Morgunblaðið - 15.10.1952, Qupperneq 14

» 14
IHORGUN BLAÐIÐ
Miðvikudagur 15. okt. 1952
ADELAIDE
Skáldsaga eítir MARGERY SHARP

Framhaldseagan 35
ekki gefast upp. í örvæntingu
sinni leit hún yfir hópinn til að
vita, hvort hún bæri ekki kennsl
á neitt andlitið. Bert gamli mundi
hjálpa henni. Hún kom auga á
hann aftast í hópnum.
„Bert“, kallaði hún.
Hann tölti til hennar og nam
staðar við stólinn. Hann var eins
undirgefinn á svip eins og hund-
ur, en það var þó eitthvert ör-
yggi í nærveru hans. Frú Mouns
ey hvessti á hann augun, svo að
hann leit undan. Lögregluþjónn-
inn tók sér stöðu við tröppurnar
og setti á sig hátíðlegan valds-
mannssvip. Allir biðu óþreyju-
fullir. í öllum gluggum voru and-
lit. „Loginn“ stóð fyrir utan dyr
sínar. Allra athygli beindist að
Adelaide. Hún umbar forvitni
þeirra eins og hún hafði gert áð-
ur. Hún sat þarna eins og stein-
gerfingur, lostin sárustu sorg. En
í barmi hennar barðist hjartað
um með nýju lífi, og í huga sínum
átti hún aðeins eina hugsun: „Nú
get ég farið heim“.
7. kafli.
1.
í>að voru grænmálaðir veggir
í dómssalnum. Málningalyktin
var ennþá í loftinu og blandað-
ist vínbragðinu í munni hennar.
Frú hlounsey hafði beðið eftir
henni fyrir utan krána með
breimivin í glasi og rétt að henni.
Adelaide- þorði ekki að afþakka
það. Einhver gaf Bert gamla líka
í glas. Frú Mour.sey tæmdi þriðja
glasið sitt. Eins og viðeigandi var,
þar sem hún var aðalvitni og vin-
kona ekkjunnar, hafði hún tínt
saman svartar fatadruslur til að
hengja utan á sig. Pilsið hennar
var blettótt og rifið að neðan.
Yfir herðarnar hafði hún sveipað
stóru, svörtu leikhússjali, sem
skreytt var einhverjum ódýrurn
steinum. Og á höfðinu hafði hún
svartan, barðastóran hatt með
brotinni fjöður í annarri hiiðinni.
Bert gamii var með sorgarband
um hand'egginn. Adelaide sat á
milli þeirra á bekknum í salnum.
Hún var líka svartklædd, hafði
keypt sér ódýran, svartan kjól í
skyndi.
Adelaide leit í kring um sig.
Innst í salnum var hátt borð fyrir'
dómarann og fyrir neðan það iágt
borð fyrir skrifára hans. A milii
kviðdómendapailanna og stúk-
unnar, þar sem vitnin voru látin
koma fram, var langt borð og við
það sátu 6—8 menn. Þeir voru
biátt áfram, hvorki hátíðlegir á
svip eins og kvikdómendurnir
eða eftirvæntingarfullir eins og
áheyrendurnir á bekkjunum.
„Blaðasnápar“, hvíslaði frú
Mounsey.
Það fór hrollur um Adelaide.
Henni hafði yfirsézt sú hætta,
sem gat stafað af þeim. Aftur
beygði frú Mounsey sig yfir hana
svo að henni fannst húri ætla að
kafna af ódaun.
„Þeir eru ekki komnir hingað
okkar vegna. Næsta mál er morð-
mál. En þú skalt reyna að vera
ekki allt of íín með þig.... “
Adelaide kinkaði kolli. Vínið
hafði stigið henni til höfuðs, og
henni fannst það þægileg tilfinn-
ing.
Hún kunni vel að meta ráð-
leggingar „Svírisins". Hefðarkona
á þessum stað mundi alltaf vekja
á sér athygli, jafnvel þótt næstg.
mál væri morðmál. Hún hugsaði
með sér hve litið umstang var í
kring um þennan dauðdaga
Henrys, samanborið við allt, sem
mundi hafa þurft að ske ef ein-
hver af Culver-fjöiskyidunni
héfði dgið. Henni fannst það mið-
ur aö ekki skyldi vera tekið
rneirá tilíit til Heíirys. Hann var
bara eins og númer á löngum
lista fyrir þessum mönnum. En
hún gat ekki hugsað frekar út
í það. Hún varð að hugsa um
sjálfa sig. Eg er ekki hefðarkona,
en aðeins heiðvirð kona, hugsaði
hún .... ekki einu sinni of heið-
virð, ef hún ætti að geta sam-
lagast frú Mounsey og Bert
gamla og þegið hjálp þeirra. —
Adelaide hneppti frá sér krag-
anum í hálsinn og dró hárið dá-
lítið lengra fram á enni. Hún sat
lotin í -herðum og bogin í baki.
„Svínið“ gaut augunum til henn-
ar og kinkaði kolli svo lítið bar á.
Adelaide sat niðurlút. Hún stóð
upp eins og hitt fólkið þegar dóm-
arinn kom inn, en hún leit ekki
á hann. Hún sá heldur ekki kvið-
dómendurna, þegar þeir sóru eið
sinn C2_L*Tfu snöggvast út í einni
röð til að sjá líkið. Þeir komu
inn aftur heldur fölari í framan
og settust í sæti sín.
Hún hvorki sá né heyrðí það
sem fram fór, fyrr cn nafn henn-
ar var kallað
Frú Mounsey og vingjarnlegur
lögreglubiónn hjálpúðu henni á
fætug. Hún var komin í stúkuna
og studdi höndina á biblíuna.
Einhver rödd sagði skipandi:
„Kyssið bókina“, og Adelaide
snerti óhreint skinnið með vör-
unum.
„Þér eruð Adelaide Lambert,
og þekkið líkið af manninum í
iíkhúsinú sem eiginmann yðar
heitinn Henry Lambert?“
„Já“, sagði Adelaide. Ósjálf-
rátt rétti hún úr bakinu, en gætti
sín og lét axlirnar síga niður
aftur. „Já“.
,,Á mánudaginn klukkan hálf
eitt datt Henry Lambert ofan úr
tröppunum fyrir framan hús
sitt, númer tvö í Britannia Mews
og lét lífið samstundis. Getið þér
sagt okkur frá því hverjiig það
vildi íil?“
„Maðurinn minn stóð við hlið-
ina á mér í efstu tröppunni. Hann
var á leiðinni út. Hann sneri sér
við og missti fótanna. Þegar ég
kom niður til hans, var hann ....
dáinn“.
I Ameriski? stofuiatnpaa' j
Adelaide létti þegar hún sá að
dómarinn hafði ekki hinn
minnsta áhuga fyrir sögu henn-
ar, en var bara fegin því að hún
sagði skýrt frá og í fáum orðum
svo enginn tími færi til spiliis.
Hann beindi næstu spurningú að
lögregluþjóninum, sem stóð við
hlið hennar. „Hvað voru tröpp-
urr.ar háar og voru þær brattar?“
„Níu fet og nokkuð brattar“.
„Var eiginmaður yðar skapgóð-
ur og rólyndur maður?“
„Já, mjög svo“.
„Aldrei rifrildi eða ósamkomu-
lag á heimilinu?"
„Nei. Hann var bara á leiðinni
út .... ég kvaddi hann“.
Adelaide bar ósjálfrátt vasa-
klútinn að augum sér. Það var
nóg til þess að vekja almanna
meðaumkun áheyrenda. Áður en
hún hafði gert sér það ljóst að
yfirheyrsla hennar var yfirstað-
in, tók lögregluþjónn undir hand
m g hennar og leiddi hana til
sætis síns.
Þegar hún leit upp aftur, var
frú Mounsey komin í stúkuna.
„Þér eruð frú Sarali Mounsey
og eigið heima í númer 9 í
Britania Mews?“
„Já“.
„Viljið þer ^egja frá því rivað
þér sáuð á mánudagsmorguninn '
1 er var?“ 1
! „Svínið“ kingaði kolli. „Ég rtóð ,
við gluggann minn sem er rétt
hjá gluggunum hennar frú Lam-
j bert. Ég sá hjónin standa þarna
og hann var að fara ut. „Vertu
sæll“, sagði hún við hann. Hann .
'snýr sér við, missir jafnvægið og
I dettur niður eins og steinn. Ég
sé að hún hleypur niður til hans .
og svo kom ég sjálf á eftir. En
jég fer bara hægt af því að ég
' er feit. Og þegar ég sé að hún j
'er utan við sig af sorg og skelf-
,ingu, þá segi ég: Sækið lögregl-
una í guðanna bænum
Það varð stutt þögn. Adelaiöe
horfði ekki á frú Mounsey held-
ur á dómarann. Henni sýndist
hann vera greindarlegur maður.
Honum þótti auðsjáanlega nóg
til um útganginn á „Svíninu“.
%
fÞ
lU

llrói holftur
snýr afftur
eftir John O. Ericsson
27.
Hanri var foringi kesjuliðanna, en þeir voru versti glæpa-
tkríil og hataðir eins og pestberar um allar byggðir Frakk-
iands. Þegar þessi blóðhundur heyrði orðin, sem mælt voru
við konunginn, ætlaði hann jafnskjótt að ráðast á íangann,
cn konungur benti honum með hendinni að hafa sig hægan.
,— Hægur nú Merchandee, sagði hann. Hér heíir runnið
nóg blóð í dag. Ekki eitt hár skal verða skert á höfði hans.
Ég fyrirgef honum, bæði það, sem hann hefir gert og það,
sem hann hefir sagt, því að hann er hugrakkur maður. Megi
ætt hans lifa lengi og hann sjálfur eiga góða daga. Gefðu
honum tvö hundruð gullpeninga og láttu hann fara leiðar
sinnar í friði.
— Bertrand frá Gourdon, sagði Ríkarður, þegar búið var
að leysa böndin af fanganum. Þú ert óvinur minn, og þú
heíir veitt mér banasár. Ég harma það, að þú mættir mér
ekki með sverð í hör.d, eins og riddara er háttur.
Nú hefir þú hefnt föður þíns, en þú íelldir mig ekki í
heiðarlegum bardaga. Farðu leiðar þinnar áður en ég yðr-
ast loforðs míns. Og gleymdu því ekki hvar sem þú ferð
í heiminum, að sá er hugrakkastur, sem mætir óvini sínum
eins og heiðarlegur maður. |
7— Hrói, sagði hann við mig. Fylgdu honum út og sjáðu
um, að hann iái vopn sín aítur. Gefðu honum góðan hest,
cg sjáðu um, að hann komist út úr herbúðunum í friði.
Bertrand kastaði sér á hné frammi fyrir kónginum og
kyssti hendur hans. Hann var fríður og grannvaxínn piltur,
tæplega af barnsaldri. x
— Konungur, sagði hann og tárin streymdu niður kinn-
ar hans. Faðir minn var göíugastur meðal manna, og samt
finn ég nú, að örin, sem f'elldi þig, mun ætíð sitja'í hiarta
mér. ■ ■
Tökum upp í dag nýja sendingu af
amerískum stofuiömpum.
HEIÍLA
Skólavörðustíg 3
i,F.
Sími 4748.
feizlunarhúsnæði
ó s k a s t
Þarf að vera á góðum stað.
Tilboð sendist Morgunblaðinu fyrir 20. þ. mán.
merkt: „Fataverzlun“ —796.
Hið nýja eg hentuga
hreinsiefni fyrir
spegla, rúður og gler.
Eimúg fyrir aÉSkon-
ar silfurmuni og allt
sem er krómhúðað.
Það sparar yt
erfaði að nota g
fægiefni.
Heildsölubirgðir:
AGNAR LLÐV1GS80N
Hafnarstræti 8
Sími 2134
Vil kaupa
nýtízku íbúð, 4—5 berbergi.
Utborgun frá 100 til 130 þúsund krómir. Frekari greiðsla
eftir samkomulagi. — Tilboð, er greini, hvar íbúðin er,
óskast sent afgr. blaðsins fyrir 20. þ. :m. xnerkt: „íbúð
1410 — 870“.
..............................S.
» »m* m * • m.M-» m