Morgunblaðið - 23.09.1955, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐID
Föstudagur 23. sept. 1955
Læknirinn og ástin hans
EFTIR JAMES HILTON
Framhaldsssagan 35
Og hann gat ekki varist brosi,
er hann minntist þess að Jessica
hafði alltaf haft þann vana, ef
hún sá eitthvað sjálf, að ætlast þá
til þess, að aðrir sæju það undir
eins við fyrstu bendingu.
Þetta var eitt af því, sem hann
hafði orðið að láta sér lynda, en
hann hafði ávallt virt hana mik-
ils og fólk grunaði ekki, hversu
mikið áfall það var fyrir hann
þegar.....En nú var liðinn svo
langur tími, næstum þrír mánuð-
ir, síðan allt þetta gerðist.
Spurningar — svör — „Jæja,
læknir. Viljið þér nú ekki gera
svo vel og segja okkur .... Ég
ber það undir yður, til úrskurðar,
dr. Newcome .... En áreiðan-
lega, læknir .... Þér verðið sann
arlega að gera grein fyrir ....
Iteynið ekki að telja oss trú um
nein ósannindi, Newcome. ...“
„Ég lýg engu, vinir mínir. Ég
get ekkert gert að því, þótt sann-
leikurinn hljómi e. t. v. ósenni-
lega. Kannske er sannleikurinn
alltaf undarlegur. Fólk segir, að
Gerald, drengurinn minn, segi
aldrei satt — en hann gerir það,
stundum, oft. En það er bara
fólkið sem trúir honum ekki. Það
er sannleikur, ef menn trúa því
— lýgi, ef menn trúa því ekki. .,
Hvernig fellur yður þessi skil-
greining?"
Verðirnir tveir risu á fætur
(þeir höfðu ekki farið úr fötun-
um um nóttina) þegar þeir sáu
Davíð standa við gluggann og
George bauð honum góðan dag.
„Góðan daginn, George. Þér
þurfið ekkert að hafa fyrir mér.
Það er mjög skammt liðið á morg
uninn ennþá og mér líður í alla
staði prýðilega".
„Hvað langar yður helzt í,
iæknir? Kaffi? Te?“
„Það gildir einu. Við skulum
t. d. segja te“.
Síðan var teið framreitt og
Davíð drakk tvo bolla. Mat borð-
aði hann engann, en sat hinsveg-
ar um kyrrt, stundarkorn og
reýkti pípu sina.
Hann var, ekki beinlínis kvíða-
fullur, heldur mikið fremur æst-
ur í skapi, líkt og á löngu liðn-
um námsdögum, þegar hann átti
að bregða hníf sínum í fyrsta
skipti á mannlegt hold.
Um dagmálabil kom ókunnug-
ur maður inn í stofufangelsi lækn
isins og batt hendur hans með
leðuról.
Á leiðinni til aftökustaðarins
urðu Sir Millman og presturinn á
vegi þeirra og Davíð bauð þeim
brosandi góðan dag.
Hinum megin við malarborna
fangelsisgarðinn stóð lítil bygg-
ing, sem Davíð hafði aldrei veitt
neina athygli og það var fyrst
núna, sem honum varð það full-
komlega ljóst, til hvers hún var
notuð.
En leiðin þangað var ekki lengi
gengin í þéttum rigningarsuddan-
um og hrollköldu morgunlofti.
Að gefnu merki hins ókunna
manns, steig litli læknirinn upp
á lágan pall og staðnæmdist þar.
undir háum viðargálga.
Því næst var hvítri hettu steypt
yfir höfuð hans, en einmitt í sömu
andrá heyrði hann George hósta,
einhverstaðar nálægt sér og sagði
(það voru hans síðustu orð), með
röddu, sem var mjög ógreinileg
vegna hettunnar:
„Er yður ekkert farið að batna
kvefið, George?"
Hann fann þegar lykkjunni
var smeygt yfir höfuðið og niður
á hálsinn og allt í einu mundi
hann eftir Leni og litla, sársauka-
fulla brosinu hennar.
„í Midchester, var hún líka á
þessari stundu....Komdu með
mér, farðu með mér .. Ég veit
ekki hvert .... En við berum og
varðveitum ástina í hjörtum okk-
ar .... Við erum ekki ein...
Vogarstöngin hreyfðist og
líkami litla læknisins féll niður í
gryfjuna.
Síðar, hinn sama dag var líkið
sótt og flutt til greftrunar, innan
takmarka fangelsisins og vébanda
þess.
j EFTIRMÁLI
Ég var staddur í Calderbury
fyrir nokkrum vikum og er ég
gekk framhjá horninu á Shaw-
gate, þá sá ég að verkamenn voru
að rífa gamla húsið til grunna.
Einn innanhússvegurinn blasti
við sjónum vegfarenda og á hon-
um hékk einhverskonar mynd,
sem enginn virtist hirða hið
minnsta um.
Á meðan ég stóð þarna við og
litaðist um, gekk einn verkamað-
urinn að veggnum og tók mynd-
ina niður.
Seinna sá ég svo, að hún var
afhent einhverjum manni í hin-
um litla hóp, sem á atvinnuleysis
dögum og sérstaklega á stað eins
og Calderbury, safnast jafnan
saman, þar sem eitthvað er verið
að gera.
j Þetta var ungur maður, e. t. v.
á þrítugs aldri, grannvaxinn og
engan veginn kraftalegur útlits,
aðlaðandi í sjón, en þó með ein-
hvern ákafan meinlætasvip í
hverjum andlitsdrætti. Og hann
virtist jafnvel vera ómannblend-
inn og feiminn, ef dæma mátti
eftir því, hvernig hann tók við
myndinni, vafði hana innan í dag
blað, sem hann hélt á og reyndi
að komast í burtu, óséður og án
þess að vekja á sér athygli.
1 En mannfjöldinn leit til hans,
hægt og forvitnislega og einhver
í hópnum kallaði: „Leyfið okkur
að líta á hana, herra minn“.
Þegar ungi maðurinn varð þess
vís, að öll athygli viðstaddra
beindist að honum, þá lá við að
hann tæki til fótanna. Hann hrað
aði sér þvert yfir götuna og gan-
aði beint á mig, þar sem ég stóð
uppi á gangstéttinni, hinum meg-
in götunnar.
Myndin féll í götuna, svo að
small í og ég muldraði einhver
afsökunarorð, þótt sökin væri
raunverulega öll hans megin.
„Þetta gerði ekkert til“, svar-
aði hann, eins og ekkert hefði í
skorist — „glerið var þegar brot-
ið á myndinni".
Með liðlegum hreyfingum, sem
mér féllu vel í geð, fór hann að
sópa glerbrotunum niður í ræsið,
svo að þau yrðu ekki hættuleg
þeim, sem um götuna færu.
Ég reyndi að hjálpa honum að
tína saman glerbrotin og á með-
an við vorum báðir að fást við
þau, sagði ég:
„Ég veit ekki hvaða gersemi
það er, sem þér hafið náð þarna
í, en ég geri fastlega ráð fvrir
því, að þér vitið, hver bjó áður
fyrr í þessu húsi, sem nú er verið
að rífa niður“.
„O, já“, svaraði hann. „Það var
litli læknirinn. Þekktuð þér
hann?“
„Já, talsvert vel Mér líkaði
ágætlega við hann. Hann lækn-
aði brjóstþyngsii, sem þjáðu mig
mjög mikið í æsku“.
Hann hló. „Það er vissulega
næg ástæða til þess að yður líkaði
vel við hann. Ég er alls ekki viss
um, að mín ástæða sé jafn gild.
Það var nefnilega hann, sem kom
mér inn í þennan heim“.
Við gengum samhliða nokkra
stund og þögðum, en svo sagði
hann allt í einu: „Þér munið ef-
Iaust eftir málinu“.
„Eigið þér við — við Calder-
bury-málið?“
TOFRAPOKIIMN
7.
Abam án minnar hjálpar, og ég vissi, að þú myndir gæta
hans vel, en hér beið mín starfið og fjölskyldan“.
I „En þú Abam, hversvegna flýðir þú líka?“
„Jú, mér var farið að leiðast að vera svo langt í burtu“.
j En nú vildi trúboðinn vita meira. „Hversvegna hafið þið
ekki ormskinnspokana um hálsinn?“
i Abam svaraði: „Hjá þér fórum við að skilja, að töfragrip-
irnir geta ekki verndað okkur. Það varst þú, sem læknaðir
mig, en ekki töfragripurinn. Það er Guð sem frelsar okkur,
og nú trúum við pabbi á hann. Ég hefi lært að lesa og hefi
allt af verið að lesa Matteusar-guðspjall, en maurarnir eru
búnir að éta það upp fyrir mér, svo mig langar til að fá
annað. Allir í okkar þorpi vilja nú meðtaka fagnaðarerindið.
Þú sást líka, hvernig þeir tóku á móti þér, undir eins og
þeir vissu, að þú varst trúboðinn minn“. Og Nze bætti við:
j „Töfralæknirinn sagði, að líf mitt væri sameinað lífi Abams.
Nú hefir Abam fundið hið sanna líf í Jesú, og ég hefi einn-
ig hlotið þá náð, að koma til Drottins, því ég vil einnig lifa“.
Abam stekkur inn í kofa sinn og kemur óðara aftur. „Hér“,
segir hann, „eru töfrapokarnir okkar, þú mátt hafa þá til
minnis, því þeir eru gagnslausir“. I
| Sæðið hafði fallið í góða jörð og borið ávöxt þannig, að
veiði drengurinn, sem hafði læknazt, hafði unnið alla þorps-
búa sína fyrir Guð.
j Daginn eftir var réttarhald í konumálinu, og lofaði höfð-
inginn að skila konunni aftur, því að allir þorpsbúar voru
á móti honum. Abam og Nze sögðu við trúboðann:
„Nú viljum við þakka þér fyrir allt, sem þú gerðir fyrir,
okkur“. í
Síðan sneri trúboðinn glaður heim aftur með félögum’
sínum, og glaður var sá, sem hafði fengið konu sína aftur. j
SÖGULOK
PIAMOKEMIMSLA
Ragnar Bjömsson,
Sími 3293
O. ^ohnóon (s? ^JJaaler Lf
Fjármáiatíðindi
3. hefti 1955 er komið út.
Fylgizt með fajóðarbúskapnum
og gerizt áskrifendur að
FJÁRMÁLATÍÐINDUM
Fjögur hefti á ári.
Aðeins 25 kr. árangurian
HagfræðicLeild
Landsbankans
Bókaverzlun
ísafoldar
TILKYNNING
Rýmingarsölunni lýkur um helgina.
Allar vörur seldar á hálfvirði.
Notið tækifærið.
Hannyrðabúðin
Laugavegi 20 B
■ UJUU.UHk