Morgunblaðið - 17.11.1945, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 17. nóv 1945
S K U G G I N N
Eftir Thelma Strabel
2. dagur
Hún settist niður, og þeir
hjeldu áfram samræðum sínum.
Hún reyndi að einblína ekki um
of á Alan Garroway. En meðan
hún. sat þarna og virti hann fyr
ir sjer í laumi fjekk hún það
tindarlega hugboð, að hann
væri óraunverulegur. Hún hafði
sjeð svo margar myndir af hon-
um í blöðum og tímaritum, að
það var eins og hún væri að
horfa á mynd úr bók, sem hefði
alt í einu öðlast líf, á einhvern
dularfullan hátt. Hann var
miklu fallegri en myndirnar af
honum, mjög dökkur yfirlit-
um, minnti einna helst á Suð-
urlandabúa. Hörundslitur hans
var gulbrúnn, hárið hrafn-
svart og augun svo dökk, að
nærri ljet að þau væru einnig
svört. Hann var toginleitur,
svipurinn ákafur og greindarleg
ur og hann pataði mikið með
höndunum, þegar hann talaði.
Það var auðvelt að ímynda
sjer hann sem prins frá Feneyj-
um, með svart hárið liðað undir
gullsaumaðri flauelshúfu. Hún
gat næstum sjeð hann í anda
horfa á kaupskip sín leggja í
haf.
En samt sem áður var hann
barn sinna tíma — tíma tækni
og styrjalda. Skömmu áður en
stríðið braust út, hafði hann
fengið einkaleyfi á uppfynd-
ingu sinni á tæki, sem hægt var
að stjórna með mannlausum
svifflugvjelum, er fluttu
sprengjur, og litlum tundur-
skeytabátum. Hann hafði unnið
að henni í lítilli verksmiðju,
sem hann átti í San Francisco.
Svo fjekk hann styrk frá stjórn
inni til þess að auka starfsvið
sitt. Og nú var litla verksmiðj
an orðin stór og umf angs-
mikil og það var ekki langt
síðan að hann hafði kom-
ið á fót annari verksmiðju
í Portland og efnasmiðju í aust
urhluta Bandaríkjanna. Hann
var uppáhald blaða og tímarita
Hann var einn þeirra manna,
sem blaðamennirnir þreyttust
aldrei á að skrifa um, og fólkið
þreyttist aldrei á að lesa um.
Nú sagði faðir hennar, að það
væri best fyrir þá að ganga yf-
ir í vinnustofuna.
„Hvar búið þjer annars?“
spurði hann svo.
,,I Háskólakránni. Þar er
prýðilegt að vera. Mjer væri
mikil ánægja að því, ef þjer og
dóttir yðar vilduð snæða þar
með mjer kvöldverð í kvöld“.
„Jeg er hræddur um, að við
getum það ekki. í kvöld er hið
árlega hóf íþróttafjelags háskól
ans, og við erum styrktarmeð-
limir þess. En viljið þjer koma
með okkur?“
Þetta var alveg eftir Dink
gamla! Ekki datt honum í hug, I
að þau gætu hætt við að fara í;
þetta bansetta hóf, eða ungi
maðurinn, sem var vanur að
sitja að. borðum með hershöfð- |
ingjum og þingmönnum, myndi
lítið kæra sig um að fara með
þeim.
Hún horfði á Alan Garroway,
og átti hálft i hvoru von á því,
að hann færi að hlæjá að þess-
um barnaskap föður hennar.
En hann þáði boðið með þökk-
^Jljer er ntj jramiaiciiíacja um uncja
itúílu, íem cjijtiít ríluim ocj áiirijamiií-
iii
um manm
i, en f>aÍ) i/ar ófcucjcji a
JJijlcjiit meÍ jrá iijrjun —
um, grafalvarlegur á svipinn,
eins og ekkert væri eðlilegra
en hann færi með þeim í stúd-
entahóf.
Þegar þeir voru farnir, gekk
Pála upp á herbergið sitt, tií
þess að athuga kjólinn, sem hún
ætlaði að vera í um kvöldið.
Hún hugsaði annars mjög lít-
ið um föt, ljet sig litlu skifta,
hverju hún klæddist. Þannig
hafði móðir hennar líka verið.
Hún hafði verið góð og gáfuð
kona og fyrir þremur árum síð-
an hafði hún látist af völdum
bílslyss. Hún hafði verið svo
sokkin niður í hugsanir sínar,
að hún hafði ekki tekið eftir
bílnum fyrr en um seinan. —
Sennilega hafði hún verið að
reyna að brjóta til mergjar eitt-
hvert vísindalegt vandamál.
Sömu sögu var að segja um
föður hennar. Hann tók aldrei
eftir því, hverju hún klæddist.
Hún var sannfærð um það, að
þótt hún hefði einhvern tíma
farið í samkvæmi með honum
í morgunkjól, alsettum öryggis-
nælum, þá hefði hann ekki tek-
ið eftir því.
Susie, skotska tíkin þeirra,
hjálpaði henni við að leita að
samkvæmisskónum, sem voru
einhversstaðar á botninum í
fataskápnum. Þegar þær höfðu
loks fundið skóna, settist tíkin
niður og hristi höfuðið mæðu-
lega. „Já — þú hefir alveg rjett
fyrir þjer“, sagði Pála. „Jeg get
ekki notað þá“.
„Varstu að kaupa þjer nýja
skó?“ spurði Ellen May, og
benti á pakkann, sem lá á stóln
um, um leið og hún setti þurk-
una yfir hár Pálu.
„Já. Það eru samkvæmisskór,
sem jeg ætla að nota i kvöld.
Jeg er hrædd um, að þeir sjeu
heldur þröngir,en þeir voru svo!
fallegir, að jeg stóðst ekki freist
inguna“.
,,Jeg hjelt, að þú hefðir aldrei
hugmynd um, í hverju þú vær-
ir“.
Ellen May var gömul bekkja-
systir hennar, og var altaf vön
að laga á henni hárið í litlu hár-
greiðslustofunni sinni. „Jeg geri
ekki ráð fyrir, að þú hafir nokk
urn tíma tekið eftir því, að þú
ert vel vaxin og hefir mjög fal-
legar fætur“.
Hún hafði nú komið þurk-
unni fyrir og rjetti Pálu blaða-
bunka. í einu blaðinu rakst hún
á mynd af Alan Garrowry. —,
Fyrir neðan myndina stóð, að.
hanri væri fæddur í Virginia-
fylki, og hefði alist upp á æsku
heimili móður sinnar, rjett hiá
Middleburg. i
Pála kom því svo fyrir, að
þau komu ekki í hófið, fyrr en
allir voru sestir að borðum. —
Hún vildi hlífa gesti þeirra við
hinni leiðinlegu kynningarat-
höfn. En sjer til mikillar skelf-
ingar komst hún að því, að
Alan Garroway var ætlað sæti
milli hennar og frú Amster.
Frú Amster var geysi fyrir-
ferðamikill kvenmaður og eftir
því leiðinleg. Hún rak upp
rammavein mikið, þegar hún
kom auga á Alan Garroway.
„Herra Garroway! Sjálfur
Garroway ljóslifandi!“ — Jesús
minn — þvílíkur heiður!“ Hún
þagnaði aldrei meðan á máltíð-
inni stóð. Pálu leið svo illa, að
hún hafði enga matarlyst. Hún
reyndi fyrst í stað að segja eitt-
hvað, en komst ekki að fyrir
frúnni.
Og ekki bætti það úr skák, að
nýju skórnir hennar voru altof
þröngir. Henni tókst að smeygja
sjer úr öðrum þeirra undir borð
inu, og ljetti dálítið við það.
„Hvernig er yður innan-
brjósts, þegar þjer sjáið myndir
af yður og greinar um yður í
blöðunum?“ heyrði hún frú
Amster spyrja.
Hvenær myndi þolinmæði
hans þrjóta? Hann var dásam-
legur. Ekki eitt einasta svip-
brigði á andliti gaf til kynna,
að honum fjelli miður þetta
bjánalega smjaður. Hann svar-
aði kurteislega og hæversklega
þá sjaldan frú Amster ætlaðist
til þess, að hann segði eitthvað.
Forseti fjelagsins kynnti
Garroway fyrir gestunum og
allir risu á fætur og klöppuðu
fyrir honum. Og loks var þess-
ari hræðilegu máltíð lokið og
menn stóðu upp frá borðum.
Pála teygði sig eftir skónum, en
hvernig sem hún reyndi, tókst
henni ekki að koma honum á
fótinn.
„Hvað gengur að þjer?“
spurði faðir hennar.
„Bíddu andartak —“. Það var
svo sem auðvitað, að þetta
þyrfti að koma fyrir hana!
Ilún rjetti úr sjer. Alan
Garroway stóð við hliðina á
stólnum hennar" og beið þess
kurteislega að hún risi á fætur.
Hann var dálítið vandræðaleg-
ur á svipinn. Bara að hún hefði
nú verið þannig gerð, að hún
hefði getað snúið þessu öllu upp
í glens og gaman!
„Jeg — jeg kemst ekki í skó-
inn minn“, muldraði hún loks
vescldarlega.
„Má jeg reyna að hjálpa yð-
ur?“ spurði Garroway.
Stríðsherrann á Mars
2),
rencjjaiacja
Eftir Edgar Rice Burrouglu,
71.
,,Bíddu“, sagði hann við mig og síðan við Kulan Tith:
,.Það er ekki lygi. Svo vel þekki jeg prinsinn af Helium,
að jeg veit að hann fer ekki með ósannindi. Svaraðu
mjer, Kulan Tith, jeg var að spyrja þig spurningar“.
„Þrjár konur komu með föður Þernanna“, svaraði
Kulan Tith, „Phaidor dóttir hans og tvær aðrar, sem
sagðar voru ambáttir hennar. Ef það eru þær prinsessan
af Helium og Thuvia af Ptarrth, þá var mjer ókunnugt
um það, jeg hefi hvoruga þeirra sjeð. En ef þetta er
ijett, þá skal þeim skilað ykkur á morgun“.
Um leið og hann talaði, leit hann beint framan í Mathai
Shang, en ekki eins og trúaður maður ætti að horfa á
æðsta prest sin'n, heldur eins og höfðingi lítur á mann,
sem hann er að skipa fyrir verkum.
Þernaföðurnum hlýtur að hafa verið það ljóst, eins
og mjer, að það sem verið hafði að koma fram varðandi
hann, hafði þegar mjög veikt Kulan Tith í trúnni, og
að lítið meira myndi þurfa til þess að gera jeddakinn að
erkióvini hans, en svo sterk var hjátrúin, að þjóðhöfð-
inginn hikaði við að höggva á síðustu tengslin, sem bundu
i ann við hans forna átrúnað.
Mathai Shang var nógu slunginn, til þess að láta sem
sjer fyndist alt rjett og sanngjarnt, sem fylgjandi hans
sagði, og lofaði að koma með ambáttirnar tvær í hásætis-
salinn þegar að morgni.
„Það er bráðum kominn morgunn", sagði hann, „og
mjer myndi þykja miður að raska svefnró dóttur minn-
ar, annars mundi jeg láta sækja þær þegar í stað, svo
þið gætuð sjeð, að prinsinum af Helium hefir skjátlast“.
Og hann lagði alveg sjerstaka áherslu á síðasta orðið, með
það fyrir augum að jeg gæti ekki móðgast af því.
Jeg var í þann veginn að mótmæla nokkurri töf, þegar
Thuvan Dihn ljet í ljós að slíkt væri ónauðsynlegt.
„Jeg vildi gjarna sjá dóttur mína undir eins“, sagði
hann, „en ef Kuian Tith vill gefa mjer loforð sitt um
það, að enginn fái að yfirgefa höllina þar sem enn lifir
nætur, og að ekkert mein verði gert hvorki Dejah Thoris
nje Thuviu af Ptarrt frá því nú og þar til þær koma hjer

— Jeg er á móti öllu þessu
harmakveini og væli, þótt eitt-
hvað gangi erfiðlega. Aldrei
voru forfeður okkar með neitt
slíkt.
— Nei, þeir voru það ekki
og hver er svo afleiðingin? —
Þeir eru allir dauðir.
★
Við morgunverðarborðið
fjekk móðirin alt í einu sjer-
staka ábyrgðartilfinningu gagn
vart lítilli dóttur sinni. — Hún
fann það skyldu sína, að fræða
hana meira en hún hafði gert
til þessa.
— Þessar sardínur, Maja
mín, sagði móðirin, borða stóru
fiskarnir í sjónum oft.
María litla horfði lengi þegj-
andi á sardínurnar. — En,
mamma, sagði hún loks, hvern-
ig fara fiskarnir að því að opna
dósirnar?
'k
Það er aðeins eitt, sem espar
eiginmennina meira en eigin-
kona, sem kann að búa til mat,
en gerir það ekki, og það er eig
inkona, sem kann ekki að búa
til mat, en gerir það.
» fa *<■ ..” * - ' - ? * ”
j — Nei, sko, sjáðu, mamma,
hrópaði lítill snáði, sem fór með
mömmu sinni í dýragarð, þeg-
ar hann sá sebradýrið, hjerna
j er hestur í baðfötum.
|. Dóttirin: — Já, en pabbi, þú
getur þó treyst honum.
Faðirinn: — Jeg kæri mig
kollóttann, hvort jeg get treyst
honum eða ekki. Mig vantar
tengdason, sem getur lánað
1 mjer fje.
★
— Veistu hvort það er satt,
að Jói Gríms sje dáinn?
— Jeg veit það ekki, en það
hefir verið farið skammarlega
með hann, ef hann er það ekki,
því að hann var jarðaður í gær.
★
Kona nokkur hrópaði upp yf
ir sig, þegar hún sá Niagara-
fossana í fyrsta sinn: — Ó, þetta
minnir mig á, að jeg gleymdi
að skrúfa fyrir sturtubaðið í
morgun.
★
— Hugsaðu þjer bara, afi
minn verður 100 ára á morgun.
— Já, hann hefir líka eytt
allri sinni æfi í að verða svo
gamall. E