Morgunblaðið - 20.07.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 20 júlí 1955 ,
Framh'aldssagan 35
Jæja, svo hún er að búa sig
undir að svara mér, hugsaði ég
með með mér. Framkoma henn-
ar minnti mig á sérstakt skordýr,
sem rís ógnandi upp á afturfæt-
urna, þegar hættu ber að garði
og er.sú stelling nefnd á máli
náttúrufræðinnar hin „vofulega"
stelling. Mér fannst ég heyra
hana hrópa: „Já, ég gaf mig rak-
aranum á vald .... ég er hrifin
af rakaranum....... Jæja, þá
veiztu það og gerðu nú hvað sem
þér þóknast!"
Eg andvarpaði og sagði svo:
„Þegar ég las söguna mína yf-
ir, komst ég að raun um það, að
hún er algerlega einskis virði og,
að ég muni aldrei verða rithöf-
undur“.
Ég sá hana standa þarna, kyrr
láta og hljóða og vantrúaða á
svip, meðan hún hlustaði á þessi
orð mín, svo gerólík þeim, er
hún hafði búizt við að heyra.
Svo hrópaði hún og kenndi ákafa
í röddinni:
„Hvað er það eiginlega sem þú
meinar? Hvernig á ég að skilja
orð þín?“
„Ég er að segja þér sannleik-
ann“, svaraði ég rólega. „Ég hef
blekkt sjálfan mig fram til þessa.
Mér virtist sagan vera snilldar-
verk, meðan ég var að skrifa
hana.....En hún er raunveru-
lega hreinasta örverpi og sjálf-
ur er ég einskis nýtur miðlungs-
maður“.
Hún strauk hendinni yfir enn-
ið og kom svo hægt yfir gólfið
og settist við hlið mér.
Auðséð var, að hún gerði til-
raun til að taka að sér þetta hlut-
verk, sem óvænt hafði verið
þröngvað upp á hana og, að henni
gekk það mjög erfiðlega.
„En Silvio“, sagði hún, „hvern
ig getur það átt sér stað? — Þú
varst svo sannfærður".
„Nú er ég orðinn sannfærður
um hið gagnstæða", svaraði ég,
„og það svo mjög, að áðan var
ég farinn að ráðgera sjálfsmorð".
Um leið og ég sagði þetta, leit
ég upp og horfði á hana og þá
varð mér ljóst, að allan tímann,
jafnvel á meðan ég var að tala
um söguna mína, hafði ég verið
að hugsa um hana. Nú skifti það
mig litlu máli, hvort sagan var
léleg eða góð, en ég gat ekki var-
ist sársauka, er ég tók eftir þeim
merkjum, eftir viðskifti hennar
og Antonios, sem hún bar hvar-
vetna á sér. Hárið var úfið, lokk-
arnir raknaðir í sunodur, og mér
fannst ég sjá eitt og eitt punt-
strá loða í því. Blómvöndurinn
var ekki lengur á sínum stað,
hann hafði sennilega orðið eftir
á þreskiloftinu. Varirnar voru
fölar og varaliturinn hafði nudd-
ast af, en blettir, hér og þar, bar
sem hann sást ennþá, settu ein-
hvern afskræmissvip á andlit.ið.
Einnig var kjóllinn hennar all-
ur í brotum og í hnéhæð sást
greinilega alveg nýr moldar-
flekkur.
Bersýnilega vissi hún vel,
hvernig útlit hennar var og, að
hún hafði breytt þannig af ásettu
ráði, er hún lét mig sjá sig í þessu
ástandi, leyndist mér ekki. Ella
hefði hún hæglega getað farið
fyrst til herbergis síns og lagað
sig til, snyrt andlit sitt og haft
kjólaskifti. Við þessar hugsanir
fékk ég nýja sársaukahviðu, þar
sem mér varð nú ljóst, að með
þessu hafði hún beitt við mig
hrokafullu og miskunnarlausu
grimmdarbragði.
„Ráðgera sjálfsmorð? endurtók
hún. Ertu alveg búinn að tapa
vitinu .... og allt fyrir eina, fá-
nýta sögu, sem ekki varð, að þínu
áliti, eins og hún hafði átt að
verða“.
Sá skilningur, er ég lagði í
þessi orð hennar, varð nánast
orðaður, eitthvað á þessa leið:
„og allt fyrir eitt hrösunaraugna-
blik .... vegna þess, að ég stóðst
ekki hina miklu freistingu", og
ég sagði: „Þessi saga, þótt þú kall
ir hana fánýta, var mér engu að
síður óendanlega mikils virði. ..
Nú veit ég hins vegar eftir bitra
reynslu, að ég er til alls óhæfur.
Og þessari skoðun minni, svo dap
urieg og skuggvænleg sem hún
nú er, get ég aflað óvéfengjan-
legra sannana. Ein r.terkasta stað-
festa þessa dóms míns er hér fal-
in — hér í þessu handriti". Og
um leið og ég sagði þetta, benti
ég æðislega, með titrandi hend-
inni, ekki í áttina til misheppn-
aða handritsins, sem lá á skrif-
borðinu, heldur á hana sjálfa.
í þetta skifti held ég að hún
hafi skilið allt, (eða e. t. v. hafði
hún ávallt gert það, en vonaðist
aðeins til að geta dregið mig á
tálar) og laut höfði, en reyndi
um leið að þoka hendinni úr
keltu sinni og yfir moldarkless-
una á kjólnum, til að leyna henni.
Líkamleg ástaratlot eru lýj-
andi og fullnæging þeirra meira
undir líkamlegum þrótti komin,
en nokkru öðru. Augljóst var því,
að þreyta líkamans og uppnám
tilfinninganna, að viðbættri með-
vitund hennar um óreiðu og ó-
snyrt útilt sitt, hlutu að gera
henni erfiðara og örðugra, en
endranær að jafna sig og ná full-
komnu valdi yfir framkomu
sinni, fasi og tali og leika hið
venjulega hlutverk sitt, hlutverk
elskandi eiginkonu, ástúðlegrar,
einlægrar og hjartahlýrrar.
Ég kveið því, að hún mundi nú
slá fram einhverri heimskúlegri
athugasemd og sagði því við sjálf
an mig, að nú sk.yldi ég segja
henni allan sannleikann og ekk-
ert nema sannleikann. Þá heyrði
ég rödd hennar, titrandi eftir-
væntingarfulla og óvenjulega
viðkvæmna, sem spurði lágt og
hikandi:
„Hvers vegna hélstu, að þér
hefði mistekizt? Hugsaðir þú þá
alls ekkert um mig, Silvio?“
Svipur hennar var hreinn og
opinskár og röddin éinlæg, er hún
mælti þetta.
Orð hennar gerðu mig undr-
andi, ein svo spurði ég loks, eft-
ir stundar þögn:
„Og hvað getur þú svo gert
fyrir mig? Ekki geturðu þó lík-
lega gefið mér þá hæfileika, sem
mig algerlega vantar“.
„Nei“, svaraði hún, á þennan
látlausa hátt, sem var henni svo
eðlilegur, „en ég elska þig“.
Hún rétti hendina til mín og
reyndi að taka í mína, en horfði
stöðugt á mig, með þessum aug-
um, sem stöðugt virtust verða
skærari og glampa meira, eftir
því sem tilfinningar hennar í
minn garð urðu sterkari og fengu
vaxandi vald yfir hinni fyrri hug-
aræsingu hennar.
Ég tók hönd hennar, kyssti á
hana og kraup á kné fyrir framan
hana.
„Ég elska þig líka“, hvíslaði ég
ástúðlega, „og þú ættir nú að
hafa sannfærst um það .... en
ég er hræddur um, að það verði
ekki nægilegt, til að halda í mér
lífinu hér eftir“.
Ég þrýsti andlitinu upp að
þessum fótleggjum, sem ég hafði
séð, skömmu áður, dansa villtan
og lostafullan dans úti á þreski-
loftinu. Samtímis braut ég heil-
ann yfir meiningu orða hennar,
og þetta er árangurinn af þeim
heilabrotum mínum: „Ég hef
gert rangt, vegna þess að ástríð-
urnar hlupu með mig í gönur ..
en ég elska þig og það er það
eina, sem skiptir mig nokkru
máli. .. Ég sé eftir því, sem ég
hef gert og mun aldrei gera slíkt
aftur“.
Og þannig var allt, eins og ég
hafði séð fvrir.
Ég heyrði hana segja:
„Þegar vonleysið ætlar að yf-
irbuga þig, þá verðurðu að reyna
hvað þú getur .... og hugsa um
mig. Þegar allt kemur til alls, þá
elskum við hvort annað og það
skiftir mestu máli“.
„Hugsa um þið“, svaraði ég
hljóðlega, „og hugsar þú um
mig?“
PARADÍSARGARÐURINN
21
Ég læt að svo stöddu nægja að merkja hann. Lofum honum
svo að flakka- í heiminum um stund, sjá að sér og verða
betri maður. Ég kem einhvern tíma. Þegar hann þá minnst
varir, sting ég honum í líkkistuna svörtu, set hana upp á
höfuð mér og flýg upp til stjörnunnar. i
Þar er líka paradís í blóma, og sé hann góður og guð-
hræddur, þá skal hann fá að fara þar inn, en séu hugrenn-
ingar hans illar og hjartað ennþá fullt af synd, þá sekkur
hann með kistunni enn dýpra niður en paradís sökk, og
aðeins þúsundasta hvert ár sæki ég hann þá aftur, til þess
að hann sökkvi enn dýpra eða öðlist samstað í stjörnunni,
— í blikskæru stjörnunni þar efra.“
SÖGULOK.
Tveir menn
óskast til starfa í Mjólkurstöðinni. — Upplýsingar : j
hjá stöðvarstjóranum.
IUjólkursamsalan
MODAS
DIESEL RAFSLÐtJVÉLAR
50 til 350 Amper
með 4,5 kw. generator fyrir vinnuljós og verkfæri.
Afgreiðsla af lager í Þýzkalandi.

MOTORENFABRIK DARMSTADT GMBH
Darmstadt — Þýzkalandi — Stofnsett 1902
Einkaumboð fyrir Island:

JONSSON & JULIUSSON
Garðastræti 2 — Sími 5430
Sýnishorn væntanleg af þýzkum
segulbandstækjum og ritvéliun
Ný gerð. — Tekið á móti pöntunum.
cTaíima
Heildsala — Sími 80832
Kaupmenn — Kaupfélög — Bakarar
44
GOLD EL5E
44
hveitið er komið á markaðinn, — Betri og
ódýrari tegund en nú hefir verið völ á.
Heildsölubirgðir:
Katla h.f.
pökkunarverksmiðja — Höfðatúni 6
Sími 82192
A
Steinsteypu-
þéttiefni
STEYPU-SIKA
tii vatnsþéttunar á steypu í kjallaragólf og veggi
SIKA I
til vatnsþéttunar í múrhúðun.
EINK AUMBOÐSMENN:
jftorláhóóon Sf ty]or&manvi
Bankastræti 11 — Skúlagötu 30
• mMmmminm■■m»nnn»n»».im»«ui• ■•■>>•>• ■••••■■•■■ ( >>