Morgunblaðið - 20.06.1946, Blaðsíða 14

14 —MORGUNBLAÐIÐ Fimtudagur 20. júní 1946
ðvm
Lóa íangsokkur
Eftir Astrid Lindgres*
73.
Strax og Tumi og Anna komu úr skólanum, fóru þau að
búa sig til boðsins. Anna bað mömmu sína að krulla á sjer
hárið, svo hún yrði almennilega fín. í>að gerði mamma
hennar og batt svo stóran hvítan silkiborða í hár dóttur
sinnar. Tumi greiddi sjer upp úr vatni, svo hárið á hon*
um skyldi ekki vera úfið. Hann vildi aldeilis líta almenni-
iega út. Svo ætlaði Anna í fínasta kjólinn sinn, en mamma
hennar sagði að það gengi ekki því hún var sjaldan mjög
hrein og þokkaleg, þegar hún kom frá Lóu. Svo hún varð
að láta sjer nægja næstsíðasta kjólinn sinn. Tuma var
hjerumbil sama í hverju hann var, bara ef það heilt og
hreint.
Auðvitað höfðu þau keypt afmælisgjöf handa Lóu. Þau
höfðu tekið aurana úr sparibauknum sínum og á heim-
leiðinni úr skólanum höfðu þau skotist inn í leikfanga-
búð við Stórgötuna og keypt ákaflega fínan . . . já, hvað
það var, átti að vera leyndarmál í bráðina. Og nú var búið
að búa um gjöfina með grænum pappír, og bundið fallegri
snúru utan um. Þegar þau voru tilbúin tók Tumi bögg-
ulinn, og svo lögðu þau af stað til Lóu, og mamma þeirra
kallaði á eftir þeim, að gæta vel að fötunum sínum. —•
Anna átti líka að fá að bera böggulinn, og þau komu sjer
saman um að halda bæði á honum, þegar þau afhentu
hann.
Þetta var í nóvembermánuði og það dimmdi snemma.
Þegar Tumi og Anna komu inn í garðinn hjá Lóu, hjeld-
ust þau fast í hendur, því það var heldur betur dimmt hjá
henni milli trjánna, og það þaut svo ömurlega í gömlu
trjánum, sem voru búin að fella síðustu laufin. „Ósköp
er orðið haustlegt“, sagði Tumi. Þá var skemmtilegt að
sjá ljósin í gluggunum á húsinu og vita að maður var
á leiðinni í afmælisveislu.
Venjulega fóru þau systkinin inn eldhúsmegin, en nú
fóru þau hinum megin. Hesturinn var ekki á svölunum.
Tumi barði kurteislega að dyrum en innan frá heyrðist
sagt með dimmri röddu:
Hver kemur hjer um kalda nótt
og knýr hjer á mitt hús.
65. dagur
Það hafði róað hana í bili,
en nú, í mars-mánuði, voru
margar vikur síðan hún hafði
frjett af honum. A hverjum
morgni sendi hún bátinn til
Georgstown í von um, að hún
frjetti eitthvað. En ekkert frjett
ist. Blöðin voru -jafnvel hætt
að minnast á málið.
Hún varð aftur vongóð. Eng-
ar frjettir voru góðar frjettir.
Sennilega höfðu þeir nú lokið
undirbúningnum og hafist
handa. Ef til vill voru þeir nú
þegar komnir inn í Mexikó.
Það var raunar ógn skiljanlegt,
að engar frjettir skyldu berast.
Aaron hafði vitaskuld sjálfur
bannað það. Hann hafði vald til
þess. Vald! Hún var gagntek-
in hrifningu. Hún sá hann í
anda krýndan til keisara —
og heyrði múginn hrópa: —
„Lengi lifi keisarinn, Aaron
fyrsti!“.
„Þannig er það. Þannig hlýt-
ur það að vera!“ sagði hún við
sjálfa sig oft á dag. En óvissan
var hræðileg. Theo varð mög-
ur og guggin og hætti að geta
sofið.
Jósep dvaldi löngum í Kol-
umbia. En þegar hann kom að
Eikabæ neitaði hann að ræða
málið við Theo — og hann var
mjög áhyggjufullur upp á síð-
kastið.
í apríl var bið hennar loks-
ins á enda. Dag einn sat hún
úti á veggsvölunum með
Gampy á hnje sjer. Hann var
að lesa fyrir hana, og vandaði
sig afar mikið. „Hundurinn er
trygg skepna og á skilið að-
dáun okkar mannanna“.
„Þetta er prýðilegt, elskan“,
sagði hún, og klappaði honum
blíðlega á kollinn.
„Verður afi ekki glaður, þeg-
ar hann heyrir mig lesa svona
vel?“ spurði hnokkinn, og leit
með eftirvæntingu á móður
sína. Það var nú orðið æðsta
takmark hans í lífinu að geðj-
ast afa sínum.
„Auðvitað verður hann glað-
ur“, ansaði Theo brosandi. —
Ó, af hverju frjetti jeg ekkert
af honum?
Allt í einu heyrði hún hófa-
dyn. Hjarta hennar kipptist
við.
En auðvitað var það ekki
Aaron. Hvernig hefði henni
getað dottið önnur eins fjar-
stæða í hug? Það var Jósep að
koma heim frá Georgstown.
Hann stökk af baki rjett fyrir
neðan svalirnar, þaut upp þrep-
in og fleygði í hana dagblaði.
„Lestu þetta!“ hrópaði hann.
Hún starði undrandi á hann.
Hann var eldrauður í andliti og
nötraði frá hvirfli til ilja. —
Gampy rak upp hræðsluóp, og
greip dauðahaldi í móður sína.
„Geturðu ekki lesið þetta?“
æpti Jósep, og benti með skjálf-
andi hendi á blaðið.
Hún leit á blaðið. Það var
„Richmond Enquirer“, frá 27.
mars 1807.
„Hvað kemur þetta blað mjer
við“, hvíslaði hún.
„Skollinn hafi það! Ertu ekki
læs, paanneskja?“ Þótt hann
reyndi að breiða yfir það með
reiðilátum, sá Theo, að honum
var brugðið.
Hún tók að lesa.
,,I gærkvöldi kom föður-
landssvikarinn Aaron Burr til
Richmond, og bíður nú dóms.
Hann var tekinn höndum af
Nicholas Perkins, ofursta, og
hinum hugrökku mönnum hans,
og þeir fluttu hann hingað.
Það mun nú unnið að því, að
taka fleiri samsærismenn hönd
um. Vjer vonum, að þeir hljóti
allir makleg málagjöld“.
Theo reif blaðið í tætlur.
„Þetta er ekki satt! Þetta er
ekki satt!“ hrópaði hún.
„Þetta er ekki satt!“ hermdi
Jósep eftir henni, frávita af
bræði. „Þú viðurkennir aldrei
að neitt sje satt, ef það kemur
sjer á einhvern hátt illa fyrir
þig eða föður þinn! En hann
sleppur ekki í þetta sinn. Hann
situr nú í fangelsi og bíður þess
eins, að verða hengdur, — skil-
urðu það!“
Hann barði með svipunni í
rimlana og Gampy fór að há-
gráta af hræðslu.
Theo bar hann inn í húsið.
Þegar hún kom aftur út, sneri
hún sjer að Jósep, og sagði
reiðilega: „Hvernig dirfist þú
að tala þannig um föður minn!“
„Hvernig dirfist jeg!“ æpti
Jósep. „Hvernig dirfist þú að
reyna að flækja mig í svívirði-
leg landráðamál. Guði sje lof
fyrir að jeg ljet ekki blekkj-
ast“.
Hún horfði á hann stórum
augum: „Þú ert flæktur í mál-
ið. Það var sannfæring þín, að
faðir minn hefði rjett fyrir sjer.
Þú lagðir fram fje. Þó fórst
til Blennerhassett-eynnar, og
tókst þátt í því, sem þar var að
gerast ... . “
Jósep krepti hnefann, og ans-
aði með óheillavænlegri ró:
„Þjer skjátlast, Theodosia.
Jeg hefi aldrei haft áhuga á
því, sem faðir þinn hefir tek-
ið sjer fyrir hendur. Og jeg hefi
aldrei komið til Blennerhass-
eynnar“.
Theo hjelt að sjer hefði mis-
heyrst. „Hefir þú aldrei komið
til eynnar?“
„Jeg hefi ekki sjeð Burr
ofursta síðan hann kom hing-
að óboðinn í október síðast-
liðnum, og neyddi mig til þess
að ljá sjer húsaskjól".
Theo leit á mann sinn, og
var djúp fyrirlitning í augna-
ráðinu.
„Jeg skal reyna eftir megni
að trufla ekki þennan skemti-
lega leik þinn“. Hún snerist á
hæl, og ætlaði að ganga inn í
húsið.
Hann tók um öxl hennar. —
„Bíddu, Theo! Hvað ætlarðu
að gera?“
„Jeg ætla að ganga frá far-
angri mínum. Síðan ætla jeg til
Richmond".
„Þú getur það ekki. — Jeg
banna þjer það. Jeg vil ekki
hafa að neinn af fjölskyldu
minni sje bendlaður við þetta
hneykslanlega athæfi“.
„Jeg mun fara engu að síð-
ur. Og þú þarft ekki fremur
en þú vilt að líta svo á, að jeg
tilheyri fjölskyldu þinni. Jeg
vil helst ekki sjá þig framar“.
Reiðisvipurinn hvarf af and-
liti Jóseps. „Segðu þetta ekki,
Theo. Þú veist, að jeg elska
þig. Jeg vil ekki gera annað
en það, sem jeg veit, að þjer er
fyrir bestu. Faðir þinn hefir
orðið fyrir hræðilegri niður-
lægingu".
,,Nei“, ansaði hún rólega.
„Hann getur aldrei orðið fyrir
niðurlægingu. Ef hann er í ein-
hverjum vandræðum, þá vil
jeg fara til hans og reyna að
hjálpa honum. Jeg geri ráð
fyrir að það sje satt, að hann
sje kominn til Richmond. En
jeg trúi því ekki, að honum
hafi verið varpað í fangelsi.
Hann hefir ekki unnið til þess.
Þó að Jefferson hati hann, get-
ur hann ekki látið varpa hon-
um saklausum í fangelsi“.
Reiði Jóseps vaknaði á ný.
Það nálgaðist brjálsemi, hve
traust hennar á Aaroni var tak-
markalaust.
„Þú ert kjáni!“ hrópaði hann.
„Þú trúir engu nema því, sem
faðir þinn segir þjer. Hjerna
— þú trúir þá kanske hans eig-
in orðum!“
Hann dró samanböglaðan
pappírsmiða upp úr vasa sín-
um, og rjetti henni. Hann horfði
sigri hrósandi á hana meðan
hún las það sem á miðanum
stóð. Hann kunni það utan-
að.
„Stoddert, 4. mars.
Theo.
Jeg hefi verið tekinn fast-
ur, og þeir leggja af stað með
mig norður á bóginn á morg-
un. Við förum um Karólína
eftir viku. Það eru aðeins níu
menn sem gæta mín. Þið þurf-
ið ekki nema lítinn liðsstyrk
til þess að losa mig úr klóm
þeirra. Chester er sennilega
heppilegasti staðurinn.
A“.
„Jeg skil þetta ekki!“ hróp-
aði hún. „Hvernig komst þetta
hingað? Það er til mín. Af
hverju fjekk jeg það ekki fyrr
en nú?“
Jósep þagði. Hann iðraðist
þess ekki, að hafa tekið brjefið
í sínar vörslur — en hann nag-
aði sig í handarbökin fyrir að
hafa látið reiðina hlaupa með
sig í gönur — að hann skyldi
hafa afhent henni það nú.
Hún sá svipinn á andliti
hans og skildi hvernig í öllu
lá. „Þú faldir það fyrir mjer“,
hvíslaði hún. „Við hefðum get-
að bjargað honum — en nú er
það um seinan“.
Jósep hafði búist við því, að
hún yrði reið. En honum varð
um og ó, þegar hann sá stirðn-
aðan örvæntingarsvipinn á
andliti hennar.
„Hann hlýtur að halda, að
jeg hafi snúið við honum bak-
inu. Hann hlýtur að hafa von-
að og beðið — eftir því, að vin-
ir hans kæmu —. En enginn
kom. Hann var aleinn. Ó —
hvernig gastu gert honum
þetta, Jósep — og mjer?“
Jósep reyndi að taka um
hönd hennar. „Vertu skynsöm,
Theo. Hvað gátum við gert?
Stjórnin ljet handtaka hann.
Jeg gat ekki komið í veg fyr-
ir, að hann yrði fluttur til Rich-
mond“.
Gyðingurinn gamli fór til
námubæjarins og seldi allar
eigur sínar fyrir hest, vagn og
500 dollara í peningum. Síðan
lagði hann af stað til fæðing-
arborgar sinnar og hafði dótt-
ur sína með sjer, en yfir stóra
og víðáttumikla eyðimörk var
að fara.
Er þau voru komin rúmlega
hálfa leið, reið upp að þeim
stigamaður og skipaði þeim að
nema staðar. Eftir að hafa leit-
að vandlega á þeim, reið hann
á brott og tók með sjer vagn-
inn og hestinn.
Strax og stigamaðurinn var
horfinn, sneri Gyðingurinn aft-
ur af stað til námuborgarinn-
ar og barmaði sjer hástöfum.
,,Ó, Rebekka, Rebekka“, —
hrópaði hann, „jeg er alslaus
maður“.
„Hvaða vitleysa, pabbi“, —
sagði dóttirin rólega.
„Vitleysa!“ emjaði gamli mað
urinn. „Jeg er búinn að missa
hestinn, jeg er búinn að missa
vagninn og 500 dollararnir eru
horfnir út í veður og vind“.
„Já, en hann fann ekki 500
dollarana“, sagði Rebekka. „Jeg
faldi peningana“.
„Þú bjargaðir peningunum!
Hvar faldirðu þá, Rebekka
mín?“
„Uppi í mjer“, svaraði dótt-
irin. „Jeg faldi þá í munnin-
um á mjer og hjer eru þeir“.
Gamli Gyðingurinn tók á
móti peningunum, taldi þá og
leit lengi á dóttur sína.
„Skelfileg vandræði“, sagði
hann loks, „að hún móðir þín
blessuð, skyldi ekki vera með
okkur. Við hefðum getað kom-
ið bæði hestinum og vagninum
undan“.
★
Flækingur nokkur kom að
sveitasetri, þar sem húsmóðir-
in sat úti í garði sínum. Hann
ákvað að reyna að vekja með-
aumkvun hennar, gekk inn í
garðinn, lagðist á fjóra fætur
og byrjaði að borða gras.
„Hvað ertu að gera góði?“
spurði frúin.
„Jeg er að bíta gras, frú mín
góð. Jeg er svo svangur, að jeg
get jetið gras“.
Það kom meðaumkvunarsvip
ur á andlit húsmóðurinnar.
„Aumingja maðurinn“, sagði
hún. „Komdu hjerna með mjer
að eldhúsdyrunum“. Hún þagn-
aði andartak og bætti svo við:
„Grasið er grænna þar“.