listhneigð og list-
feng, skar t. d. út í trje og átti
á heimili sínu fallega muni,
sem hún sjálf hafði skorið. Hún
skapaði sjer fallegt heimili,
fyrst ein og síðan með Láru
systur sinni. Heimili hennar
var alt í senn, persónulegt, hlý-
legt og fallegt, og þar fann
maður, að gott var að hressa
sig, hvíla sig eða starfa. Inga
var ekki einungis dugleg, ósjer-
hlífin og óvenjulega skemtilega
gefin. Hún var framar öllu góð
manneskja. Hún átti til mikla
viðkvæmni, átti bágt með að
sætta sig við þrautir og ófull-
komleik þessa jarðlífs, og þá
ekki síður fyrir aðra en sjálfa
sig.
Hún var oft sárþjáð síðustu
árin. Þá kom betur fram en
nokkru sinni áður, hvað þær
systurnar voru allar samrýmd-
ar, og var þaðxsjerstakt, hvað
systur hennar lögðu mikla al-
úð við að ljetta henni á allan
hátt þann erfiða tíma.
Þær Inga og Lára höfðu íbúð
i húsi þeirra hjónanna, systur
sinnar frú Sigríðar og Ólafs
prófessors Lárussonar. Höfðu
þau Inga miklar mætur hvort
á öðru og var sambúðin milli
þessara tveggja heimila mjög
falleg. Jeg veit að systur Ingu
og mágur sakna hennar mjög
mikið, enda er það að vonum,
því hún skilur eftir sig mikið
tóm. En jeg er fullviss um, að
þau eiga ríkar og dýrmætar
endurminningar. Jeg finn sjálf,
að á sama hátt og mjer þótti
gott að hitta Ingu í lifandi lífi,
eins þykir mjer gott að láta
hugann dvelja við allar þær
stundir, sem jeg naut samvista
við hana“.
Ólöf Nordal.
ner
Louis Zöllner konsúll í New-
castle on Tyne, varð níræður
í gær. Hann er danskur að ætt
og ólst upp í Danmörku og nam
þai’ verslunarfræði. Fór hann
ungur til Englands og hóf þar
verslun með danskar landbún-
aðarafurðir laust fyrir 1880.
Innflutningur þeirra vara til
Englands, í stórum stíl, hefir
verip einn aðalþáttur í verslun
hans fram að hernámi Dan-
merkur 9. apríl 1940. Eftir að
kaupfjelögin hófu hjer starf-
semi sína nokkru eftir 1880,
gerðist hann aðalumboðsmaður
þeirra erlendis og aflaði sjer í
; því starfi hins mesta trausts
og vinsælda. Gegndi hann því
alt til þess er Samband ís-
lenskra samvinnufjelaga ,var
stofnað. Gætni, fyrirhyggja og
áreiðanleiki í öllum viðskiftum
hefir jafnan einkent verslun-
arstarfsemi hans.
Zöllner er breskur ríkisborg-
ari og mjög vrcl metinn maður
í Englandi. Hann er meðeigandi
og stjórnandi margra meiri
háttar verslunarfyrirtækja þar
í landi.
Zöllner var á yngri árum
hinn mestl íþróttamaður og af-
burða snjall taflmaður. Hann
vann meðal annars fyrstu verð-
laun í landskepni hjólreiða-
manna í Englandi. Skákmeist-
ari Englands varð hann oftar
en einu sinni og tapaði aldrei
því meti. Teflir hann enn mik-
ið og allra manna best.
Zöllner er kvæntur afbragðs
konu, enskri, og eiga þau fjög-
ur börn, tvo sonu og tvær
dætur.
Zöllner er enn furðanlega
ern og fylgist vel með rekstri
fvrirtækja sinna.
Zöllner hefir afarlengi verið
konsúll Dana í Newcastle on
Tyne, og jafnframt konsúll ís-
lendinga. Ljet hann sjer jafn-
an mjög ant um öll mál er ís-
land varðaði. Vegna ástands
þess er styrjöldin hefir skapað,
hefir hann þó nú látið af kon-
súlsstörfum fyrir ísland, en
fjelagi hans, Þorlákur Sigurðs-
son, verið skipaður konsúll ís-
lands í Newcastle ón Tyne.
Zöllner hefir verið sæmdur
stórriddarakrossi Fálkaorðunn-
ar með stjörnu og hefir auk
þess hlotið mörg heiðursmerki
annara ríkja.
V. E.
Þessár vísur urðu til við síð
asta lestur útvarpssögunnar:
Hjer er kominn Helgi Hjör,
hann er að bregða upp nýju ljós
um hetjumennið herra Bör
og höfðingjana í Niðarósi.
Heilagfiski við Helga dyr
hafandi er best með floti.
Það er sending sem og fyr
frá sjálfum Óla í Fitjakoti.
<S. S.