Morgunblaðið - 23.02.1957, Blaðsíða 10

lö
MORGVNBLAfíin
Laugardagur 23. febrúar 1957
Útg.: H.f. Arvakur, Reykjavík
Framkvaemdastjóri: Sigfús Jónsson.
Aðalritstjórar: Valtýr Stefánsson (ábm.)
Bjarni Benediktsson.
Ritstjórar: Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Einar Ásmundsson.
Lesbók: Ami Óla, sími 3045.
Auglýsingar: Arni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn: Aðalstræti 6.
A.uglýsingar og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 1600.
Askriftargjald kr. 25.00 á mánuði innanlands.
í lausasölu kr. t.50 eintakið.
NiSurlœging bcejar-
stjórnarminnihlutans
ÞAÐ var mesti sakleysissvipur
á minnihluta bæjarstjórnar
Reykjavíkur í fyrradag, þegar
einn allra minnsti hlutinn þar
reis upp og flutti ásamt
tveim öðrum pínulitlum minni-
hlutum tillögu um að fjölga bæj.
arfulltrúum úr 15 upp í 21 eða
helzt 45. En það skauzt þó upp úr
aðalflutningsmanninum, þegar
hann hafði talað sig upp í nokk-
urn hita að þetta væri vænlegt
ráð til þess að fella meirihluta
Sjálfstæðismanna. Raunar var þó
sá rökstuðningur heldur óljós, en
þarna kom fram hið sama og hjá
Hræðslubandalaginu fyrr og síð-
ar, að það væri ekki annað en að
breyta kosningalögunum eða þá
að fara í kringum þau, til þess
að ná meirihluta, sem annars er
ekki hægt að fá.
Það kom líka upp hjá öðrum
flutningsmanni tillögunnar, að ef
bæjarfulltrúum væri fjölgað
ættu smáhópar manna eða jafn-
vel sérstök bæjarhverfi hægari
leik að koma inn sérstökum bæj-
arfulltrúa fyrir sig og var svo
sem hann teldi slíkt eðlilegt og
bæjarfélaginu hollt. Eins og nú
stendur eru í minnihluta bæjar-
stjórnar 7 fulltrúar og hafa þar
klofnað þeir flokkar, sem klofnað
gátu, þ. e. a. s. Alþýðuflokkur-
inn og kommúnistár, þannig að
nú eru 6 flokkar og flokkabrot
innan minnihlutans, sem er þó
ekki nema 7 menn. Það vantar
því aðeins eina klofningu í við-
bót til þess að flokkarnir og
flokksbrotin séu jafnmörg og
mennirnir, sem í minnihlutanum
sitja. Ef horfið yrði að því ráði
að fjölga bæjarfulltrúum yrði
vitanlega möguleiki til að flokk-
arnir og brotin yrðu enn fleiri.
Þá yrði bæjarstjórnin sannkallað
Gósenland glundroðans og sýnist
þó vera komið nóg af svo góðu.
Erlend fordæmi
Það má vitaskuld lengi deila
um það hve bæjarfulltrúar í bæ
eins og Reykjavík, eigi að vera
margir. Allir munu þó vera á einu
máli um að fjöldi bæjarfulltrú-
anna skipti hér ekki höfuðmáli,
heldur það hvernig tekst um val
þeirra. Eins og borgarstjórinn
benti á i umræðunum um málið,
þá er mjög misjafnt hve margir
eru bæjarfulltrúar í ýmsum stór-
bæjum, ef miðað er við fólks-
fjölda. Er þar enga fasta reglu
að finna. Milljónabæir hafa ef til
vill sömu eða lægri fulltrúatölu
en Reykjavík. Ef farið væri eftir
þeirri reglu, sem gildir í Rúss-
lalidi, en hún stendur vafalaust
minnihlutanum næst hjarta,
ættu bæjarfulltrúarnir hér að
vera 12—13. Ef fara ætti eftir
erlendum fyrirmyndum, benda
þær fremur í þá átt að tala bæj-
arfulltrúa hér í Reykjavik sé of
há en of lág.
Á skipi með kommún-
istum
Aðalflutningsmaður tillögunn-
ar um fjölgun bæjarfulltrúa hélt
mjög hástemmda ræðu um sund-
urþykki minnihlutaflokkanna. —
Hann sagði: Ef við stæðum sam-
an væri „íhaldið" búið að marg-
falla í Reykjavík. Ekki einu sinni,
heldur sex sinnum. Og þá barði
hann í borðið.
Það er vitaskuld von að minni.
hlutinn í bæjarstjórn finni til
þeirrar niðurlægingar, sem hann
er í og vilji reyna að bæta um
það ástand. Hingað til hafa
kommúnistar verið einna óðfús-
astir til að sameina flokkana og
flokksbrotin og er það sérstak-
lega vel skiljanlegt út frá þeirra
sjónarmiði. Helzta haldreipi
þeirra, eins og nú er komið, er
einmitt að geta slegizt í félags-
skap með öðrum til þess að geta
sjálfir dulizt betur um leið. Það
er því vafalaust í samræmi við
hagsmuni kommúnista, ef þeir
gætu haft samflot með Fram-
sókn, Alþýðuflokknum og Þjóð-
vörn við næstu bæjarstjórnar-
kosningar. Það er svo aftur ann-
að mál, hvort þeir flokkar eru
fúsir til slíks samstarfs. Þó nú sé
samstarf þessara flokka í ríkis-
stjórn er til dæmis meira en vafa-
samt, að Alþýðuflokkurinn og
Þjóðvörn telji sér hag í að ganga
á skip með kommum við kosn-
ingar til bæjarstjórnar. En þetta
er mál þessara herra. Það er á
þeirra valdi og er tómt mál að spá
miklu um hvernig sameiningar-
tilraunir kommúnista muni tak-
ast.
Allar bjargir bannaðar
En svo er hin hliðin, sem aðal-
flutningsmaðurinn vék að. —
Mundu rauðu flokkarnir hafa
meiri sigurmöguleika, ef þeir
byðu fram sameiginlegan lista
við kosningar í janúar næsta
ár? Borgarstjóri benti flutnings-
manninum á dæmið frá 1938, þeg-
ar Alþýðuflokkurinn og komm-
únistar gengu fram sameinaðir.
Þá fengu Sjálfstæðismenn 9 full-
trúa af 15. Þannig var sú för.
Það er engum efa bundið að ef
kommúnistar og hinir flokkarnir
gengju saman mundi mikill fjöldi
kjósenda, sem ef til vill hefði
kosið einhvern flokkanna, ef þeir
hefðu haft sjálfstæðan lista, fæl.
ast frá vegna kommúnistanna. —
Sameiginlegur listi minnihluta-
flokkanna mundi vafalaust stór-
tapa líkt og 1938. Þannig má
segja að minnihlutanum séu allar
bjargir bannaðar. Það er sama
hvort hann er sundraður eða sam
einaður. Hann er án nokkurrar
vonar um að getta náð meiri-
hluta í Reykjavík.
UTAN UR HEIMI
j^ögÁ óbójyýójurinn, (Jjinci oj
ijumir menn eru skrýtn-
ir — og aðrir eru ekki skrýtnir.
Skrýtnir menn eru líka misjafn-
lega skrýtnir — og geta verið
mjög skrýtnir. Undarlegt af-
brigði í sjómannastéttinni okkar
var t.d. matsveinninn, sem neit-
aði alltaf að fara á fætur fyrr
en búið var að færa honum mat-
inn í rúmið. Þá má nefna Hafn-
firðinginn, sem fór til Danmerk-
ur, en sendi buxurnar sínar allt-
af til Hafnarfjarðar — til press-
unar. En Islendingar eru ekki ein-
j ir um það að vera skrýtnir, því
| fer fjarri. Þið hafið ef til vill
1 ekki heyrt getið um Englending-
inn, sem skildi eftir pianó í neð-
anjarðarjárnbrautarlest í London
— einungis til þess að gera menn
undrandi.
E,
!n þetta upplýstist ekki
fyrr en á dögunum, er Englend-
nn
lestunum" — sagði einn lestar-
þjónanna.
! ! !
En ekki er öllu lokið með þessu.
„Dularfulli skóþjófnaðurinn í
Kensington almenningsbókasafn-
inu var líka mitt verk“ — segir
sá skrýtni í auglýsingunni. „Á
meðan ég sat þar og las í bók
skreið vinur minn undir borðið
og tók af mér skóna“. Þegar vin-
urinn var farinn út rauk hrekkja-
lómurinn upp til handa og fóta
og kvað skónum hafa verið stol-
ið af fótum sér. Fiskisagan flaug
og ekki var um annað meira
rætt í heimahúsum en „þögla
skóþjófinn". í lengri tíma voru
menn svo hræddir við þennan
dularfulla „þjóf“, að aðsókn að
almenningsbókasöfnum Lundúna
borgar stórminnkaði. Fólk vildi
sannarlega ekki tapa skónum sín-
um.
Já, sumir menn eru skrýtnari
en aðrir.
'l r /
4 '9 /t
5#T,5j *"* *'-' 1
Birgitta Bardot er nú ein frægasta kvikmyndaleikkona Frakka.
Á dögunum gerði hún sér ferð heim til Picassos, knúði dyra, kynnti
sig — og sagðist vera komin til þess að kynnast listmálaranum
af eigin raun. Ekki hafði Picasso neitt á móti gestinum, var hinn
alúðlegasti — og sýndi henni nýjustu málverk sín. Þessi mynd
var tekin af þeim, er þau sátu úti í garði Picassos og ræddu um
landsins gagn og nauðsynjar.
ingur þessi auglýsti í Times, að
hann væri mesti háðfugl og snill-
ingur, sem móðir jörð hefði alið.
Hann fékk nokkra unga menn til
þess að hjálpa sér að koma pianó-
inu inn í neðanjarðarjárnbrautar-
lestina — og lestarþjónarnir
hjálpuðu jafnvel til. En pianóið
stóð óhaggað. Enginn virtist eiga
það. Á endanum drógu lestarþjón
arnir það aftur út úr lestinni,
er það hafði verið flutt fram og
aftur um borgina.
, „Það er stærsti óskilamunur,
sem fundizt hefur í neðanjarðar-
ítalskt blað birtir þessa mynd — og undirskriftin er: Tilgangs-tákn.
0,
g þá er hér saga um
mann nokkurn í Miinchen, sem
tók þátt í mikilli uppskeruhátíð
þar. Á slíkum hátíðum er alltaf
mjög glatt á hjalla — og menn
gera sér „glaðan dag“.
Það var áliðið nætur, er fyrr-
greindur maður ranglaði heim á
leið og göturnar voru svo að segja
auðar. Allt í einu hóf hann upp
raust sína og kallaði eitthvert
mannsnafn í ákafa.
Lögregluþjónn var þar nær-
staddur og hljóp á vettvang: —
Hættið þér þessum hrópum. Þér
raskið næturró heiðarlegs fólks.
— Því miður herra minn, ég
verða að hrópa svona hátt.
— Verðið þér?
— Já, ég er að kalla á hann
bróður minn........
— Þér þurfið ekki að hrópa
af öllum kröftum.
— Jú, ég verð.
— Hvers vegna?
— Hann á heima í Köln.
Gina hefur nú vopnaðan lífvörð.
mt ess hefur víst verið
getið áður í blaðinu, að Gina
Lollobrigida eigi innan tíðar von
á barni — stúlku, að því er hún
segir. Þessi fregn hefur vakið
engu minni athygli á Vesturlönd-
um en sams konar fregn um
Grace Kelly vakti á sínum tíma.
Enda þótt Gina hafi haldið kyrru
fyrir í höll sinni í Róm, hefur
hún ekki getað þverfótað fyrir
fréttariturum og blaðaljósmynd-
urum, sem ku vera orðnir svo
mikil plága umhverfis höllina, að
Gina er orðin taugaóstyrk — og
kveður þá við annan tón en áð-
ur, því að fréttaritarar hafa hing-
að til verið „augasteinar“ Ginu.
Hefur hún nú gripið til rót-
tækra varúðarráðstafana — og
sett vopnaðan vörð um höll
sína — til þess að verjast á-
gangi fréttaritaranna. Dag og
nótt gæta hennar tveir vopn-
aðir leynilögreglumenn auk
þriggja varðhunda. Auk þess
hafa eiginmaður hennar, garð-
yrkjumaður og einkabifreiða-
stjóri vígbúizt — svo að ekki
er aðgangurinn greiður.
E,
ikki er okkur kunnugt
um það, hvort hjón telji sitt í
hvoru lagi fram til skatts í Skot-
landi. Eftirfarandi Skotasaga
gæti þó gefið það til kynna:
Tveir skotar tóku tal saman —
og ræddu að vanda um fjármál.
Annar var (aldrei slíku vant þar
í landi) mjög bjartsýnn og lét
vel yfir sínum hag. Upp úr dúrn-
um kom, að ástæðan var sú, að
kona hans var nú farin að vinna
úti.
— Já, konan mín er farin að
vinna. Á næturnar þrífur hún
skrifstofur, á kvöldin leikur hún
á píanó á veitingastað, síðdegis
er hún við miðasölu i kvikmynda-
húsi — ‘og þetta gefur nokkuð
í aðra hönd, þegar öll kurl koma
til grafa.
— En kæri vinur. Sefur konan
þín þá aldrei?
— Ha, jú, hvað er þetta maður.
Hún á daglega frí frá kl. 10 á
morgnana til kl. 2 e.h. — og þá
vinnur hún í auglýsingadeild
stórrar sængurverksmiðju — og
sefur undir sæng af nýjustu gerð
— úti í auglýsingaglugga