Morgunblaðið - 06.04.1952, Blaðsíða 9

Sunnudagur 6. april 1952
ÍUORCZJNBLAÐIÐ
U
Laugardagur
5. apríl
A FOSTUDAGINN var, voru 3
ár liðin frá því að Atlantshafs-
bandalagið var stofnað, en stofn-
un þess og þátttaka Islendinga :
þessum samtökum vestrænna lýð
ræðisþjóða, marka þáttaskil í ut-
anríkismálum okkar.
í tilefni þessa þriggja ára af-
mæiis fluttu þeir ræður s útvaro ■
ið hér, Bjarni Benediktsson, Ey-
steinn Jónsson og Stefán Jóhann
Stefánsson.
Eindrægni og samhugur í ut-
anríkismálum er frumskilyrði
fyrir því, að hverri þjóð megi vel
farnazt.
Mönnum er í fersku minni
hóvaði sá og uppsteitur, sem hin
íslenzka deild hins alþjóðlega
kommúnistaflokks gerði, þeg'ar
Alþingi ákvað, að íslendingar
gerðust aðilar að hínu öfluga
varnarbandalagi Atlantshafsþjóð
anna.
Bandalagið var stofnað til þess
að lýðræðisþjóðirnar geti varið
sjálfstæði sitt, svo ekkí færi fyrir
þeim, einni og eínni, eins og fór
fyrir Tékkóslóvökum í febrúar
1948.
Hinir íslenzku kommúnistar
snerust gegn þátttöku okkar í!
bandalaginu vegna þess, að j
þeir óskuðu eftir og óska eftir j
því enn í dag, að saraa ógæfan |
skelli yfir íslendinga og Tékkó !
slóvaka, þegar flokksdeild
kommúnista þar í landi, með
hið rússneska herveldi að bak-
hjalli brauzt þar til valda.
Að greiða atkvæði
með grjóti
3SLENZKU kommúnistarnir
gerðu tilraun til þess að hindra
afgreiðslu málsins á Alþingi, er
rætt var um inngöngu íslands í
varnarbandalagið. Aðfarir þeirra
voru einskonar prófraun á i
hvernig takast mætti á íslenzkri j
grund, að greiða aíkvæði með >
grjóti. I
Það mistókst fyrir þeim. Síðan
hafa þeir einangrast ennþá meira 1
en áður, eru orðnir utanveltu í
hinu fámenna þjóðfélagi okkar
og eiga yfirleitt ekki samleið með
löndum sínum Iengur.
En langtum liðfleiri eru þeir
enn í dag en með nágrannaþjóð-
iim okkar á Norðurlöndum.
Orsökin er sú, áð íslenzkum
kommúnistum Iiefir tekizt bet
ur en fíokksferæðrum þeirra
og samstarfsmönnmn á megin
landinu að varpa hulinsblæju
yfir aðfarir og stjórnarhætti
húsbænda sinna austan Járn-
ijalds.
Hin vonlausa baráíta
kommúnísta gegn
staðreyndum
BARÁTTA íslenzkra Rommúnista
í dag snýst fyrst og fremst um
áð balda því leyndu, sem gerist
í ríkjunum austan Járntjalds.
Hafa þeir sér þar tíl stuðnings
öfluga, skipulagða áróðursstarf-
semi, sem stjórnað er þaðan aust-
an að. Með lygum og rargfærsl-
tim og allskonar blekkingum reka
þeir iðju sína hér á landi, bæoi
í blöðum sínum, tímaritam og á
klíkufundum.
Barátta þeirra er vonlaus, sak-
ir þess að sannleikurinn er allt
af ákaflega skæður andstæðingur,
þar sem frjáls hugsun. er enn þá
leyfð.
Öflugar varnir örugg
asta ráðið gegn
styrjöld
3 RÆÐU sinni, sem birtist hé’- í
blaðinu í gær, lýstí Bjamí Bene-
diktsson utanríkisráðherra í fáum
orðum tildrögum og tilgangi
Atlantshafsbandalagsins. Sagði
m. a. frá hvernig stjórnmálamenn
heimsins áttuðu síg á því, eftir
fyrri heimsstyrjöfdina, að hægt
hefði verið að koma í veg fyrir
að styrjöld brytist út, nf Þ’óð-
verjar hefðu gert sér Ijóst,
hve öflug ríkjasambönd yrðu
mynduð til vamar yfirgangi
þeirra.
Þriggja ára afmæli Atlantshafs-bandalagsms • Uppreisnartil ■
raun íslenzkra kommúnista • Sannleikurinn er þeirra öflug-
asti andstæðingur • Oflugar varnir koma í veg fyrir styrjcld
• „Slökkvilið" Litvinc /3 • 13 ára ábending Islendings &
Rithöfundar fylkja sár til varnar c.ndlegu frelsi •
Sænskir kommúnistar viðurkenna andstöðu sína gegn þjcð
sinni • Hvað verkalýðurinn fær í rlkj; m kommúnismans c
Sannanirnar um þrælahaldið • Þegar ÞjóðviLinn birtir aust-
urþýzkan cróður fyrir Islendinga o Vilja Þjcðviljamcnn
kynnast sannleikanum um Grikkkmd? .
Frá þingi Atlantshafsba.idalagsins í Lissabon.
Einn þeirra manna, er gerði sér
fulla grein fyrir því, hvernig
öflug friðarsamtök gætu afstýrt
yfirgangi, var Litvinoff, þá ver-
andi utanríkisráðherra Rúss-
lands. Hann komst svo að orði á
fundi í Þjóðabandalaginu í sept.
1938.
„Við álítum að friðrofarnir
skilji ekkert annað en vaíd-
beitingu og ekkert annað dugi
til að stöðva þá. Þið eruð þeirr j
ar skoðunar, að ekki eigi að^
halda upp slökkviliði, þegar
hvergi sé eldur uppi. Við er-
um þeirrar skoðunar, að brvuia
liðið verði alltaf að vera til
taks, ef eldur skyldi brjótast
út, og að ólíkt hægara sé að
slökkva eld, þegar nýkviknað
er í en þegar húsið er aleida“.
Síðan minntist ræðumaður á
það örlagaríka spor, er stjórn
Litvinoffs steig, þegar hún yerði
bandalag við sjálfan íkveikju-
manninn Hitler.
Slökkvilið
lýðræðisþjóðanna
VEGNA þess friðleysis, sem rík-
ir í heiminum, sagði utanríkisráð
herrann, taldi ríkisstjórn og Al-
þingi íslendinga óverjandi annað
en að sjá landinu fyrir vörnum og
gerast þátttakandi í því slökkvi-
liði vestrænna iýðræðisþjóða,
sem eitt getur komið í veg íyrir
nýja heimsstyrjöld. Því megin-
hluti þjóðarinnar leit svo á að
hlutleysisyfirlýsing íslendinga
frá því 1918, væri einskisnýt
orðin.
Menn gerðu sér grein fyrir
þessu áður en síðari heimsstyrj-
öldin braust út, eirs og sjá má
af ummælum, er ræðumaður vitn
aði í frá árinu 1939 og höfð e,-1
eftir einum þeirra manna, er mest
hefir látið þessi mál til sín taka.
Hann komst svo að or ði:
„Frá því ísland fékk sjálf-
stæði sitt 1818, hcfir orðið svo
stórfelld breyting a alþjóða-
Iiáttum, að sú trygging, sera
menn þá trúðu á að nægja
v-vndj fvrir «mábjóð»r »'c' «
Íslendinga: Virðing fyrir sjálf
stæði þjóðar og drengskapur
gegn vopnlausri smáþjóð, eru
nú horfin“.
Síðar sagði sami maður:
„Því er það, að íslenzka þjóð-
in verður og að íryggja sér, ef
nokkur kostur er á, að erlend
ríki, sem síyrkur er að, og
standa myndu við skuídbind-
ingár sínar, tækju einnig
ábyrgð á sjálfstæði íslands o?
verðu það, ef á það yrði ráð-
:>st.“
Sú hugsun, sem liggur til grund
vallar fyrir þátttöku Islands í
varnarbandalagi Atlantshafsþjóð
anna, var vcknuð fyrir síðustu-
styrjöld. j
Ræðumaður gat þess ekki,
"lývCy ú -
Charles Orr, höfundur bókar-
innar um fangabúðir Stalins.
hvaða stjórnmálamaður komst
svo að orði fyrir 13 árum. En
rnörgum leikur forvitni á að vita
hver hann er.
Berjasí fyrir
andlegu írelsi
FYRIR nokkru hélt rithöíunda-
félagið, er berst fyrir .s.ndlegu
frelsi meðal lýðræðisþjóða, íunc!
í Stokkhóimi. Var þar margt
fyrirmanna samankomið. Hann
heim'-f’ægi rithcfundur fJpton
Sinclair sendi fundinum svo-
hijóðandi skeyti:
„Ég sendi öllum lesendum mín
um kveðju. Bezta leiðbeining :nín
til ykkar er, að mótmæla mis-
notkun kommúnista á fyrri bók-
um mínum, þar eð tímarnir eru
gerbreyttir frá því þær bækur
voru ritaðar."
Eins og kunnugt er, er Upton
Sinclair einn þeirra rithöfunda,
er á tímabili studdi kenningar
kommúnista, en hefir nú gjör-
samlega snúið við þeim baki, og
telur sem rétt er, að aðfarir þeirra
séu mannkyninu til hneisu.
Samtök þau, sem hér er um að
ræða, hafa aðalbækistöð sína
París. Þau voru stofnuð sumarið
1950 í Berlín, I mörgum löndum
gangast þau fyrir varnarstarfi
gegn ágangi kommúnista, til
verndar vestrænu lýðræði.
Forgöngumennirnir líta svo á.
að það sé skylda rithöfunda, vís-
indamanna og listamanna í öllum
vestrænum löndum, að vinna
gegn öllum einræðisstefnurn,
hvar sem þær skjóta upp .koll-
inum.
Á fundinum í Stokkhóhni var
gerð ályktun, þar sem segir m. a.:
„A.ndlegt frelsi er meðr.l ófrávíkj-
anlegustu mannréttinda, og hlut-
leysi gagnvart kúgun einræðis-
ríkja er svik við æðstu v&rðmæti
mannkynsins, uppgjöf f’-á iiendi
þeirra manna, sem bera eiga
ábvrgð á andlegum mannréttind
um.“
Fundurinn beindi þcim ein-
dregnu tilmælum sir.mn til
andans maniia á Norðuríönd-
um að standa vörð um það and
lega frelsi, sem við ennþá eig-
um, og mótmælti eindregið því
offceldi og frelsisráni, sem við-
gengst í Sovétríkjunum og
öðrum einræðisríkjum.
Hefir rithöfundafélag hér-
Iendis gefið þessum samtökum
gaum, eja lagt nokkuð til mál-
anna í þeim efnum? Það vant-
ar þó ekki, að íslenzkir and-
stæðingar freisis og fcoðberar
ofbeldisins minni á það með
framferði sínu að þörf sé á að
brvna fyrir hluUeysingjum og
cðru „fínu fólki“, hvað.r
ábv”«-ifV hvílir á þeirra hcrðum
nú á tímum.
Sænskir kommúnist-
ar opinskáir
í SVÍÞJÓÐ ’-ekur hvert njósi’.a-
málið annað og hvert öðru um-
íangsmeira. Gerist þar alltaf
sama sagan. Sænskir kommúnist-
ar í þjónustu Rússa verða upp-
vísir að því, c.ð hcfa á:um sax ian
snuðrað uþpi hernaðarleyndarmál
þjóðar sinnar, til að koma þeim
í hendur ; firboðara sinna fyrir
austan Ey.r.trasólt.
Engum getur dahzt. hð tiigang-
ur þessara ólánsmanna er aö auð-
velda inrásarher ' að bt jóta alia
andstöðu sænskú þjóðarinnai' á
bak aftur.
Samkvæmt yfirlýsingurr, þeim,
sem áhangendur o? erindfekar
Kominj'orm hafa gefið, getur eng*
an furðað á, að sænskir* komm-
únistar sem og flokksbræður
þeirra í öðrum lönduln, séu þann
ig innrættir gagnvart þjóð sir.ni.
En sænskir kommúnistar hafa
varast það í lengstu'lög að viður-
kenna þjóðsvik sín opinberlega.
Þeir reýna að afsaka sig með því,
að enn trúi þeir á jafnréttis- og
friðarhugsjónir í fari kommún-
istanna. Og halda því fram að
austan við Járntjald sé hvert
sæluríki öðru unaðslegra.
Fvrir nokkrum dögum
komst einn af forystumönnum
sænskra kommúnista í klípu,
er hann játaði skriflega, að
hann sem og flokksbræður
hans óskuðu beiníínis eftir
því, og stefndu að • því, að
sænska þjóðin biði ósigur ef
Snvétherir réðust inn í Sví-
þjóð.
Upprunalega lýsti hann þess-
ari afstöðu sinni til fósturjarðar-
sinnar og þjóðar í bréfi til verka-
manns við Volvo-verksmiðjurn-
ar. Ennfremur skýrðí hann svo
"rá:
Ég hefi unnið mikið fyrir frið-
arávarpið, vegna þess, að eínasta
styrjöld, sem hefir nokkurn til-
gang, er borgarastyrjölflin, þ. e.
a. s. stéttabarátta innanlands. En
ef styrjold er fiáð þjóða í milli,
á verkalýourinn í stríði við stétt-
arbræður sína meðal annarra
þjóða. Vegna þess að ég er komm
únisti óska ég þess, að bjóð mín
bíði ósigur ef til styrjaldar kem-
ur.
Hvað verkálýðurinn
fær
ÞARNA er afstaða kommúnista
skýrð með fullri hreinskilni. En
nafi menn fyrir því, að setja sig
í spor svona manns, þá liggur
fyrir að spyrja þá: Hvaða kjör
bíða stéttarbræðra þeirra í ríki
kommúnistanna.
Vinnuskylda, réttlej’si, fanga-
búðir, þrælkun. Menn hafa að
vísu „rétt“ til að andmæla þrælk-
uninni en verða þá sviptir öllum
lífsmögúleikum, sveltir í hel. Hér
á landi hafa kommúnistar hingað
til svarað því einu, þegar þrælk-
unarvinnan í fangabúðum Stalins
hefir borið á góma, að þetta sé
ekki umtalsvert, því þrælkun eigi
sér ekki stað og fangabúðirnar
séu ekki til.
Þegar alþjóðasamtök verkalýðs
ins í vestrænum löndum hefir
safnað sönnunum fyrir því, að
Sovétstjórnin reki menn í þræl-
dóm og hafi yfir 10 millj. þræla
í þjónustu sinni, eru menn hér á
Islandi, sem enn treysta sér til
þess að neita öllum staðreynd-
um í því efni. En aðeins hér, á
þessum eina stað í veröldinni, ei*
slík neitun staðreynda talin gild.
En rétt er að spyr ja íslenzka
kommúnista, er kalla sig
verkalýðsleiðtoga og þykjast
vilja vinna af alhug fyrir vel-
ferð íslenzkra verkamanna og
kvenna. Hvernig lízt þeim á
blikuna, er það kemur á dag-
inn, að þeir, sem hafa rann-
sakað þessi mál í Rússlandi
hafa rétt fyrir sér. -Treystu
íslenzkir menn sér til þess að
halda því fram eftir sem áður,
að kommúnisminn sé líklegur
til að bæta kjör verkamanna?
Hvernig skyldi t. d. afstaða
formanns Dagsbrúnar vera í
þessu máli? Er hann þeirrar skoð
unar, að frásagnirnar um bræla-
búðirnar í Rússlandi eigi við
engar staðreyndir að styðjast? Já
eða nei, Sigurður.
Því er að sjálfsögðu engin tak-
mörk sett, hversu trúaðir van
Framh. é bls. 12.