Morgunblaðið - 20.09.1955, Side 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 20. sept. 1955
Læknirinn og ásfin hans
EFTIR JAMES HILTON
Framhaldsssagan 32
ykkar .... Eigum við t.d. að
ségja svona hálfa klukkustund,
eða eitthvað nálægt því?
Það ætti að vera ykkur nægi-
lega langur tími, til að ræða það
sem liggur á hjarta. Við skulum
ekki ónáða ykkur neitt á meðan“.
; „Á ég að skilja orð yðar á þá
leið, að enginn muni verða við-
staddur, til þess að hlusta á sam-.
tal okkar?“
„Já og við munum kalla varð-
mennina í burtu á meðan. Ég er
líka viss um, að þér viljið helzt
tala við ungu stúlkuna í einrúmi.
En .. meðal annarra orða.... “
„Já, hvað ætluðuð þér að
segja?"
„Þér munið við ^éttarrannsókn
irnar — alveg þegar þeim var að
ljúka — þá sögðuð þér dómaran-
um, að stúlkan væri raunveru-
lega aðeins nítján ára að aldri ..“
„Já, en hann vildi ekki einu
sinni hlusta á mig, hvað þá að
hann tæki nokkurt mark á orðum
mínum“.
„Ég veit það, en ég hef allt um
það áhuga á því sem þér sögðuð.
Sögðuð þér þetta bara til þess
að reyna að fá hana lausa?“
„Nei, þetta var heilagur sann-
leikur“.
„En hvernig vissuð þér það, að
þetta væri sannleikur. Hvaða
ástæðu höfðuð þér til að álíta
hana svo unga?“
„Hún sagði mér það sjálf“.
„Nú skil ég .. og höfðuð þér
engar sannanir aðrar, en frásögn
stúlkunnar sjálfrar?“
„Nei, þess þurfti ég heldur
ekki. Ég trúði henni fullkom-
lega“.
„Já, að sjálfsögðu .. Jæja, þér
fáið nú að hitta hana seina í dag“.
Og nokkrum mínútum síðar,
þegar Millman hafði jafnað sig
eftir vandræðin, þá hringdi hann
til fangelsisstjórans í fangelsinu
í Midchester: „Já, ég sagði hon-
um að þau myndu fá að ræðast
við í einrúmi og án votta....
Sögðuð þér henni ekki sömu sög-
una? .. Ágætt .. Þetta er fremur
óþægilegt starf, sannarlega...
Hamingjan sönn, ég held nú síð-
ur. Nei hann var svo innilega
ánægður og þakklátur fyrir það.
.. Já, ég spurði hann um aldur
stúlkunnar, en hann vissi ekkert
sem óhætt var að treysta á.
Hún hafði aðeins sagt vera
nítján ára og hann trúði orðum
hennar takmarkalaust. Hann virt
ist hafa trúað hverju orði hennar,
blessaður sakleysinginn .... Já,
þá er það ákveðið — klukkan
þrjú. Við erum búnir að velja
klefann og mennirnir bíða reiðu-
búnir....“.
Þegar klukkuna vantaði fimm
mínútur í þrjú, var farið með
lækninn eftir löngum gangi og
inn í herbergi sem hann hafði
aldrei fyrr augum litið, lítið og af
þiljað herbergi með einu borði
og tveimur stólum.
Hann fékk sér sæti á öðrum.
stólnum, en varðmaðurinn tyllti
sér á hinn.
Þegar klukkan var nákvæm-
lega þrjú, kom einhver í dyrnar
og gaf varðmanninum merki með
annarri hendinni, en hann reis
samstundis úr sæti sínu og gekk
út úr herberginu.
Stutta stund var Ðavíð aleinn
eftir í herberginu, sem hann hafði
verið fluttur inn í, en svo opnuð-
ust dyrnar skyndilega og Leni
kom inn, líka ein og ekki í fylgd
með neinum verði eða eftirlits-
manni.
Httn hafði verið færð úr fanga-
búningnum og klædd venjulegum
fötum, sömu fötunum og hún var
í, þegar hún sat á reiðhjólinu,
mnrrmm
fyrir aftan Davíð, á leið þeirra
eftir Marland Road.
En andlit hennar var breytt
frá því sem þá var. Nú hvíldi yfir
því sama sársaukafulla brosið og
það, er honum hafði orðið minnis-
stæðast, er hann batt um úlnlið
hennar eftir slysið í leikhúsinu.
Hún gekk til móts við hann,
ekki alveg laus við eitthvert hik
og hallaði sér upp að brjósti hans,
án þess að mæla orð í fyrstu,
vegna geðshræringarinnar, sem
endurfundirnir ollu:
„Du kleine doktor .. Oh, du
kleine doktor....“.
Hún byrjaði að gráta og allt í
einu fannst honum sem allur
heimurinn væri að gráta, gráta
glataða og fordæmda ást.
Loks leit hún upp, tárvotum
augum:
„Davíð, hvað sem þú kannt að
hafa gert, þá breytir það í engu
engu viðhorfi mínu til þín. Ég
elska þig samt, Davíð. Ég sagði
þér það einu sinni, en þá gafstu
orðum mínum engan gaum“.
„Hvenær sagirðu mér það,
Leni?“
„Daginn sem ég dansaði fyrir
Þig“-
„Já, nú man ég það — ég reyni
að muna allt. — Ég reyni og
reyni — en ég get ekki hugsað
mér hvað það var, sem raun-
verulega skeði. Kannske veit held
ur enginn hvað skeði“.
| Hann þagnaði, en sagði svo
skyndilega: „Leni, gerðir þú —
þú gerðir ekki — gerðir þú nokk-
uð? Var það Leni?“
' Hún horfði stundarkorn alvar-
leg á hann, en svaraði svo: „Nei,
Davíð. En gerðir þú nokkuð?"
i „Nei, ég gerði ekkert heldur.
Varstu hrædd um það?“
„Ekki beinlínis. Ég bara vissi
ekki, hvað ég átti að halda um
það“.
„Ég vissi það ekki heldur", en
svo brosti hann: „Fyrirgefðu mér.
Hvernig gat mér eiginlega dottið
slíkt í hug um þig?“
„En ef sannleikurinn er raun-
verulega sá, að hvorugt okkar
hafi .... “
„Hvað er það, sem fyrir þér
vakir?“
„Ég á við það, að ef hvorugt
okkar hefur gert það, hver er
þá hinn seki?“
„Já, það er nú það sem allt
strandar á. Þessvegna trúa þeir
okkur ekki. Þeir verða að fá eitt-
hvert svar. Þeir verða að hafa
einhverja til að skella skuldinni
á og álasa. Og það er svo auðvelt
að sanna hlutina með vitnaleiðsl-
um“.
Hún lyfti annarri hendinni og
strauk létt yfir vanga hans: „Þeir
ætla að taka okkur af lífi, Davíð,
þótt við höfum ekkert rangt eða
illt gert“.
„Já, ég veit það“ og hann bætti
við, um leið og hann sá greinilega
lengra, en hin jarðbundnu augu
þeirra gátu greint: „En við erum
ekki ein“.
„Hvað áttu við, Davíð?“
„Slíkir atburðir sem þessir eru
alltaf að gerast. Þú skalt ekki
vera hrædd við dauðann. Hann er
ekki það versta, sem við þurfum
að horfast í augu við, heldur að-
eins það síðasta“.
„En það er einmitt þess vegna,
sem hann er verstur“.
j „Nei, nei. Við hefðum mikið
! meiri ástæðu til að óttast fæðing-
j una, ef við hefðum nokkurn
möguleika til að horfa fram til
hennar, sem einhvers óorðins
, atburðar. Ég fullvissa þig um það.
Ég hef svo oft brotið heilann um
þetta.
Hugsum okkur t. d. að allt gerð
ist alveg öfugt við það sem raun-
verulega er. Hugsaðu þér að fók
kæmi»saman í kirkjugarðinum,
dragi þig upp úr gröfinni, þar sem
líkami þinn hefði legið í kistu,
flytti þig inn í hús, opnaði svo
kistuna eftir einn eða tvo daga
og legði þig í rekkju.
Að nokkrum dögum liðnum
myndi svo þetta fólk safnast sam-
TÓFRAPOKIMN
4.
þyrnanna, sem hefðu svo kæft orðið. Og nú fréttist ekkert
til þeirra í mörg ár.
Einu sinni kom einn hinna kristnu grátandi til trúboðans
og sagði: „Eg hefi orðið fyrir óhappi. Við hjónin vorum á
ferðalagi upp til fjalla og vorum að heimsækja ættingja
okkar. En er við vorum á ferð gegnum þorp eitt, þá sá
höfðingi nokkur konu mína og tók hana, en rak mig í burt.
Þegar mér svo mislíkaði þetta, hótaði hann mér dauða og
sló mig. Hjálpa þú mér, trúboði. Það er 8 daga ferð til þessa
þorps.“
Hvað er hægt að gera? Eigum við að senda einhvern
þangað? Nei, honum verður ekki hlýtt né hlustað á mál
hans. En að kæra fyrir yfirvöldunum? Ætli þau leggi upp
í 8 daga ferðalag vegna þessa. Nei, það er ekkert annað en
að fara sjálfur. Og trúboðinn bjó sig til ferðar. Hann tekur
'með sér mann hinnar rændu konu og 5 aðra kristna menn,
j og eftir litla bænastund leggur hópurinn af stað inn í skóg-
jinn. Um kveldið bjuggu þeir um sig í skóginum, sungu
og báðu til Drottins um hjálp og varðveizlu og lögðu síðan
af stað. Stundum lá leiðin gegnum akra og smá þorp, og
notaði trúboðinn tækifærið til að tala til heiðingjanna um
kærleika Guðs. En sú fregn barst langt á undan þeim, að
hvítur maður væri á leiðinni með herlið. Það gleymdist þó
að geta þess, að herliðið væri vopnlaust. En það veit maður,
að í skóginum er hver maður svo vel vopnaður sem unnt er.
Sjöunda daginn voru þeir að nálgast markið. Trúboðinn
og vinir hans gengu hægt og varlega. Úr ýmsum áttum óm-
uðu herópin í fjarska. Á sínu máli kölluðu þeir: „Það kem-
ur hvítur maður með herlið! Konurnar, sem eru á ökrunum,
eiga ekki að fara heim, heldur fela sig í skóginum, en þeir
Borgarbílsföðin h.f.
Sími: 81991

Einholt — Stórholt Bræðraborgarstígur
Sími 1517 Hringbraut
Blönduhlíð — Eskihlíð Sími 5449
Sírni 6727
Vogar — Smáíbúðahverfi, sími 6730
■TOI
SENDISVEIIMIM
óskast strax
L BRYNJÖLFSSON & KVARAN

■n»i
RÁDSKONA
óskast á bú í nágrenni Rcykjavíkur.
Upplýsingar í síma 6723.
Nú sending af
vetrarkápum
1000 krónur stykkið.
Vefnaðarvöruverzlunin Týsgötu 1
/
Þegar þcr hafið noíað
bláu Gillctte blöðin
í málmhylkjunum,
undrist þér að haía
nokkurntíma keypt
þau í öðrutn umbúðum
%
MálmhylkÍB hafa þessa
kosti:
Blöðin tilbúin,
engar pappírsumbúðir.
Fljótar að skipta um blöð.
Blöðin halda betur bitinu.
Málmhylkin yðar
án hækkunar.
10 Blá Gilette Blöð í málm-
hylkjum Kr. 13.25.
Bláu Gillette blöðin