Morgunblaðið - 11.12.1947, Blaðsíða 14

14
HtORGVNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 11. des. 19471
ÁNADALU
Sí didáaqci eitip -Íii cL -Lon <íon
78. dagur
„Hann hefir ekki verið leið-
ur á því á sama hátt og þjer“,
sagði frúin. „Ástin er ekki karl
mönnum alit, eins og konum.
Borgarlífið varð yður óbæri-
legra en honum. Þjer mistuð
barnið. Hann hafoi ekkert af
því að segja og skildi ekki til-
finningar yðar“.
Billy kom inn í þessu og þá
sneri frú Mortimer sjer að hon-
um.
„Hafið þjer nú komist að því
hvað það er sem yður fellur
ekki?“
„Hjer um bil“, sagði hann og
settist í stól, sem hún bauð hon
um. „Og jeg skal nú reyna að
útskýra það---------“.
„Bíðið þjer augnablik", sagði
frú Mortirper. „Þetta er sterk-
ur og góður stóll, sem þjer sitj-
ið á og þjer eruð líka stór og
sterkur, en konan yðar er
þreytt — nei, nei, þjer skuluð
ekki standa á fætur — hún þarf
ekki á stólnum að halda, en
hún þarf á kröftum yðar að
halda. Mjer er alvara. Bjóðið
henni að setjast í kjöltu yðar“.
Svo leiddi hún Saxon til hans
og ljet hana setjast á knje hans.
„Þetta líkar mjer“, sagði frú
Mortimer. „Og nú skuluð þjer
segja mjer hvað ér athugavert
við bað, hvernig jeg hefi ofan
af fvrir mjer“.
„Jeg sagði ekki að neitt væri
athugavert við það“, sagði
Billy. „Búskapur yðar er fyrir-
mynd. En jeg áfti við það að
aðferð yðar hæfir ekki fyrir
okkur. Við mundum ekki geta
búið á sama hátt og þjer. Og
það er líka stór munur á yður
og okkur. Þjer eigið kunningja,
auðugt fólk, sem veit að þjer
voruð einu sinni bókavörður og
voruð gift háskólapróféssor. Og
það er þessi munur á yður og
okkur að þjer voruð mentuð
kona og að þjer kunnuð skil á
viðskiftum og að umgangast
heldra, fólk, sem við getum
aldrei komist í kynni við“.
„Góði vinur, yður er í lófa
lagið að læra alt, sem þjer
þurfið að læra“, sagði frú Mor-
timer.
Billy hristi höfuðið.
„Þjer skiljið ekki hvað jeg á
við“, sagði hann. „Ef til vill get
jeg gert yður það skiljanlegt
með dæmi. Setjum svo að jeg
hefði byrjað á því að framleiða
ávaxtamauk og svo hefði jeg
farið. rakleitt, eins og þjer, til
þessa fína veitingahúss og vilj-
að fá að tala við höfuðpaurinn.
Jeg hefði verið eins og þorskur
á þurru landi um leið og jeg
kom inn í skrifstofu hans. Og
jeg mundi finna til þess sjálfur
og bað væri verst af öllu. Mig
hefði undir eins rekið í roga-
stans, og hann hefði haldið að
jeg væri einhver þorpari og ætl
aði að fleka sig til að kaupa
eitthvert óæti. Hvernig hefði
svo farið? Jeg hefði órðið reið-
ur og jeg hefði sagt honum blátt
áfröna að hann væri heimsk-
ingi. Skiljið þjer það. Jeg er nú
þannig gerður. Jeg hefði sagt
honum að hann rjeði því sjálf-
ur hvort hann vildi kaupa af j
mjer maukið eða ekki, og það
er auðvitað ekki ráðið til áð j
selja.“.
„Þetta skil jeg vel“, sagði frú
Mortimer. „En þjer eigið konu.
Lítið þjer aðeins á hana. Haldið
þjer að hún gæti ekki vafið
hverjum kaupsýslumanni um
fingur sjer? Henni væri óhætt“.
Billy varð þungur á brún.
„Hvað hefi jeg nú gert?“
sagði frú Mortimer og hló.
„Jeg er ekki sokkin svo djúpt
enn“, sagði hann, „að jeg kæri
mig um að græða á fegurð konu
minnar“.
„Nei, auðvitað ekki, og jeg
átti ekki við það heldur. Gall-
inn á ykkur báðum er sá, að
þið eruð hálfri öld á eftir tím-
anum. Það er hreinasta furða
að slíkt fólk skuli alast upp nú
á dögum. Þiá eruð eins og álfar
út úr hól. Eru nokkur dæmi
þess á þessum dögum að ung og
nýgift hjón taki skréppu á bak
sjer og leggi-af stað fótgangandi
til þess að leita sjer að jarð-
næði? Þið eruð ekki enn komin
af landnemastiginu. Það er ekki
neinn munur á ykkur og land-
nemunum, sem fóru fótgang-
andi þvert yfir sljetturnar til
þess að leita sjer að jarðnæði.
Jeg er alveg viss um það, að
þið eruð komin út af þessum
landnemum".
Billy varð aftur vingjarnleg-
ur á svipinn, en augu Saxons
ljómuðu.
„Jeg er líka komin út af þess
um landnemum", sagði frú Mor
timer. „Amma mín var ein af
þeim fáu ^em komst af í Donner
slysinu. Afi minn, Jason Whit-
ney, var einn af þeim, sem
drógu upp bjarnarfánann í So-
anom. Hann var í Montery,
þegar John Marshall fann gull
í mvllulæk Sutters. Ein af göt-
unum í Sart Francisko hefir ver
ið látin heita í höfuðið á hon-
um“.
„Jeg kannast við það“, sagði
Billy. „Það er Whitneystreet.
Það er ska-mt frá Rússahæð.
Móðir Saxons var ein af þeim,
scm j^ekk yfir sljetturnar“.
„Og Indíánar drápu afa ogj
ömmu Billys“, sagði Saxon.:
„Faðir hans var þá barn að
aldri og hann ólst upp hjá Ind-I
íánum, þangað til hvítu menn- •
irnir náðu honum. Þá vissi
hann ekki hvað hann hjet, en
maður að nafni Roberts ól hann j
upp“, , j
„Kæru börn, við eruð þá I
sama sem skyld“, sagði frú
Mortimer glöð í bragði. „Það er
eins.og hinir góðu gömlu dagar
sjeu komnir aftur. Mjer þykir
sjerstakl. vænt um þeta vegna
þess að jeg hefi verið að skrá-
setja allar frásagnir frá þeim
tíma sem jeg hefi getað náð j
í. Jeg kannast við hann föður
yðar. Það er sagt frá honum
í sögu Bancrofts. Modok Indí- j
ánar gerðu árás á landnem'a-j
lestina. Það voru átján vagn-
ar, og eríginn komst af nema
hann faðir yðar. En þá var
hann svo ungur að hann vissi
ekki hvað gerðist. Hann var svo
seinna tekinn 1 fóstur af for-
ingja fyrir hópi hvítra manna“.
„Þetta er alveg rjett“, sagði
Billy. „Það voru Modok Indí-
ánar. sem rjeðust á lestina. Hún
var víst á leið til Oregon. Mjer
þætti gaman að vita hvort þjer i
kannist nokkuð við móður henn j
ar Saxon. Hún var skáld“.
„Er nokkuð prentað af ljóð-
um hennar?“
„Já“, sagði Saxon. „Þau voru
prer»;ið í blöðunum í San José“. •
„Kunnið þjer nokkuð af
þeim?“ spurði frú Mortimer.
„Já, eit-t þeirra byrjar þann-
ig:
Þinn blíði og barnslegi rómur
berst. mjer úr fjallanna þröng
sem vindhörpu unaðsómur
í andblæ um vorkvöldin löng“.
„Mjer finst jeg kannast við
þettaý, sagði frú Mortiíner.
„Og svo byrjaði annað Ijóð
þannig:
Háreisti lífsins jeg flýði og fann
frið inní lundi grænum.
búa þar guðir í blómahöll
bjartri með háum mænujn“.
„Þetta hefir verið ástarljóð“,
greip frú Mortimer fram í.
„Bíðum við, nú fenjeg að lcann
ast við, þetta. Bíðum við — na
— na — na — na — na jú,‘ nú
manjeg það:
I hálfrökkri skrautgarðsins
bærist hvert blað
er blærinn af fjöllunum
leikur um £að-----------
Þetta er eftir sömu konuna,
en ieg man nú ekki hvað hún
hjet“.
„Hún hjet Daisy“, sagði Sax-
on.
„Nei, hún hjet Davelle“, sagði
frú Mortimer því að nú mundi
hún það alt í einu.
„Hún var aldrei kölluð því
nafni“, sagði Saxon.
„Hún setti það undir ljóðjn
sín. Hvað hjet hún meira?“
„Daísy Wiley Brown“.
Frú Mortimer gekk að bóka-
skápnum og tók þar fram
þykka bók í sterku bandi.
„Þetta er saga framsveit-
anna“, sagði hún. „í henni eru
öll bau ljóð, sem þá voru orkt,
tekin eftir gömlum blöðum“.
Hún leit í nafnaskrána. „Jú,
hjer kemur'það. Dayelle Wiley
Brov/n. Hjer eru rríeira að segja
tíu ljóð eftir haná: „Víking-
arnir“, „Gullstraumurinn“,
„Tryggð", „Cabarello“, „Graf-
reiturinn h]á 'Little Meadow“
,.Þar ráku þau Indíána á
flótta“, greip Saxon fram í.
„Mamma var þá kornung, en
hún fór út úr vagnborginni til
þess að sækja vatn handa hin-
um særðu. Indíánar skutu ekki
á hana, og allir sögðu að það
væri kraftaverk“.
Svo sleit hún sig latisa úr
faðmi Billy og stökk á fætur.
„Æ, lofið mjer að sjá þessa
bók. Lofið mjer að sjá hana.
Jeg hefi aldrei sjeð haha. Jeg
kannast ekki við þessi kvæði,
en má jeg ekki skrifa þau eftir
bókinni? Eða læra þau utan að?
Þetta eru kvæði eftir mömmu“.
Frú Mortimer uppgötvaði nú
að hún þurfti að fága gleraug-
un sín. Hún settist hjá Bill og
þau sátu langa stund þögul, en
Saxon var sokkin niður í Ijóð
mömmu sinnar. Bvo lagði hún
hana.aftur, en hjelt samt fingr-
inum milli blaða og sagði við
sjálfa sig hvað eftir annað:
„Þetta hefi jeg ekki vitað“.
lllllllllllllllllllllllllllimfllllraflMIIIIIIIMIIMl'IMMMKI
I Almenna fasteignasalan
§ Bankastræti 7, sími 7324
s er miðstöð fasteignakaupa.
JHw.si.KiiVt.i'bsÍRO ’
GULLNI SPORINN.
151
Mínúturnar liðu ein af annari, og þó fannst mjer eins og
rcipið væri alltaf jafnlangt í burtu. Jeg hríðskalf, svitinn
bogaði af mjer, þótti eins og jeg væri að verða veikur. Jeg
þurfti hvað eftir annað að stoppa og hvíla mig og reyna að
ná einhverri stjórn á sjálfum mjer.
Jeg hjelt stöðugt áfrarn að hrópa, og loks, er jeg hafði
fikrað mig áfram í að minnsta kosti hálfa klukkustund,
var jeg kominn að reipinu. En nú varð jeg aftur að snua
mjer við.
Eftir nokkra stund tókst mjer þetta, enda var syllubrúnin
þarna heldur breiðari en annarsstaðar. En hvernig átti jeg
nú að ná í reipið? Eins og áður er sagt, hjekk það um þrjú
fet frá syllunni, og lykkjan á enda þess var um tveimur
fetum fyrir neðan mig. Jeg teygði út aðra hendina og reyndi
að grípa í það, en að minnsta kosti fet vantaði upp á að jeg
næoi því. Á jeg að stökkva út að því, hugsaði jeg, eða bíða
þar til hjálp berst?
Það fór hrollur um mig, þegar jeg hugsaði um þetta voða-
stökk. En sviminn var aftur að koma yfir mig — mjér
fannst eins og jeg hlyti að steypast fram af syllunni, ef jeg
biði mikið lengur. Jeg Céygði því hnéin, sleppti tökunum á
klettaveggnum og stökk.
Jeg sá gljáandi hafflötinn fyrir neðan mig. Hægri hendi
min kom við eitthvað — þetta var reipið. Svo náði jeg taki
með vinstri hendi, og ríghjelt mjer nú þarna og sveiflaðist
fram og aftur. Eftir nokkurn tíma tókst mjer að koma öðrum
fætinum inn í lykkjuna, heyrði að því loknu að hrópað var
íyrir ofan mig, og fann svo, að byrjað var að draga reipið
upp.
„Fljótur, Pottery, í guðanna bænum vertu fljötur,“ hróp-
aði jeg.
Áuðvitað gat hann ekki heyrt þetta, en halaði þó í reipið,
eins og hann ætti lífið að leysa.

Ekáldið: — Það er sem ieg
hefi aíiaf sagt, maður hefði átt
írí) lifa á þeim gömlu og góðu
tímiim, þegar aðrir voru ekki
búnir að nota allar klassisku
hugmyndirríar.
X
Maður nokkur kom inn í veit
ingahús og bað um rjómalaust
kaffi. Hann hafði beðið í rúmar
20 mínútur, þegar stúlkan kem-
ur til hans og segir afsakandi:
„Við höfum því miður eng-
an rióma, en mætti kaffið ekki
alvej eins vera mjólkurlaust“.
ir
Vinna. Stúlka óskar eftir
hússtörfum hjá góðu fólki. Get-
ur matreitt og sjeð um börn.
(Au"l. (í amerísku blaði).
★
Presturinn: — Mjer þótti það
leitt að sjá þig ekki í kirkjunni
í gær, Jón minn.
Jón: — Já, en það var nú svo
mikil déskotans rigning, að eig-
inle.ga var ekki hundi út sig-
andi. En jeg sendi þó konuna
mína ein^ og þú sást.
★
Viðskiftavinurinn: — Mjer
þykir borðið fallegt, en fæturn-
ir eru of stuttir.
Kaupmaðurinn: — Of stuttir,
ná þeir kannske ekki alla leið
niður á gólf.
★
Lítil og góðleg kona kom á
fund geðveikralæknis. Hann
spurði hana vingjarnlega,
hvernig á því stæði, að fjöl-
skylda hennar vildi koma henni
í hæli.
„Og segið mjer nú alveg eins
og er“, bætti hann við, „hvað
gengur að yður?“
„Það er það“, sagði konan og
hikaði, „það er bara það, að
mjer þykja svo góðar pönnu-
kökur“.
„Er það alt og sumt“, sagði
læknirinn, „mjer sjálfum þykja
pönnukökur einnig mjög góð-
ar“.
„Þjer segið ekki satt, lækn-
ir“, sagði hún um leið og hún
skríkti af ánægju. ,,Þjer megið
til með að heimsækja mig ein-
hvern daginn, jeg á margar
töskur fullar af þeim“.
Varahlutar
í Dodge 40
til sölu og sýnis í Máva- |
hlíð 7. I
itiiiimiiiiMiitniJiita»Mitiiiiii»4iiiiiiiil>iiiiiiiiiiiiiiiiiiM
ittiiiiiiiMiiiitititttiiiiiiiiiiiiiiiivnTrmilimiiililllllMr
Bílamiðlunin |
Bankastræti 7. Sími 7324. |
er miðstöð bifreiðakaupa. =