Morgunblaðið - 27.04.1957, Side 16

16
MORCUNBLAÐ1Ð
Laugardagur 27. april 1957.
> OKAY CAQ we WONT
( DISCU5S IT ASAIN, BUT
l X'LU CONTINUE TO HELP
f THE INDIANS AROUNO HEBE
[vweneveb the/ need help/
REASON IS, DAD, FOB.
HATINS INDIANS, I -tó
THINK IT'S WICKEQ.
VERV WICKED.
NAW, I AINT SEEN VOJE
DOS STRANSEBy AND I
cant sbare ant/ seus
'CEPT MA/BE A UTTUE
CHUNK O'SAUT FOKK,/
MARKÚS Eftir Ed Dodd
1) — Hvaða ástæðu sem þú
hefur til að hata Indíánana, þá
veit ég pabþi, að það er ekki rétt
af þér.
PLEASS, PAT
OON'T SAy
THAT/ VOU
HUBT ME,
SWEETHEAR.T,
WHEN VOU TALK
THAT WAV/
2) — Elsku Peta rrlín, talaðu
ekki svona. Ég þoli það ekki.
3) — Jæja, pabbi. Vi,ð skulum
eki tala meira um það. En ég
skal líka halda áfram að hjálpa
Indíánunum, hvenær sem þeir
þurfa á hjálp minni atS halda.
4) Á meðan.
— Nei, ókunni maður. Ég hef
ekki séð hundinn þinn og ég get
ekki látið þig hafa neitt nesti
nema saltað svínakjöt
SBUtvarpiö
Laugaidugur 27. apríl:
Fastir liðir eins og venjulega.
12,50 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir). 14,00 Heimili og
skóli: Fyrstu skóladagarnir
(Hannes J. Magnússon skólastjóri
á Akureyri). 15,00 Miðdegisútvarp
18,00 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson). 18,30 tJt-
varpssaga barnanna: „Dálítið
kraftaverk" eftir Paul Gallico;
III. — -sögulok (Baldur Pálma-
son). 18,55 Tónleikar (plötur). —
20,30 Minnzt 2000. árstíðar Júlíus-
ar Caesar: a) Erindi (Kristinn
Ármannsson rektor). b) Leikrit;
„Fimmtándi marz“ eftir Carl
Schliiter. Leikstjóri og þýðandi;
Þorsteinn ö. Stephensen. 22,10
Danslög (plötur). — 24,00 Dagn
skrárlok.
ustan
Edens
eftir
John
Steinbeck
linnti ekki förinni fyrr en hann
var kominn til Suður-Californíu.
Hann reikaði suður strandlengj-
una, norðan frá landamærunum
og alla leið til Sam Luis Obispo og
hann lærði að leita milli f jörustein
ana að kúskeljum og álum, blá-
skeljum og aborrum, að grafa
upp redduskeljar og að veiða
kanínur inni á milli sandhólanna,
í snöru úr handfærum. Og hann
lá tímunum saman í sólhlýjum
sandinum og taldi bárurnar sem
bárust að landi.
Vorið seiddi hann austur aft-
ur, en í þetta skiptið hægar. Sum-
arið var svalt uppi í fjöllunum og
fjallabúamir voru góðir og vin-
gjamlegir, eins og fólk verður,
þar sem langt er á milli bæja.
Adam vistaði sig hjá ekkju, sem
bjó nálægt Denver og naut með
henni borðs hennar og rekkju, unz
frostið hrakti hann aftur suður.
Hann fylgdi Rio Grande, framhjá
/ Albuquerque og E1 Paso, yfir Big
Bend, yfir Laredo til Browns-
ville. Hann lærði spænsk orð yfir
mat og skemmtanir og bann sann-
færðist um það, að þótt fólk væri
örsnautt, þá hefði það samt eitt-
Þýðing:
Sverrir Haraldsson
□------------------n
hvað til að gefa og löngunina til
að gefa.
Hann fékk ást á fátæku fólki,
ást sem hann hefði ekki getað alið
í brjósti, ef hann hefði ekki verið
fátækur sjálfur. Og nú var hann
orðinn þaulvanur umrenningur,
sem kunni að beita auðmýkt og
lítillæti sér til framdráttar. Hann
var magur og sólbrenndur og hann
gat stjórnað svo vel skapi sínu, að
hvorki reiði né ótti komu því úr
jafnvægi. Rödd hans var orðin
mjúk og málið blandað svo marg-
víslegum framburðum og málízk-
um, að það virtist hvergi fram-
andi. Slíkt var hverjum xxmrenn-
ingi að ómetanlegu gagni. Hann
færði sér mjög sjaldan ferðir jám
brautarlestanna í nyt, því að reiði
manna í garð umrenninga fór ört
vaxandi og lögreglan var sífellt á
hælúm þeirra.

Húsmœður:
Hafið Jbér reynt
ROYAL
ávaxtahlaup (Gelatin)
6 bragðtegundir:
JARÐARBERJA ANANAS
APPELSÍNU HINDBERJA
SÍTRÓNU KIRSUBERJA
ROYAL ávaxtahlaup inniheldur C bætiefni.
Það er ljúffengt og nærandi fyrir yngri sem
eldri og mjög fallegt til skreytingar á tertum.
Reynið ROYAL ávaxtahlaup á fermingar-
tertuna.
Adam var tekinn fastur og sak-
aður um flakk og förumennsku.
Ruddaskapur lögreglunnar og
hinna fanganna hxæddi hann svo
mjög, að eftir það forðaðist hann
þá staði, þar sem umrenningar
söfnuðust samau. Hann ferðaðist
einn og gætti þess jafnan að vera
rakaður og hreinlegur útlits.
Þegar voraði aftur hóf hann
norðurför sína. Hann fann að
hinn friðsami hvíldartími var nú
liðinn og ferðin heim að hefjast,
heim til Charles og hinna fjar-
lægu bernskummninga.
Adam fór greitt yfir hið víð-
lenda Texas-fylki, gegnum Louis-
ana, Missisippe og Alabama til
Florida. Hann vissi að hann varð
að hraða för sinni sem mest. —
Svertingjamir voru nógu fátækir
til þess að vera góðhjartaðir, en
þeir gátu ekki treyst neiiium hvít-
um manni, hversu fátækur sem
hann var og hinir fátæku hvítu
menn voru hræddir við ókunnuga.
Skammt frá Tallahassed lenti
hann í klóm lögreglunnar, sem sak
aði hann um flakk og dæmdi hann
til nauðungarvinnu. Þarna þræl-
aði hann við vegagexð í sex mán-
uði, en var svo sleppt til þess eins
að verða handtekinn aftur eftir
örfáa daga og dæmast að nýju í
sex mánaða hegningarvinnu. Og
nú varð hann vitni að því, hvem-
ig menn geta farið með aðra menn
eins og skepnur og jafnframt vai'ð
honum það ljóst, að auðveldasta
leiðin til þess að komast út af við
þessa menn, var sú að vera
skepna. Hreint andlit, hreinskil-
inn svipur, einarðlegt augnatillit
— allt þetta dró að sér athygli
og sú athygli leiddi af sér refs-
ingu. Adam skildi það til fulln-
ustu, að maður sem fremur illt
eða ómannúðlegt verk skaðar
sjálfan sig og verður að leita sér
uppreisnar með því að refsa ein-
hverjum öðrum. Það var ekkex-t
tiltökumál, þótt vopnaður varð-
maður stæði yfir föngunum á dag
inn og þeir væru hlekkjaðir um
nætur. Slíkt var aðeins einföld
varúðarráðstöfun. En hinar misk-
unnai-lausu refsingar fyrir það
eitt að sýna ofurlítinn viljastyrk,
einhvern vott af sjálfsvirðingu
eða mótþróa, báru þess glöggt
vitni að verðirnir væru hræddir
við fangana og Adam vissi frá
herþjónustuárunum sínum, að
hræddur maður er hættuleg
skepna.
Þess vegna brá hann um sig
huliðshjúp. Hann gætti þess vand-
lega að hvorki svipur né augna-
ráð kæmi upp um hugsanir sínar
og hann þagði öllum stundum.
Seinna furðaði hann sig á því, að
honum skyldi takast þetta. Það er
hámark sjálfsstjórnar að geta
horft á mann húðstrýktan þang-
að til bak hans er allt flakandi,
blóðugt og sundurtætt, án þess
að sýna nokkur merki meðaumk-
unar, reiði eða ótta.
Og Adam tókst það.
Þegar Adam afplánaði síðari
dóminn, úti á þjóðvegum Florida,
tókst honum því sem næst að eyða
sínum eigin persónuleika, ef svo
má að orði kveða. Hann olli aldrei
neinum óróa, vakti ekki athygli á
neinum sviðum, gerði sig nálega
eins ósýnilegan og hægt er að
verða. Og þegar varðmennirnir
urðu hans að engu varir, hrædd-
ust þeir hann ekki. Þeir fólu hon-
um það starf að taka til í vistar-
verum fanganna, skammta þeim
matinn og fylla vatnsföturnar.
Adam beið unz ekki voru nema
þrír dagar eftir af síðari fanga-
vistinni. Um hádegishil þann dag
fyllti hann vatnstunnuna og gekk
svo niður að litlu ánni, til þess
að sækja meira vatn. Hann fyllti
föturnar af steinum og sökkti
þeim í ána og svo lét hann sig
síga hægt og hljóðlega niður í
vatnið og synti góðan spöl niður
eftir ánni, hvíldi sig og synti á-
fram. Þannig hélt hann áfram þar
til dimmt var orðið, en þá leitaði
Sama hvor raksturinn er
PALMOLIVE
v*itir yður frábœran rakstur
hann sér leynis undir öðrum áx>
bakkanum, þar sem þéttur runna
gróður skýldi honum.
Seint um nóttina heyrði Adam
háa og ákafa hundgá, beggja
vegna árinnar og renndi sér óðar
niður í vatnið, þannig að augun
og nafbroddurinn stóðu aðeins
upp úr.
Um dagmál komu hundarnir
aftur, uppgefnir og eftirtektar-
lausir og varðmennirnir voru of
þreyttir til þess að leita, svo telj
andi væri, í runnum fljótsbakk-
ans. Þegar þeir voru famir fram
hjá og hundgáin hljóðnuðu í
fjarska, skreið Adam aftur á
land, dró lítinn, afvatnaðan bita
af svínakjöti upp úr vasanum og
át hann með heztu lyst.
Adam hafði ákveðið að flýta
sér ekki of mikið. Flestir stroku-
fangar náðust vegna þess, að þeir
flönuðu áfrám alveg hugsunar-
laust. Hann tefldi aldrei í neina
tvísýnu og bældi niður óþolin-
mæði sína með járnhörðum aga.
Og það var ekki laust við að hann
dáðist að dugnaði sínum og þraut-
segju.
Að kvöldi hins fimmta dags
kom hann loks til Valdosta í Ge-
orgíu og faldi sig þar í úthverfi
borgarinnar unz komið var langt
fram á nótt. Þá læddist hann inn
í borgina, eins og skuggi, leitaði
uppi litla búðarholu, braut
gluggarúðu á bakhlið hennar og
skreið inn. Verkið sóttist honum
heldur seint, því að inni í búðinni
varð hann að athafna sig við hina
uaufu tunglsskinsbirtu, er smaug
í gegnum óhreinar rúður. Hann
stal tvennum, óvönduðum buxum,
hvítri skyrtu, svörtum skóm,
svörtum hatti og regnkápu. Og
hann mátaði hverja flík, til þess
að vita, hvort þær væru sér hæfi-
legar. Svo skreið hann aftur jafn
hljóðlega út um gluggann og hélt
til felustaðar síns.
Hann hélt kyrru fyrir um daga,
en aflaði sér matar um nætur. Og
það voru ekki neinar dýrindis krás
ir -—- fóðurrófur, nokkur koi-nöx
úr jötu, örf á epli, sem vindurinn
hafði feykt til jarðar — ekkert
sem fólk myndi sakna eða sjá eft-
ir. Hann nuddaði hið gljáandi yf-
irleður skónna, með sandi, svo að
þeir sýndust gamlir og notaðir og
hnoðaði kápuna og nuddaði, í sama
tilgangi. En regnið kom ekki fyrr
en eftir þrjá daga — regnið sem
hann þarfnaðist, eða hélt sig þarfn
ast. Það byrjaði að rigna seinni
part dagsins. Adam hnipraði sig
saman undir regnkápunni og beið
myrkurs. Og þegar orðið var næst
um al-dimmt, laumaðist hann inn
í borgina. Svarti hatturinn slútti
niður á ennið og regnkápan var
hneppt hátt upp í hálsmálið. Hann
hélt beint til járnbrautarstöðvar-
innar og gægðist inn í gegnum
regnvotar gluggarúður. Stöðvar-
vörðurinn stóð við farseðlaglugg-
ann og rabbaði við kunningja og
það liðu tuttugu mínútur áður en
kunninginn kvaddi og fór. Adam
beið unz hann var horfinn af
brautarpallinum. Þá dró hann
djúpt andann, til að róa sig og
gekk inn.