Morgunblaðið - 12.01.1956, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIB
Fimmtudagur 12. jan. 1956

ANNA KRISTÍN
EFTIR LALLI KNUTSEN
Framhaldssagan 46
hörku sem til slíks þarf. Hún sér
ekki fótum sínum forráð og allt
mundi strax komast upp Hann
hló aftur. — Þínar siðgæðishug-
myndir eru undarlegar. Það er
eins og þér finnist systir þín hafa
rétt til að drepa ívar, bara ef
það kemst ekki upp um hana.
Hann faðmaði mig að sér og
hélt áfram. — Á ég að segja þér
hváð Ebbe sagði við mig þegar
við skildum síðast í Þrándheimi.
Hann sagði: — Nú máttu gæta
þín. Konan, sem þú ætlar að gift-
ast hefir dýpri sál en nokkur
önnur, sem ég hefi kynnst.
Við stóðum lengi við borðstokk
inn og horfðum á kveldroðann,
eem gyllti hauður og haf. Ég
hugsaði um orð Ebbe. Þau voru
fögur kveðja frá manní, sem hafði
verið sannur vinur minn.
27. kafli.
Árin, sem ég dvaldi í Þrándar ,
nesi liðu hægt og tilbreytinga- |
lítið. Einu ári eftir að við fluttum
þangað ól ég andvana barn og lá
lengi veik. Eftir það hefir mér
ekki auðnast að verða barnshaf-
andi.
Strax og norður kom virtist
Ove gjörbreytast. Óstýrilæti hans
og unggæðisháttur hvarf og hann
varð alvarlega hugsandi prestur,
sem reyndi að standa vel í stöðu .
sinni. _ I
Við heyrðum lítið frá Mæri. í
þau fáu skipti, sem báturinn okk- 1
ar flutti fisk suður þangað skrif-
uðum við og fengum stundum
svar. Aldrei þó frá Önnu Kristínu
heldur ívari. Bréfin færðu okkur
sjaldan annað en lýsingu á fjár-
hagsvandræðum ívars, en samt j
glöddumst við í hvert sinn er þau '
komu. Þau færðu okkur fullvissu
um að ennþá hefði Anna Kristín
ekkí komið fram fyrirætlun sinni.
í hjúskap okkar Ove skiptust á
skin og skúrir. Á löngum vetrar-
kvöldum sátum við oft og töluð-
um saman meðan stormurinn
æddi úti fyrir og snjónum hlóð
niður. Aldrei vorum við nær
hvort öðru en á slíkum stundum.
Á sumrin var eins og við fjar-
lægðumst hvort annað; þó undar-
legt kunni að virðast. Áhyggjurn-
ar og ömurleikinn sameinaði okk-
ur, en birtunnar og gleðinnar nut
um við sitt í hvoru lagi.
Eftir að ég hafði náð mér eftir |
barnsburðinn fór ég að ferðast
með Ove um sóknina. Á þeim
ferðum kynntist ég Löppunum
fyrst. Þeir lifðu við ömurleg kjör
og voru hálfvilltir og fjandsam-
legir okkur. Eitt vetrarkveld tal-
aði ég um þetta við Ove og bætti
við: — Þú kvartar um að þeir
iðki galdur og hjáguðadýrkun, en
mér finnst það hreint ekkert und-
arlegt. Það er varla hægt að segja
að þetta séu menn. Þeir lifa og
hugsa eins og skepnur. — Þú hefir
ekki kynnst nema því lélegasta af
þjóðinni. Eðli Lappanna er það
að vera stöðugt að ferðast. Flvtj-
ast stað úr stað, en eignast aldrei
varanlegt heimili. Þeir, sem þetta
iðka, búa inni í skóginum og á
auðnunum. Hjá þeim ríkir gömul,
sérkennileg menning og þeir eru
stórríkir. — Hvers vegna ferðu
ekki til þeirra og boðar þeim
trú? — Það mundi ekki bera
neinn árangur. Þeir eiga sína
góðu og illu anda, þá sömu og for-
feður þeirra trúðu á. Þeir vi'ja
fá að hafa þá í friði. — J?itt mark-
mið ætti að vera að afnema hjá-
guðadýrkun. — Þá þyrfti ég fyrst
og freróst að að vera maður ’fil öð
vinna bug á hjáguðadýrkun eigin
konu minnar, sagði hann mildri
röddu. — Minni? Hvaða hjáguð
hefi ég? — Systur þína, sagði
hann stillilega. Hún er þér meira
virði en guð almáttugur.
Það leið heilt ár þangað til ég
viðurkenndi að hann hefði rétt
fyrir sér.
Ove eignaðist bæði vini og
óvini meðal Lappanna. Fleiri
óvini þó. Þeir tóku að forðast
hann, þegar hann reyndi að út-
rýma trú þeirra á galdra. Þeir
hættu að sækja kirkjuna og
sýndu okkur Ove óvild sína á
ýmsan hátt. Þetta átti auðvitað
ekki við um alla. Sumir gerðust
vel kristnir menn.
Vinnukonan okkar hét Pagitta.
Hana hafði Ove kristnað, en faðir
hennar Nilas gamli, var þekktur
galdramaður í héraðinu. Hann
barði dóttur sína og rak hana að
heiman, þegar hann komst að
raun um hugarfar hennar. Þálók
um við hana að okkur. Eftir þaó
hataði hann okkur. Samt sem áð-
ur kom hann dag nokkurn, rétt
fyrir hina árlegu skipsferð til
Þrándheims og Mæris, og bað um
að lofa sér að fljóta með. Ove
varð glaður við og veitti honum
þegar bón hans. Þegar hann kom
aftur var hann orðmargur um öll
þau undur og stórmerki, sem
hann hafði séð á ferðalaginu.
Næst þegar skipið lá ferðhúið
kom Nilas enn og gekk nú beina
leið á skipsfjöl án þess að biðja
sér fars. Skipstjórinn vísaði hon-
um f land, en karl brást reiður
við og Ove varð að bera sáttar-
orð í milli og koma því til leiðar
að Nilas fékk að fara. En svo var
svipur karlsins illilegur þegar
hann leit á okkur af skipsfjöl að
mér rann kalt vatn milli skinns
og hörunds. Þetta var fimmta
haustið, sem ég dvaldi í Þrándar-
nesi, og hið síðasta.
Kveld nokkurt, mánuði eftir að
skipið fór suður, sat ég ein heima
með Pagittu. Ove var á ferðalagi
í embættiserindum, en ég bjóst
við honum heim um kveldið.
Stormur var á og fór vaxandi er
á daginn leið. Eftir að ég hafði
borðað kveldmatinn tók ég eftir
því að reyknum sló niður í skor-
steininum hvað eftir annað og
mig sveið í augun. Jafnframt
hvessti stöðugt. Mér varð órótt.
Það hlaut að vera komið ofsarok
á sjóinn og þeir höfðu farið á
fimmæringnum. Ég var ekki vön
því að óttast um Ove, þó að hann
væri fjarverandi, en nú setti að
mér þvílíkan kvíða og hræðslu
að ég gat ekki haldið kyrru fyrir.
Um miðnættið læddist Pagitta
inn til mín og spurði mig hvort
ég ætlaði ekki að fara að hátta.
Ég neitaði því. Ég var svo eyrðar
laus og um svefn var ekki að
ræða. Minningarnar frá samveru-
stundum okkar Ove flugu gegn-
um hug minn. Ég fann að ég átti
góðan eiginmann, sem hafði tekið
mig að sér og hjálpað mér, þegar
mér var þess mest þörf. Aldrei
hafði hann auðsýnt mér annað en
ást og góðvild. En hvað hafði
hann fengið hjá mér í staðinn?
Steina fyrir brauð. Pagitta stóð
við dyrnar, lítil og vesældarleg
og mændi á mig. Stormurinn ham
aðist á þekjunni.
— Guð hjálpi þeim, sem eru á
sjó í nótt, sagði hún í hálfum
hijóðum. — Já, guð hjálpi þeim,
svaraði ég og bað þess í huganum
að Ove kæmi heill á húfi heim
til mín. — Aumingja presturinn,
muldraði Pagitta.
Ég þoldi ekki að heyra hugsan-
ir mínar látnar þannig i ljós og
sagði hranalega: — Eftir hverju
ertu að bíða þarna? Farðu og
náðu í ávaxtavín í könnu handa
mér. Svo skaltu hátta.
En ég hafði ekki lvst á víninu
þegar til kom. Eldurinn kuln-
aði og dó. Mér varð hrollkalt. en
angistin varnaði mér hvíldar og
svefns.
Undir morgun kom Pagitta enn.
Hún settist á gólfið við fætur
mér og greip dauðahaldi í mig.
— Ég er svo hrædd, hvíslaði hún.
Það eru illir andar á sveimi í
nótt. — Farðu út Ég vil vera ein,
sagði ég ofsalega. Hún svaraði
ekki, en reis upp og hlustaði. —
Heyrirðu eitthvað? spurði ég
áköf. Ekkert svar. En í sama bili
heyrði ég fótatak margra manna
úti fvrir. Það var eins og úr mér
drægi allan mátt. Ég vissi þegar
hvað gerzt hafði og ég sat þögul
og beið þess, sem koma vildi.

Tungumálin
Laus staða
Gjaldkera- og bókarastaða á opinberri skrifstofu, er
laus til umsóknar. Laun samkv. VIII. fl launalaga rík-
isins.
Umsókn ásamt meðmælum og upplýsingum um fyrri
störf, sendíst blaðinu merkt: „Laus staða —82“, fyrir 20.
þ. mán.
Kardínálarnir héldu nú, að þetta væri teiknið, sem þeir
voru að bíða eftir, og spurðu piltinn, hvort hann vildi verða
páfi.
Hann var nú í hálfgerðum bobba og vissi ógerla, hverju
svara skyldi, en dúfurnar hvísluðu að honum, að hann skyldi
taka boðinu, — og það gerði hann.
Var hann síðan smurður og vígður. Og nú var það komið
fram, sem froskarnir höfðu verið að skrafa um í mýrinni.
En nú varð hann að standa upp og messa, en hafði enga
hugmynd um, hvað hann ætti að segja. t
En dúfurnar, sem sátu á öxlum hans, hjálpuðu honum ,
og hvísluðu að honum hverju orði.
Sögulok.
ironrite
sjálfvirkar STRAUVÍLAR
HEKLA
Austurstræti 14 — Sími 1687.
Kraff
Tómat Salat Cream Sandwich French
sósa Mayonnaise Spread Dressing
Fyrirliggjandi birgðir munum vér selja
án verðhækkunar
enda þótt vitað sé, að allar slíkar vörur munu hækka á
nœstunni. vegna hækkunar bátagjaldeyrisins.
Magnús Th. S. Blöndahl h.f.
Simar 2358 ög 3358
I Reykjavik, Laugavegi 166.
odel
óskast tvö kvöld í viku
Gott kaup. Uppl. í skólanum í kvöld eftir kl. 7.
Simi 1990.
Plast
jb vottaklemmur
(þýzkar) í ýmsum litui
með stálfjöður,
nýkomnar
Heildver;l. K. Lorange
Sími 7398