Morgunblaðið - 12.01.1956, Side 10

10
MOK G V i\ HL AÐ IB
Fimmtudagur 12. jan. 1956
Rœtt við tvo Akureyringa
um skemmtisiglingu
EIN er sú íþrótt, sem ætti að
vera hér í hávegum höíð, en er
því miður sama og ekkert stund-
uð, Það eru siglingar, skemmti-
eða kappsiglingar. Við höfum frá
lanðnámsíið versð sigiingaþjóð,
forfeður okkur komu hingað á
skipura og líf ckkar allt hefur
grundvallast á því, að skip
sigldu tii og frá landinu. Enn í
dag er sjórinr. og sjómennskan
stærsíi og fengsælasti atvinnu-
vegur þjóðarhman. Hvort sem
„skrautbúin skip fyrir landi,
flutu með fríðasta lið, færandi
varninginn heimM, eða íslending-
urinn „fyrir hní'fu og hákarl
skók, háf og lýsu veiddi á krók“,
hvort sem landinn hafði á sér
scið farmannsins cða fiskimanns
ins, þá var það sjórinn og skipin,
sem ævintýraljómi fortíðar og
nútsðar sveipaðist um. Þess vegna
vekur það furðu að hér á landi
skuli menn ekki hafa tekið
akemmtisiglingamar upp sem al-
menna íþróttagrein. Við tölum
um glímuna sem þjóðlega íþrótt.
Sund og skíðaiðkun eru vissulega
einnig þjóðlegar íþróttir. En
hvað mætti þá ekki segja um
siglingar?
TVETR SIOLINGAMENN
Á AKUREYRI £,
Það munu aðeins vera örfáir
íslendingar, sem „svífa seglum
þöndum“, nú á þessari öld véla-
menninvarinnar. Þó munu nokkr-
Vart getur fegurri síað en Akureyrarpoll og Eyjaíjörð til skemmtisiglinga. Misviðrasamt er þar ckki
en oft getur skútan skriðið hvort heldur er fyrir hafgolunni eða sunnanblænum.
Akureyringa. Það er því vel skilj búinn, að hann sökkvi ekki, þótt
anlegt, að hann hafi fýst að finna honum sé kolisiglt, en slíkt get-
svala hafgoluna Teika um vanga ur oft hent byrjandann.
sér eftir að hafa staðið lið- Sá, sem heíir náð fuilu valdi
iangan daginn kófsveittur í gufu- yfir ió feta siglara, getur ó-
mekki pressuvéla og hreinsi- htæddur siglt 30—40 íeta -báti, og
potta. Alit þar til nú s.L sumar, haít i'uiit va'Idi á 'toniun.
hefir Guðinundur aðeins átt lít-
inn seglbát, en sú tegund báta
nefnist á máli sigiingamanna
,3nípa“. Er hann aðeins 15 feta
angur og að ;;ögn Guðmundar
hinn ágætasti siglari og mikið
dáður og útbreiddur erlendis.
KOLLSIOLINGAR
LÆROÖM SKS K AR

„ÐREKINN“ KEYPTUR
— í sumar, sem leið, féklt ég
svo loksins stærri bát, segir Guð-
mundur. — Ég keypti hann fiá
; ísafirði af Finni Finnssyni skipa-
; smið. Fínnur smíðaði bátinn eftir
I eilendri teikningu. Fyrmmynd
hans er norsk og teikningin gerð
' af John Anker, sem viðírægur
er fyrir seglbáta þá, sem hann
hefir byggt, svo og íyrir siglingar
sínar. Bát þennan hefir Anker
nefht „Dreka‘- cg er hann mjög
vinsaali, fyrst og fremst, sem
kappsigiingabátur og einnig rem
ferðabátur. „Drekinn“ er um 30
feta 4 lengd og 6 íet á breidd
og ristir um 4 fet. Xjölurinn or
um það bil eitt tonn að þvngd
og seglfiötur 20—30 ferm. Sem
stendur er „Drekinn“ minn ó-
innréttaður en ég hef hug á því
að ljúka innréttingunni af fyrir
| vorið. Ég hef dáktið r.iglt honurn
I í surnar sem leið og haust, og
ftílur mér mjög vel við hann,
Hann getur náð mi.klum hraðr
j cg beí' ég nokkrurn sinnum látið
sjóða á keipum á honum.
HEILLANDI ÍÞRÓTT £
— Um siglingar, sem íþrótt
vildi ég segja þetta segir Guð-
nundur að lokurn. — Þær eru
æði heillandi og æsandi
kemmtileg íþrótí, sem við Is-
'endingar síundum allt of Jítiðji
Þeir sem hug hefðu á þvi, al
:ynaast feessspL. iþrótt nánar„,.:0Í
"■-5>. pú'. he''Vt c.iiwg ,á því. að
eignast bát, .ætju að- byrja á þvi
ð !'á séy- ' e>g- blöð; u,m ;.sigU
ingar. Flestir bóksalar útvega
mu .:. Arnórsson og hefur oeít-., Wo te! h- ggilegrst að byrja
um fjölda ára haft það að lífs-! með lítinn bát, t. d. 15 fota lang
starfi að pressa og hreinsa föt an. Hann á að vera þannig út-
Þetta segir Guðmundur H. Arn
órsson, sá reyndi aiglingamaður.
Hann er sjálfmenntaður í íþrótt-
inni ©g hefir eftir því sem ég bezt
man kollsiglt sig oftar en einu
sinni á litlu „Snipunni'* sirmi: En
„e.iginn ex' verri, þótt hann
vökni“, og þannig hefuc þetía
ekki hait nein áhrif á. Guðmund,
nema. hvað hann hefju fengið sér
þurr íöt og haldið síðan aftur út
á Poninn á kænunni sinni. Það
mun einmitt vera laerdóinsrikt að
kollsigía sig
ineökingu,
,.Di:ekanum“ siglt af snilli kunn-
áítumannsins.
FEÁ BILIIÐCM ÚTVARPS-
TÆK«!M —'
ÍT í BÁTINN
En nú skulum við hitta annan,
nánast. nýliða i siglingaíþróttinni.
Hanri er líka handverksmaður
eins og Guðmundur. Vinnustaður
íxans er innar. fjögurra veggja
og' vinnu hans fylgja brak og
bréstir, skrfékir og gók Þessi
maður er Stefán E. Sigurðssön
utvarpsvirkL Eítir „musikina" í
biluðum útvarpstækium: Akur-
eyringa. er honum því kærkomin
If.yrrðin í seglbátnum, þar sem
ekkert hljóð heyrist tema þytur-
inn. i ránni, og reiðanum og
gjálfriið við kinnunginn. Stefán
er maður sögufróður um sigjing-
a>’ og' skulum við byrja á því* að-
i pess orð- úginlegu: fá hann tii þess að segja okkur
þvi bá veit : naður ofurlitlar glepsur af heimsfi’æg-
hvað kænan þolir. En nú er um siglingamönnum. Við sitjum
i hinum fagurlega smíðaða bát
hans eítt síðsumarskvöld, stýrið
er bundið fast og „Venus“ liður
hægt áfram íyrir örlitlum blæn-
um á Pollinum. En gefum þá
Stefáni orðið:
„OG SKRAUTBÚIN SKIP ,j\
FYRIR LANDI“
— Eins og við vitum minnkaði
stöðugt notkun hinna stóru út-
hafsseglskipa með vaxandi véla-
menningu. Þessir glæstu farkost-
ir voru þó í aldaraðir stolt og
sigurtákn mamwnna yfir hafinu.
En þótt þessi tígulegu og háreistu
skip hyrfu að mestu af úthöfun-
um, voru þó margir, sem ekki
vildu hætta að sigla. Þeir gerðu
sigiingarnar að tómstundaíþrótt
og sigldu sér til hressingar og
ánægju. Siglingaíþi’óttin er nú
stunduð um allan heim af tug-
þúsunda ungra sem gamalla,
karla sem kvenna. Farkostirnir
eru af öllum stærðum og gerð-
um: 8—10 feta langir opnir bát-
ar eða prammar og allt upp í
mörg hundruð tonna hafskip. En
hvort sem farkosturinn er stór
eða smár unir áhöfnin sér jafn
vel þegar síður á keip og syngur
í rá. Þeim er það eitt að sigla,
láta vindinn, þennan ódýra afl-
gjafa, bera sig yfir hafflötinn.
Flestir stujida siglingarnar
skammt frá heimili sínu í höfn-
inni sinni eða á firðinum, en til
eru þó nokkrir, sem látið hafa
Kára bera sig um heimshöfin, og
til er að farið hefir verið á til-
tölulega litlum séglskipum um-
hverfis jörðina,
FY’RSTA HNATTSIGL-
INGIN — EINN Á BÁTI
Alls mun háfa Verið farið 19
eða 20 sinnum umhverfis jörðina
á bátum, sem hafa verið 23—45
fet að lengd. Áhöfnin hefir verið
þetfa frá einum manni upp í 6,
en oftast þetta 2—3 á báti. Fyrst
skal frægan telja Jósúa Slocum,
sem sigldi umhverfis jörðina rétt
j íyrir síðustu aldamót og var þrjú
jár á leiðinni. Gekk ferð hans að
; öllu leyti vel. Hann var heldur
j ekki neinn viðvaningur í íþrótt-
inni, búinn að vera skiþstjóri á
seglskipum í 30 ár. Jósúa var
kominn um sextugt og „hættur
sjómennsku“ þegar hann lagði í
þetta ferðalag, en við heimkom-
una sagði karl, að sér findist
hann vera 10 ára yngri'. Hann
"• ol«. 11
„Venu •“ Síefáns.
ir finnast, bæði fyrir sunnan og
norðan, austan og vestan. Við
skulurn nú bregða okkur norður
og hitta i'/c Airureyrkiga, þá einu
þar í ba» ssm ha tá gert skemmti-
v siglingar' að sinni tómstundaiðju.
•Við hittuni fvrst þann eldri og
h reyhda'.'i. ðaíUiðinn áratug hef-
r'ur fiarm 4glt á liílu „Snípunni"
sinni ’ i’rairr rg1 aftur um Pdlinn,
■'- kjé.ifum ss'.-; «1 yndis og ánægju
' ryu.n ’.'æjftrbúum ti! augna
n<: Þessi nraður heitir Guð-
Hér sjást þeir hvor í sínum báti, Stefán E. S urðsson til vinstri og Guðmundur H. Arnórsson