Morgunblaðið - 27.03.1947, Blaðsíða 14

14
MORQUNBLAÐIÐ
Fimtudagur 27. mars 1947
Á HEIMILI ANNARAR
23. dagur
„Já, jeg þekti hann fyrir ann
an. Mjer geSjaðist að honum.
En þó var ekkert misjafnt í
fari hans svo jeg vissi til. Mjer
fanst altaf að hann mundi vera
óþokki undir niðri, en jeg hafði
engar sannanir fyrir því. Og
þó reyndi jeg að grafa það upp
meðan á málinu stóð. Sennilega
hefir hann átt í einhverju ásta-
bralli áður, en við gátum ekki
fengið neinar áreiðarjegar upp-
lýsingar um það. Hefði jeg get-
að"fengið sannanir fyrir því að
hann var óþokki, þá hefði jeg
reynt að láta Alice breyta fram
burð| sínum og segja að hún
hefði átt hendur sínar að verja.
Það var að vísu ekki satt, en
hún hefði þá staðið miklu bet-
ur að vígi“.
Hann þagnaði nokkra stund,
stakk höndum í vasann, tók
þær upp aftur og fór að rjála
við liljurnar frá henni Mildred.
Svo sagði hann hreinskilnis-
lega: „Jeg hefði sjálfur ekki
hikað við að skjóta Manders
ef jeg hefði komið þarna að og
sjeð að Alice þurfti á hjálp að
halda. En jeg gerði það ekki.
Jeg var hjerna þá um kvöldið,
í klúbbnum á jeg við, þegar
lögreglan símaði til mín. Mjer
datt'þá fyrst í hug að Manders
hefði verið drukkinn og hefði
gerst ósvífinn við Alice, en
hún orðið hrædd og þess vegna
skotið hann, eða þá að Dick
hefði komið að þeim-------
Hann þagnaði skyndilega því
að nú heyrðist mannamál fyrir
framan. Myra sneri sjer við og
leit fram í ganginn.
Barton var þar á ferð og
Cornelia kallaði til hans ofan
af lofti:
„Viljið þjer ekki ná í stólinn
minn, Barton? Jeg ætla að
koma niður“.
„Jú, jú, sjálfsagt", svaraði
Barton auðmjúklega og hljóp
á bak við stigann þar sem stóll
inn var. ■
Tim sagði: „Farðu nú var-
lega Cornelia frænka. Þó þú
lítir út eins og sextán ára
stúlka, þá þarftu ekki að haga
þjer eins og þú værir svo ung“.
Það var einhver uppgerðar ká-
tína í röddinni.
Cornelia hafði haft fata-
skifti. Hún var nú í svörtum
kniplingakjól með perlufesti
um hálsinn. Hún studdi annari
hendi á handriðssúlunni. Myra
fjekk ákafan hjartslátt þegar
hún sá það.
En það var engin hætta á
því að Cornelia frænka hefði
myrt Jack og falið byssuna
þarna. Hún var í Englandi þeg
ar það skeði. Hún lá þá í sjúkra
húsi.
Myra þóttist þegar sjá það
á svip gömlu konunnar, að hún
hafði gert sjer íulla grein fyr-
ir því hverjar afleiðingar það
hafði að Alice var komin heim.
Svona hafði hún verið á svip-
inn þegar loftárásirnar voru
gerðar á London.
Hún brosti þegar hún sá Sam
og kallaði: „Sam, ekki vissi
jeg það að þjer voruð kolninn.
Þjer hafið sjálfsagt ekki feng-
ið neitt að borða. Barton . .“
Barton var með stólinn og
hann var þannig á svipinn sem
hann væri nú hættur að verða
hissa á öllum þeim ósköpum,
sem gengu á þetta kvöld.
„Óskið þjer að borða niðri,
eftir alt saman?“ spurði hann.
„Mjer þykir fyrir því að jeg
geri yður alt þetta ónæði,
Barton“.
„Það er ekkert. Bíðið þjer nú
við, viljið þjer ekki styðja stól
inn, Tim?“
Barton vissi upp á sínar tíu
fingur hvernig átti að hagræða
Corneliu í stólnum. Tim hjálp-
aði honum til og spurði svo:
„Fer nú vel um þig?“
„Ágætlega. — Lofaðu mjer
að styðja mig hjerna við hún-
inn — svona“.
Myra stóð á öndinni.
Svo slepti Cornelia húninum
og sagði: „Þetta er gott. Aktu
mjer nú inn í lesstofuna, Tim“.
Tim ók henni inn og laut yfir
stólinn, en Cornelia sat þráð-
bein í honum. Þegar þau komu
að Sam rjetti hún honum hönd
ina og sagði: „Þa ðer gott að
þjer eruð kominn“.
„Dick símaði til mín og sagði
mjer allar frjettirnar“, sagði
hann.
„Jeg hefi ekki sjeð Alice
enn. Mjer fanst hún mundi
þurfa að jafna sig, og vera út
af fyrir sig“.
„Engin kona hefði borið
þetta jafn vel og hún“, sagði
hann.
„Við ættum að vera glöð í
kvöld“, sagði Cornelia, „og við
erum það líka út af því að hafa
fengið Alice heim.. En hvernig
fer um nýja rannsókn, Sam?“
„Nú, það er ekki annað en
rannsókn“. sagði hann.
„Verður einhver annar tek-
inn fastur?“
„Það er ekki víst?“ sagði
hana hughreystandi. „Eftir
því sem jeg veit best þá er eng
inn grunaður“.
„Ójá“. Hún horfði alvarlega
á hann. „Ný rannsókn, nýjar
sannanir. Hverjar?11
Sam svaraði henni eins og
hann hafði svarað Myru: „Það
er nú til dæmis byssan, ef hún
skyldi finnast“.
„Er hún fundin?
„Ekki svo jeg viti“, svaraði
hann.
„Þetta var byssan hans Ric-
hards“, svaraði hún hikandi.
„Kæra Cornelia, sá, sem not-
aði byssuna, hefir áreiðanlega
komið henni fyrir kattarnef
sama kvöldið, eða þá seinna“,
sagði hann.
„Sam, ætli þeir ákæri Ric-
hard fyrir morð?“
Tim klappaði á öxlina á
henni og Sam hrópaði: „Nei,
nei“.
En það mátti sjá í gömlu
og glöggskygnu augunúm henn
ar að henni var þetta ekki nóg.
„Segið mjer satt“, mælti hún.
Þá þoldi Myra ekki mátið.
Hún stundi upp: „Jeg ætla að
fara — og hafa fataskifti“.
Cornelia leit ekki á hana.
Sam tók í hönd hennar og
reyndi að hughreysta hana. Og
þótt Myra væri á hálfgerðum
flótta, staðnæmdist hún í dyr-
unum til þess að heyra hvað
Sam sagði.
„Þjer megið trúa því, Corne-
lia, að er byssan er fundin, þá
er hún ekkert sönnunargagn
gegn Dick — nema þá að felu-
staðurinn bendi til þess, eða
fingraför“.
„Fingraför Richards?“
„Já, eða einhvers ann,ars“.
„Það er víst enginn vafi á
því að fingraför okkar Dicks
beggja eru á byssunni“, sagði
Tim. „Við vorum að leika okk-
ur að því að skjóta til marks
með henni viku áður en þetta
var“.
„Geta fingraför haldist í tvö
ár?“ spurði Cornelia.
„Nei, ekki ef byssan er þar,
sem ieg hygg að hún sje, hjerna
úti í sundinu“, sagði Sam.
Myra gekk nú að stiganum.
Hún þorði ekki að snerta hún-
inn á handriðsstólpanum, en
flýtti sjer fram hjá honum og
hljóp upp stigann í einum
spretti. Margt hafði nú gerst,
hugsaði hún, og þetta hafði
gerst svo ört, alveg eins og hver
aldan sem kemur af annari. Og
það var ekki nema ein leið út
út öllum þessum vandræðum,
eða þó öllu heldur tvær, önnur
fyrir hana og hin fyrir Ric-
hard.
Hún gekk fram hjá dyrun-
um 4 herbergi Alice. Þær voru
lokaðar. Hún flýtti sjer fram
hjá þeim, því að hún hjelt að
hún mundi ekki þola það ef
hún heyrði þau Richard og Al-
ice vera að tala saman.
Hún fór inn í hið rúmgóða
herbergi, sem hún hafði nú átt
heima í um langa hríð. Hún
lokaði hurðinni á eftir sjer. Og
nú var þrotinn sá kjarkur, sem
hún hafði hleypt í sig áður,
svo að hún hneig niður. Það
var aldimt í herberginu, en
gluggarnir voru opnir eins og
hún hafði skilið við þá þegar
hún fór út að ganga með Ric-
hard .— í síðasta sinn, að hún
hafði haldið. Það varð líka sein
asta skemtiganga þeirra.
Á borðinu lá opin bók eins
og hún hafði skilið við hana
þá um kvöldið. Nú var margt
breytt síðan. En hún hafði þó
ekki hugsað um það eingöngu.
Annað var henni ríkara í huga.
Hver hafði seinast handleikið
marghleypuna? Hvers fingra-
för voru á henni?
„Ef Richard hefði komið að
þeim Alice“, Tiafði Sam sagt,
og hún hafði svarað: „Hann
hefði þá ekki látið Alice fara
í fangelsi“.
Þessi orðaskifti komu henni
nú í hug og það var eins og
hún sjálf talaði og svaraði.
Hún vildi eki rifja meira upp.
Hún reis á fætur með erfiðis-
munum og gekk út að glugg-
unum og lokaði þeim. Hún
klæddi sig út kjólnum og fór
úr sokkunum og síðan úr hverri
spjör. Þá greiddi hún hár sitt
og fór svo í steypubað, en bað-
herbergið var inn af herbergi
hennar.
Hvað átti hún að gera við
kúluna? Lögreglan var vænt-
anleg snemma næsta dag.
Skyídi hún finna marghleyp-
una-? Hvernig mundi þá fara
fyrir Richard?
Ef Loftur getur |>að ekki
— þá hver?

m
Að jaiðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
119.
mundi eina von mín um að endurfinna Dían og Pellu-
cidar að engu orðin.
Að jeg sjái Dían nokkurn tíma aftur, virðist lítt mögu-
Jegt, því hvernig veit jeg, hvar í Pellucidar jeg mundi
koma upp — og hvernig get jeg gert mjer vonir um það
í áttalausu landi að finna hið örlitla landsvæði, þar sem
hin horfna ástmey mín grætur mig?
★
Og þetta er þá sagan, sem Davíð Innes sagði mjer í
skinntjaldinu, við endamörk hinnar geysistóru Sahara-
eyðimerkur. Næsta dag sýndi hann mjer furðuvjelina
— hún var nákvæmlega eins og hann hafði lýst henni.
Svo stór var hún, að ómögulegt hefði verið að flytja
hana á þennan hjara veraldar með þeim flutningatækj-
um, sem þar mátti finna — hún gat aðeins verið komin
þarna á þann hátt, sem Davíð Innes sagði — upp gegnum
jarðskorpuna frá hinum innra heimi Pellucidar.
Jeg dvaldist hjá honum í viku, og eftir að hafa hætt
ljónaveiðunum, fór jeg beint til strandar og flýtti mjer
til London, þar sem jeg keypti heilmikið af því, sem hann
vildi flytja með sjer til Pellucidar. Þetta voru bækur,
riflar, marghleypur, skotfæri, myndavjelar, ýmiskonar
kemisk efni, talsímar, loftskeytatæki, rafmagnsþráður,
\ærkfæri og enn meiri bækur — bækur um allt milli him-
ins og jarðar. Hann hafði sagt mjer, að hann óskaði eftir
bókasafni er styðjast mætti við við framleiðslu allra undra
áhalda tuttugustu aldarinnar, og ef tala bóka þeirra, sem
jeg útvegaði honum, hefur nokkuð að segja, þá hefur mjer
tekist að gera þetta fyrir hann.
Sjálfur tók jeg þessar birgðir til Alsír og fylgdist með
þeim til endamarka járnbrautarlínunnar; en er þangað
var komið, var jeg kallaður til Bandaríkjanna til að ganga
frá áríðandi málum. Mjer tókst þó að ráða ákaflega á-
reiðanlegan mánn til að taka að sjer forustu birgðalest-
arinnar — þetta var raunar sami fylgdarmaðurinn, og
farið hafði með mjer í fyrri ferð mína til Sahara — og
eftir að hafa skrifað Davíð langt brjef, þar sem jeg meðal
annars ljet hann fá heimilisfang mitt í Bandaríkjunum —
kvaddi jeg lestina, sem svo lagði af stað suður á bóginn.
Meðal hluta þeirra, sem jeg sendi Davíð, var meir en
500 mílur af tvöföldum, einangruðum og ákaflega þunn-
Helst til strangur.
Lögregluþjónn í Horsens á
hund, sem er sjerstaklega vel
vaninn og húsbóndahollur.
Einn morguninn, þegar lög-.
regluþjónninn fór á vakt kl. 6,
sagði hann við hundinn: „Nú
verður þú að gtæa mömmy vel
í dag“. Hundurinn misskildi
nokkuð hlutverk sitt, og þegar
konan nokkru seinna ætlaði að
fara að kaupa í matinn, fór
i hundurinn að ýlfra og varnaði.
henni algerlega útgöngu. Og
hvernig, sem konan reyndi,
tókst henni ekki að sleppa úr
„fangelsinu11 fyrr en lögreglu-
þjónninn kom heim. Hundur-
inn varð mjög undrandi, þeg-
ar húsbóndi hans slepti „fang-
anum“ lausum.
*
Æskan á að ráða.
Hinn 104 ára gamli úkrainski
rithöfundur Germanov hafnaði
| boði málmiðnaðarmanna 1
Krzjuv um að vera í framboði
við kosningarnar til Æðsta
ráðs Sovjetríkjanna. Hann bar
því við að það væri æskan, sem
ætti að ráða.
Þrátt fyrir hinn háu aldur
tók Germanov virkan þátt í'
leynistarfseminni á stríðsárun-
um, og hefir hann verið sæmd-
i ur mörgum heiðursmerkjum.
ft
Ung stúlka teygði sig út um
glugga til þess að veifa til unn-
ustans, og eftir því, sem hann
fjarlægðist meira, eftir því
teygði hún sig lengra út um
gluggann, þar til hún missti
1 jafnvægið og fjell niður á göt-
una. Hún handleggsbrotnaði,,
fótbrotnaði og mjaðmabrotn-
aði. Þetta gerðist í Chicago.
★
— Sigga er búin að opin-
bera, og þú varst ekki sá ham-
ingjusami.
— Nei, jeg var sigraður í
úrslitakepninni.
★
Ungur og fágaður maður
leigði herbergi hjá aldraðri
konu. Eftir fyrsta daginn sagði
hann við konuna:
— Ef það var kaffi, sem jeg
fjekk í morgun, þá vil jeg fá
te í fyrramálið, en ef það var
te, vil jeg fá kaffi.
BEST AÐ AUGLÝSA
í MORGUNBl .ADINU