Morgunblaðið - 02.07.1957, Blaðsíða 3

Morgunblaðið - 02.07.1957, Blaðsíða 3
Þriðjudagur 2. júlí 1957 MQRGVNBLAÐ1Ð 3 — Konungsferöin til Þingvalla Bjart var yfir sögustaðnum, er próf. • Einar Ólafur Sveinsson sagði frá sögu alþingis og minj- um um hið forna þinghald. tóku á móti þeim í garðinum fyr- ir framan húsið, en einmitt þá, er staðið var á gjárbarmi, hafði koungi orðið tíðrætt um Þing- vallabæ og hið grasi gróna þak hans. LAX OG SKYR Við suðurdyr Valhallar stóðu forsætisráðherrahjónin við rauð- an gólfdregil, og tóku á móti konungshjónunum og fylgdarliði Bæði báðust konungshjónin af- sökunar á því, hve seint þau kæmu, en forsætisráðherrann eyddi því, og fylgdi hinum tignu gestum til veizlusalarins, þar sem 100 gestir biðu við dúkuð veizlu- borð, þar sem aðalrétturinn var glænýr lax úr Ölfusá, én á eftir fylgdi indælisskyr og rjómi. Þetta kunnu hinir góðu gestir ’-el að meta. HEIMFÖRIN Á Þingvöllum var ekki til set- unnar boðið. Svo sem 1 mín. eftir að konungurinn hafði þakkað, var stigið upp í bílana. Forsæt- verðu var rigning. Var þá mörg- uð hugsað til lögreglumannanna á bifhjólunum, sem fóru á und- an bílalestinni. Já, lögreglan hafði staðið sig vel og skipulag allt á löggæzlunni verið með mik- illi prýði. Þá hafði verið um það rætt að nema staðar á Kambabrún, en rigmng var þar og dimmt í lofti, svo förinni til Reykjavíkur var haldið áfram og nú var sprett úr spori, en bílum konungsfylgd- arinnar skilaði fljótt yfir hina mosavöxnu Hellisheiði og öldótt Svínahraun. Komið var til Reykjavíkur um kl. 5 og ók konungsbíllinn bgint að húsi Frímúrarareglunnar, þar eð konungur er frímúrari og þang að inn fylgdi honum forseti ís- lands og Vilhjálmur Þór banka- stjóri. Þaðan lá leiðin niður á Fjólugötu, þar sem sendiherrann sænski og kona hans höfðu boð inni fyrir konungshjónin og gesti. Var þar fjölmenni. í gærkvöldi var svo veizla í Þjóðleikhúss- isráðherra ók með forseta og; kjallaranum, sem konungshjónin Framh. af bls. 1. ins. — Skömmu áður en konungshjónin kvöddu Gljúfra- stein, heyrðist hin gamla skozka klukka í anddyri slá 12 högg, en það minnti þjóðhöft- ingjana á, að nú varð að „slá í“, því þeir voru þegar orðnir á eftir áætlun. Á leiðinni til Þingvalla var dr. Sigurður Þórarinsson 1 bílnum með konungi og forseta. Sigurð- ur sagði frá því, sem fyr- ir augun bar á leiðinni, frá land- fræðilegu og jarðfræðilegu sjón- armiði. ALMANNAGJÁ Vegurinn var sléttur og góður og var ekið allgreitt austur að Almannagjá. I slíku veðri, var ekki hægt að aka framhjá gjár- barminum. Konungurinn var að vísu kunnugur á þessum slóðum frá krónprinsárum sínum 1930, en það var drottningin ekki. Enda var hún ekkert að hvísla því að bónda sínum, hve stórkostlega fagurt þarna væri. Það var jafn- vel svo, að forsetafrúin var orð- in hálfsmeyk um að drottningin myndi jafnvel ganga í leiðslu fram af gjárbarminum. Forseta- frúin aðýaraði hana hvað eftir annað um að fara nú ekki fram- ar, en drottningin, gekk fram á yztu nöf, þar sem þeir stóðu dr. Sigurður Þórarinsson og konung- urinn. GENGIÐ Á LÖGBERG í stað þess að aka í hinum glæsi legu bílum niður í Almannagjá, gekk konungurinn hægt niður í gjána og var alltaf að koma auga á sumarblómin, sem vaxa þar á klettunum, en flest þekkti hann með nafni, eða þá drottningin, og þau ráku nærstadda á gat í plöntufræðinni. Höfðu menn ánægju af því, að sjá hve konungshjónin virtust kunna vel að meta þessa 300 metra göngu- för af gjárbarmi og niður að Lögbergi, enda var oft staldrað við, og hinn fróðleiksfúsi, síspur- uli og vakandi konungur hafði um margt að spyrja. — Ég gat leyst svona sæmilega úr spurning unum varðandi jarðsögu Þing- valla, sagði Sigurður Þórarins- son, en það gekk ekki éins vel að leysa úr spurningum varðandi jurtaríkið, sagði hann. Þegar komið var á Lögberg, settust þjóðhöfðingjarnir á þúfu- kollana. Sólin skein í heiði, og að vitum nærstaddra barst birki- ilmurinn úr Þingvallaskógi. Það var bjart yfir Skjaldbreið og Súlum, en fjallaskúrir í Hengla- fjöllum og regnský í suðri. — Rétt við steininn á Lögbergi, sagði próf. Einar Ól. Sveinsson, stuttlega sögu staðarins, og minnt ist 'allra hinna merkustu minja þar. Konungurinn hlýddi með sér stökum áhuga á mál próf. Einars, svo sem vænta mátti, og lét sér ekki nægja að hlusta, heldur skaut hann inn í fyrirspurnum, til prófessorsins, sem svaraði um hæl. sem stígur upp á við og varð- veitist og lifir með nokkru móti áfram, þó að tímarnir líði“. ★ Það var margt fólk á Lögbergi, er konungshjófiin komu og voru þar á lofti ljósmyndavélar inn- lendra og erlendra blaðaljós- myndara, alls um 30 vélar. konungi. Nú var ekið austur „hringinn“. Undir Arnarfelli hlupu geltandi hundar að bílum konungsfylgdarinnar, og þar var lítil stúlka, sem reið berbakt á brúnum hesti. Til hennar veifuðu allir. Undir Ingólfsfjalli austan- héldu forsetahjónunum, ríkis- stjórn og fleiri gestum, alls tæp- lega 70 manns. Lauk þar með hinni opinberu heimsókn sænsku konungshjón- anna, sem halda heimleiðis í dag kl. 10 árd. með flugvél. Loufse drottning við Valhöll ásamt forseta og forsætisráðherra. MINJARNAR RÍSA EKKI HÁTT Þá er Einar Ól. Sveinsson hafði gert stuttlega grein fyrir sögu Alþingis og minjum hins forna þinghalds, komst hann m.a. svo að orði: „Ég hygg, að ég hafi nú minnzt á hinar allra merkustu minjar þessa staðar. Borið saman við rústir- Suður- og Austurlanda rísa þær ekki hátt úr grasinu. En þær eru ekki einar um að gefa oss mynd af hinu liðna. Til hjálp- ar koma hinar miklu bókmennt- ir, og til samans veita þær hug- um vorum að skoða söguna. Um- hverfis allt eru hin fögru fjöll og yfir allt hveif’st hinn víði himinn. Þannig fallast sagan og náttúran í faðma, og jafnvel á þessum degi getur maður ekki komizt hjá að verða snortinn af því. Tímar náttúrunnar eru ára- milljónir, saga mannsins er skömm. En sé verk mannsins einkennt af einlægri kappkostan eftir friði, eftir réttlæti, eftir menningu, eftir göfugra lífi, þá er trúa mín, að hin stutta stund mannsins sé nokkurs verð. Ask- an hér á berginu mun stafa frá eldi, sem kveiktur var til að helga þennan stað, ef til vill var það fórn til guðanna. Mér er gjarnt að hugsa mér, að alþingi á Þingvelli, með þeirri viðleitni, sem það táknar, sé einnig eldur, Eftir að konugurinn hafði þakk- að próf. Einari Ól. Sveinssyni hið ágæta erindi hans, var haldið til Valhallar. Þjóðhöfðingjarnir óku fyrst heim að Þingvallabæ, þar sem þjóðgarðsvörður sr. Jó- Konungur heilsaði Lars litla - og jafnaldra sínum HIN opinbera heimsókn Gust- avs Svíakonungs hófst í gær- rriorgun með því, að ekið var að Fiskiðjuveri ríkisins og komið þangað kl. 10. — Skoðaði kon- ungur Fiskiðjuverið í fylgd með forstjóra þess, Jakobi Sigurðssyni og hafði hann mikinn áhuga á þeim merkilegu framleiðslustörf- um, sem þar eru unnin. Þegar konungur kom í Fisk- iðjuverið, var unnið þar að vinnslu á karfaafla úr tveimur togurum, sem höfðu verið að veiðum við Grænland. Konungur fylgdist með fyrirkomulagi fisk- vinnslunnar og sá verkafólkið pakka inn fiskinn, m. a. í um- búðir, sem sérstaklega eru ætl- aðar sænskum markaði. ★ ★ KL. 10.25 var kcmið að fisk- verkunarstöð Bæjarútgerðar Reykjavíkur. Konungur skoðaði alla stöðina með miklum áhuga, staldraði við hjá verkafólkinu og ræddi við það drykklanga stund, en forseti, Undén utanríkisráð- herra og annað fylgdarlið kom í humátt á eftir konungi og Jóni Axel Péturssyni, sem sýndi hon- um svæðið. Blaðamenn og ljós- myndarar umkringdu svo hópinn. Veður var hið fegursta og var augsýnilegt, að konungur hafði hma mestu ánægju af heimsókn- inni. Spurði hann margs að venju, en Jón Axel svaraði spurn hann Hannesson og kona hanslingum hans, og er ekki að efa, að hann hafi verið orðinn margfróð- ur um þetta mikla fyrirtæki í það mund sem hann kvaddi. Fyrst heimsótti konungur skreiðarhúsið og ræddi þar m. a. nokkra stund við jafnaldra sinn Guðmund J. Guðmundsson frá Isafirði. Spurði hann, hve lengi hann hefði unnið hjá Bæjarút- gerðinni og var honum sagt, að Guðmundur hefði verið þar í fjögur ár. Guðmundur stóð uppi á skreiðarstafla sínum, eða fisk- stæðunni, eins og hann kallaði það, á meðan hann ræddi 'við konung. Konungur spurði, hvað hann væri gamall og svaraði Guðmundur því. Konungur sagði þá og brosti: Þú ert þá jafngam- all mér. — Síðan spurði hann, hver hefði staflað harðfiskinum svona vel, og var honum sagt, að það væri verk Guðmundar, enda væri hanna manna leiknastur í því starfi. Þegar blaðamaður Mbl. hitti Guðmund að máli nokkru síðar, sagði hann himinlifandi: Konungur bæði heilsaði mér og kvaddi með handabandi. — Enda geta allir viðstaddir borið um, að hið bezta hafi farið á með þeim jafnöldrunum. Framh. á bls. 12 Hinir óvæntu gestir nóbelsverð- launaskáldsins, á svölum húss skáldsins, Gljúfrasteins. — Ljósm. Mbl. Ól. K. M.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.