Morgunblaðið - 29.03.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 29. mara 1947
Á HEIMILI ANNARAR
non
\
m
25. dagur
Alice mælti: ,,Jeg hefi aldrei
verið raunhyggin. En þótt það
sje máske eigingjarnt af mjer,
þá verð jeg þó að líta á þetta
mál frá annari hlið. Ef Ric-
hard yfirgefur mig nú, þá
munu allir segja að jeg hafi
myrt Jack Manders — og Ric-
hard skilji við mig vegna þess
að hann telji mig seka“.
„Nei, segið það ekki“, mælti
Myra, „engum kem'ur það til
huga.r að þjer sjeuð sek“.
Alice fól analitið í höndum
sjer og það glóði á giftingar-
hringinn hennar.
„Jeg er hrædd, Myra“, sagði
hún. „Jeg óttast það, sem kann
að koma fyrir næstu mánuðina.
Jeg má ekki missa Richara.
Og nú verð jeg að spyrja yð-
ur samviskuspurningar: Hald-
ið þjer að Richard hafi fest ást
á nokkrum kvenmanni. Mjer
finst það svo hræðileg tilhugs-
un. Hann elskaði mig, hann til-
bað mig. Við giftum okkur í
París mánuði eftir að við kynt
umst. Það var Mildred Wilk-
inson sem kynti okkur. Hann
var þá útskrifaður fyrir hálf-
um mánuði og var að Ijetta sjer
upp áður en hann tækkvið lífs
starfi sínu. Já, hann tilbað mig.
Hann gaf mjer alt, sem jeg
óskaði mjer. Jeg var bláfátæk,
það var rjett svo að hægt var
að kosta mig í sæmilegan skóla.
Það varð mjer til mikils happs
því að þar kyntist jeg Mildred
— o" hún bauð mjer með sjer
til útlanda. Þar hitti jeg svo
Richard og giftist honum. Jeg
feldi ástarhug til hans um leið
og jeg sá hann. Honum fór
eins, það var ást við fyrstu
sýn. Og hann elskaði mig enn
meðan á málaferlunum stóð,
hann sýndi mjer það í vepki
með órjúfandi trygð. Haldið
þjer ekki að hann muni nú
elska mig aftur þegar jeg er
frjáls og sýkn saka? Haldið
þjer ekki að hann muni iðr-
ast eftir það að hafa — ja, hvað
skal segja -—• eftir það sem á
milli ykkar hefir verið? Jeg
veit að það er hranalegt af
mjer að tala svona við yður,
sem við eigum svo mikið að
þakka. En það er jafnan best
að tala eins og manni býr í
brjósti“.
„Það var alveg óþarfi af yð-
ur, Alice, að minnast nokkuð
á þetta“.
„Hvað segið þjer? Þetta er
alt satt, sem jeg hefi sagt, eða
hvað?“
„Jeg er á förum hjeðan. Jeg
sagði Richard frá því áður en
þjer komuð heim. Það er eng-
in hætta á því að Richard skilji
við yður, engin hætta á því að
við Richard munum giftast.
Það kemur aldrei fyrir. Og nú
er best að jeg fari“, sagði Myra
og gekk fram að dyrunum.
„Það er beðið eftir mjer. Get
jeg gert nokkuð fyrir yður.
Viljið þjer að jeg kalli á Franc
ine?“
„Nei“.
„Þá ætla jeg að fara“.
„Myra“, kallaði Alice á eftir
herrni. „Hvenær ætlið þjer að
fara hjeðan?“
Mvra snerist á hæli, forviða
á n»cí;ari spurningu. En þegar
ítún leit á Alice og sá hvað
hún var raunaleg, þá gekst
henni hugur við.
„Jeg veit það ekki. Jeg get
að minsta kosti ekki farið fyrst
um sinn vegna þess að nú hefst
ný rannsókn í málinu á morg-
un. eins og þjer vitið“.
Alice spratt á fætur. „Ný
rannsókn?“ hrópaði hún.
„Já, jeg hjelt að þjer vissuð
það“.
„Þeir ætla------þeir ætla að
reyna að hafa upp á morðingj-
anum?“
„Já. auðvitað, og jeg hjelt
„Nei, það vissi jeg ekki“,
sagði Alice og settist aftur.
„Mjer datt það heldur ekki í
hug. Jeg------ó, þetta er hræði
legt.-----lögregla, yfirheyrsl-
ur og alt það að nýju. Jeg hjelt
að þeir mundu bara höfða mál
gegn Webb“.
„Hann verður kærður fyrir
að þera ljúgvitni. En nú er
það best fyrir yður að hvílast.
Þjer skuluð ekki vera að hugsa
um þetta“.
Var það ekki einkennilegt, áð
hún skyldi hata Alice og vor-
kenna henni samtímis? Hata
hana? Hvaða vitleysa, hún hat
aði hana ekki, enginn gat hat-
að Alice. Og hún var í sínum
fulla rjetti. Það var óvjefengj-
anlegt.
Alice sagði: „Jeg hjelt að
Webb hefði drýgt morðið. Hjer
var engum öðrum til að dreifa
en honum og svo Tim--------“
Hún þagnaði snöggvast og
leit á Myru og sagði svo með
ákefð:
„Enginn getur grunað Tim
um það. Hann mundi ekki gera
neinum mein. Hvar er Tim?
Jeg verð að fá að tala við
hann. Jeg þarf að segja honum
frá því að jeg skilji framkomu
hans. Hann ætlaði ekki að gera
mjer ilt. Og hann hefir þjáðst
mikið út af þessu. Aumingja
Tim. Ekki gat hann gert að því
þó hann myndi ekki eftir
gluggatjöldunum fyrst í stað.
Jeg sjálf hefði ekki einu sinni
getað fullyrt neitt um það
hvort þau voru dregin fyrir
eða ekki þegar jeg heyrði skot-
in. Þeir <Bpurðu mig um það þá
um kvöldið, en jeg mundi það
ekki. Segið þjer Tim að jeg
skilji alt og að mig langi til
að sjá hann“.
„En Tim-----------“. Það var
komið fram á varirnar á Myru
að segja frá því að Tim hefði
búið til söguna um glugga-
tjöldin, en hún áttaði sig, því
að líklega hafði Richard ekki
sagt Alice frá því. Hvers vegna
hafði hann ekki gert það? Lík-
lega vegna þess að hann treysti
Alice ekki til þess að þegja um
það.
„Hvað ætluðuð þjer að að
segja um Tim?“ spurði Alice
forvitin.
„Jeg ætlaði að segja það, að
Tim gerði það ekki af ásettu
ráði að bera vitni gegn yður“.
„Jeg veit það, og jeg verð að
segja honum frá því“, sagði
Alice.
Nú var drepið á dyr. Myra
opnaði. Francine stóð fyrir ut-
an. —
„Cornelia bað mig að segja
yður að þau bíða eftir yður“,
sagði hún.
.Alice mælti: „Æ, kæra Myra,
jeg hefi verið að tefja yður.
Þjer eruð ekki farin að borða
enn. Blessaðar. farið þjer nið-
ur, mjer er alveg óhætt. Franc-
ina, yiljið þjer bæta í eldinn?“
Myra lokaði hurðinni á eft-
ir sjer og hjelt niður stigann.
Að þessu sinni varaðist hún að
snerta-stólpahúninn. Hitt fólk-
ið var í matstofunni og sat um-
hverfis borðið. Á því voru
kertaljós og silfur og krystals-
borðbúnaður. Cornelia sat í
hjólastól sínum við, borðsend-
ann. Richard var ekki þarna.
Hann hafði boðið með Alice.
Cornelia brosti og benti á
auðan stól.
„Yið nentum ekki að bíða
eftir þjer góða“, sagði hún og
sneri sjer síðan að Sam og hjelt
áfram samræðum við hann.
Hún talaði opinskátt þótt Bart
on væri við, enda vissi hann
víst æði margt.
„Haldið þjer að við megum
eiga von á ströngum yfirheyrsl
um?“
Myra settist. Tim sat gegnt
henni og var heldur fár.
Sam mælti: „Það er nú und-
ir ýmsu komið. Lögreglan get-
ur til dæmis hjálpað okkur
þar. Annars þykir mjer það
undarlegt að hún skuli ekki þeg
ar hafa sett vörð um húsið“.
Svo tók hann upp ljettara
hjal, en gaut augunum við og
við fram að dyrum.
Myra hlustaði á. Hún heyrði
aðeins orðin en skildi ekki sam
hengið í þeim. Hún var að
hugsa um það hvað Alice væri
skarpskygn að sjá undir eins
hvernig komið var, og hvað
hún hefði farið djarflega að
því að fá að vita vissu sína.
„Það er þá satt“, hafði hún
sagt.
Þetta var í ráuninni það
merkilegasta við hið merkilega
samtal þeirra, að Alice hafði
tekið hana með trompi, hik-
laust og vægðarlaust. Og það
var ekki hægt að reiðast henni
fyrir þ'að vegna þess að hún
hafði talað um það í sambandi
við heimkomu sína. Og hún
stóð betur að vígi vegna þess,
að hún hafði þegar uppgötvað
sannleikann.
Þau voru aftur farin að tala
um rannsókn málsins. Sam
svaraði nokkrum spurningum,
sem Cornelia lagði fyrir hann,
og alt í einu heyrði Myra hvað
hann sagði: „Það getur vel ver
ið að saksóknarinn hafi þegar
fengið nýjar upplýsingar“.
,ÚMýjar upplýsingar?" end-
urtók Corenlia. „Um hvað?
Byssuna hans Richards?“
Sam kinkaði kolli.
„En það getur samt vel verið
að jeg fari villur í því“, sagði
hann. „Það getur líka vel verið
að hann hafi ekki komist á
snoðir 'um neitt, en byrji á því
að reyna að komast á nýjan
reksnöl".
„Við hvað eigið þjer?“ spurði
Cornelia.
tHlfllllMIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIMIIIIIIIIIIIII
f Bankastræti 7. Sími 6063 i
i er miðstöð bifreiðakaupa. I
IIIIMIIIIIIIMIIMIIIIMIMMIIIIIIIMMMIIMIIIMIIIIIIIIMIIIIIIM
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
121.
Ári eftir að jeg fekk þetta brjef, var jeg aftur kominn
að enda járnbrautarlínunnar og hugðist stefna að staði
þeim, þar sem jeg hafði skilið við Davíð. Jeg varð fyrir
iyrstu vonbrigðunum, þegar jeg frjetti, að hinn gamli
leiðsögumaður minn hafði látist nokkrum vikum fyrir
komu mína, og ekki tókst mjér að finna nokkurn þeirra,
sem áður höfðu verið í för með mjer og sem treystu sjer
til -að finna staðinn.
Mánuðum saman. leitaði jeg í hinni brennheitu eyði-
mörk og talaði við óteljandi Arabahöfðingja í þeirri von,
að jeg fyndi einhvern, sem heyrt hefði af Davíð og hinni
dásamlegu jarðarvjel hans. Og stöðugt reyndi jeg að koma
auga á vörðuna, þar sem hægt átti að vera að finna enda
víranna til Pellucidar — en aldrei bar þetta neinn ár-
angur. Þessar óleystu gátur gera mjer jafnan þungt í
skapi, er jeg hugsa til Davíðs Innes og hinna einkennilegu
ævintýra hans.
Getur það verið, að Arabarnir hafi drepið hann, rjett
áður en hann hugðist leggja upp í ferð sína? Eða tókst
honum enn á ný að taka stefnuna á innri heiminn? Komst
hann þá þangað, eða er hann einhversstaðar grafinn í iðr-
um jarðarinnar? Og ef honum tókst að komast aftur til
Pellucidar, kom hann þá upp á botni einhvers hinna stóru
innhafa eða í landi einhverra viltra kynnflokka, langt,
langt í burtu frá landi ástmeyjar hans?
Er svarið að finna í auðnum Sahara, við enda tveggja
örsmárra vírbúta, sem faldir eru undir týndri vörðu. —•
Hver veit?
SÖGULOK.
Flækli sig í skegginu.
Árið 1572 ljest borgarstjór-
inn í Barnau á mjög einkenni-
legan hátt. Hann var maður
mjög hárfagur og skegg hans
var 10 sm. lengra en frá höku
niður á gólf. Hann varð því að
vefja skegginu um annan hand
legg sinn til þess að flækjast
ekki í því. í mörg ár gekk þetta
allt að óskum en svo kom ó-
happið. Dag einn, er hann var
að flýta sjer, gleymdi hann að
taka upp skeggið. Hann flækt-
r & r
ist i þvi, fjell niður stiga og
beið bana við fallið.
★
I saumaklúbb.
— Jeg veit að það má segja
margt misjafnt um frú Jóns-
son, en eitt getið þið þó verið
mjer sammála um, að hún er
ágætt umræðuefni.
★
Óli litli hafði löngum haft
ljelega einkunn í reikningi.
Eitt sinn skrifaði kennarinn á
miða, sem hann sendi Óla með
heim til foreldra sinna. ,,Óli
er ekki góður í reikningi“.
Eftir nokkurn tíma kom Óli
aftur heim með miða. Á honum
stóð: „Óla fer aftur í reikn-
ingi“. I þriðja sinn kom miði.
„Óla versnar alltaf í reikn-
ingi“, stóð á honum. Þá loks
gat faðir Óla ekki orða bund-
ist. Hann sendi hann með miða
til kennarans. Á honum stóð:
„Finnst yður ekki tími til kom-
inn að fara að kenna Óla að
reikna?“
'k
Þraut handia Ameríkönum.
í sambandi við það, að emer-
ískir vísindamann fullyrða að
þeir geti látið snjóa úr skýjum,
hvenærtsem þeir vilja, minnir
eitt sænska blaðið á ummæli
hafrannsóknarmannsins S'and-
ström er ameríkanar ræddu um
það að breyta stefnu Golf-
straumsins: — Ja, það tekst
þeim áreiðanlega, en þeir verða
fyrst að yfirstíga smáerfiðleika,
sem sagt að fá jörðina til þess
að snúast á hinn veginn.
★
Listmálari einn gifti sig og
fór í brúðkaupsferð upp í ó-
bygðir. Er hjónin komu heim
aftur voru þau spurð að því,
hvað þau hefðu eiginlega verið
að gera í óbygðunum.
— Jeg byrjaði venjulega á
morgnana að búa til mat, • en
maðurinn minn fór að mála.
Síðari hluti dagsins fór svo
mestmegnir í það hjá okkur að
geta upp á, hvað hvort okkar
hefði búið til.
:
1
| Asbjörnsons ævintýrin. — |
j Sígildar bókmentaperlur. i
Ógleymanlegar sögur |
bamanna.
; 5
ýllllllllMIIIHItlMIIIIIMIIIHIUIIHIMHUMIHIHtlHinHlllin