Morgunblaðið - 11.02.1956, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 11. febr. ’56
SYSTURNAR ÞRJÁR
EFTIR ÍRA LEVIN - Fyrsti kluti: DOROTHY
F ramhaldssagan 16
„Ég veit að þú ert vonsvikin,
Dcrrie. En þú mátt til með að
hugsa eitthvað um framtíðina."
Kann létti umslagið yfir borðið
til hennar.
Hendur hennar lágu saman-
„prenntar á borðinu og þær
hreyfðu sig ekki, til þess að taka
við þvi.
Þá lagði hann það á borðið,
milli þeirra, hvítan ferhyrning,
; em bungaði örlítið út undan inni
haldinu.
„Ég er reiðubúinn til þess að
‘cáða mig i einhverja næturvinnu
nú þegar og segja skilið við nám
Jð að fullu og öllu, þegar þessu
kennslumisseri líkur. En hið eina
sem ég bið þig að gera, er að
gleypa þessar pillur".
Iíún sat hreyfingarlaus sem
fyrr með spenntar greipar og
starði eins og dáleidd á hvita
umslagið, sem lá á borðinu fyrir
framan hana.
Hann talaði með köldum mynd
ugleika — „Ef þú neitar að gera
jietta, Dorrie, þá ertu þrjózk, ó-
raunsæ og ósanngjörn, — ósann-
gjarnari við sjálfa þig en mig“.
Jazzplatan var leikin til enda,
tónlistin hljóðnaði og þögn ríkti
■ i stofunni.
Þau sátu með umslagið á milli
un.
á. a. g. hálfa klukkustund, gekk
hann inn í simaklefann og
hrmgdi í símanúmer stúdenta-
garðsins.
Hann bað stúlkuna við skipti-
borðið að gefa sér samband við
í herbergi Dorothy.
Hún svaraði loks, þegar sím-
inn var búinn að hringja nokkr-
um sinnum: — „Hallo“
< „Hallo, Dorrie".
Hún svaraði engu.
1 „Dorrie, ertu búinn að gera
það?“
Þögn.......Já“.
„Hvenær?"
„Núna fyrir , nokkrum mínút-
um.“
Frá hinum enda stofunnar
barst lágt strokhljóð, þegar tafl-
manni var ýtt eftir skákborði og
ödd gamals manns, sem sagði:
..Skák“.
Hendur hennar aðskildust lítið
eitt og hann sá, að lófarnir glöns
uðu af svita.
Hendur hans voru líka þvalar
rf svita.
Loks sleit hún augun frá um-
slaginu og leit á hann.
„Vertu nú góð og skynsöm,
íitlá stúlkan mín“.
Hún tók umslagið, ýtti því nið-
ur í veskið sitt, sem lá á bekkn-
um við hlið hennar og saí svo
hreyfingarlaus og starði á hend-
ur sínar, sem lágu fram á borðið.
H'ann teygði sig þvért yfir
borðið og snerti hönd stúlkunn-
ar, strauk hana og þrýsti hana.
Með hinni hendinni ýtti hann
kaffinu sínu, sem hann var enn
ekki farinn að smakka á, yfir til
hennar.
Hann virti hana fyrir sér, þeg.i
andi, á meðan hún lyfti bollan-
um og drakk kaffið, svo tók hann
pening upp úr vasa sínum og lét
hann detta niður í rifu plötusal-
ans og studdi á einn takkann, án
þess að hirða nokkuð um það
ávaða plata yrði fyrir valinu.
Þau gengu þögul eftir blautum
steinhellum gangstéttarinnar og
hinar leyndu hugsanir þeirra
aðskildu þau, enda þótt þau héld
ust í hendur af gömlum vana.
Það var hætt að rigna, en loftið
var mettað af raka, sem settist
•ains og örsmáar, glitrandi perlur
á föt og andlit manns og lukti um
geislahring götuljósanna eins og
grá, blaktandi móða
Beint framan við stúdenta-
garðinn, hinum megin götunnar,
kysstust þau að skilnaði. Varir
hennar voru kaldar og saman-
bitnar, en þegar hann gerði til-
raun til að aðskilja þær. hristi
hún höfuðið.
Hann hélt henni nokkrar mín-
útur í faðminum og hvíslaði sann
færandi fortölum í eyra hennar,
en svo buðu þau hvort öðru góða
nótt og skildu.
Hann horfði á eftir henni, þeg-
ar hún gekk yfir götuna og inn
í fordyri hússins, þaðan sem gult
Ijós flæddi út í myrkrið.
Ifann gekk inn í knæpu. þar í
nágrenninu og drakk tvö glös af
jli. Þegar hann þafði setið þar. í
J Hann dró andann djúpt að sér:
„Hlustar stúlkan við skiptiborðið
nokkurn tima á símtöl manna?“
| „Nei, sú sem var hérna næst á
undan henni, var rekin af því
að....“
„Ágætt, en hlustaðu nú á mig.
• Ég vildi ekki vera að segja. þér
I frá því, fyrr en .... Þetta kann
að verða dálítið kveljandi."
j Hún þagði. Hann hélt áfram:
| „Hermy sagði að þú myndir
sennilega fá uppköst, eins og síð-
ast. Og svo færðu e. t. v. brenn-
andi sviða i hálsinn og kverkarn-
ar og sárar þrautir í magann. En
hvað svo sem skeður, þá skaltu
ekki verða neitt hrædd. Það þýð-
ir bara, að pillurnar séu að vinna
sitt ætlunarverk. Og þú skalt
umfram allt ekki kalla á neinn
inn í herbergið til þín“.
j Hann tók sér málhvíld og beið
þess að hún segði eitthvað, en
hún steinþagði.
I „Mér þykir það leitt, að ég
! skyldi ekki segja þér þetta fyrr,
. en sem sagt: Þú þarft ekkert að
| óttast og svo verður þetta allt
yfirstaðið, áður en þú sjálf veizt“.
Þögn.
„Ertu nokkuð reið við mig,
Dorrie?“
„Nei“.
„Sannaðu bara til, þetta fer allt
vel að lokum.“
„Já, ég veit það. Fyrirgefðu
mér, hvað ég var þrjózk.“
„Það gerði ekkert til, Dorrie.
Þú þarft engan að biðja fyrir-
gefningar á neinu.“
„Við hittumst svo á morgun.“
„Já.“
Eitt andartak þögðu þau bæði,
en svo sagði hún:
„Jæja, góða nótt“.
„Góða nótt, Dorothy“, svaraði
hann lágt og bætti svo við, í hálf-
um hljóðum: „Vertu sæl“.
9. kafli.
Þegar hann gekk inn í kennslu
stofuna, snemma á föstudags-
morguninn, fannst honum hann
vera léttur eins og fjöður,
áhyggjulaug og alsæll.
Þetta var dásamlegur dagur.
Sólargeislarnir flæddu inn í stcf-
una, endurköstuðust frá stáistól-
unum og glömpuðu á veggjurn og
lofti.
Hann settist í sætið sitt í öft-
ustu röðinni og teygði fæturnar
langt út á gólfið, krosslagði hand
leggina á brjóstinu og virti fyrir
sér samstúdenta sína, sem flykkt-
ust inn i stofuna.
Hinn fagri morgun hafði yljað
þeim öllum og glatt þó og á
morgun átti fyrsta knattleiks-
keppni skólans að fara fram og
svo yrði vorhátíðin haldin annað
kvöld.
Þess vegna var nú masað og
hrópað, brosað og hlegið meðal
stúdentanna.
Þrjár stúlkur stóðu dálítið af-
síðis og ræddust ákaft við í hálf-
um hljóðum. Hann braut heilann
Þrjár bergnumdar kóngsdætur
Það var daginn eftir að herforingjarnir lögðu af stað.
„Far þú heim aftur,“ sagði kóngur. „Dætur mínar eru svo
hátt uppi, að þú nærð ekki til þeirra. Ég er líka búinn að
láta svo mikið í ferðakostnað, að ég á ekki meiri peninga
í dag. Þú verður heldur að koma einhvern annan dag.“
„Ef ég á að fara, þá ætla ég í dag“, sagði hermaðurinn.
„Ferðapeninga þarf ég enga aðeins brennivín í flösku og
nesti í tösku“, sagði hann, en myndarlegan nestispoka varð
hann að fá, eins mikið af kjöti og fleski og hann gæti
borið.
Já, úr því að það væri ekki annað, skyldi hann fá það.
Því næst lagði hann af stað, og þegar hann hafði gengið
nokkrar mílur, gekk hann fram á höfuðsmanninn og flokks-
íoringjann.
j „Hvert ætlar þú?“ sagði höfuðsmaðurinn, þegar hann sá
einkennisbúninginn.
j „Ég ætla að vita hvort ég get ekki fundið konungsdæt-
j urnar“, svaraði hermaðurinn.
„Við eigum þá samleið“, sagði höfuðsmaðurinn, „því að
við ætlum líka að reyna að finna þær, og þá geturðu orðið
okkur samferða, því að ef við finnum þær ekki, finnur þú
þær miklu síður, drengur minn.“
Þegar þeir höfðu gengið saman stundarkorn, beygði her-
maðurinn út af þjóðveginum og inn á stíg. sem lá inn í
skóginn.
„Nei, hvert ætlarðu nú?“ sagði höfuðsmaðurinn, „það er
bezt við förum alfaraveg.“
„Það er mjög sennilegt“, sagði hermaðurinn, „en leið
mín liggur nú þangað.“
Hann gekk áfram eftir stígnum og þegar hinir sáu það,
gengu þeir á eftir honum. Þeir gengu lengra og lengra inn
í skóginn, yfir karga móa og upp þrönga afdali. Loks birti
og þeir komust alveg út úr skóginum, en þá komu þeir að
langri klö'pp, sem þeir urðu að ganga eftir. Uppi á klöpp-
inni stóð bjarndýr á verði. Það reis upp á afturfótunum og ,
kom á móti þeim, eins og það ætlaði að éta þá,
samkvæmiskjólaefni
M. a. gull- og silfurofinu brocade
MARKAÐURiNN
Hafnarstræti 11
Mjög fjölbreytt úrval — Nýjar gerðir
MARKAÐURINN
Hafnarstræti 5
MARKAÐURINN
Hafnarstræti 5
Lection er dásaml ?fip«
an, sem til er. Fi iðaa
fíngerð, mjuk og i maí
yndislega. — Hrt osar
prýðilega, er ó\ >nju
drjúg. Ég nota a eins
Lection sápuna, sera
heldur hörundinu mgu
mjúku og hraust egu.
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
I. Brynjólfsson & Kvaran

11
VI
fl