Morgunblaðið - 23.11.1954, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 23. nóv. 1954
csc—
N I 0 O L E SkSldsaga ðftii Aatherino Gasin
1 - "!ir/- ar " .aig. Jr: — •* g UgJ
Framhaldssagan 100
„Já“, sagði hún. „Ég mundi
ekki eftir David. Hann særðist.
..... En hann er á batavegi.
Lloyd sagði að honum myndi
hatna.“ Hún hækkaði róminn.
^Það verður allt í lagi, er það
ekki? Skurðaðgerðin var ekki
framkvæmd af neinni list, en að
minnsta kosti færðu að hafa
hann við hlið þér áfram. Hann
er á lífi; þú heyrir rödd hans
og heyrir fótatak hans. Hann tal-
ar við þig og hlær með þér. Þér
mun þykja leiðinlegt að andlit
hans verður afmyndað, en þú
munt þakka drottni fyrir að hann
er þó lifandi. Þú munt ekki eiga
andvökunætur — langar nætur
þegar þú gerir ekki annað en að
þrá ástvin þinn. Þú getur farið
með honum í útreiðartúr, farið
í veiðiferðir og .... “ Hún þagn-
aði skyndilega. Roger var niður-
lútur. Hvað þýddi þessi þögn
hans ....? „David er ekki ....?“
hvíslaði hún. „Nei, nei, það gat
ekki verið! Sjúklingar dr. Beechs
voru allir í hinum enda bygg-
ingarinnar. Ég hefi heyrt Lloyd
segja það!“
„Það var ekkert laust rúm fyr-
ir hann þar“, sagði hann. „Svo
að hann var fluttur í sömu álmu
sjúkrahússins og Lloyd var í“.
Rödd hans var daufleg.
Nicole varð slegin ólýsanlegum
ótta. Hún starði fram fyrir sig.
„David er dáinn“, sagði Roger
lágt.
Hún sá andlit Rogers í gegn-
um tár sín. David .... hvers
vegna hafði henni ekki verið
hugsað til Davids fyrr? Fréttin
um dauða Lloyds hafði verið
slíkt reiðarslag, að við það eitt
hafði hugur hennar verið bund-
inn. Hún grúfði andlit sitt í
höndum sér og kjökraði.
Roger lagði hendi sína á titr-
andi öxl hennar og dró hana
nær sér.
Og þá fann Nicole hvernig
beiskjan og reiðin hvarf á auga-
bragði úr huga hennar. Hann
skildi hana ■— skildi hana betur
en Fentonsfólkið. Hann skyldi
hana vegna þess að hann stóð í
líkum sporum. Nú hafði hann
ekkert að lifa fyrir; stórt hús en
tómt, ekkert annað. Allt 1 einu
fann hún til mikillar þreytu og
þá minntist hún þess að henni
liafði ekki komið blundur á brá
síðast liðna nótt — hún hafði
jafnvel ekki háttað. Hún var enn
kjökrandi — en tár hennar veittu
henni friðþægingu. Roger hlaut
að vera þreyttur líka, hugsaði
hún; varla mundi hann hafa sof-
ið. Hönd hennar strauk um merk-
in á ermi einkenningsbúnings
hans. Hann og sonur hans höfðu
verið meðal hinna fyrstu, sem
létu skrá sig í herinn núna ....
Fyrir sex árum hafði David, þá
stoltur ungur maður, bent henni
á heiðurs- og einkennismerki,
sem annar Ashleígh hafði átt. Þá
liafði David sagt, að núlifandi
kynslóð fengi víst fá tækifæri til
þess að sýna hvað hún gæti í
hernaðarlist. Við þessa tilhugsun
andvarpaði hún og hana hryllti
við. — Aldrei mundi málverk
Davids hanga í málverkasafninu;
enginn mundi benda á mynd
lians og segja að þarna væri 14.
jarlinn af Manstone. Ættin var
gengin — Roger var hinn síðasti.
Henni varð hugsað til ákvörð-
unarinnar, sem hún hafði tekið.
Hún hafði í ákafa augnabliksins
ákveðið að fara til Bandaríkj-
anna. Hún þráði að vera laus við
þetta strit og þessa styrjöld. Að-
eins einn staður gat veitt henni
Slíkan frið — Þá minntist hún
hinnar köldu athugasemdar Rog-
ers; „Svo að þú ert að flýja?“ og
stnlt hennar sagði til sín. Hún
<hafði aldrei flúið frá neinu áður.
t Hún hafði heðið ósigra, en hún
hafði horfzt í augu við staðreynd
irnar. í hvert skipti, sem hún
hafði heðið lægri hlut, fann hún
hjá sér nýjan og meiri kraft til
þess að berjast að næsta tak-
marki. Það gat enginn flúið lífið
með því að hlaupa á brott; flótt-
inn gat aldrei orðið það hraður
að manni tækist að flýja lífið.
Hún sneri frá honum; augu
hennar voru þrútin, en þurr.
„Sjáðu þarna“, sagði hún og benti
yfir akrana. „Uppskeran er góð,
j en ekki nærri eins góð og í fyrra
sumar. Næsta haust verður hún
að vera helmingi meiri. Lloyd
sagði alltaf að herinn marséraði
ekki á góðum stígvélum, heldur
J á vel fylltum maga“. Hún sneri
, sér aftur að honum. „Ég ætla að
fara heim á búgarðinn núna. Ég
er þreytt. Á morgun verð ég að
hugsa um uppskeruna. Þau eru
mörg óunnu verkefnin, og eng-
um tíma má sóa“.
Þau geng^ saman upp hæða-
dragið.
6. kafli.
Smám saman, eftir því sem
j vikurnar liðu, vandist Nicole
þeirri tilhugsun, að Lloyd mundi
ekki oftar koma yfir hæðina, —
að hann mundi aldrei framar
j veifa til hennar er hann kæmi
arkandi heim, aldrei framar
mundi hann galsast við Judith
litlu og aldrei gera neinn hinna
óteljandi hluta, sem voru orðnir
hluti af lífi þeirra allra. —■ Hún
saknaði hans enn — en hún var
búin að sætta sig við orðinn hlut.
Oft fann hún til einmanakennd-
j ar og löngunar eftir því sem liðið
var. Henni mundi að sjálfsögðu
aldrei gleymast minningin um
, hann, — en hún hafði áttað sig
á staðreyndunum og ein átti hún
sorgina og engin sá hana syrgja.
Hún reyndi ekki að gleyma hon-
um — minningarnar voru það
eina, sem hún átti. Hann hafði
verið henni það, sem enginn ann-
ar var eða gat orðið henni. Hún
hafði þekkt hann og skilið svo
vel, hverja skapgerð hans,
hverja löngun; engin gat saknað
hans á sama hátt og hún og þess
vegna vildi hún eiga minning-
arnar um hann. Nú var Judith
henni allt. Það var um framtíð
hennar en ekki framtíð sjálfrar
sín, sem hún hugsaði. Hjá henni
sjálfri var ekkert sérstakt fram-
undan — svo að það var ekki um
neitt að hugsa. Ekkert, sem á-
ætlanir þurfti að gera um, ekk-
ert svo stórt að ekki mætti ráða
fram úr því á hvaða tíma sem
var. Meðan styrjöldin stóð, voru
verkefnin nóg. Hún minniist
þess, er Lloyd hafði komið heim
í síðasta leyfi sitt, hvernig hún
þrýsti sér að honum og þau
ákváðu að lifa, gleðjast og njóta
hvers augnabliks af frídögum
hans. Nú hrærðist hún í nútíð-
inni en lifði í fortíðinni. Það var
undarleg tilfinning, en hún sætti
sig við lífskjör sín og um annars
konar líf var ekki um að ræða.
■
Það var erfitt að skrifa bréfin
til Bandaríkjanna. Henni fannst
mjög erfitt að tala við heimilis-
fólkið um Lloyd — en það var
öllu erfiðara að skrifa um hann.
Hún vandist því að svara fyrir-
spurnum frá mönnum, sem lítið
þekktu hann, en fólkið sem hafði
haft náin kynni af honum, var
erfiðara við að eiga — eins og
Rudolf, Tom og jafnvel Fionie.
Hún leið sálarkvalir er hún skrif-
aði um lát manns síns til þessa
fólks. Tom og Fiohie skrifuðu og
margbáðu hana um að köma til
Bandaríkjanna. Það var erfitt að
neita þeim, en það gerði hún. —
Bandaríkin, sem enn voru utan
við styrjöldina, voru aðlaðandi
miðað við gráleika Englands á
styrjaldartímum. En hér var hún,
og hér ætlaði hún sér að vera.
Það var ekkert í Ameríku, sem
kallaði hana til sín. Tom hafði
boðið henni að vera á heimili sínu
í Georgíu. Því boði hafði hiin
hafnað, því að hún vissi að í
Rakið yður eins og milljóneri
Jóhann handfasti
ENSK SAGA
58.
fór fram, en þeir sem nærstaddir voru, sáu glöggt hvernig
reiðin og hatrið logaði óheillavænlega í augum hans.
I „Eguenullf“, sagði ég við einn af vinum mínum, „við
fáum að heyra meira um þetta áður en líkur.“
I Lítið grunaði mig þá hve mikill sannleikur fólst í þessum
orðum mírium.
| Þegar ég var að troðast áfram í gegn um gleðidrukkinn
mannfjöldann það kvöld, sá ég nokkuð, sem bæði vakti
undrun mína og gleði. Innan um hóp af ríðandi fólki, sem
framhjá fór, sá ég unga stúlku á ljósum hesti, er horfði hlæj-
andi á mig. Hún var í grænum silkikjól og bar sveig úr
blómum um fagurgyllt hárið. Ég horfði á hana augnablik og
kallaði svo „Blanchfleur!“
| Já, þetta var leiksystir mín, en hún hafði stækkað svo
mikið, að ég þekkti hana varla, Hópurinn hélt áfram og
i ég fékk rétt tíma til að veifa hendi til hennar. En ég elti
■ hana og rakti slóð hennar þangað sem hún hélt til.
| Þar fann ég ekki einungis Blanchfleur, heldur einnig
herra de Columbiéres og frú hans, hina gömlu húsbændur
mína. Það var mikill fagnaðarfundur.
„Nei, en hvað þú ert orðinn stór, Jóhann!“ hrópaði frú
De Columbiéres upp yfir sig, þegar hún sá mig. Herra De
Columbiéres var einnig mjög vingjarnlegur og spurði mig
margs varðandi ævintýri þauf sem ég hefði ratað í með
konunginum. Og hvað Blanchfleur hældist um þegar hún
komst að því, að hún hafði verið komin til Landsins helga
heillí viku á undan mér. Já, hún var sannarlega mein-
Jáfnvel milljónerar geta ekki keypt betri
rakstur en þessi Gillette rakvél N*. 24 veitir.
• Handhæg plastic askja
• Rakvélin er hárnákvæm Gillette framleiðsla
• Tvö Blá Gillette blöð fylgja
• Rakvélin og blöðin gerð hvort fyrir annað
• Notið það sameiginlega til að öðlai.t bezta
raksturinn
Gillette
No. 24 Rakvélar
Lifli- og stóri IUASTER
Bezta jólagjöf húsmóðuriimar
1 árs ábyrgð.
Ný sending komin.
LUDVIG STORR & CO.
Maður óskast
til hjólbarðaviðgerða, helzt vanur, eða sem unnið
hefur við bílaviðgerðir.
Upplýsingar frá 10—12 og 3—5, í
Barðinn h.f.
SKÚLAGÖTU 40